Το Σάββατο στις 9 του Απρίλη, το κοινό της Αθήνας θα έχει τη χαρά να υποδεχτεί τους BellRays στο An Club. Με την ευκαιρία αυτή, η Lisa Kekaula απαντά σε μερικές από τις ερωτήσεις μας. Μεταξύ άλλων, μας αναφέρει τη δυσκολία του να διατηρείς ένα συγκρότημα καθώς μεγαλώνεις, καθώς και την αίσθηση ικανοποίησης που προσφέρει το γεγονός ότι είναι ακόμα ενεργοί μετά από 20 χρόνια…
Σύμφωνα με το βιογραφικό σας (από το επίσημο site) φέτος κλείνετε τα 20 χρόνια ύπαρξης σαν συγκρότημα. Βλέπετε το πέρασμα του χρόνου να προβάλλεται στη μουσική σας;
Όντως, ξεκινήσαμε το συγκρότημα κάπου 20 χρόνια πριν! Υπάρχει μια αίσθηση ολοκλήρωσης κι επίσης ώρες-ώρες δε μπορούμε να πιστέψουμε ότι το συνεχίζουμε και σήμερα. Όσον αφορά τις καλιφορνέζικες μπάντες, ανήκουμε στην ίδια «σειρά» με τους Black Eyed Peas και τους No Doubt, το διάστημα που και οι μεν και οι δε είχαν μαύρες τραγουδίστριες. Αυτές οι μπάντες άλλαξαν βέβαια δραματικά στο πέρασμα του χρόνου, ενώ εμείς λιγότερο. Πιστεύω ότι η διαφορά βρίσκεται στο ότι εμείς θέλαμε να παραμείνουμε πιο ειλικρινείς σ’ ό,τι ξεκινήσαμε να κάνουμε –να παίζουμε μουσική για τον εαυτό μας. Χρειάζεται χρόνος για ένα συγκρότημα προκειμένου να βρει τον ήχο του και πιστεύω ότι, πλέον, έχουμε γίνει κάτι το οποίο εκτιμώ πολύ. Από τις πρώτες μας ηχογραφήσεις παίζαμε καλά, αλλά τώρα ξέρουμε ότι το ζήτημα είναι το όραμά μας, όχι ποιος βρίσκεται μέσα στο συγκρότημα. Ξέρουμε τι κάνουμε σωστά και τι μας ευχαριστεί.
Πράγματι, όλα αυτά τα χρόνια τα δυο σταθερά μέλη στο συγκρότημα ήσασταν εσύ κι ο Bob (Vennum). Δεν ήταν όμως κουραστικό το να πρέπει να δουλεύετε κατά καιρούς με νέους μουσικούς από την αρχή; Χώρια τη φάση της επιλογής, να πρέπει να βρείτε κάποιους που πραγματικά να σας κάνουν...
Στα 20 χρόνια αυτής της μπάντας, το μόνο σίγουρο ήταν η σκληρή δουλειά και οι πολλές «επανεκκινήσεις»! Θυμάμαι το πρώτο μας κοινό γκρουπ, τους Rosethorns, όπου κάποια στιγμή άλλαξαν τα μέλη κι αποφασίσαμε έτσι ν’ αλλάξουμε και το όνομα. Είδαμε όμως πόσο δύσκολο ήταν να εδραιωθεί, οπότε είπαμε να μην το ξανακάνουμε, εκτός κι αν σχηματιζόταν κάτι εντελώς καινούργιο. Το γεγονός ότι ο Bob κι εγώ μείναμε τόσο καιρό, δείχνει την αφοσίωση που έχουμε ο ένας στον άλλο καθώς και στην ιδέα των BellRays. Δεν μοιάζουμε με τίποτα άλλο εκεί έξω, όμως αρέσουμε σ’ όποιον μας ακούσει, αν εκτεθεί στον ήχο μας. Αυτό είναι και που μας δίνει τη δύναμη να συνεχίσουμε. Σχετικά με τους μουσικούς μας, ψάχναμε να βρούμε όποιους πιστεύαμε ότι ταίριαζαν καλύτερα με τις μουσικές μας. Όταν δεν κάναμε περιοδείες, είχαμε τον ίδιο drummer για έξι χρόνια, φερ’ ειπείν. Αλλά, όταν προστίθονται στην εξίσωση και οι τουρνέ –ειδικά από τη στιγμή που όλοι είμαστε ενήλικες κι όχι παιδάκια (συνεπώς έχουμε και υποχρεώσεις)– το να διατηρείς τη συνοχή μιας μπάντας είναι εξαιρετικά δύσκολο. Για να μην αναφέρουμε και τα γενικότερα προβλήματα συμβατότητας με κάποιους ανθρώπους... Αυτή τη στιγμή πιστεύω ότι είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε βρει δυο άτομα τα οποία λατρεύουν να παίζουν τη συγκεκριμένη μουσική και να ταξιδεύουν.
