Απολαυστικοί μέσα σε λυσσομανούσες αναλογικές μηχανές και παραμορφωμένα φωνητικά που, όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω, αποστρέφονται τον στόμφο και τους θούριους, οι Blood Stereo (το ζευγάρι δηλαδή –εν ζωή και μουσική– των Dylan Nioukis και Karen Constance) έρχονται για δεύτερη φορά στη χώρα μας, μεθαύριο Σάββατο, 12/2, στην Knot Gallery. Το χιούμορ και ο ρεαλισμός τους παραμένουν, όπως και την πρώτη φορά που τους γνώρισα, σε υψηλότατα (βρετανικά) επίπεδα...
Πόσο δύσκολο είναι το να δουλεύετε ως ζευγάρι στο ίδιο μουσικό σχήμα;
Dylan Nioukis: Πραγματικά είναι δύσκολο... Από την άλλη δεν κάνουμε πια πολλές συναυλίες, οπότε η οποιαδήποτε πίεση και τριβή σε αυτό το επίπεδο παραμένει στο μίνιμουμ. Επίσης, όποτε χρειαστεί να ταξιδέψουμε, έχουμε και το παιδί μαζί. Κι έτσι γλιτώνουμε από ένα ακόμα ζήτημα το οποίο βασανίζει και διαλύει μπάντες –αυτό της απόστασης από το σπίτι και τους ανθρώπους σου. Σε επίπεδο ηχογράφησης τώρα, κλίνουμε στο να δουλεύουμε ξεχωριστά ο ένας από τον άλλο. Και, αν όλα πάνε καλά, κάνουμε τη μίξη μαζί...
Karen Constance: Το βρίσκω πραγματικά εύκολο. Αποφασίσαμε πέρυσι να είμαστε πιο επιλεκτικοί στις ζωντανές μας εμφανίσεις, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να παίζουμε και καλύτερα. Επίσης δεν τζαμάρουμε ποτέ μαζί, κάτι το οποίο επίσης βοηθάει...
Ποιοι είναι οι μουσικοί σας «ήρωες»; Ποιες ηχογραφήσεις σάς ενέπνευσαν στην παιδική και εφηβική σας ηλικία;
D.Ν.: Δεν ξέρω για «ήρωες», πάντως έχω εμπνευστεί από μυριάδες ανθρώπους –όπως λ.χ. τον Mauricio Kagel, τον Ake Hodell, τους Smegma, τον Sun Ra, τον Adam Bohman, η λίστα είναι ατελείωτη... Το πρώτο όμως πράγμα που μπορούμε να πούμε ότι μου ανάδευσε τον εσωτερικό κόσμο ήταν οι Faust. Η πρώτη μου μεγάλη μουσική αγάπη ήταν βέβαια το heavy metal, αλλά κάποια στιγμή η εφηβικότητα του κρανίου τελείωσε και αφοσιώθηκα σε ακούσματα όπως οι Sun City Girls και οι Caroliner. Όλα όσα, τέλος πάντων, καλύπτονταν από το φοβερό Bananafish (σ.σ.: αμερικάνικο περιοδικό, που από το 1987 καλύπτει εκτενώς την πλέον ακραία μουσική πειραματικότητα).
K.C.: Δεν θα πω δημοσίως τι μου άρεσε στην εφηβεία μου... Έχει μηδενική σχέση με όσα μου αρέσουν τώρα. Στη μετέπειτα νεότητά μου, βέβαια, μου άρεσαν πιο κοντινά με το τώρα πράγματα. Αλλά και πάλι δεν προτίθεμαι να μιλήσω γι’ αυτό.
 |
Την πρώτη φορά που ήρθατε στην Ελλάδα, μου είχατε πει ότι δουλεύατε ως καθαριστές σε σπίτια. Ακόμα συνεχίζετε να κάνετε το ίδιο ως επαγγελματική ασχολία;
D.Ν.: Χαχα! Όχι! Έχουμε αποσυρθεί από τον καθαρισμό σπιτιών. Τώρα θα μπορούσες να πεις ότι βρισκόμαστε κάτω από την αργόσχολη ετικέτα «καλλιτέχνες».
Η γέννηση του παιδιού σας, σε τι επίπεδο επηρέασε την οπτική σας πάνω στη μουσική αλλά και γενικότερα απέναντι στη ζωή;
D.Ν.: Η αρτίστικη και μουσική πλευρά της ζωής μας έγινε περισσότερο πυρετώδης. Έχουμε παίξει περισσότερα live, έχουμε κάνει περισσότερες εκθέσεις, έχουμε ταξιδέψει περισσότερο... Οπότε μπορείς να βγάλεις τα συμπεράσματά σου!
K.C.: Για κάποιον λόγο, η έκφρασή μας έχει επιταχυνθεί. Ζωγραφίζω πολύ περισσότερο απ’ ότι πριν έλθει η Elkka στον κόσμο, ίσως ήταν ο καταλύτης.
Θα υπάρχουν αυτή τη φορά πίνακες της Karen προς πώληση στη συναυλία της Αθήνας;
D.Ν.: Θα πρέπει να απαντήσει η κυρία...
K.C.: Όχι αυτή τη φορά, μιας και έχουμε μια έκθεση στην Ιερουσαλήμ αμέσως μετά την Αθήνα. Οπότε όλα τα έργα θα βρίσκονται εκεί.
 |
Το Here Comes Blood Stereo στην Absurd Records παραμένει ένα από τα πλέον απολαυστικά πειραματικά/θορυβώδη άλμπουμ των ’00s… Όταν ακούτε παλαιότερες ηχογραφήσεις σας, υπάρχουν σημεία τα οποία θα αλλάζατε; Είσαστε σκληροί κριτές των δημιουργημάτων σας;
D.Ν.: Ειλικρινά, έχω χρόνια να τον ακούσω αυτόν τον δίσκο, ίσως από τότε που κυκλοφόρησε! Αν μου το βάλεις να παίξει αυτή τη στιγμή ίσως να μην αναγνωρίσω καν ποιος παίζει. Δεν ακούω μεγάλο μέρος από τα παλαιότερα πράγματά μας. Αν κάποιος παίξει βέβαια κάτι από το παρελθόν μας, τις περισσότερες φορές χαίρομαι. Από την άλλη, δεν χάνω ενέργεια να ψειρίζω παλαιότερες ηχογραφήσεις –προτιμώ να την κρατώ για όσα θα έρθουν...
K.C.: Δεν μου είναι άγνωστη εμπειρία το να ρωτήσω «Ποιος είναι αυτός;» όταν παίζει κάποιος δίσκος των Blood Stereo. Δεν μου είναι άμεσα οικείο άκουσμα οι ηχογραφήσεις μας.
Πιστεύετε ότι ένας συνθέτης έχει τη δυνατότητα να δει το αδιέξοδο του ανέμπνευστου, όταν έρθει μπροστά του;
D.Ν.: Φαντάζομαι ότι κάποιοι όντως το κάνουν και αποσύρονται, ενώ άλλοι συνεχίζουν κάνοντας απαράδεκτα πράγματα –χαζομάρες οι οποίες κάνουν τους γύρω τους να κοκκινίζουν από ντροπή. Μάλλον πάντως είμαι από εκείνους που δεν θα το συνειδητοποιήσουν, οπότε θα συνεχίσω την αυτοταπείνωση...
K.C.: Dylan σε παρακαλώ σταμάτα, ντροπιάζεις την Elkka και μένα, δεν είναι αστείο...
