 |
Φεβρουάριος 2008, φτάνοντας Κυριακή βράδυ στη Λιοσίων το sold out στους Girls Against Boys μου φαίνεται παράλογο. Κάνω λάθος, βέβαια, γιατί υποτιμώ τις 1990s αναμνήσεις που γεμίζουν το Gagarin. Βασικά, κάνω πολύ μεγάλο λάθος κι αυτό φαίνεται δύο ώρες μετά. Κατά τις οποίες ένας φίλος έχασε για πάντα ένα μέρος της ακοής του, ένας άλλος (συνήθως μειλίχιος τύπος) ούρλιαζε με χέρια ψηλά «αυτό είναι το rock ‘n’ roll γαμώ …#%$*», το υπόλοιπο team του Sonik/Avopolis επιδιδόταν σε ανελέητο moshing και ο Scott McCloud έδινε μια παράσταση άνευ προηγουμένου –αναθεωρώντας τις προσωπικές λίστες με τους καλύτερους performers που έχουμε δει. Για να μην προσθέσω μερικές εκατοντάδες γυναικείες εσωτερικές αναταράξεις τις οποίες προκάλεσε η εικόνα του να κυλιέται στα πατώματα, τυλιγμένος με το καλώδιο του μικρόφωνου, φτύνοντας παρακμή και γοητεία... Ο Scott McCloud επιστρέφει στην Αθήνα με το καινούργιο του σχήμα, τους Paramount Styles την Παρασκευή 26 του μήνα, στο An Club. Και για να σε προετοιμάσει, μας έδωσε μια συγκλονιστική συνέντευξη... Περιγράφοντας γλαφυρά την κλισέ καταραμένη rock ‘n’ roll διαδρομή, με έναν απίστευτα ειλικρινή κι αφοπλιστικό τρόπο. Αν ήμασταν ανδρικό περιοδικό, θα το βαφτίζαμε «όσα μου έμαθε η ζωή». Και θα ήταν από τις ελάχιστες φορές που ο τίτλος θα είχε νόημα…
Αρχικά, θα κάνεις μια μικρή σύσταση της νέας σου μπάντας, που για λόγους διανομής είναι σχετικά άγνωστη στο ελληνικό κοινό;
Οι Paramount Styles είναι μια ροκ μπάντα. Παίζω μαζί με τον Alexis Fleisig των Girls Against Boys και άλλους σπουδαίους μουσικούς. Είναι μια συνέχεια της μουσικής που κάναμε με τους Girls Against Boys, αλλά ταυτόχρονα και κάτι διαφορετικό.
 |
Το ανέφερες μόνος σου, επομένως νιώθω πιο άνετα να σου κάνω μια ερώτηση που μάλλον θα έχεις βαρεθεί να απαντάς. Πώς πέρασες από το γεμάτο σεξ και παραμόρφωση χάος των Girls Against Boys στην πιο σκοτεινή, μελαγχολική, συχνά ακουστική ατμόσφαιρα των Paramount Styles; Τι έπαιξε ρόλο; Ηλικία; Ωριμότητα; Εμπειρία;
Ίσως να είναι δύσκολο να το διακρίνεις στη μουσική των Paramount Styles, αλλά τα θέματα δεν διαφέρουν. Στους Girls Against Boys πάντα έγραφα τραγούδια για τη ζωή και για την προσδοκία κι αυτό κάνω ακόμα –ερωτική και μη ερωτική, καμιά φορά μόνο και μόνο για την προσδοκία την οποία σου δημιουργούν όσα όνειρα κάνεις όταν ζεις σε μια μεγαλούπολη σαν τη Νέα Υόρκη). Για μένα, η μουσική είναι καθρέφτης της ζωής. Όλοι γράφουμε για τα όνειρα τα οποία στοιχειώνουν τα μυαλά και τις φαντασιώσεις μας. Όση μελαγχολία υπήρχε στους Girls Against Boys υπάρχει και στους Paramount Styles, απλά τώρα ήρθε στο προσκήνιο. Ήταν πάντα εκεί. Ξέρεις γιατί; Γιατί το rock ‘n’ roll ήταν πάντοτε για μένα το να ποθείς κάτι που δεν μπορείς να έχεις. Και όσο δεν το έχεις, τόσο να σου λείπει… Η απώλεια της αθωότητας, η επιθυμία για κάτι ιδιαίτερο… Αυτό είναι το rock ‘n’ roll, ακόμα το ίδιο –δεν θα αλλάξει ποτέ.