Μ’ αρέσει πολύ το γεγονός ότι δεν ανήκετε καθαρά σε κάποιο είδος μουσικής, αλλά αντίθετα είστε κάτι εντελώς δικό σας. Πώς όμως σας προέκυψε αυτό;
Αυτό αποτελούσε πάντοτε θέμα συζήτησης... Πιστεύω, τελικά, ότι έχει να κάνει με τα μέλη της μπάντας. Πάντα δηλαδή κοιτάζαμε να αξιοποιούμε στο μέγιστο τα ταλέντα του καθενός κι έτσι ψαχνόμασταν καθώς παίζαμε. Ποτέ δεν πιστεύαμε σε μουσικά είδη κι ίσως να είναι κι ένας από τους λόγους που δεν είμαστε ευρέως γνωστοί. Συμπεριλαμβάνουμε λίγο απ’ όλες τις μουσικές που αγαπάμε και βρήκαμε πώς να κάνουμε κάτι τέτοιο με τον δικό μας τρόπο. Το βρίσκω μεγάλο κατόρθωμα... Και προσπαθούμε να είμαστε όσο πιο ειλικρινείς με τις μουσικές μας γίνεται.
Όσον αφορά στο ζήτημα των νέων μελών, όποτε μπαίνει κάποιος καινούργιος, δεν αλλάζει αναγκαστικά και ο ήχος των BellRays; Ακόμα δηλαδή κι όταν ο Bob άλλαζε κατά καιρούς από κιθάρα σε μπάσσο και τούμπαλιν;
Ναι, πάντα αλλάζει ο ήχος όταν κάποιος έρχεται ή φεύγει. Αυτό είναι και το πιο δύσκολο πράγμα να αντιμετωπίσεις. Δεν πρόκειται για κάτι καλό ή κακό, είναι απλώς φυσικό ότι ο ήχος αλλάζει και κάποια τραγούδια πλέον απλώς δεν κολλάνε... Έχω συνηθίσει όμως μ’ αυτό το γκρουπ ότι τίποτα δεν είναι μόνιμο, αποτελεί ξέρεις κι ένα καλό μάθημα ζωής. Τίποτα δεν μένει ίδιο. Εδώ ακόμα κι οι Rolling Stones, που τα περισσότερα από τα μέλη τους είναι απαράλλαχτα, άλλαξαν ήχο με την πάροδο του χρόνου –πόσο μάλλον εμείς. Ωστόσο, πάντοτε θα εύχομαι να μπορούσα να κλωνοποιήσω τον Bob, για να παίζει και κιθάρα και μπάσο μαζί! Μ’ αρέσει πολύ ο τρόπος που παίζει και τα δυο. Πιστεύω ότι τώρα (βρίσκεται και πάλι στην κιθάρα), υπάρχει ένας ανάλαφρος και παιχνιδιάρικος τόνος στη μουσική μας, ο οποίος κάνει τις συναυλίες και τις ηχογραφήσεις πιο εύκολες. Αυτό τον καιρό, οι στιγμές μας με τη μπάντα είναι πολύ ευχάριστες κι αυτό οφείλεται κατά πολύ στο ότι ο Bob παίζει και πάλι κιθάρα!
Είμαι λίγο περίεργος: πότε ήταν η αγαπημένη σου περίοδος με το συγκρότημα; Πότε το διασκέδαζες πιο πολύ;
Μάλλον… τώρα! Η συγκεκριμένη τουρνέ είναι ίσως η αγαπημένη μου απ’ όσες έχουμε κάνει! Επίσης, μια άλλη πολύ ωραία εποχή ήταν μόλις τελειώσαμε την ηχογράφηση του Let It Blast. Κράτησε λίγο, όμως ήταν πολύ ωραίο ν’ ακούω εκείνο τον δίσκο να έρχεται στη ζωή.
Πού πιστεύεις ότι έχετε μεγαλύτερη ανταπόκριση από το κοινό; Στην Αμερική ή στην Ευρώπη;
Πιστεύω ότι στις ζωντανές εμφανίσεις έχουμε παντού καλή ανταπόκριση. Βέβαια, στην Ευρώπη είναι περισσότεροι σε αριθμό. Ο κόσμος μας ακούει σε βάθος κι αυτό το εκτιμώ πολύ. Γενικά, η ύπαρξή μας είναι ευρύτερα γνωστή στην Ευρώπη.
Όσον αφορά στο πώς εκλαμβάνεται η μουσική, πιστεύεις ότι στις μέρες μας η ακρόαση έχει γίνει πιο πολύ fast-food σε σχέση με παλιότερα;
Όχι μόνο πιο fast-food, αλλά και προ-χωνεμένη, να σου πω την αλήθεια! Φυσικά κάτι τέτοιο δεν συνέβη εν μια νυκτί... Από τα τέλη των 1980s υπήρχε μια τάση και όσο πάει καταλήγει να γίνεται η νόρμα, με το πέρασμα των δεκαετιών. Γενικότερα, η ζωή γίνεται όλο και πιο fast-food –περισσότερο διασκέδαση κι όχι ψυχαγωγία. Ο πήχης πέφτει και μάλιστα με ραγδαίους ρυθμούς... Δεν χρειάζεται πια να ξέρεις να παίζεις ένα όργανο, αν έχεις το κατάλληλο πρόγραμμα και δεν χρειάζεται να ξέρεις να τραγουδάς για να γίνεις τραγουδιστής. Κι αυτό φυσικά δεν πρέπει να μας κάνει περήφανους σαν κοινωνία. Εντούτοις, είναι ένας ακόμα λόγος για να συνεχίσουμε εμείς αυτό που κάνουμε.
Στις 9 του Απρίλη θα εμφανιστείτε ζωντανά στην Αθήνα. Κάποιο σχόλιο για τους Έλληνες φίλους σας;
Μας έχει λείψει πολύ η Ελλάδα και χαιρόμαστε πολύ που επιστρέφουμε! Σας επιφυλάσσουμε ένα πολύ ωραίο σόου! Να είστε έτοιμοι!
