Ο Mat Osman των Suede, έχοντας βγάλει πλέον το μπάσο του από τη ναφθαλίνη για την επικείμενη εμφάνισή τους στην Αθήνα (την Κυριακή, 11 Σεπτεμβρίου, στο Entertainment Stage), δηλώνει στο Avopolis πως του λείπουν τα live, σιχάθηκε τη μουσική βιομηχανία, θα λυπηθεί αν η Ελλάδα βγει από την Ευρώπη και, αν είναι να δώσει μια ευκαιρία στους Suede, αυτή θα πρέπει να αξίζει...
Αν θυμάμαι σωστά, η επανένωση των Suede έγινε για τις ανάγκες μίας και μόνο συναυλίας...
Ναι σωστά, παίξαμε στο Royal Albert Hall για το Teenage Cancer Trust... (σ.σ.: τον Μάρτη του 2010, ως μέρος των φιλανθρωπικών εκδηλώσεων για το συγκεκριμένο σκοπό).
...πώς λοιπόν η ιστορία εξελίχθηκε σε μια πλήρη περιοδεία;
Κατ’ αρχήν.... Πραγματικά το απολαύσαμε που βρεθήκαμε επί σκηνής ύστερα από τόσον καιρό. Η αντίδραση και η ενέργεια του πλήθους ήταν πάρα πολύ θετική γιατί δεν είναι μόνο το τι θέλαμε εμείς και το τι νιώσαμε εμείς , αλλά και το τι ήθελε το κοινό να δει εκείνη τη στιγμή. Η αντίδραση του κοινού μας έδωσε λοιπόν μεγάλη ώθηση και πήραμε τελικά την απόφαση να κάνουμε κι άλλες εμφανίσεις.
Οπότε βρίσκεστε ακόμα στη φάση του τίποτα μονιμότερο από το προσωρινό ή υπάρχουν σχέδια για το μέλλον;
Κοίτα... Νομίζω πως προσπαθούμε να μην λειτουργούμε σαν μια μόνιμη ενεργή μπάντα. Οι εμφανίσεις που έχουμε κλείσει είναι μέχρι τον Σεπτέμβρη, δεν έχουμε καμιά πρόταση να αποδεχτούμε, δεν έχουμε άλλες εμφανίσεις να κάνουμε –εκτός κι αν κάνουμε κάποιον δίσκο κι αρχίσουμε να τον γράφουμε αυτή τη στιγμή. Αν αυτό ακουστεί καλά και νομίζουμε πως είναι κάτι σπουδαίο, τότε θα συνεχίσουμε. Αν όχι, κάτι το οποίο είναι πολύ πιθανό επίσης, θα σταματήσουμε.
Εσένα προσωπικά σου άρεσε η απόφαση να γίνει η περιοδεία, ήταν κάτι που σου είχε λείψει;
Ναι, σίγουρα! Το αγάπησα πραγματικά το να βρίσκομαι επί σκηνής. Είναι το συναίσθημα του να στέκεσαι μπροστά στο κοινό που είναι μοναδικό. Έχω κάνει με τη μπάντα πάνω από 100 live στην Ευρώπη και στον κόσμο. Έχουμε κάνει τεράστιες περιοδείες, έχουμε παίξει μπροστά σε ογκώδες πλήθος ανθρώπων και το συναίσθημα που παίρνεις απ’ όλο αυτό είναι εξωπραγματικό. Αισθάνεσαι «ζωντανός» εκείνη τη στιγμή. Και παρόλο που δεν κάναμε πολλές εμφανίσεις στην τρέχουσα περιοδεία –κάναμε περίπου 15– το ότι ξαναζώ ένα τέτοιο συναίσθημα είναι πραγματικά εντυπωσιακό.
Ανάφερες πριν πως ίσως κάνετε κάποιο νέο άλμπουμ. Υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο, να προκύψει δηλαδή καινούργιο στούντιο άλμπουμ μέσα από αυτήν τη διαδικασία ;
Σίγουρα μιλάμε όλοι μαζί και σχεδιάζουμε όλοι μαζί. Προσωπικά δεν έχω έτοιμα καινούργια τραγούδια και απ’ όσο γνωρίζω ούτε και κάποιος άλλος από τη μπάντα έχει. Πιστεύω όμως πως θα δοκιμάσουμε να γράψουμε.... Ξέρεις δεν είμαστε στην ίδια κατάσταση με εκείνη στην οποία ήμασταν πριν δέκα χρόνια. Ήδη είμαστε πολύ χαρούμενοι που το κάνουμε αυτό τώρα και, για ό,τι γράψουμε, μπορούμε να καθίσουμε ήρεμα και να περιμένουμε –κι αν ακούγεται πραγματικά καλό, θα ήμουν χαρούμενος με την κυκλοφορία ενός καινούργιου άλμπουμ. Αν όμως όχι, πιστεύω έχουμε το θάρρος να πούμε «ξέρεις δεν είναι κάτι σπουδαίο» και να μείνουμε εκεί χωρίς να κυκλοφορήσουμε κάτι γιατί πρέπει. Δεν θέλω να κάνω αυτό το λάθος ξανά.
