Το Δεκέμβριο του 2009, η Amy Winehouse παραχώρησε μια αποκλειστική συνέντευξη στη Μάρω Αγγελοπούλου, για λογαριασμό του SONIK. Η ταραγμένη ντίβα της soul τότε προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια της από ένα επώδυνο διαζύγιο και ένα ακόμη πιο επώδυνο θρίλερ με ναρκωτικά και αλκοόλ. Ας δούμε ξανά τη συνέντευξη αυτή.
Στην προσπάθειά της να αναπληρώσει το χαμένο χρόνο, το ρίχνει στην αεροβική και την υγιεινή διατροφή, ιδρύει δική της δισκογραφική εταιρεία, ενώ παράλληλα αστειεύεται ότι το επόμενο πολυαναμενόμενο άλμπουμ της πιθανώς να τιτλοφορείται Back to Crack! Για να βρούμε το κουβάρι του νήματος φτάσαμε μέχρι το Λονδίνο και μιλήσαμε με την Amy Winehouse για όλα όσα την απασχόλησαν αλλά και για τα σχέδιά της για το μέλλον.
«Το παν είναι η αγάπη. Αρκεί να ψάξεις μέσα σου και θα τη βρεις. Πιστεύω πως, προσωπικά, τη βρήκα. Ιδίως την αγάπη για τον εαυτό μου». Το ότι θα έφτανε η στιγμή που η Amy Winehouse θα ανάβλυζε κλισέ-πλην όμως αληθινές-ατάκες από best seller αυτοβοήθειας και πνευματισμού, αντί οχετό υβρεολόγιων εκτοξεύοντας κουτιά από μπύρες προς πάσα κατεύθυνση, όχι δεν την περιμέναμε. Ούτε συμβαδίζει πλέον αυτή η σουρεαλιστική εικόνα της νταλικέρισσας με τα αναρίθμητα τατουάζ και το μαλλί-σφηκοφωλιά, βγαλμένη θα έλεγε κανείς από καρτούν του Tim Burton, με το ροδαλό πρόσωπο και το αγλαό βλέμμα που ακτινοβολεί υγεία.
Αυτά, βεβαίως, επί του παρόντος. Τα τελευταία δύο χρόνια, μετά την κυκλοφορία του μεγαλοφυούς Back To Black, το οποίο κατέταξε επισήμως το ταλέντο της δίπλα στα αντίστοιχα της Ella Fitzgerald και της Sarah Vaughan, η Amy απασχόλησε τον Τύπο περισσότερο με τις (αυτό)καταστροφικές της τάσεις παρά με την ίδια της τη μουσική. «Οι τίτλοι των εφημερίδων ήταν κανονικά χαστούκια. “Winehouse: Γιατί δεν πεθαίνει να τελειώνουμε;”, “Η Amy είναι τρελή!”, “Το τέλος της Winehouse είναι κοντά!”. Δεν τους αδικώ από μια άποψη. Αλλά το γεγονός ότι κυκλοφόρησα δυο δίσκους και αντιμετώπισα προβλήματα, δεν τους δίνει το δικαίωμα να φέρονται έτσι». Δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για φαρισαϊκές ηθικολογίες και τσιτάτα περί του «αδυσώπητου Τύπου».
Γεγονός πάντως παραμένει ότι η Amy τα τελευταία χρόνια ρίχνει συνεχώς λάδι στη φωτιά. Λιποθυμίες επί σκηνής, ακυρώσεις συναυλιών, προβλήματα ανορεξίας, νομικές κυρώσεις για επίθεση και χειροδικία σε θαυμαστή και παντός όλων η ακατάσχετη χρήση ναρκωτικών ουσιών και ο αλκοολισμός της, τα οποία σε συνδυασμό με την άρνησή της να αποτοξινωθεί λειτουργούσαν σαν προαναγγελθέντα σημάδια μιας ανεπίστρεπτης πτώσης που θα την τοποθετούσε στο πάνθεον των διάσημων θανάτων: Janis Joplin, Ian Curtis, Kurt Cobain… «Όχι, δεν ήθελα να βάλω το όνομά μου στη λίστα. Ή μπορεί και να ήθελα, δεν ξέρω. Πάντως δεν το θέλω πια», λέει με σιγουριά.
Από το Soho στην… υφήλιο! Και από κει, στον πάτο.
