Αν και ποτέ δεν υπήρξα φανατικός οπαδός των James, εντούτοις πάντα παρέδιδα τον σεβασμό μου όταν ειδικά η συζήτηση ερχόταν στα live δρώμενά τους. Θεώρησα έτσι πολύ λογικό να πεταχτώ μεταξύ συντακτών/οπαδών στο Avopolis και να ζητήσω να μιλήσω με τον Tim Booth, ενόψει της (σόλο) έλευσής του στη χώρα –θα παίξει Παρασκευή 6 Μαΐου στο Principal της Θεσσαλονίκης, Σάββατο 7 Μαΐου στην Αθήνα (στην Ιερά Οδό) και Κυριακή 8 Μαΐου στην Ακτή Δυμαίων της Πάτρας. Από την κουβέντα μας κατέστη φανερό ότι ο Booth, εκτός από πολύ ευγενής άνθρωπος, έχει καρφιά στα μετόπισθέν του και δεν επαναπαύεται στα ήδη κατακτημένα...
Καλησπέρα…επιτέλους! (σ.σ.: η συνέντευξη έγινε μετά από αρκετές αναβολές και υπερπήδηση πολλών τηλεφωνητών)
Όντως επιτέλους! Η κανονική πρώτη ερώτηση είναι από εσένα προς εμένα για το τι κάνω –είναι κλασικό και ανθρώπινο– αλλά θα την αντιστρέψω! Εσύ τι κάνεις;
Δεν έχω εκνευριστεί όσο υποθέσατε από όλες αυτές τις αναβολές. Το χειριστήκατε άψογα και με ευγένεια…
Ευχαριστώ! Αλλά εγώ ρωτάω πώς τα πάει ένα άνθρωπος σε μία άλλη χώρα, η οποία, ως γνωστόν, δεν είναι και στις καλύτερές της ημέρες...
Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον, αλλά η απάντηση θα είναι μάλλον απογοητευτική. Οι άνθρωποι γκρινιάζουν συνεχώς και γίνονται όλο και πιο σκυθρωποί.
Τους καταλαβαίνω… Περάσαμε κι εμείς στην Αγγλία παλαιότερα μια παρόμοια κατάσταση επί Θάτσερ, για άλλους λόγους βέβαια. Αλλά, πίστεψέ με, η πίεση από πάνω προς τα κάτω υπήρξε φοβερή. Παράλληλα, όμως, πρέπει εσείς οι Έλληνες να σκέφτεστε ότι αυτή τη στιγμή στην Ιαπωνία τα πράγματα είναι δύσκολα πολλαπλασιασμένα επί ν...
Όντως έτσι είναι... Αλλά η σχετικότητα σε τέτοιες περιπτώσεις λειτουργεί μόνο όταν βρίσκεσαι σε καλή ψυχολογική κατάσταση.
Σωστό είναι αυτό που λες, αλλά την ίδια στιγμή δεν νομίζω ότι μπορεί να μείνει κανείς ανεπηρέαστος μπροστά σε ένα δράμα σαν της Ιαπωνίας. Που επιπλέον θα επιβαρύνει ανεπανόρθωτα τον πλανήτη. Και αποδείχθηκε για άλλη μια φορά ότι η πυρηνική ενέργεια, κάτω από οποιαδήποτε θεσμοθέτηση ή προστασία, δεν είναι απόλυτα ασφαλής.
Προσωπικά μου θύμισε το Spanish Prisoner του Mammett η όλη κατάσταση. Νομίζεις ότι όλα βαίνουν καλώς και ότι έχεις τον έλεγχο, αλλά τελικά αποδεικνύεται ότι όχι μόνο είσαι αιχμάλωτος των καταστάσεων αλλά και ότι το σύστημα είναι έτοιμο να σε εξαφανίσει.
Μια παρόμοια οπτική με τον Mammet έχει και ο David Mitchell στο βιβλίο του A Thousand Autumns οf Jacob De Zoet. Εκπληκτικό ανάγνωσμα! Μάλιστα στην αρχή είχα ονομάσει τον δίσκο μου Princess Of The Moon, παίρνοντας μια φράση μέσα από αυτό.
