Από τις πρώτες γυναίκες τραγουδίστριες της πανκ σκηνής, η Monica Richards έγινε γνωστή στον gothic κόσμο τη δεκαετία του 1990 από τους Faith And The Muse. Το πλήγμα της ψηφιακής εποχής την ώθησε φέτος το καλοκαίρι να αναζητήσει οικονομική ενίσχυση από τους οπαδούς της, ώστε να συνεχίσει με την ηχογράφηση του νέου της προσωπικού δίσκου. Δύσκολη η απόφαση, αν τη δείτε από την πλευρά ενός καλλιτέχνη –και μάλιστα με τέτοιο πολύπλευρο ταλέντο και μόρφωση– ωστόσο η προσπάθεια της αξιοθαύμαστη. Λίγο μετά από ένα εντυπωσιακό σόου στο Wave Gotik Treffen Festival της Λειψίας (η ανταπόκρισή μας θα δημοσιευτεί λίαν συντόμως), την πετύχαμε στο αυτοσχέδιο εργαστήριό της να φτιάχνει χειροποίητα κοσμήματα. Δέχτηκε με χαρά και ενθουσιασμό να μιλήσει στο Avopolis, αποκαλύπτοντας τη φιλική και αισιόδοξη γυναίκα που κρύβεται πίσω από το παρουσιαστικό της μυστηριώδους κοκκινομάλλας «ιέρειας»...
Αρχικά, θα ήθελα να μας πεις μερικά πράγματα για το ξεκίνημά σου. Σε τι ηλικία συνειδητοποίησες ότι ήθελες να γίνεις μουσικός/καλλιτέχνης; Ισχύει το ότι μεγαλώνοντας δεν είχες καταλάβει πόσα πράγματα ήσουν ικανή να καταφέρεις (σύμφωνα με τους στίχους του τραγουδιού σου “A Good Thing”);
Είναι κάπως αστείο, ακόμα και τώρα συχνά δεν μπορώ να σκεφτώ αν έχω καταφέρει όντως πολλά, νιώθω ότι ακόμα δουλεύω μ’ αυτόν τον στόχο! Όταν ήμουν μικρή, όμως, έγραφα όπερες μέσα στο κεφάλι μου –η πρώτη μου πρέπει να ήταν γύρω στα 7. Πρωταγωνιστούσε ένας χαρακτήρας-λιοντάρι που είχα δημιουργήσει. Αλλά, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ήμουν τόσο παράξενο πλάσμα, συνέχεια στον κόσμο μου! Δεν είχα σκεφτεί ότι ήθελα να τραγουδήσω μέχρι που άκουσα τους Pretenders. Κι έπειτα είχα την ευκαιρία να το κάνω μπαίνοντας στην punk rock σκηνή, όταν κάποια παιδιά έψαχναν τραγουδίστρια!
Πώς έχει αντιμετωπίσει η οικογένειά σου το δημιουργικό σου ταλέντο μέχρι σήμερα; Υπάρχει υποστήριξη ή θα προτιμούσαν να επικεντρωνόσουν σε μια τυπική δουλειά 9-5;
Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια είχα σταθερή δουλειά 9-5, αλλά ξέρω τι εννοείς. Όσον αφορά στους γονείς (σ.σ.: έχασε τη μητέρα της νωρίς, εδώ εννοεί κυρίως τον πατέρα της), πάντα έβαζαν τα δυνατά τους για να δείξουν κατανόηση, έπειτα κουράζονταν κι εύχονταν να ήμουν «φυσιολογική», και μετά καταλάβαιναν ξανά. Πιστεύω πως αν είχα αποκτήσει «πραγματική» φήμη, έτσι ώστε να μπορούσαν να περηφανεύονται για μένα εύκολα, θα ήταν καλύτερο γι’ αυτούς. Όχι τίποτα άλλο, φαίνεται πως πρέπει να με εξηγούν στους άλλους! Αλλά, πάλι καλά, οι νεότεροι συγγενείς με βρίσκουν πολύ cool (γέλια!)!
