Εκφραστής δύο εκ των πιο σημαντικών συγκροτημάτων στον χώρο της νότιας μουσικής παράδοσης της Αμερικής, ο κ. David Eugene Edwards είναι πιο ειλικρινής και από άλογο –και μαζί με τους Wovenhand έρχεται για να ανανεώσει το ραντεβού του με το ελληνικό κοινό, αύριο Σάββατο, στις 27 Νοεμβρίου, στο Garagin 205. Το Avopolis είχε την τιμή μιας αποκλειστικής συνέντευξης μαζί του…
Οι Wovenhand έρχονται για συναυλία στην Αθήνα με ένα νέο άλμπουμ, το Threshing Floor. Ακούγοντάς το θα έλεγα πως είναι λίγο πιο γρήγορο, πιο rock ‘n’ roll;
Μμμμ, ναι… Σίγουρα είναι πιο ρυθμικό και αυτό συνιστά αντίθεση σε σχέση με το Ten Stones –το προηγούμενό μου άλμπουμ– που ήταν πιο βαρύ. Τώρα έχουμε ενσωματώσει περισσότερα στοιχεία από την παραδοσιακή μουσική και πιο συγκεκριμένα από τη ντόπια, γηγενή παράδοση διάφορων αμερικάνικων περιοχών, κάνοντας αυτό το άλμπουμ, όπως είπα, πιο ρυθμικό. Και ναι, ίσως και πιο γρήγορο.
Είναι το Threshing Floor μεταβατικό προς μια νέα φάση μουσικής και τραγουδιών;
Ναι, όντως είναι. Δεν ξέρω ακόμα πώς ακριβώς θα εξελιχθεί η φάση, σίγουρα πάντως βρισκόμαστε σε μια μεταβατική περίοδο, προς πιο παραδοσιακούς ήχους –των οποίων βέβαια πάντα υπήρξα μεγάλος οπαδός και ακροατής.
Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι στο “Terre Haute” ακούγονται σκοποί, οι οποίοι είναι, νομίζω, Ινδιάνικοι;
Το Terre Haute, στην πραγματικότητα, είναι το όνομα μιας πόλης στην Ιντιάνα. Κανονικά σημαίνει «ψηλή γη» (σ.σ.: high land) και η πόλη αρχικά κατοικήθηκε από Ούγγρους οι οποίοι εγκαταστάθηκαν εκεί. Τα έμαθα αυτά από τον φίλο μου Peter Eri από τους Muzsikas (σ.σ.: μπάντα που περιοδεύει μαζί με τους Woven Hand) ο οποίος είναι Ούγγρος και παίζει φλάουτο βοσκού (Sheppard’s flute) στο συγκεκριμένο κομμάτι. Τα ουγγρικά της Terra Haute είναι μια μίξη φινλανδικών και ντόπιων αμερικάνικων (ινδιάνικων), όποτε κάτι τέτοιο υπάρχει εκεί.
Πρώτα ήταν το “Day Of The Lords” από τους Joy Division και τώρα το “Truth” των New Order. Είναι ασφαλές να πει κανείς πως πρόκειται για δύο από τις αγαπημένες σου μπάντες. Βλέπω μια σχέση μπάντας-οπαδού εδώ και όχι μια μουσική επίδραση ή συσχέτιση, έτσι;
Και οι δυο μπάντες παίζουν σημαντικό ρόλο στη μουσική μου «ζωή». Άκουγα τη μουσική τους όντας σε διαφορετικές φάσεις. Τους σέβομαι πάρα πολύ πάνω σε ό,τι έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν και παίζω διασκευές των τραγουδιών τους ως τρόπο απόδοσης ενός φόρου τιμής. Είναι μια ωραία διαδικασία αυτή, το να διασκευάζεις. Γιατί καταθέτεις την άποψή σου πάνω σε ένα τραγούδι –αν και πιο πολύ διασκεδάζω και απολαμβάνω το να το παίζω. Πάντως, όχι, δεν υπάρχει κάποια συσχέτιση με τη δικιά μου πορεία και την εξέλιξη των συγκροτημάτων μου.
