Ο James Lavelle και το καλλιτεχνικό του «όχημα», οι UNKLE, θα βρεθούν για ακόμα μια φορά στη χώρα μας για δυο εμφανίσεις –στο Principal της Θεσσαλονίκης μεθαύριο Παρασκευή 8/4 (για πρώτη φορά στην πόλη) και στο Vox της Αθήνας το Σάββατο 9/4. Με βάση τα λεγόμενα του ηγέτη τους στην περιεκτική συνδιάλεξη που είχαμε με την ευκαιρία του ερχομού τους, η εμπειρία αναμένεται τουλάχιστον ξεχωριστή…
Επισκέπτεστε ξανά την Ελλάδα, συμπεριλαμβάνοντας για πρώτη φορά και τη Θεσσαλονίκη στην περιοδεία σας…
Οι συναυλίες μας θα περιέχουν τραγούδια παλιότερα αλλά και καινούργια και θα είναι πολύ πιο σφιχτές συγκριτικά με προηγούμενες εμφανίσεις μας στην Ελλάδα –μιας και τα τελευταία δύο χρόνια είχαμε πολύ περισσότερο χρόνο για να παίξουμε και για να δέσουμε ως ομάδα. Παίζουμε με αυτό το σχήμα τον τελευταίο χρόνο και, μετρώντας λιγότερα μέλη, μας δίνει μεγαλύτερη ευελιξία και συνοχή. Νομίζω ότι θα είναι πολύ καλά, αφού θα παίξουμε τόσο νέο όσο και κλασικό υλικό από τα παλιά –σε συνδυασμό με τα visuals αναμένω ότι το κοινό θα ζήσει μια πολύ έντονη εμπειρία και θα περάσει καλά!
Αυτήν τη φορά επιλέχθηκε ένα κλειστό venue για να εμφανιστείτε. Πώς πιστεύετε ότι θ’ αντιδράσει ο κόσμος σας;
Πιστεύω ότι ο κλειστός χώρος θα ταιριάξει καλύτερα στους UNKLE. Θα είναι πιο σκοτεινά και, πιθανότατα, θα είναι ομορφότερα. Οπότε πιστεύω ότι το κοινό μας θα το απολαύσει περισσότερο.
Το τελευταίο σας άλμπουμ Where Did The Night Fall είχε συμμετοχές από μια ευρεία γκάμα καλλιτεχνών: από τον Mark Lanegan μέχρι την Katrina Ford των Celebration. Αν έπρεπε να ξεχωρίσετε κάποια από αυτές, ποιά θα ήταν και γιατί;
Θα ξεχώριζα το “Follow Me Down”, στο οποίο ερμηνεύει η Rachel Fannan, αφού τα ιδιαίτερα φωνητικά της το μετέτρεψαν σε κάτι πολύ ιδιαίτερο. Με τον Mark πάλι η συνεργασία έγινε εξ’ αποστάσεως, είμαι όμως πραγματικά περήφανος για το αποτέλεσμα.
Σύμφωνα με το Pitchfork, ο τελευταίος σας δίσκος «σκόραρε» μονάχα 5.9, ενώ το ντεμπούτο σας είχε πετύχει το 9.8, στο ίδιο μέσο. Και, σε γενικές γραμμές, είναι αλήθεια ότι το Psyence Fiction κέρδισε μεγαλύτερη κριτική αποδοχή από την τελευταία σας προσπάθεια. Είναι τελικά όλα ζήτημα hype;
Απλά δεν μας συμπαθούν... Δεν είναι ένας δίσκος για 5.9! Στους μισούς δίσκους μοιράζουν 9άρια και 10άρια, που πραγματικά δεν το αξίζουν. Δεν με συμπαθούν καθόλου, οπότε γάμησέ τους... Πιστεύω ότι το Where Did The Night Fall είναι καλύτερο από το ντεμπούτο μας. Όχι βέβαια ότι δεν ήταν κι εκείνο πραγματικά αξιόλογο…
Ας ταξιδέψουμε λίγο πίσω στον χρόνο, με την αφορμή αυτή. Με ποιον τρόπο και πότε πραγματοποιήθηκε η πρώτη σου επαφή με την μουσική; Ποιες στάθηκαν οι πρωταρχικές επιρροές;
Η πρώτη μου επαφή με τη μουσική έγινε όταν ήμουν περίπου 8 χρονών, αφού τότε άρχισα να παίζω τσέλο. Η γιαγιά μου και ο πατέρας μου ήταν κι εκείνοι μουσικοί κι έτσι υπήρχε πάντοτε πολύ μουσική γύρω μου, όταν ήμουν παιδί. Η βασικότερη επιρροή ήταν όμως το hip hop, το οποίο υπήρξε η πρωταρχική μουσική αγάπη της ζωής μου. Αυτό συνέβη περίπου στα 11-12 μου χρόνια, τότε άρχισα να το ανακαλύπτω.