Εφόσον η μουσική δεν μπορεί δυστυχώς να είναι η πρωταρχική σου ασχολία ως πηγή εσόδων, με τι δουλειές έχεις ασχοληθεί γι’ αυτόν τον σκοπό;
Πωλήσεις λιανικής, υπεύθυνη καταστήματος –ξεκίνησα αρχικά σε ένα φαρμακείο, αλλά αργότερα είχα μαγαζί με πανκ ρούχα στην Ουάσινγκτον! Μετά είχα ένα εκκεντρικό μαγαζί με αντίκες στο Λος Άντζελες για 10 χρόνια! Τώρα ασχολούμαι με τη γραφιστική σαν ελεύθερη επαγγελματίας και φτιάχνω κοσμήματα για να καταφέρω να ξεπληρώσω χρέη –από τη μουσική και τις περιοδείες– και να μπορέσω να κάνω καινούργια πράγματα!
Μπορείς να πεις στους αναγνώστες μας σε τι σημείο βρίσκεσαι αυτόν τον καιρό; Η πώληση προσωπικών σου αντικειμένων (σ.σ.: πίνακες, κοσμήματα, κοστούμια από διάφορες περιοδείες, όλα βρίσκονται στο e-store της: http://www.monicarichards.com/merchandise.htm) έχει υπάρξει επιτυχής ως τώρα;
Ναι, έχω πουλήσει αρκετά πράγματα, όμως υπάρχουν ακόμα ένα σωρό άλλα σε αναμονή! Είμαι σε στάδιο διαρκούς μεταβολής αυτόν τον καιρό, σύντομα θα χρειαστεί ξανά να μετακομίσω, η κατάσταση είναι αγχωτική, αλλά είμαι πολύ ευτυχισμένη που ανήκω στον εαυτό μου! Προμηθεύομαι σιγά-σιγά πράγματα για το στούντιό μου –αν και θα πρέπει να το ξαναστήσω σε μερικούς μήνες– οπότε προς το παρόν η βασική μου έγνοια είναι να τελειώσω το νέο άλμπουμ, Naiades!
Το σόλο project σου, από το όνομά του και μόνο (InfraWarrior), αλλά και από τους στίχους, υπονοεί ότι σαν άτομο δεν παραδίνεσαι εύκολα και αγωνίζεσαι μέχρι να βγει κάτι καλό από το κάθε σου εμπόδιο. Είναι αλήθεια αυτό;
Ναι, ναι, ναι!!! Πρέπει να συνεχίζουμε να προχωράμε προς τα μπρος! Ακόμα και όταν το μέλλον φαντάζει μαύρο, το ξέρω, τα έχω περάσει (σ.σ.: αναφέρεται σε μια συζήτηση που είχαμε off-the-record για την Αθήνα και όχι μόνο)! Και όλα κάποτε περνάνε, πάντα –το ξέρω ότι κάποιες φορές είναι πιο εύκολο να κουλουριαστείς σαν έμβρυο και να χωθείς σε μια τρύπα, αλλά αυτό δεν λύνει τίποτα, ούτε σε κάνει να νιώσεις καλύτερα. Το να προχωράς προκαλεί την αλλαγή, φέρνει νέους ανθρώπους στη ζωή σου και νέες ιδέες, καινούργιους τρόπους δημιουργίας...
Ξέρω ότι έχετε στα σχέδια (ως InfraWarrior) μια τουρνέ της Γερμανίας για τον Οκτώβρη και άλλη μία την άνοιξη, πιθανώς σε περισσότερες χώρες. Πρέπει να είστε μεγάλη ομάδα στις μετακινήσεις, με τη χορεύτρια και όλο το επιτελείο. Η Marzia Rangel (σ.σ.: Christ vs. Warhol, The Deadfly Ensemble –έχει συμμετάσχει σε πολλά live της) θα σας ακολουθήσει στην περιοδεία για να παίξει βιολοντσέλο;
Θα χαιρόμουν πάρα πολύ αν μπορούσα να φέρω τη Marzia μαζί, εξαρτάται από το κατά πόσο θα είναι διαθέσιμη και κατά πόσο θα μπορεί να αντεπεξέλθει –είναι δύσκολο να πάρεις άδεια και να αφήσεις το σπίτι και τη δουλειά σου για να φύγεις σε περιοδεία, οπότε θα το δούμε. Τη λατρεύω, πάντως!
