Όσοι θεωρείτε την τηλεφωνική κλήση στην Αθήνα εύκολη υπόθεση, προφανώς δεν έχετε προσπαθήσει να επικοινωνήσετε με τη δεύτερη πιο γνωστή Αθήνα του κόσμου, αυτήν της Ατλάντα. Μετά λοιπόν από μερικές προσπάθειες και αρκετά απρόοπτα, καταφέραμε τελικά να συνομιλήσουμε με τον Patterson Hood των Drive-By Truckers, ο οποίος μας ανέπτυξε τα του φετινού δίσκου τους, τα της μέχρι τώρα πορείας της μπάντας αλλά και τα σχετικά με την κατάσταση στον επονομαζόμενο «βρώμικο» νότο της βορειοαμερικανικής ηπείρου…
Τα δυο τελευταία σας άλμπουμ, The Big To-Do και Go Go Boots, προέρχονται από τα ίδια sessions. Μιας και το The Big To-Do λειτούργησε σαν κάποιου είδους αναχώρηση από τον southern ήχο σας, πλησιάζοντας περισσότερο στην κλασική αμερικάνικη τραγουδοποιία, θα έλεγες ότι το ίδιο ισχύει και για το Go Go Boots;
Ναι, ισχύει κάτι τέτοιο. Το Go Go Boots είναι σαφώς επηρρεασμένο από τα rhythm & blues, περιέχει ήχους που είναι άμεσο αποτέλεσμα της καταγωγής μας από την Αλαμπάμα ενώ σαφώς διαθέτει στοιχεία και από τον country/soul ήχο. Επίσης, όσο το ηχογραφούσαμε άκουγα και τους δίσκους του Booker T οπότε μάλλον κι αυτό είχε το μερίδιο του στο τελικό αποτέλεσμα!
Στο The Big To-Do μιλήσατε για ορισμένα «δύσκολα» θέματα όπως την παρουσία της φτώχιας στις Δυτικές κοινωνίες και την αύξηση της ανεργίας, καθώς και τα αποτελέσματά τους στους πολίτες αυτών των κοινωνιών. Συνεχίζεται κάτι τέτοιο και στον καινούργιο δίσκο;
Κοίταξε, υπάρχουν σίγουρα κι εδώ τραγούδια τα οποία παρουσιάζουν ιστορίες, κάνουν μια μικρή σπουδή σε συγκεκριμένους χαρακτήρες και μιλούν για ανθρώπους που κάναν κάποιες λανθασμένες επιλογές στη ζωή τους αλλά και ορισμένες σωστές, οι οποίες απλά δεν ευόδωσαν. Είμαι πραγματικά περήφανος για τα κομμάτια που περιελήφθηκαν στο Go Go Boots, θεωρώ ότι υπάρχουν εδώ ορισμένες από τις καλύτερες συνθέσεις μας.
Έχετε μια παράδοση μεγάλων περιοδειών και φαινομενικά απολαμβάνετε να πηγαίνετε τα τραγούδια σας σε πολλά μέρη του κόσμου. Πόσο σημαντικό είναι για εσάς όλο αυτό το παιχνίδι;
Τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο ρόδινα όσο φαίνονται… Ορισμένες φορές αισθάνομαι πραγματικά κουρασμένος να βρίσκομαι μακριά από την οικογένεια μου κι έχω φτάσει –σε κάποιες στιγμές– να μισώ τον τρόπο ζωής σε μια τουρνέ. Αλλά αυτό είναι το επάγγελμά μας και, μιας κα εμείς δεν έχουμε δει τίποτα από εκείνα τα υποτιθέμενα «χρυσά» δισκογραφικά συμβόλαια των προηγούμενων δεκαετιών, εξαρτόμαστε από τους ανθρώπους που έρχονται στις συναυλίες μας. Η αλήθεια είναι ότι το μόνο που ξέρω να κάνω στη ζωή μου είναι να παίζω και να γράφω μουσική οπότε, αν δεν υπήρχε αυτό, δεν ξέρω τι θα έκανα… Είμαι ευγνώμων λοιπόν που συμβαίνει, είναι όμως δύσκολο κάποιες φορές.
Περιοδεύσατε και στην Ευρώπη για το καινούργιο άλμπουμ, σωστά;
Κάναμε μια βόλτα από την Αγγλία και την Ιρλανδία τον Μάιο, σκοπεύουμε να περιλάβουμε και την υπόλοιπη ευρωπαϊκή ήπειρο μέσα στον Αύγουστο.
