Γεννήθηκε ως Iverson Minter, πριν από 79 χρόνια. Έχασε τη μητέρα του μια εβδομάδα μετά τη γέννα του και, δέκα χρόνια αργότερα, και τον πατέρα του –τον σκότωσε η Ku-Klux-Klan. «Βαφτίζεται» καλλιτεχνικά με μια πικάντικη σάλτσα και από τότε συνεχίζει ακάθεκτος να αλωνίζει τις καθαρόαιμες μπλουζ σκηνές με την αγαπημένη του Fender κιθάρα. Οι συνεργασίες του ποικίλες και πολύτιμες. Η σχέση του με την Ελλάδα ήδη μετράει πάνω από 20 χρόνια, αποτελώντας έναν πιστό κι αγαπημένο προορισμό. Για άλλη μια φορά, λοιπόν, ο βραβευμένος Louisiana Red περνάει από τα μέρη μας, ξεκινώντας εμφανίσεις (μαζί με τους Blues Wire) στο Half Note, από αυτή την Παρασκευή 25 Μαρτίου και για μία εβδομάδα. Έτσι, με την ευκαιρία, μοιράζεται και μαζί μας ένα «πικάντικο» χαρμάνι μπλουζ ζωής…
Διανύοντας μια καριέρα σχεδόν 50 χρόνων, τι παραμένει ζωντανό μέσα σας, τόσο σε καλλιτεχνικό όσο και σε ανθρώπινο επίπεδο;
Αυτό που διατηρώ ολοζώντανο είναι το γεγονός ότι εξακολουθώ να είμαι άνθρωπος. Συναισθάνομαι τα προβλήματα των άλλων ανθρώπων, τα θεωρώ και δικά μου και τα εκφράζω μέσα από τα τραγούδια μου.
Στο παρελθόν έχετε ηχογραφήσει δίσκους με τα ονόματα «Playboy Fuller» και «Rockin’ Red». Αληθεύει ότι αποκτήσατε το τελικό σας όνομα λόγω της αδυναμίας σας στην περίφημη πικάντικη σάλτσα της Λουϊζιάνα; Νιώθετε ακόμη «καυτός» καλλιτεχνικά;
Όντως, πήρα το όνομά μου από την αγάπη μου στην πικάντικη σάλτσα της Λουϊζιάνα! Ως προς το ερώτημά σας, παίζω μπλουζ εδώ και περίπου 60 χρόνια και ήμουν σε όλο αυτό το διάστημα αρκετά «καυτός». Πιστεύω ότι διατηρώ ακόμη αυτό το στοιχείο αναλογικά με την ηλικία μου. Τουλάχιστον αυτό μου υπενθυμίζει ο κόσμος στις συναυλίες!
Διάβασα κάπου ότι ένας αστυνομικός σάς έδωσε την πρώτη σας φυσαρμόνικα και μετά μάθατε να παίζετε κιθάρα. Θα θέλατε να μοιραστείτε κάτι από εκείνα τα πρώιμα χρόνια;
Είναι αλήθεια... Εκείνος ο αστυνομικός είχε τον έλεγχο της γειτονιάς όπου έμενα με τη γιαγιά μου και, γνωρίζοντας τη μεγάλη μου λατρεία στη μουσική, της χάρισε μία φυσαρμόνικα κι εκείνη κατόπιν μου την έδωσε. Ήμουν 11 χρόνων τότε κι αργότερα έπιασα την κιθάρα, βλέποντας ένα αγόρι που έπαιζε στα σκαλοπάτια του σπιτιού του.
Αναφορικά με την κιθάρα, έχετε μια ιδιαίτερη σχέση με την κλασική Fender, έτσι δεν είναι;
Για να είμαι ειλικρινής, δεν γνωρίζω να σας πω τους ακριβείς λόγους αυτής της σχέσης. Είναι κάτι πολύ φυσικό για μένα. Δεν μπορώ να με φανταστώ με καμία άλλη κιθάρα. Ξεκίνησα με ακουστικές κιθάρες, αλλά η πρώτη μου ηλεκτρική ήταν μια Fender Stratocaster. Ήταν η αρχή και συνεχίζω έτσι.
Είχατε αναπτύξει στο παρελθόν μια ειδική σχέση με δυο εξέχουσες προσωπικότητες, τον Champion Jack Dupree και τον Muddy Waters. Tι είδους «μαθήματα» αποκομίσατε από αυτούς τους θαυμάσιους μπλουζίστες; Θυμάστε κάποιες ιστορίες να μας διηγηθείτε;
Αυτοί οι καλλιτέχνες μού έδωσαν μαθήματα μουσικής και ζωής. Ο Muddy υπήρξε ο πνευματικός μου πατέρας, ο πρώτος άνθρωπος που με κάλεσε να παίξω δίπλα του στη σκηνή και ο βασικός μου δάσκαλος στα μπλουζ. O Jack, από την άλλη, στάθηκε ο καλός φίλος που με φρόντισε όταν πήγα στην Ευρώπη. Με συμβούλεψε να εγκατασταθώ καλύτερα εκεί και ταυτόχρονα με προστάτεψε από το άγνωστο καλλιτεχνικό σύστημα το οποίο ανοιγόταν για μένα.