Τώρα που εκτελείς κομμάτια ύστερα από καιρό, νιώθετε σαν μπάντα ή και εσύ προσωπικά, σαν μουσικός, την ανάγκη να αλλάξει κάτι σε αυτά; Στην εκτέλεσή τους;
Στα live γενικά υπάρχει η ασφάλεια των samples, των drum machines και γενικά της τεχνολογίας, η οποία σε έκανε να νιώθεις άνετα. Αυτό που κάνουμε τώρα είναι προς την αντίθετη εντελώς κατεύθυνση. Εμφανιζόμαστε όπως στις πρώτες ζωντανές μας εμφανίσεις, όταν δεν υπήρχε το δίχτυ ασφαλείας της τεχνολογίας, παίζαμε ανοιχτά και το live είχε έναν χαρακτήρα. Οπότε υπάρχει διαφορά σε σχέση με τις τελευταίες περιοδείες μας, στις οποίες χρησιμοποιήσαμε την τεχνολογία αρκετά και οδηγούσε τα live μας σε μια άλλη διάσταση από αυτή που σκεφτόμαστε τώρα. Τώρα θέλουμε να παίζουμε πιο κοντά, πιο δεμένα, με μια προσέγγιση «πίσω στα βασικά»
Να πάμε σε κάτι άλλο... Με τη διάλυση των Oasis, με τους Blur σχεδόν ανενεργούς και τους Suede εκτός «σκηνικού» για όλα αυτά τα χρόνια κάποιοι πιστεύουν πως η βρετανική σκηνή των 1990s τελείωσε για τα καλά –και ότι γενικά δεν είναι δυνατό για ένα συγκρότημα να έχει διάρκεια ακολουθώντας αυτό το «μοντέλο» των 1990s ξανά. Συμφωνείς μαζί τους;
Mμμμ… μάλλον θα διαφωνήσω μαζί τους. Βλέποντας τις καινούργιες μπάντες καταλαβαίνεις ότι κουβαλάνε ακόμα την επιρροή των 1990s. Επίσης, οι Βeady Εye συνεχίζουν και είναι κάτι σαν μεταμφιεσμένοι Oasis. Νομίζω λοιπόν πως οι μπάντες των 1990s έχουν πολύ μεγάλη επίδραση ακόμα –και το βλέπω και στις συναυλίες μας, όπου είμαι πολύ εντυπωσιασμένος από τα παιδιά 16-17 χρονών, που έρχονται και ξέρουν πολύ καλά τη μουσική μας. Και είναι σπουδαίο το γεγονός ότι η νέα γενιά αγαπά και γνωρίζει μια μουσική η οποία πρωτοδημιουργήθηκε από τη δική μας γενιά.
Οπότε συνηγορείς στην επίδραση και την επιρροή των Suede και των υπόλοιπων συγκροτημάτων του κινήματος της βρετανικής σκηνής στην επιτυχία της νέας σκηνής με μπάντες όπως π.χ. οι Arctic Monkeys ή οι Kasabian…
Σίγουρα ήταν πολλές οι βρετανικές μπάντες (των 1990s) που συνέβαλαν σε αυτό και σίγουρα είμαστε πολύ χαρούμενοι που οι άνθρωποι μιλούν ακόμα για εμάς. Είναι σπουδαίο να βλέπεις τους Bloc Party, τους Κlaxons και όλους αυτούς να δίνουν φοβερές συναυλίες και ακόμα να μιλάνε για εμάς. Σου δίνει μεγάλη ώθηση. Ξέρεις ο λόγος που μετέχω σε συγκρότημα είναι επειδή είχα την τύχη σαν έφηβος να αγοράσω τους δίσκους που αγαπώ. Άλμπουμ από Smiths, Bowie, Patti Smith και πολλούς άλλους. Βασικά λάτρεψα την ιδέα να γίνω το μέσο να περάσει αυτή η έμπνευση μέσα από τις γενιές.
Προσωπικά, σου αρέσει κάποια από τις νέες μπάντες πιο πολύ;
Τα καλά νέα είναι πως υπάρχουν απίστευτα δυνατές νέες βρετανικές μπάντες εκεί έξω σήμερα. Ο κόσμος κι εγώ ξεχωρίζει τους Horrors, τους Klaxons, τους Chapel Club… Υπάρχουν πραγματικά καλές και παραγωγικές βρετανικές μπάντες αυτήν τη στιγμή.