Ποιος από τους δίσκους σας θα έλεγες ότι αποτελεί το μεγαλύτερο επίτευγμα στην καριέρα σας;
Ειλικρινά, είμαι περήφανος για όλους τους! Πάντα προσπαθούμε για το καλύτερο, απλά ορισμένες φορές κάποιοι δίσκοι προκύπτουν πιο δεμένοι από τους άλλους. Και παρόλο που το Southern Rock Opera είναι ο δίσκος ο οποίος μας έκανε γνωστούς, δεν αποτελεί τον αγαπημένο μου. Αυτό τον τίτλο μάλλον κερδίζει το Decoration Day γιατί ήταν ο πρώτος όπου το τελικό αποτέλεσμα υπήρξε 100% αυτό που θέλαμε να πετύχουμε –κι αυτός που δημιουργήσαμε ακριβώς όπως τον είχαμε φανταστεί στο κεφάλι μας.
Πώς προέκυψε αλήθεια, σαν ιδέα, το κεντρικό θέμα του Southern Rock Opera;
Σίγουρα όχι πάντως σαν ένα tribute στους Lynyrd Skynyrd (γέλια)! Ξεκίνησε σαν ένα έργο που είχαμε στο μυαλό μας με θέμα την άνοδο και την πτώση του arena rock καθώς και τα τεκταινόμενα στον Νότο πίσω στη δεκαετία του 1970. Σκεφτήκαμε ότι θα ήταν ενδιαφέρον να αφηγηθούμε μερικές από τις ιστορίες που είχαμε ακούσει για εκείνες τις εποχές ανά τα χρόνια. Για παράδειγμα, είχαμε ακούσει πολλά για τον κυβερνήτη της Αλαμπάμα εκείνη την περίοδο, ο οποίος είχε κάποιες περίεργες απόψεις καθώς και ρατσιστικές πολιτικές. Δυστυχώς τότε δεν είχαμε πρόσβαση σε κάποια κινηματογραφική εταιρεία και έτσι αποφασίσαμε να το μεταμορφώσουμε σε άλμπουμ. Μας πήρε 6 ολόκληρα χρόνια μέχρι να το ολοκληρώσουμε και το γράφαμε παράλληλα με τρεις ακόμα δίσκους όλη αυτήν την περίοδο.
Το όνομα της μπάντας πώς προέκυψε;
Α, είναι μια πονεμένη ιστορία! Έμοιαζε καλή ιδέα για όνομα πίσω στο 1995 αλλά εξελίχτηκε σε ιδανικό παράδειγμα της φράσης «πρόσεξε τι εύχεσαι»! 15 χρόνια μετά μπορώ να πω με σιγουριά ότι, αν σχημάτιζα σήμερα τη μπάντα, θα σκεφτόμουνα πολύ περισσότερο όταν θα διάλεγα όνομα. Δεν το θεωρώ και τραγικό, αλλά σίγουρα υπάρχουν και καλύτερα!
Πόσο δύσκολο είναι να μοιράζονται τα συνθετικά καθήκοντα όχι ένα ούτε δύο, αλλά τρία άτομα σε ένα συγκρότημα; Πώς παίρνονται οι αποφάσεις σχετικά με το ποια τραγούδια θα μπουν στον εκάστοτε δίσκο και ποια όχι;
Πολύ βασικό στοιχείο είναι ότι σε όλους μας αρέσει η γραφή των υπολοίπων και το διασκεδάζουμε να παίζουμε τις συνθέσεις τους μπροστά στο κοινό. Ο Mike (Cooley) είναι ο αγαπημένος μου τραγουδοποιός, για να είμαι ειλικρινής. Κα αυτό ίσχυε ακόμα και όταν δεν τα πηγαίναμε καλά και υπήρχαν εντάσεις στο συγκρότημα. Βλέπεις, είμαστε εντελώς διαφορετικοί σαν χαρακτήρες αλλά είμαστε πολύ κοντά και τον αισθάνομαι σαν αδερφό μου. Επίσης λατρεύω τις συνθετικές ιδέες του και είμαι περήφανος για τα τραγούδια του. Όσο για τις αποφάσεις, αυτές παίρνονται από κοινού. Το πρόβλημα είναι πως μονίμως έχουμε τόσο πολύ υλικό ώστε αναπόφευκτα κάποια τραγούδια θα μείνουν εκτός.
Ποιο τραγούδι θεωρείς ότι ξεσηκώνει περισσότερο τους οπαδούς σας στις ζωντανές εμφανίσεις σας;
Δεν μπορώ να σου πω με σιγουριά ένα και μόνο... Σίγουρα υπάρχουν κάποια που αποτελούν σταθερές αξίες, όπως το “Let There Be Rock” και το “Zip City”. Προς έκπληξή μας πάντως βλέπουμε ότι ο κόσμος ανταποκρίνεται ιδιαίτερα ένθερμα σε τραγούδια από το τελευταίο μας άλμπουμ, όπως τα “Used To Be A Cop” και “Everybody Needs Love”. Μας ικανοποιεί να βλέπουμε ότι μπορούν να περάσουν στη συνείδηση του κοινού.