Μιας και μιλάμε για τον καινούργιο σας δίσκο –φαντάζομαι με αυτόν θα έρθετε ως κύριο στέλεχος της συναυλίας σας στην Ελλάδα– παρατήρησα ότι οι στίχοι (όπως και στους James) κρατούν μια σαφώς ουμανιστική θεώρηση. Ακόμα και όταν γίνεστε σαρκαστικός απέναντι στους ήρωές σας, ουσιαστικά τους συμπονάτε…
Α! Ευχαριστώ που το λες αυτό! Χαίρομαι που τελικώς ξεπροβάλλει μια τέτοια άποψη από τους στίχους. Πώς θα μπορούσα εξάλλου να είμαι αλλιώς; Στο ελάχιστο να είσαι ευαίσθητος, μπορείς να δεις τον πόνο του ανθρώπου δίπλα σου ή εκείνου που περπατά παράλληλα με σένα στο πεζοδρόμιο…
Προς αυτή την κατεύθυνση να φανταστώ ότι κινείται και η ενασχόλησή σας με τον χορό, προς την εξαγωγή δηλαδή συναισθημάτων και έντασης; Αν δεν κάνω λάθος, είναι τόσο μακροχρόνια όσο και η τραγουδιστική σας καριέρα…
Και ακόμα πιο πίσω! Όπως ίσως είναι γνωστό, στους James πήγα αρχικά ως χορευτής και μετά από πολύ καιρό πήρα τη θέση πίσω από το μικρόφωνο. Ναι όντως, ο χορός για μένα δεν είναι άθληση ή φιγούρα σε κάποια πίστα αλλά μια έκφραση η οποία φέρνει το σώμα πιο κοντά στην ακεραιότητα.
Στην ακεραιότητα… Γιατί χρησιμοποιείτε αυτό τον όρο, ειδικά;
Διότι, όταν φροντίζεις το σώμα σου (όπως αναγκαστικά κάνεις όταν χορεύεις ή διδάσκεις χορό) και μάλιστα μένεις μακριά από πρωταθλητισμούς ή βραβεία, φτάνεις στο επίπεδο που μπορείς να ανυψωθείς από την καθημερινότητα. Να την αντιμετωπίσεις πιο ψύχραιμα άρα και να φερθείς πιο σωστά στους γύρω σου…
Όλα έχουν να κάνουν, σε τελική ανάλυση, με την αγάπη πέρα από φύλα και είδος σχέσεων (οικογενειακές, φιλικές, ερωτικές);
Χωρίς καμιά αμφιβολία. Είναι το μόνο που θα σώσει τον κόσμο πέρα από θεούς, δαίμονες και ιδεολογίες…
Πάνω σε αυτή τη βάση να θεωρήσω ότι εξηγείτε και τη μακρόχρονη σχέση του κοινού με τους James αλλά και με τη δική σας καλλιτεχνική περσόνα;
Πιστεύω ότι έχει να κάνει με την αυθεντικότητα. Ή μάλλον, για να το πω πιο σωστά, με την έλλειψη σοβαροφάνειας ή ψευτιάς εκ μέρους της μπάντας ή εμού προσωπικά. Και το ίδιο ακριβώς πνεύμα προσπαθώ να έχω και μέσα στη μπάντα που παίζει μαζί μου αυτή την εποχή…
Είστε ικανοποιημένος από τις επιδόσεις της;
Απόλυτα! Κανείς δεν καμώνεται ότι είναι περισσότερο φίλος από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Μόλις πριν από λίγο είχα μάλιστα μία πρόβα με τα παιδιά και πραγματικά μαγεύομαι από το ηχητικό αποτέλεσμα μαζί τους.
Πώς αποτιμάτε τους άλλους ήχους, τους άλλους δίσκους και τα συγκροτήματα του καιρού μας; Τι σας αρέσει περισσότερο αυτή την εποχή;
Οι τελευταίοι δίσκοι των Radiohead και των Arcade Fire μου άρεσαν πάρα πολύ. Και παραμένουν πολύ καλές live μπάντες. Επίσης μου αρέσουν οι Edward Sharpe & The Magnetic Zeros. Πραγματικά αγαπάω αυτή την ομάδα!
Στην Αθήνα θα έρθετε και ως διδάκτωρ χορού σε ένα σεμινάριο, αν δεν κάνω λάθος...*
Ναι, όντως! Γράψε σε παρακαλώ και γι’ αυτό στο άρθρο σου. Έχω μάλιστα αγωνία για το πώς θα πάει…
Να είστε σίγουρος ότι όλα θα πάνε καλά. Αποδεδειγμένα σας αγαπάνε οι Έλληνες, το είπαμε και παραπάνω.
Πολύ ευγενικό και από εσένα που το λες και από όσους το νιώθουν. Νιώθω πραγματικά ευγνώμων για αυτή την αγάπη του κόσμου.
*Στις 10 Μαΐου, στο Metropolis Live Stage, ο Tim Booth θα διδάξει την άποψή του πάνω στην κίνηση μέσω ενός workshop που ονομάζεται Living Creativity. Για περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να επικοινωνήσετε κατευθείαν με τον ίδιο (μιας και οι θέσεις είναι περιορισμένες) στο εξής email: livingcreativitywithtimbooth@gmail