Έχω διαβάσει πως από τη στιγμή που οι Suede διαλύθηκαν, δεν προσπάθησες καθόλου να εισχωρήσεις σε κάποιο άλλο μεγάλο σχήμα αλλά επέλεξες να είσαι συντάκτης σε περιοδικά…
Ναι, ναι, σωστά! Δεν ήθελα να εμπλακώ καθόλου με τη μουσική βιομηχανία εκείνη την εποχή.
…Αυτό ήθελα να σε ρωτήσω.. Ήταν κάτι που χρειαζόσουν, κάτι σαν αποτοξίνωση;
Οπωσδήποτε! Ένα πράγμα που έμαθα στη μουσική βιομηχανία είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι ενδιαφέρονται για χρήματα, κέρδη και πράγματα σαν κι αυτά. Και βασικά η μουσική βιομηχανία είναι σαν μια οποιαδήποτε άλλη βιομηχανία γιατί όλες είναι κάπως έτσι. Δεν έχει να κάνει με τη μουσική, το ίδιο ισχύει και στη βιομηχανία της μόδας μέχρι τη βιομηχανία των ορυκτών πόρων. Το να βρίσκεσαι λοιπόν σε μια μπάντα, δεν έχει να κάνει μόνο με τα τραγούδια και με τη μουσική. Έχεις πίσω σου 50 άτομα να δουλεύουν, να κυνηγάνε διορίες και να βλέπουν διαγράμματα κερδών και πωλήσεων συνεχώς.
Έχεις δει και συ τέτοια διαγράμματα;
Κάποια στιγμή, ναι… Γι’ αυτό και τώρα, αν αποφασίσουμε να είμαστε ξανά δημιουργικοί, θα το κάνουμε για τη δημιουργικότητα –και όχι για επιχειρηματικούς λόγους.
Κατανοητό… Αλλά εσύ έχεις και πτυχίο από το LSE (σ.σ.: London School of Economics), οπότε είχαν ίσως κι έναν λόγο που στα έδειχναν…
Ναι, σωστά…
Αλλά πέρα από αυτό, θα ήθελα να ρωτήσω για τη γνώμη σου σχετικά με την κρίση χρέους στην περιφερειακή Ευρώπη και στην Ελλάδα ειδικότερα. Πιστεύεις πως η Ευρωπαϊκή Ένωση σαν θεσμός έχει αποτύχει;
Ναι, διαβάζω συνεχώς για την κατάσταση στην Ελλάδα, το θέμα είναι στην επικαιρότητα και στα νέα συνεχώς και εδώ πέρα. Πρώτα από όλα θα ήθελα να πω ότι η μεγάλη πλειοψηφία του βρετανικού λαού νιώθει τεράστια συμπάθεια προς την Ελλάδα. Νομίζω πως οι άνθρωποι στην Ελλάδα νιώθουν πως δεν δημιούργησαν αυτοί την κρίση, είναι όμως εκείνοι που θα την πληρώσουν. Και φαίνεται ξεκάθαρα σε μένα –και σε πολλούς άλλους ανθρώπους– πως αυτοί που αναμένεται τελικά να την πληρώσουν δεν είναι όσοι έκαναν τα λάθη. Νομίζω πως θα είναι πολύ κρίμα αν τελικά μια χώρα σαν την Ελλάδα δεν θα είναι μέρος της Ευρώπης. Καταλαβαίνω βέβαια τους κανονισμούς και τους λόγους για κάτι τέτοιο. Σαν ευρωπαϊκή μπάντα δεν ξοδεύαμε πολύ χρόνο στην Αμερική, και μένοντας στην Ευρώπη μου άρεσε η ιδέα να ταξιδεύω σε μια Ευρώπη χωρίς σύνορα, χωρίς περιορισμούς –και πραγματικά θα είναι ντροπή αν η Ελλάδα δεν θα αποτελεί μέρος όλου αυτού. Από την άλλη, καταλαβαίνω πως εμείς θα κάνουμε αυτό που χρειάζεται να γίνει έτσι ώστε να διασφαλίσουμε πως όλοι θα έχουν αρκετά χρήματα για να επιβιώσουν…
Μάλιστα… Είναι μεγάλη η ιστορία και η συζήτηση για τα αίτια της κρίσης, αλλά φαίνεται πως οι τράπεζες και οι πολιτικοί που κατείχαν την εξουσία να απέχουν των ευθυνών…
Ακριβώς. Και αυτό είναι που πιστεύουν και οι περισσότεροι άνθρωποι, πως δεν είναι οι τράπεζες και οι πολιτικοί που τα υφίστανται όλα αυτά.
Ολοκληρώνοντας, τι να περιμένει το κοινό που θα σας δει; Ένα greatest hits live ή περισσότερα b-sides;
Σίγουρα δεν θα είναι μόνο greatest hits. Θα υπάρχουν b-sides και θα είναι ένα ευθύ rock ‘n’ roll σόου. Αρκετά θεατρικό, με μπόλικη ενέργεια και πάθος!