Από τους guest καλλιτέχνες που εμπλέχθηκαν στο σόου σας στο Wave Gotik Treffen, έχεις ήδη συνεργαστεί με τον Lustmord στο στούντιο, οπότε δεν μπορούσα να μην αναρωτηθώ αν προβλέπεται κάποια συνεργασία με τον Lucas Lanthier (Cinema Strange, The Deadfly Ensemble). Ή μήπως και με τον Ronny Moorings (Clan Of Xymox), ο οποίος δήλωσε φωναχτά την υποστήριξή του μέσα από το κοινό;
Είμαι πάντα ανοιχτή για συνεργασίες, ειδικά αν γίνονται με φίλους! Ποιος ξέρει τι μπορεί να συμβεί;
Ξεκινάς δική σου δισκογραφική, με σκοπό να είσαι τελείως ανεξάρτητη και να διευθύνεις τον εαυτό σου. Είχες προβλήματα συνεννόησης με πρώην εταιρείες και συνεργάτες ή απλά προτιμάς την αυτονομία;
Βρίσκω απλά πολύ καλύτερο να είσαι ο ίδιος υπεύθυνος για τη δουλειά και για τη ζωή σου!
Υπάρχει κάτι από τις εποχές των προηγούμενών σου συγκροτημάτων –Madhouse, Strange Boutique κ.ά.– που σου έχει λείψει ιδιαίτερα;
Όταν κοιτάω πίσω, τα βλέπω όλα αυτά με αγάπη, ήταν όμως μια τεράστια πάλη. Και η άποψή μου γι’ αυτά μεταβάλλεται, ξέρεις... Δεν ήμουν ποτέ περήφανη για τους Madhouse εκείνη την περίοδο, τόσο πολλά πράγματα ήταν εναντίον μου τότε, κατά βάση λόγω της ανδροκρατίας στην πανκ σκηνή. Μα τώρα έρχονται πάνκηδες και με ρωτάνε για εκείνη την εποχή. Είμαι μέρος μιας «ιστορικής» περιόδου τώρα, μου φαίνεται αστείο! Ίσως αυτό που μου έχει λείψει είναι να αγοράζω δίσκους βινυλίου και να τους βάζω να παίξουν, να κάθομαι να τους ακούω, να απλώνω τα εσώφυλλα –αυτό είναι κάτι που η νέα γενιά δεν έχει ζήσει. Και χαίρομαι που το έχω ως μέρος του παρελθόντος μου.
Τι είναι αυτό που πάντα ήθελες να πετύχεις αλλά δεν έχει καταστεί ακόμα δυνατό; Και τι θα έκανες διαφορετικά αν μπορούσες να γυρίσεις πίσω το χρόνο;
Να αποκτήσω επιτέλους ακίνητη περιουσία! Να έχω επιτέλους το δικό μου σπίτι και να μην μπορούν να μου το πάρουν στην πρώτη δυσχέρεια. Να μπορώ να συνεχίσω να χτίζω κήπους και λίμνες και να έχω την ησυχία μου. Τι θα έκανα διαφορετικά... Δεν θα εμπιστευόμουν τόσο εύκολα... Και θα ήξερα να βασίζομαι στον εαυτό μου.
Τι συμβουλή θα έδινε λοιπόν η σοφή Monica Richards εν έτει 2011 στους φαν της; Τι θα ήθελε να πει στον κόσμο;
Συνεχίστε αυτό που κάνετε! Συνεχίστε να προχωράτε και μην αφήνετε κανέναν να σας πει ότι δεν μπορείτε να καταφέρετε ό,τι έχετε βάλει στόχο. Ακολουθήστε το δικό σας μονοπάτι, όποιο κι αν είναι αυτό.