Ας μιλήσουμε λίγο όμως και για το κομμάτι της δημιουργίας. Νιώθετε ότι υπάρχει διαφορά –ίσως και σε ψυχολογικό επίπεδο– ανάμεσα στους μουσικούς των μπλουζ και σ’ εκείνους της τζαζ ή της κινηματογραφικής σύνθεσης του Χόλιγουντ;
Δεν διακρίνω διαφορές ανάμεσα στους μουσικούς. Ο καθείς φτιάχνει τη μουσική που του αρέσει και εκφράζει τα συναισθήματά του. Δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα σε έναν μπλουζίστα, έναν τζαζίστα ή σε κάποιον μουσικό του κινηματογράφου. Η μουσική είναι η γλώσσα την οποία χρησιμοποιείς για να πεις όσα αισθάνεσαι. Έτσι, όσο υπάρχει ποικιλία συναισθημάτων, υπάρχει και αντίστοιχη καλλιτεχνικά.
Ανατρέχοντας σε παλιές σας συνεργασίες δε μπορώ να μην ξαναθυμηθώ το ωραίο άλμπουμ Blues Meets Rembetika, το οποίο ηχογραφήσατε στα 1994 με τον Στέλιο Βαμβακάρη. Πώς δούλεψε μέσα σας αυτή η ηχητική σύμπραξη;
Οτιδήποτε μπορεί να αγγίξει την ψυχή μου, δουλεύει τέλεια για μένα. Δεν έχω ακούσει από τότε πολύ ρεμπέτικο, μάλιστα δεν είναι πολύς καιρός που έμαθα ότι η “Misirlou” είναι ελληνική. Όταν γνώρισα τον Στέλιο τον συμπάθησα ιδιαίτερα, μου άρεσε αυτός ο παράξενος ήχος που έπαιζε και αυτό ήταν. Ηχογραφήσαμε παρέα το Blues Meets Rembetika, δώσαμε μια συναυλία στο Ρόδον και από τότε απολαμβάνω κάθε μουσική μας συνεύρεση. Η τελευταία φορά που βρεθήκαμε ήταν τον Μάρτιο του 2008, όταν παίξαμε στο Κύτταρο.
Μέχρι σήμερα, ποιο θεωρείτε το πιο σημαντικό σας επίτευγμα;
Το WC Handy βραβείο το οποίο έλαβα το 1983 καθώς και τις δυο περσινές μου Blue Foundation βραβεύσεις για το καλύτερο ηλεκτρικό και ακουστικό μπλουζ άλμπουμ.
Έχετε να προσθέσετε κάτι για τα πάνω και τα κάτω της πορείας σας μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια;
Νομίζω ότι όλοι μας έχουμε τις καλές και τις κακές στιγμές μας. Εγώ αναγκάστηκα να φύγω από το Σικάγο επειδή οι δουλειές ήταν πολύ λίγες. Από τότε μετακόμισα στην Ευρώπη και οι ουρανοί ανοίξανε για μένα. Τώρα επιστρέφω κάθε χρόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες για να παίξω στα μπλουζ τουρνουά όπου με καλούν.
Για κάποια περίοδο νόμιζα πάντως ότι είχατε εγκαταλείψει για τα καλά την Αμερική και είχατε εγκατασταθεί στη Γκάνα. Υπάρχει περίπτωση να δούμε κάποια συνεργασία με μουσικούς από την Αφρική ή ακόμη και έναν νέο δίσκο;
Δεν μένω στη Γκάνα! Απλώς έχω ένα σπίτι εκεί όπου ξεκουράζομαι μετά από δέκα μήνες που παίζω κάθε χρόνο. Η Γκάνα είναι ο προσωπικός μου παράδεισος –και ίσως και ο μόνιμος προορισμός μου όταν γεράσω. Για να επιτευχθεί όμως μια συνεργασία με Αφρικανούς καλλιτέχνες θα πρέπει να μείνω εκεί αρκετό καιρό. Ποιος ξέρει, πιθανόν... Δεν είσαι ποτέ μεγάλος για τη μουσική!
Έχετε ξεχωρίσει τελευταία κάποια υποσχόμενα και ταλαντούχα ονόματα; Ίσως, έναν δίσκο που σας άρεσε πολύ;
Αγαπώ πολύ τους Keb Moe, Lil' Ed και Lurrie Bell. Ακούω κάθε τους κυκλοφορία που φτάνει στα χέρια μου. Πραγματικά μου αρέσουν και οι τρεις. Υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία σε δίσκους του καθενός τα οποία με ανατριχιάζουν, έτσι δεν μπορώ να μιλήσω για κάποιον ξεχωριστά.
Υπάρχει κάποιο κομμάτι –δικό σας ή και άλλων– που θεωρείτε ότι σας χαρακτηρίζει καλύτερα;
Υπάρχει! Είναι το τραγούδι μου “Ride On Louisiana Red, Ride On”.
Έχετε επισκεφθεί ουκ ολίγες φορές τη χώρα μας. Τι να αναμένουμε από τις επερχόμενες συναυλίες σας στο Ηalf Note παρέα με τους Blues Wire;
Οι Blues Wire είναι η μπάντα που με συνοδεύει στις εμφανίσεις μου στην Ελλάδα. Περιοδεύουμε κάθε χρόνο τον Μάρτιο, εορτάζοντας τα γενέθλιά μου. Φέτος, εκτός από το Half Note, θα παίξουμε παρέα και σε διάφορες πόλεις –το Αγρίνιο, την Κατερίνη, τον Βόλο, τη Θεσσαλονίκη και τα Τρίκαλα. Αυτό που πρέπει να περιμένετε είναι ότι θα κάνω το καλύτερο, δίνοντας τίποτα λιγότερο από αληθινά μπλουζ. Ελάτε να μοιραστούμε αυτή την εμπειρία…