Ποιο κομμάτι θεωρείς ότι είναι το καλύτερο σου στιχουργικά και γιατί;
Το “Used To Be A Cop”, μέσα από το Go Go Boots, θεωρώ ότι είναι από τα καλύτερα δείγματά μου. Μου αρέσει πολύ η ιστορία και το πώς εξελίσσεται και πιστεύω ότι δημιουργεί απολύτως την αίσθηση που ήθελα να πετύχω. Είναι μία από τις στιγμές που λες ότι όλα λειτούργησαν σωστά και το αποτέλεσμα ήταν αυτό που ήθελες εξαρχής.
Πολλοί από τους δίσκους σας είναι concept άλμπουμ. Ένας δίσκος ξεκινάει για εσάς από κάποια συγκεκριμένη ιδέα ή το κυρίως θέμα προκύπτει κατά τη διάρκεια του γραψίματος αυτού;
Οι δίσκοι μας βασίζονται σε σκέψεις που κάνω ακόμα και για χρόνια μερικές φορές. Η έμπνευση μπορεί να προέρχεται από κάποιον δικό μου άνθρωπο, κάτι που διάβασα ή κατι που είδα στον δρόμο. Όσο για τα τραγούδια, δεν έχω ιδέα από πού μου έρχεται η έμπνευση. Είναι σαν κάποιες συγκεκριμένες στιγμές να τα «μυρίζομαι» στον αέρα και μετά προσπαθώ να τα ηχογραφήσω όσο πιο γρήγορα μπορώ, για να μην τα ξεχάσω. Αν δεν τα «αιχμαλωτίσεις» τη στιγμή που σου έρχονται μπορεί μετά να χαθούν και για πάντα. Πάντως το να έχεις παιδιά κάνει αυτήν την άμεση καταγραφή όλο και πιο δύσκολη, πρέπει να ομολογήσω.
Από που σου ήρθε η έμπνευση για το “Little Bonnie”; Είναι αληθινή ή φανταστική ιστορία;
Δυστυχώς πρόκειται για αληθινή ιστορία... Η Bonnie ήταν η κόρη του αδερφού του παππού μου. Απεβίωσε πριν γεννηθώ ο ίδιος και ήταν μόλις 3,5 χρονών όταν συνέβη το μοιραίο. Άφησε συναισθηματική ουλή στην οικογένειά μου και σε οικογενειακά μαζώματα ήταν σαν να βρισκόταν παρούσα –όπως μας έλεγαν διάφοροι συγγενείς. Εκείνη την περίοδο όχι μόνο άλλαξε αλλά συνέτριψε κυριολεκτικά τα μέλη της οικογενείας μου. Εγώ μεγάλωσα με τα αδέρφια της και, επειδή ήμασταν δεμένοι, ήταν πάντα σημαντικό και ευαίσθητο ζήτημα. Η γιαγιά μου πάλι μας μιλούσε για αυτήν συχνά μιας και ήταν εκείνη που τη φρόντιζε για μερικές ώρες την εβδομάδα, ώστε η θεία της να μπορέσει να κάνει κάποιες εξωτερικές δουλειές. Ακριβώς επειδή το θέμα είναι περίεργο για μένα, ακόμα και σήμερα το τραγούδι δεν το έχω παίξει ποτέ στην οικογένειά μου, ενώ στις συναυλίες μας έχει ακουστεί μόλις 6 φορές όλα αυτά τα χρόνια. Είμαι πραγματικά περήφανος για αυτό, με βάζει όμως σε μια περίεργη διάθεση όταν το σκέφτομαι –και για αυτό προτιμώ να το αποφεύγω.
Αλήθεια, τι αντιπροσωπεύει για σένα ο αμερικάνικος νότος;
Το μέρος όπου μεγάλωσα και ζω. Αποτελεί μια συναρπαστική περίπτωση, καθώς είναι ένα μείγμα του φιλελεύθερου και του συντηρητικού, της κοινωνικής καταπίεσης και των ζεστών θερμοκρασιών. Όλα αυτά μαζί δημιουργούν ένα εκρηκτικό συνονθύλευμα! Για αυτό και είναι ενδιαφέρον να ζεις μέσα σε κάτι τέτοιο και για αυτό έχουμε δει πολλούς καλούς τραγουδοποιούς να προέρχονται από εδώ. Ορισμένες φορές οι πολιτικές που ασκούνται είναι απαράδεκτες καθώς και οι απόψεις ορισμένων ανθρώπων, από επίσημα χείλη μέχρι και τον απλό κόσμο. Αλλά και για αυτό είναι ιδιαίτερη περίπτωση ο νότος των Η.Π.Α.