To 2011 θα συμπληρωθούν 10 χρόνια ζωής για τους Wovenhand. Συνειδητοποιείς ότι σιγά-σιγά νέοι ακροατές θα σε ξέρουν περισσότερο από τους Wovenhand παρά από τους 16 Horsepower;
Δεν το ’χα σκεφτεί, αλλά υπάρχει μια δόση αλήθειας σε αυτό. Για κάποιον λόγο βλέπω στις συναυλίες μας κόσμο νεαρών και μεγαλύτερων ηλικιών που ξέρει τα κομμάτια των Wovenhand απ’ έξω και καθόλου αυτά των 16 Ηorsepower –αλλά και το ακριβώς αντίθετο. Στον κόσμο της επικοινωνίας δεν ξέρω γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο, ειδικά όταν οι Wovenhand αποτελούν τη συνέχεια των 16 Ηorsepower. Θα μπορούσα να μην αλλάξω το όνομα και να συνεχίσω έτσι, αλλά προτίμησα να το κάνω κι ας μου κόστισε κάποιους οπαδούς. Όπως και να έχει, δεν με απασχολεί ιδιαίτερα το θέμα.
Υπάρχει μια άποψη σύμφωνα με την οποία η μουσική και τα κομμάτια που αποτελούν απόρροια βιωμάτων και εμπειριών είναι εξαίσια και οδηγεί σε φοβερά άλμπουμ, αλλά ο τρόπος του να κάνεις έτσι μουσική δεν διαρκεί, καθώς όσα έχουν ειπωθεί ξαναειπώνονται. Συμφωνείς με κάτι τέτοιο;
Ισχύει. Αλλά για όλα τα είδη της μουσικής. Στο hip hop, στην pop, στο rock ακόμα και στο heavy metal οι άνθρωποι τραγουδάνε για όσα τους απασχολούν περισσότερο. Για την αγάπη, τις ανθρώπινες σχέσεις, τον Θεό, τον θάνατο. Δεν υπάρχουν νέες ιδέες για να δημιουργηθούν ή να ανακαλυφθούν. Απλά ξανα-ανακαλύπτουμε πράγματα τα οποία έχουν ήδη ειπωθεί, τραγουδηθεί με έναν άλλο τρόπο –τρόπο που αναλογεί στον καθένα μας βέβαια. Ξέρεις, από το πρώτο μου άλμπουμ με τους 16 Horsepower μέχρι και σήμερα τραγουδάω για το ίδιο θέμα, για την ανθρώπινη συμπεριφορά. Φυσικά η αναζήτηση νέων εμπειριών είναι αναπόσπαστο μέρος των τραγουδιών μου και τις ψάχνω σε νέα τοπία, σε νέους ανθρώπους που συναντώ και γνωρίζω, σε διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμούς μερών που επισκέπτομαι. Αναζητώ κυρίως τα παραδοσιακά και λαογραφικά στοιχεία στα μέρη τα οποίοα επισκέπτομαι και προσπαθώ να απορροφώ τα μέγιστα από αυτά.
Το ξέρεις ότι στην Ελλάδα αρκετός κόσμος έχει γνωρίσει τη μουσική σου μέσα από την επένδυση δυο τηλεοπτικών σειρών, οι οποίες σχετίζονται με εγκλήματα πάθους;
Ναι, κάτι μου έχουν πει από τις προηγούμενες φορές που έχω έρθει.
Αυτοί που έβλεπαν τη σειρά συσχέτισαν τη μουσική σου με συναισθήματα όπως ο θυμός, η προδοσία, η εκδίκηση και η λύτρωση. Όντως τέτοια συναισθήματα περιγράφουν καλύτερα τη μουσική σου; Τι θα έλεγες σε κάποιον που έμαθε την τελευταία μέσα από τις σειρές; Μήπως χρειάζεται να ψάξει πιο βαθιά;
Σίγουρα η μουσική μου έχει να κάνει με αυτά τα πράγματα, αλλά ξέρεις οι άνθρωποι ακούν και αντιλαμβάνονται τη μουσική με διαφορετικό τρόπο. Υπάρχουν κάποιοι που θα βρουν στο ίδιο κομμάτι στοργή και άλλοι οργή. Επίσης, δεν μου αρέσει να ασκώ έλεγχο στο πώς πρέπει οι ακροατές να αντιλαμβάνονται και να αντιδρούν στη μουσική μου. Γιατί εκεί είναι που χάνεται όλη η ουσία. Αν υποκύψεις στη διαδικασία του να εξηγείς πράγματα, κάνοντας ξεκάθαρο το τι θες να πεις, τότε αλλοιώνεται ο πραγματικός σκοπός του να λες ένα τραγούδι. Είναι άλλη η διαδικασία του να εκφράζομαι δημιουργώντας μουσική και άλλη αυτή του να ακούω την ίδια τη μουσική. Δεν χρειάζεται να είναι ίδια, ούτε να αναφέρονται στα ίδια πράγματα.