Πού χάθηκες μεταξύ 2003 (οι Girls Against Boys πέφτουν σε αδράνεια) και 2008 (επιστροφή με Paramount Styles); Πώς πέρασες τον καιρό σου;
Ζούσα στη Νέα Υόρκη, στο East Village του Μανχάταν. Για να είμαι ειλικρινής, και χωρίς να θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, έχασα λίγο τον δρόμο μου. Τα ναρκωτικά έπαιξαν τον ρόλο τους... Ήταν χρόνια που έμεινα κολλημένος στο διαμέρισμά μου, χωρίς να μετακινούμαι. Ονειρευόμουν πράγματα που ήθελα να κάνω, αλλά τελικά δεν έκανα τίποτα. Ήταν κακή περίοδος. Αλλά επιβίωσα και βγήκα απ’ αυτό το τέλμα…. Μάλλον αποφάσισα ότι θέλω περισσότερο να ζήσω παρά να σκέφτομαι το παρελθόν. Στους μοντέρνους καιρούς στους οποίους ζούμε οι άνθρωποι φοβούνται να μεγαλώνουν –το ίδιο συνέβη και σε μένα. Χωρίς να είμαι τόσο γέρος, ένιωθα νεκρός. Τελικά αποδείχθηκε ότι δεν ήμουν. Ήμουν ακόμα ζωντανός. Και παραμένω ζωντανός.
20-25 χρόνια πριν ποιες ήταν οι κύριες πηγές έμπνευσης για να ξεκινήσεις μπάντες όπως οι Soulside ή οι Girls Against Boys; Πόσο έχουν αλλάξει σήμερα;
Καλή ερώτηση. Νομίζω ότι το κίνητρο παραμένει το ίδιο. Γιατί να γράψεις ένα βιβλίο; Να γυρίσεις μια ταινία; Να βγάλεις έναν δίσκο; Να σχηματίσεις μια μπάντα; Εσύ τι λες; (σ.σ.: ρητορική η ερώτηση, καθώς συνεχίζει ακάθεκτος). Το rock ‘n’ roll είναι πρώτα ναρκισσισμός και μετά νοσταλγία. Όταν ήμουν μικρότερος ίσως νόμιζα ότι ήθελα να «δημιουργήσω» κάτι, αλλά για ποιο λόγο τελικά; Τώρα συνειδητοποιώ ότι το μόνο που δημιουργούσα ήταν ο λόγος της ύπαρξής μου. Φτιάξαμε μπάντες όταν είμαστε πιτσιρικάδες για να μας βλέπει και να μας ακούει ο κόσμος. Δεν σκεφτόμαστε αν είχαμε όντως κάτι να πούμε. Λέγαμε ψέματα μεταξύ μας για τον σκοπό, αφού το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν να έχουμε ενδιαφέρουσα ζωή. Ήταν πιο σημαντικό να είσαι γνωστός, βασικά να γίνεις διάσημος ή έστω να είσαι τόσο διάσημος ώστε να βγεις σε περιοδεία… Αν και σύμφωνα με τις indie αρχές του ροκ, δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Κι όμως ήταν. Όλοι επρόκειτο να γίνουν ροκ σταρ το 1993. Υποτίθεται δεν πρέπει να το λέμε, αλλά είναι αλήθεια. Η πραγματική ιδέα πίσω από το rock ‘n’ roll (ακόμα κι αν το αποκαλείς indie) είναι η δόξα. Μπορείς να μου λες όλη μέρα ότι θες να φτιάχνεις άλμπουμ στην κρεβατοκάμαρά σου, αλλά τότε γιατί να τα κυκλοφορείς; Όλοι το κάνουν για τη δόξα. Αν παράλληλα αισθάνονται ότι σώζουν τον κόσμο, τότε αυτό αποτελεί ένα μπόνους για να τα βρίσκουν καλύτερα με τους εαυτούς τους.
 |
Ποια είναι η τρέχουσα κατάσταση των Girls Against Boys; Το έχετε εγκαταλείψει δισκογραφικά αλλά παραμένετε ενεργοί συναυλιακά;
Οι Girls Against Boys έδωσαν μερικά live σόου τα τελευταία χρόνια, αλλά τίποτα δεν συμβαίνει τώρα. Το στάτους μας είναι «μόνιμη αδράνεια» που σημαίνει και «ανά πάσα στιγμή ενεργοί», εφόσον το θελήσουμε. Κοίτα, το 2003 σταματήσαμε για κάποιο λόγο. Συμπληρώναμε 10 χρόνια στο παιχνίδι και δεν θέλαμε να επαναλάβουμε άλλον έναν κύκλο άλμπουμ/τουρνέ. Εγώ ήθελα να το κόψουμε γιατί αγαπούσα πολύ τη μουσική μας και πίστευα ότι θα ήταν καλύτερο να μείνει στο παρελθόν ως κάτι σχεδόν σπουδαίο, παρά να τη συνεχίζαμε χωρίς κέφι. Δεν θα μπορούσαμε να ξανακάνουμε το Venus Luxure No. 1. Ήταν μια στιγμή. Καλύτερα να την αφήναμε έτσι.