Η ίδια βεβαιότητα στη φωνή της ήταν που, μερικά χρόνια πίσω, έπεισε τον Sam Shaker, ιδιοκτήτη του κλαμπ Jazz After Dark στο Soho του Λονδίνου να τη δοκιμάσει στα φωνητικά. Ήταν τόσο καλή που η μπάντα που έπαιζε σταμάτησε για να την ακούσει, όπως δήλωσε ο ίδιος. Στα 17 της, η Winehouse υπογράφει με την Island και το 2003 κυκλοφορεί το ντεμπούτο της, Frank, το οποίο εντυπωσίασε κοινό και κριτικούς, κερδίζοντάς της δυο υποψηφιότητες στα Brit Awards και μία για το βραβείο Mercury το 2004. Παράλληλα, άρχισε να φημολογείται η άγρια συμπεριφορά της, η οποία επιδεινώθηκε μετά τη γνωριμία της με τον μετέπειτα σύζυγό της Blake Fielder Civil. Η σχέση τους έγινε γρήγορα πολυτάραχη και τρικυμιώδης. Το όνομά του σύντομα κόσμησε άλλο ένα τατουάζ στο ήδη ζωγραφισμένο σώμα της, όταν δε την εγκατέλειψε για μια άλλη γυναίκα, η Amy έπιασε πάτο. Και από κει, αντί να αναδυθεί η ίδια, ξεπήδησε το Back to Black. Έφτασε στο Νο.7 του Billboard 200 και στο Νο.1 της Μ. Βρετανίας, όπου μέχρι τις 25 Οκτωβρίου 2006 είχε γίνει πεντάκις πλατινένιο, κερδίζοντας και πέντε βραβεία Grammy.
«Μετά το Frank χρειάστηκα περίπου 1,5 χρόνο για να επανέλθει η έμπνευσή μου. Η γνωριμία με τον Mark (σ.σ. Ronson, παραγωγός) ήταν η αρχή, επειδή πίστεψε πολύ σε μένα. Είναι γνωστό το πόσο ευάλωτη ήμουν όταν έγραφα το Back To Black. Γενικά δυσκολεύομαι να ξεπεράσω γρήγορα πρόσωπα και καταστάσεις που με σημαδεύουν. Θέλω το χρόνο μου. Οπότε το να γράψω ένα τραγούδι για τις «πληγές» μου είναι κάτι που πλέον συνηθίζω. Είναι σα να τις ξορκίζω έτσι. Γράφοντας γι’ αυτές. Και μετά νιώθω καλύτερα.». Κάπως έτσι προέκυψε και το τραγούδι “Rehab”, σε παραγωγή του Ronson. Ο τότε μάνατζέρ της ήταν που προσπάθησε να την πείσει να αποτοξινωθεί από τις ναρκωτικές ουσίες και το αλκοόλ που είχαν ριζώσει για τα καλά στη ζωή της. Η Winehouse, αντ’ αυτού, για ακόμα μία φορά έκανε την εμπειρία της τραγούδι. Το Back To Black, πέρα από διεθνή επιτυχία, παρέπεμπε επικίνδυνα σε λεζάντα της ζωής της.
Το 2007, παντρεύεται τον μετανοημένο Fielder-Civil, η φαινομενική ευτυχία τους όμως δεν κρατά για πολύ όταν εκείνος συλλαμβάνεται για επίθεση σε ιδιοκτήτη κεντρικού μπαρ του Λονδίνου. Η μία ακύρωση συναυλίας διαδέχεται την άλλη, ο διεθνής Τύπος γιουχάρει την Winehouse μέχρι εξευτελισμού, δημοσιεύοντας φωτογραφίες που την αναπαριστούν άλλοτε μεθυσμένη και άλλοτε να καπνίζει κρακ. Το τελευταίο ήταν αρκετό για να επέμβει η δισκογραφική της εταιρία και να την οδηγήσει, με το ζόρι, στην αποτοξίνωση. Η σύντομη επιστροφή της δεν έδειχνε καμία αλλαγή. «Έκανα ναρκωτικά και μέσα στο κέντρο αποτοξίνωσης. Ο άντρας μου έλειπε και εγώ έχανα τον κόσμο. Ούτε να φάω δε μπορούσα. Έτσι έφτασα στην ανορεξία», παραδέχεται σοκαριστικά. Ένας ακόμη δημοσιογραφικός χορός ορνέων γύρω από την Winehouse στήνεται ξανά, όταν ο τραγουδιστής Pete Doherty ανεβάζει στο YouTube βίντεο που παρουσιάζει τους δυο τους, φανερά μαστουρωμένους να παίζουν με νεογέννητα ποντίκια. Ακολούθως, το διαζύγιο με τον Blake την περνά από άλλη μια επίπονη διαδικασία, τη στιγμή που οι προτάσεις για συνεργασίες μειώνονται. Ο πάλαι ποτέ φίλος και συνεργάτης της, Mark Ronson, τη βγάζει εκτός συμβολαίου για την ηχογράφηση του τραγουδιού της επόμενης ταινίας του James Bond. Τι χρειαζόταν για να πάρει την απόφαση να αποτοξινωθεί σοβαρά; «Για όλα υπάρχει η κατάλληλη στιγμή για να γίνουν. Για μένα έφτασε σχεδόν ένα χρόνο πριν. Και τώρα είμαι καλά».