Ναι, αλλά δεν έχεις γράψει και κανα χαρούμενο τραγούδι… Εκτός αν η “Ruthie Lingle” θεωρείται χαρούμενο κομμάτι.
(Γέλια) Δεν έχω κάτι προκαθορισμένο στο να γράψω κάτι χαρούμενο ή λυπημένο. Τα τραγούδια μου μοιάζουν μελοδραματικά επειδή χρησιμοποιώ ελάσσονες. Αλλά για μένα, όπως σου είπα, είναι διαφορετική η αντίληψη του να δημιουργείς ένα τραγούδι από αυτή του να το ακούς. Για μένα τα κομμάτια που γράφω μου δημιουργούν αισθήματα χαράς και καλής διάθεσης, σε άλλους μπορεί και κατάθλιψη. Καθένας από εμάς βλέπει διαφορετικά πράγματα στη μουσική –ακόμα και στα πιο προφανή.
Πολλά τραγούδια σου έχουν σαφείς αναφορές στη θρησκεία. Ποια είναι η δικιά σου σχέση με αυτή;
Μεγάλωσα σε ένα εκκλησιαστικό περιβάλλον. Μπορώ να πω πως μεγάλωσα μέσα σε μια εκκλησία. Σε μια νοτιο-αμερικάνικη αυστηρή οικογένεια, με κανόνες έτσι ώστε η συμπεριφορά μας να είναι σύμφωνη με τα θεία. Η θρησκεία αποτελεί πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, το οποίο φυσικά και έχει αποτυπωθεί και στα τραγούδια μου, αλλά και σε μένα τον ίδιο. Τώρα, ως ενήλικας, αν θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος χρειάζεται να γνωρίσω τον Θεό. Να γνωρίσω ποιος είναι ο Θεός, ποια θα πρέπει να είναι η συμπεριφορά μου ως ανθρώπου προκειμένου να είμαι με τον Θεό. Πιστεύω στον Ιησού, μελετώ τη Βίβλο, ωστόσο δεν έχω –και δεν θέλω να έχω– καμιά σχέση με όσους έχουν κάνει την πίστη επιχείρηση και τη βλέπουν ως τέτοια.
Πέρα από την παρουσίαση του νέου σας άλμπουμ, τι άλλο ετοιμάζεις για το live στην Αθήνα, το οποίο θα γίνει σε έναν μεγαλύτερο χώρο από την προηγούμενη φορά;
Δεν το έχουμε προαποφασίσει το σετ μας, είμαστε λίγο της τελευταίας στιγμής. Θα είμαστε μια μπάντα τεσσάρων ατόμων με βαρύ, γεμάτο ήχο και μια μίξη από παλιά και νέα κομμάτια –και κάποιες διασκευές σίγουρα. Τώρα, σχετικά με τον χώρο, θα είναι καλύτερα για το κοινό σε ένα μεγαλύτερο μέρος, μιας και την προηγούμενη φορά ήταν πολύ στριμωγμένα.
Δεν συμφωνείς με την άποψη ότι οι ασφυκτικά γεμάτοι χώροι κάνουν τα ακροατήρια να δίνουν παλμό και ζωή σε μια συναυλία;
Όχι ιδιαίτερα… Έχω δώσει φοβερές συναυλίες ενώπιον πολύ λίγων ατόμων και σε σχετικά μεγάλους χώρους και ήταν και στις δύο περιπτώσεις μια φοβερή εμπειρία. Πάντα εξαρτάται από τη βραδιά. Άλλωστε ο τρόπος που απολαμβάνω και τις συναυλίες είναι διαφορετικός από εκείνον του κοινού.