Περιέγραψε το συναίσθημα των reunion περιοδειών που πραγματοποιήσατε, κυρίως στην Ανατολική Ευρώπη, το 2008-09…
Girls Against Boys (σ.σ.: αφοπλιστικός:). Σταθήκαμε πολύ τυχεροί που υπήρχαν ακόμα άνθρωποι οι οποίοι νοιάζονταν για μας –μάλλον γίναμε κάτι σαν καλτ μπάντα. Πολλά από τα τραγούδια μας ακούγονται σύγχρονα, γιατί μάλλον είμαστε επιδραστικοί και ήταν όμορφο που ξαναβρεθήκαμε. Την ίδια στιγμή, όλο αυτό αποτελούσε και μια υπενθύμιση του γιατί σταματήσαμε. Δεν θα μπορούσα να εγκλωβιστώ στο να παίζω για το υπόλοιπο της ζωής μου τραγούδια τα οποία είχα γράψει 20 χρόνια πριν, όσο καλά κι αν είναι. Πού και πού μου αρέσει να τα ξαναθυμάμαι, όμως αν δεν ξεκινούσα νέα πράγματα θα ένιωθα σαν σε μουσείο. Θα ένιωθα ότι πήγαινα στο αντίθετο ρεύμα της πραγματικής ζωής.
Νέα Υόρκη vs. Ουάσινγκτον DC –μια φράση για τις δύο σημαντικότερες πόλεις της ζωής και της καριέρας σου; Πού θα ήθελες να πεθάνεις;
 |
Κατά κάποιον τρόπο, νιώθω ήδη νεκρός (σ.σ.: άλλα μας έλεγες πριν...) . Η Νέα Υόρκη είναι το πνευματικό μου σπίτι, ενώ η Ουάσινγκτον το μέρος όπου μεγάλωσα. Όταν ήρθα στη Νέα Υόρκη, η ζωή μου άλλαξε δραματικά με τρόπο που ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ. Χρειαζόμουν την έξαψη, καμιά φορά ακόμα και την αίσθηση ότι ήμουν ένα τίποτα. Το χρειαζόμουν για να με κινητοποιεί. Στην Ουάσινγκτον όλα ήταν μικρότερα κι εύκολα. Αλλά, εύκολα με έναν τρόπο ο οποίος δεν μου άρεσε. Ήμουν απλά εκείνος ο τύπος που έπρεπε να δοκιμάσει τον εαυτό του στη μεγαλύτερη σκηνή. Μουσικά μιλώντας: η Ουάσινγκτον είναι μικρή, η Νέα Υόρκη το σύμπαν.
Ποια είναι η μεγαλύτερη αμερικάνικη αποτυχία αυτή τη στιγμή;
Αυτό που εννοούσα με το Failure American Style, τον τίτλο του πρώτου μας άλμπουμ, είναι η ιδέα του να αποτυγχάνεις μεγαλοπρεπώς. Στο μέγεθος της Αμερικής. Ακριβώς γιατί έχουμε αυτήν την ηλίθια ιδέα του «αμερικάνικου ονείρου»…. Το οποίο είναι μια χαρά, αλλά τι γίνεται όταν δεν πάει καλά; Τι γίνεται όταν δεν επαληθεύεται; Στην Αμερική, η αποτυχία είναι μια βρώμικη λέξη. Δεν σου επιτρέπεται, κι αν συμβεί σε βαραίνει αποκλειστικά προσωπικά. Κάτι που είναι λάθος. Γιατί το «αμερικάνικο όνειρο» υπάρχει για κάποιους, όμως αγνοείται για εκατομμύρια άλλους.