Κρατάς ακόμα επαφή με τον συνιδρυτή του συγκροτήματος, Tim Goldworthy;
Ο Tim δουλεύει τώρα με τους Massive Attack. Τον είδα στο τέλος της προηγούμενης χρονιάς και είμαστε μια χαρά, αν και δεν μιλάμε πολύ συχνά πλέον.
Έχω διαβάσει σε προηγούμενες συνεντεύξεις σου ότι μια συναυλία των UNKLE είναι καλύτερη υπό την επήρεια «χόρτου» ή ecstasy. Δεν πιστεύετε ότι η μουσική σας είναι αρκετά δυναμική για να μας πάει από μόνη της σε «ταξίδι»;
Είχα απαντήσει έτσι σε μία από αυτές τις κοινές, ηλίθιες ερωτήσεις του τύπου «τι ναρκωτικά θα έπαιρνες»... Όχι ότι είναι κακό να πάρεις ναρκωτικά και να παρακολουθήσεις μια συναυλία μας, αλλά οι συναυλίες μας δεν σχετίζονται με αυτά. Αν πάντως κάποιος έπαιρνε ναρκωτικά για να μας παρακολουθήσει, το ecstasy θα ήταν το ιδανικότερο!
Έχεις σταματήσει οριστικά το επιδραστικό label της Mo Wax;
Η Mo Wax έχει σταματήσει εδώ και 9 χρόνια... Βέβαια ποτέ μην λες ποτέ, αφού υπάρχουν φορές που μου έρχεται στο μυαλό. Δεν πρόκειται να γίνει βέβαια οτιδήποτε αυτήν την περίοδο. Όταν το σταμάτησα ήταν κάτι αντίστοιχο όπως όταν διαλύεται ένα συγκρότημα –σαν το τέλος ενός ταξιδιού, μιας διαδρομής. Ήταν περισσότερο κοντά στην αισθητική μιας μπάντας, παρά μιας δισκογραφικής εταιρίας.
Ποιους underground καλλιτέχνες θα μας σύστηνες να ακούσουμε; Από τη Μεγάλη Βρετανία, αλλά κι από οπουδήποτε αλλού...
Πραγματικά μου άρεσε ο δίσκος των Warpaint. Επίσης, καταπληκτική είναι και η τραγουδίστρια των Sleepy Sun, η οποία συμμετείχε και στο Where Did The Night Fall. Αξίζει να την προσέξετε.
Παρακολουθείς καθόλου τα netlabels; Τα τελευταία χρόνια φαίνεται ότι κάτι συμβαίνει εκεί πέρα, ειδικότερα στο πεδίο της ηλεκτρονικής μουσικής...
Η μεγάλη πλειοψηφία της χορευτικής μουσικής κυκλοφορεί πλέον με αυτόν τον τρόπο, αλλά δεν επικεντρώνεται τόσο στον καλλιτέχνη, όσο σε κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι. Δεν είμαι και τόσο ιντερνετάνθρωπος βέβαια, οπότε δεν μπορώ να ισχυρισθώ ότι τα παρακολουθώ ιδιαιτέρως.