Νέα ξεκινήματα.
Μετά από μια εκτεταμένη παραμονή στην St. Lucia της Καραϊβικής, η Amy επιστρέφει σαφώς ανανεωμένη. «Μέχρι και γυμναστική ξεκίνησα. Με εκτονώνει, με κάνει να ξεφεύγω. Είναι ακριβώς ό,τι χρειάζομαι για να γεμίσω μπαταρίες. Βρήκα επιτέλους έναν υγιή εθισμό!». Ταυτόχρονα, ξεκινά τη δική της δισκογραφική εταιρία, την Lioness Records, βασισμένη στα πρότυπα της Motown. «Ουσιαστικά, η νονά μου η Cynthia με ώθησε να σπουδάσω και να ασχοληθώ με τη μουσική. Το όνομα Lioness, είναι από ένα περιδέραιο με μια λέαινα που μου είχε χαρίσει, οπότε ήταν ο τρόπος μου να την τιμήσω». Η πρώτη κυκλοφορία της Lioness δε θα είναι άλλη από το ντεμπούτο της 13χρονης βαφτιστήρας της Amy, Dionne Bromfield, την οποία και θεωρεί απίστευτα ταλαντούχα. «Όταν την άκουσα να τραγουδά έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Είναι τόσο μικρή και τόσο προικισμένη! Είναι ιδιαίτερα ώριμη για την ηλικία της και αρκετά κατασταλαγμένη σε πολλά. Με τον τρόπο της με βοηθά να βλέπω θετικά τη ζωή. Και θέλω κι εγώ να τη βοηθήσω όσο μπορώ! Το “Introducing Dionne Bromfield” θα αποτελείται από διασκευές σε κλασσικά soul κομμάτια.Παρ’ όλα αυτά δεν έχει επαναπαυτεί. Έχει ξεκινήσει να συνθέτει και δικά της τραγούδια» Και συνεχίζει. «Έχω ήδη αρχίσει να δουλεύω πάνω στο τρίτο μου άλμπουμ. Θα είναι στο ίδιο ύφος με το προηγούμενο, ίσως πιο ska και σίγουρα ατμοσφαιρικό. Έχουμε κάνει κάποιες ηχογραφήσεις, τις οποίες μπορεί και να αλλάξουμε στην πορεία, αλλά θα διατηρηθεί η βάση του Back tTo Black. Μπορεί να το ονομάσω Back To Crack», λέει γελώντας.
«Λατρεύω τα 60s Motown και την 2Tone, τώρα τελευταία ακούω πολύ Shangri-La’s και Martha Reeves, ίσως να έχω επηρεαστεί και από κει… Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να είμαι καλά. Και νιώθω καλά με ό,τι κάνω και με τους ανθρώπους που είμαι τυχερή να έχω δίπλα μου». Τι γίνεται, όμως, όταν κάποιοι εξ αυτών προσπαθούν να την εκμεταλλευτούν; Χαρακτηριστικά, ο μέχρι πρότινος ταξιτζής πατέρας της, Mitch Winehouse, ετοιμάζει ντοκιμαντέρ υπό τον τίτλο “My Daughter Amy” αλλά και την πρώτη του δισκογραφική δουλειά! Στο σχόλιο αυτό, η Amy διστάζει προς στιγμήν. «Ξέρεις, η δημοσιότητα είναι λίγο μπανάλ. Όσο ήμουν ένα κινούμενο κουφάρι ήμουν κάθε μέρα πρωτοσέλιδο. Τώρα πια γράφουν μια στο τόσο. Αν το να γράφουν για σένα σημαίνει να γίνεσαι γραφικός, δε με αφορά. Ο καθένας ας κάνει ό,τι θέλει. Προσωπικά, έχω κάνει κάποια νέα ξεκινήματα που θέλω να διατηρήσω. Δεν ασχολούμαι με τα υπόλοιπα».
