Mας λένε για το rock που όταν κυλάει δεν χορταριάζει. Τι γίνεται όμως με το μετά-rock (κυριολεκτικό ή κατ’ ευφημισμόν –όπως το πάρει ο καθένας); Οι Mogwai είναι σίγουρα από τους πατέρες του είδους και με νέο δίσκο στη φαρέτρα τους έχουν τα δικά τους ερωτήματα να απαντήσουν. Προς το παρόν πάντως, ο Barry Burns, το πολυοργανιστικό πασπαρτού της μπάντας, αναλαμβάνει να απαντήσει σε μερικά δικά μας…
Αν και ο τίτλος του κάθε άλλο παρά ξεχειλίζει από ρομαντισμό, το Hardcore Will Never Die But You Will κυκλοφόρησε 14 Φλεβάρη –ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου. Πώς σας προέκυψε, αλήθεια;
Τη φράση αυτή τη φώναξε ένας πιτσιρικάς –έφηβος Σκωτσέζος– σε έναν μαγαζάτορα, όταν ο τελευταίος αρνήθηκε να του δώσει αλκοόλ επειδή ήταν ανήλικος. Απλώς μας άρεσε η ιστορία κι έτσι αποφασίσαμε να τη χρησιμοποιήσουμε ως τίτλο του άλμπουμ μας.
Μιας που το έφερε η κουβέντα, έχετε την ιστορία σας με τις περίεργες ονοματοδοσίες. Θέλω, λοιπόν, τη βοήθειά σου στην εξής: “George Square Thatcher Death Party” (σ.σ.: τίτλος τραγουδιού από τον νέο δίσκο)…
Ε, δεν νομίζω να αποτελεί έκπληξη για κανέναν ότι το μεγαλύτερο μέρος της Σκωτίας μισεί τη Μάργκαρετ Θάτσερ! Ίσως μάλιστα να υπάρξει κι ένα τεράστιο (αν και λιγάκι αμφιλεγόμενο) πάρτι στην κεντρική πλατεία της Γλασκόβης (τη George Square), όταν πεθάνει. Πρακτικά, κατέστρεψε μόνη της τη Σκωτία όσο βρισκόταν στην εξουσία. Προσωπικά λοιπόν δεν θα χύσω ούτε ένα δάκρυ τη μέρα του θανάτου της.
Έχοντας ακούσει τον νέο σας δίσκο, οφείλω να ομολογήσω ότι εξεπλάγην από κομμάτια όπως το “Mexican Grand Prix”, με την electro-pop του αίσθηση, ή το “San Pedro” και το πιο ευθύ rock σκεπτικό του. Πιστεύετε ότι το άλμπουμ θα σας οδηγήσει σε ένα ακόμα πιο ευρύ ακροατήριο;
Γνωρίζοντας την τύχη μας, μάλλον όχι! Αλλά μπορείς πάντα να ελπίζεις, έτσι δεν είναι; Είναι σίγουρα πολύ πιο προσβάσιμος ο ήχος του Hardcore Will Never Die But You Will σε σχέση με τις περισσότερες δουλειές μας. Αλλά ακόμα και αυτή μας η εκδοχή του προσβάσιμου, μάλλον απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί η κατάλληλη μουσική υπόκρουση για τον πρωινό καφέ των περισσοτέρων…
Για να το θέσω λιγάκι διαφορετικά, μοιάζετε να ψάχνετε νέο μουσικό έδαφος, ενώ παράλληλα εξελίσσετε τον παλιό, καλό ήχο των Mogwai. Πού θα έλεγες ότι στέκονται οι Mogwai σήμερα, έπειτα από δεκαπέντε χρόνια στην πιάτσα;
Νομίζω πως είμαστε πολύ χαρούμενοι για το πού έχουμε φτάσει ως μπάντα... Αισθανόμαστε πραγματικά τυχεροί, βλέποντας τους ανθρώπους να απολαμβάνουν ακόμα τη μουσική μας, την οποία απολαμβάνουμε κι εμείς να παίζουμε. Δεκαπέντε χρόνια, άλλωστε, δεν είναι δα και τόσα πολλά, ειδικά αν κοιτάξουμε τον μεγάλο μύλο του χρόνου, έτσι δεν είναι;
Παραμένουν όμως δεκαπέντε χρόνια! Πώς φανταζόσασταν άραγε το 2011 όταν κυκλοφορούσατε το Young Team ή το Come On Die Young; Και πώς βλέπετε εκείνα τα χρόνια τώρα;
Τα χρόνια εκείνα ήταν διαφορετικά. Ούτε καλύτερα, ούτε χειρότερα, απλώς διαφορετικά. Η ζωή άλλωστε κινείται διαρκώς. Δεν νομίζω, πάντως, ότι έχω σκεφτεί ποτέ να κάνω κάτι άλλο πέρα από τη μουσική, επομένως μου φαίνεται φυσιολογικό ότι αυτό συνεχίζουμε να κάνουμε και σήμερα. Τότε ίσως να μην μας φαινόταν τόσο ρεαλιστικό, έχει όμως γίνει πραγματικότητα.