Ως τώρα, είσαι ικανοποιημένος με την κυβέρνηση του David Cameron;
Η κυβέρνηση Cameron είναι ένα απαίσιο αστείο, μια ολοκληρωτική καταστροφή! Ο Gordon Brown μπορεί να μην ήταν τόσο δημοφιλής, αλλά νομίζω ότι τουλάχιστον προσπάθησε ν’ αλλάξει κάτι, σε αντίθεση με τον τωρινό Πρωθυπουργό. Επίσης, δεν πιστεύω ότι είναι καλός αρχηγός, σε αντιπαράθεση με τον Brown ο οποίος ήταν παραδοσιακότερος πολιτικός. Ο Cameron είναι ένα παράγωγο του περιβάλλοντος και απλά δεν τον εμπιστεύομαι.
Πώς είναι κατάσταση στο Λονδίνο τώρα με την κρίση;
Η κατάσταση έχει ξεφύγει, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Πολλή βία και έγκλημα... Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί, φτωχότεροι. Είναι πολλοί όσοι δεν έχουν πια σχεδόν καθόλου λεφτά και ελάχιστοι που κατέχουν γελοιωδώς πολλά. Πρόκειται για μια πολύ ασταθή περίοδο, με εντονότερη μετανάστευση και με πολύ μεγαλύτερη προκατάληψη: ο κόσμος είναι φοβισμένος και δεν ξέρει από πού να φυλαχθεί. Πολλοί βρίσκονται σε απόγνωση! Πριν από μερικές μέρες με λήστεψαν, ενώ πριν από περίπου τρεις μήνες με ξυλοκόπησαν στον δρόμο… Είναι μια πολύ περίεργη κατάσταση, κάτι ανάλογο ξέρω άλλωστε ότι συμβαίνει και στην Ελλάδα, ενώ είδαμε τι έγινε και στη Μέση Ανατολή. Ζούμε σε τόσο υπερβολικές και τόσο βίαιες εποχές, ώστε τίποτα δεν φαίνεται να αλλάζει. Ο κόσμος δείχνει να προσπαθεί να πάρει την σωστή απόφαση, αλλά οι πολιτικοί με τις δικές τους διαλύουν τα πάντα μονομιάς. Από την άλλη, η υπερπληροφόρηση μπερδεύει περισσότερο τον κόσμο και τον αφήνει δίχως στόχους και όνειρα. Βέβαια μια τέτοια κατάσταση βοηθάει στο να δημιουργούνται καλές μουσικές και γενικότερα τέχνη, ωστόσο δημιουργεί ένα πολύ δυσάρεστο περιβάλλον για να ζήσει κανείς.
Εσύ τι θα συμβούλευες να κάνει ένας 15χρονος, του οποίου ο πατέρας έχει χάσει τη δουλειά του; Να αγοράσει τους δίσκους σας ή να τους κατεβάσει;
Αυτό είναι τόσο δύσκολο ερώτημα... Όμως ο κόσμος πρέπει να στηρίξει την προσπάθειά μας και να πληρώσει γι’ αυτήν, αλλιώς δεν θα μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα. Πηγαίνω π.χ. σε μια παραλία στην Αθήνα και με χρεώνουν 20 ευρώ για την είσοδο και για μια μπύρα και παραπονιέστε ύστερα για τα 7 ευρώ που κοστίζει ο δίσκος μου; Νομίζω ότι θα πρέπει να καταλάβετε τι είναι πιο σημαντικό...
Μια κλασική ερώτηση τώρα. Desert island records…
Massive Attack: Mezzanine, Marvin Gaye: What’s Going On, οτιδήποτε από A Tribe Called Quest και Beastie Boys: Check Your Head. Μάλλον, πάντως, θα έπαιρνα ένα i-pod!
Θα μας δώσεις και ορισμένες πληροφορίες για το Only The Lonely EP, όπως και για το Another Night Out;
Κάναμε ένα νέο EP, ουσιαστικά πρόκειται για 5 καινούργια τραγούδια με τους Gavin Clark, Nick Cave, τη Rachel από τους Sleepy Sun και τη Liela Moss από Duke Spirit (συν ένα ορχηστρικό). Τα συγκεντρώσαμε λοιπόν μαζί με άλλα 2-3 τραγούδια που γράψαμε για ταινίες και μαζί με κάποια άλλα και μαζεύτηκαν τελικά 13 νέα κομμάτια. Είναι σαν μια επαυξημένη εκδοχή του Where Did The Night Fall.