Είσαι απογοητευμένος από τα αποτελέσματα των ενδιάμεσων αμερικάνικων εκλογών; Ή δεν δίνεις δεκάρα για την πολιτική;
Δεν απογοητεύτηκα, γιατί τα περίμενα. Αλλά δεν ανησυχώ. Ήταν επόμενο ότι μετά από δύο χρόνια διακυβέρνησης των Δημοκρατικών οι δεξιοί Ρεπουμπλικάνοι θα είχαν επωφεληθεί. Αυτό συμβαίνει πάντα. Υποστηρίζω τον Ομπάμα, αλλά αναρωτιέμαι αν περιμένω αλλαγή. Δεν είμαστε μια κακή χώρα. Θα ήμασταν καλύτεροι αν μπορούσαμε να αποτρέψουμε την αδιαφορία και την απληστία, όμως ποιος μπορεί; Όλοι ζούμε τον ίδιο παράδεισο και κόλαση, έτσι δεν είναι;
Τι απέγινε το περίφημο αμερικάνικο alternative nation της δεκαετίας του 1990, έτσι όπως εκφράστηκε από μπάντες όπως οι Girls Against Boys; Ενσωματώθηκε στο σύστημα, ζει στο ίντερνετ ή δεν υπήρξε ποτέ και ήταν απλά δημιούργημα των media;
Η εναλλακτική μουσική των 1990s υπήρξε όντως για λίγο. Το τι συνέβη είναι απλό: οι μεγάλες δισκογραφικές έβγαλαν δισεκατομμύρια δολάρια πουλώντας ένα τότε νέο φορμάτ, το CD. Και μετά ξόδευαν τα λεφτά σε μπάντες και ιδέες για το rock ‘n’ roll οι οποίες ήταν –στην καλύτερη περίπτωση– ηλίθιες. Υπήρξε μια έκρηξη και μετά μια αναρρόφηση... Τώρα μπορεί να γουστάρουμε που η μουσική είναι ελεύθερη στο ίντερνετ, αλλά δεν θα υπάρξει ξανά σκηνή σαν κι εκείνη. Και που είναι τζάμπα η μουσική δηλαδή τι έγινε; Όπως οι majors που όλοι μισούσαν στα 1990s, έτσι και το ίντερνετ πουλά χαζή μουσική σε δεκάχρονα. Αυτό ήταν δηλαδή όλο κι όλο που καταφέραμε με την ελευθερία του μέσου; Για να στο πω απλά, η μουσική βιομηχανία αποτελούσε τότε μια υπόθεση πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων. Τώρα; Καλύτερα να πουλήσεις το τραγούδι σου στη Nike, στη Budweiser ή στη Hugo Boss, γιατί κανένας άλλος δεν θα σε πληρώσει. Μοιραία, δεν είμαι σίγουρος αν άλλαξε κάτι –εκτός από το ποιος παίρνει το χρήμα.
Πόσες φορές έχεις παίξει στην Ελλάδα;
Δύο φορές με τους Girls Against Boys (το 1996 και νομίζω το 2008). Έχω βρεθεί επίσης άλλη μια φορά στην Αθήνα με ένα μικρό ηλεκτρονικό πρότζεκτ που λεγόταν Operator, αλλά δεν θυμάμαι πότε ήταν… Αυτή θα είναι η τέταρτη φορά. Και η καλύτερη!
Και κάτι τελευταίο: θεωρείς τον «machismo» απαραίτητο αξεσουάρ κάποιου που θέλει να λέγεται punk rock performer; Στο λέω γιατί αυτή η φήμη του «σκληρού» σε ακολουθεί και σε διαβεβαιώνω ότι μετράει στις indie queens, τουλάχιστον της πόλης μας…
Μ’ αρέσει η ερώτηση. Το rock ‘n’ roll είναι μύθος. Δεν χρειάζεται να τεστάρω την υπόληψή μου απέναντι σε άλλους, όμως ναι πίστεψα στον μύθο. Δεν χρειαζόμουν τίποτα άλλο παρά τα ναρκωτικά μου, το αλκοόλ και τη μουσική μου. That was good. That was God. Αλλά δεν με οδήγησε πουθενά, σχεδόν με σκότωσε. Κι όμως, ποτέ δεν είναι αρκετό. Γι’ αυτό άλλωστε δεν λέγεται «μύθος»; Να είσαι ο Iggy Pop, να κυλιέσαι σε γυαλιά, να κάνεις κακό στον εαυτό σου, να κάνεις ναρκωτικά. Πίστεψα σε αυτό. Αλλά, επίσης είδα ότι η ζωή συνεχίζεται και τότε αυτά τα σκαμπανεβάσματα του παρελθόντος είναι ενδιαφέροντα, μοιάζουν με την ιδέα που έχουμε για τον Παράδεισο. Ή την Κόλαση. Και τα δύο εντάξει είναι. Εξακολουθώ να τα επισκέπτομαι. Δεν ξέρω αν είναι καλή ιδέα, δεν με νοιάζει. This Is What I Do.