Για να επιστρέψουμε λίγο στον νέο δίσκο, κυκλοφόρησε και σε μία ειδική έκδοση με μία bonus 26λεπτη σύνθεση, η οποία είχε γραφτεί για μία εικαστική έκθεση στη Γερμανία (“Monument For A Forgotten Future” των Douglas Gordon και Olaf Nicolai). Δεδομένου ότι έχετε ήδη εμπλακεί σε δύο soundtrack, υποθέτω ότι σας αρέσει να μπερδεύετε τη μουσική σας με άλλες μορφές τέχνης, έτσι δεν είναι;
Ναι, είναι πάντα ενδιαφέρον να προσπαθείς να κρατάς τον εγκέφαλό σου σε εγρήγορση. Το να κάνεις διαφορετικά πράγματα, όπως π.χ. κάτι τέτοιο, βοηθάει την εξέλιξή μας ως μπάντα με πολλούς τρόπους. Επομένως, μας αρέσει να συμμετέχουμε σε τέτοιου είδους δουλειές, όταν έχουμε τον απαιτούμενο χρόνο. Συν τοις άλλοις, σπάνε και τον συνηθισμένο κύκλο ηχογραφήσεις-δίσκος-περιοδεία, με όμορφο τρόπο.
Όταν γράφετε, λοιπόν, ένα κομμάτι για ένα soundtrack ή μία έκθεση, διαφοροποιείται καθόλου η δημιουργική διαδικασία; Δεδομένου και του ότι πρέπει το αποτέλεσμα να προσαρμοστεί στις δημιουργίες άλλων καλλιτεχνών…
Ναι, είναι διαφορετική, καθώς βρίσκεσαι υπό τη δικαιοδοσία του εκάστοτε αντισυμβαλλομένου (ο βαθμός επίδρασης, βέβαια, ποικίλει αναλόγως) και αυτό μπορεί να γίνει αρκετά δύσκολο. Το να δουλεύεις πάντως με έναν άνθρωπο όπως ο Douglas Gordon (σ.σ.: εκτός από co-curator της παραπάνω έκθεσης, σκηνοθέτης του φιλμ Zidane: A 21st Century Portrait) είναι πάντα όμορφο, γιατί εμπιστεύεται τη δουλειά μας και δεν παρεμβαίνει σε αυτή.
Αυτός θα είναι ο πρώτος δίσκος που κυκλοφορεί στο δικό σας label την Rock Action Records. Τι συνετέλεσε στο να πάρετε μια τέτοια απόφαση;
Νομίζω πως οποιαδήποτε μπάντα θα ήθελε να έχει τον απόλυτο έλεγχο της μουσικής της –και αυτό ακριβώς έχουμε τώρα. Αποτελεί πλέον σχεδόν «εσωτερική υπόθεση». Θα ενθάρρυνα κάθε μπάντα να κάνει το ίδιο, αλλά γνωρίζω πως πρόκειται για ένα πολύ γενναίο βήμα για πολλές. Εμείς είχαμε συμβόλαιο με την PIAS –με την οποία δεν είχαμε κανένα πρόβλημα. Παρόλα αυτά θα είχαμε κάνει το βήμα και νωρίτερα αν μπορούσαμε. Είναι, νομίζω, φυσικό.
Οι μεγάλες πολυεθνικές γκρινιάζουν ασταμάτητα για την κρίση της μουσικής βιομηχανίας, προβάλλοντας ότι η μουσική κινδυνεύει από τους πειρατές του διαδικτύου. Κάποιοι, πάντως, λένε πως η αγορά δεν συρρικνώνεται, απλώς αλλάζει μορφή (αν δεν εκδημοκρατίζεται κιόλας). Τι θα έλεγες, βάσει της εμπειρίας σου τόσο ως μέλος των Mogwai, όσο και ως συνιδρυτής της Rock Action;
Άσε τις πολυεθνικές να γκρινιάζουν όσο θέλουν, είναι ήδη πολύ αργά. Στο δικό μας label έχουμε μια συμφωνία 50/50 με τις μπάντες. Οι περισσότερες εταιρείες δεν κάνουν το ίδιο και είναι άδικο. Προσωπικά χαίρομαι που οι άνθρωποι κατεβάζουν δωρεάν μουσική, γιατί είμαι σίγουρος πως πολλοί από αυτούς πηγαίνουν κι αγοράζουν τον δίσκο, όπως και να ’χει… Ειδικά όταν μιλάμε για labels σαν τη Rock Action. Κι αν μιλάμε για λεφτά, τώρα βγάζουμε περισσότερα από τις συναυλίες και νομίζω πώς έτσι έπρεπε να είναι εξ’ αρχής.
Νομίζω πως δεν ζείτε πλέον όλοι στη Γλασκόβη. Πώς τα καταφέρνετε με την απόσταση ως μπάντα;
Απλώς στέλνουμε ο ένας στον άλλο φακέλους Apple Logic κι έτσι μπορεί ο καθένας μας να προσθέτει το δικό του μέρος, δημιουργώντας τα τραγούδια αρχικά μέσω διαδικτύου. Μετά βέβαια βρισκόμαστε όλοι μαζί, τα προβάρουμε και τα ηχογραφούμε. Είναι τόσο εύκολο στον σημερινό κόσμο να κάνεις κάτι τέτοιο, ώστε πραγματικά δεν έχει διαφορά.
Έχετε αισθανθεί ποτέ ότι παγιδεύεστε σε όσα έχετε καταφέρει ως μπάντα; Εννοώ ότι έχετε δημιουργήσει μέσα στα χρόνια έναν διακριτό ήχο, τον οποίο ίσως και να εμπλουτίζετε με νέα στοιχεία… Αισθανθήκατε όμως ποτέ την ανάγκη να ξεφύγετε από αυτόν;
Εννοείς να γίνουμε ένα οπερετικό rap σχήμα ας πούμε; Όχι! Δες το έτσι: ο Debussy για παράδειγμα έμεινε Debussy, οι Mogwai μένουν Mogwai. Για αυτό αρέσουμε στους ανθρώπους (σε κάποιους από αυτούς, τέλος πάντων).
Αν ήθελες να συνδέσεις τη μουσική των Mogwai με ένα συναίσθημα, ποιο θα ήταν αυτό;
Δεν νομίζω πως μπορώ να το κάνω. Για αυτό υπάρχουν οι δημοσιογράφοι και εγώ είμαι πολύ κακός στη δημοσιογραφία…
Μακρύ το πρόγραμμα συναυλιών σας για το 2011. Καμιά πιθανότατα να σας φέρει κατά ’δω;
Θα το ήθελα πολύ, γιατί έχω περάσει όμορφες στιγμές στην Ελλάδα, με ή χωρίς την μπάντα. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν ότι τα περισσότερα συγκροτήματα έχουν ατζέντηδες, τους οποίους εμπιστεύονται για να τους φτιάξουν το πρόγραμμα της περιοδείας –επομένως δεν είναι κάτι με το οποίο ασχολούμαστε ιδιαίτερα εμείς. Προφανώς εμείς δίνουμε την τελική συγκατάθεση, αλλά απλά αφήνουμε τον ατζέντη μας να κλείσει τις περιοδείες. Τέλος πάντων… Ίσως να τα πούμε σύντομα;
