 |
Έχοντας ήδη τραβήξει το ενδιαφέρον με τα δύο παλαιότερα άλμπουμ του ως Final Fantasy, ο πολυσχιδής και πολυτάλαντος Owen Pallett απέδειξε με το φετινό του πόνημα, Heartland, ότι η μουσική –όταν φτιάχνεται από ιδιοφυΐες– μπορεί ακόμα να εκπλήσσει και να προκαλεί τα καθεστηκυία ώτα…
Πώς θα περιέγραφες το στυλ του νέου σου άλμπουμ σε σύγκριση με ό,τι έχεις κάνει στο παρελθόν; Η αλλαγή του ονόματος έχει κάποια σχέση με αυτό;
Κάθε άλμπουμ το αντιμετωπίζω με διαφορετικό τρόπο. Νέοι συνεργάτες, νέα στούντιο, νέα ενορχήστρωση και στυλ γραψίματος. Το Heartland υποτίθεται ότι θα ήταν μια ορχηστρική έκδοση ενός synth-pop δίσκου. Ωστόσο, δεν άκουσα καθόλου κλασική μουσική καθώς το έγραφα ή μιούζικαλ ή τίποτε άλλο –εκτός από Silver Apples, OMD και Soft Cell. Η αλλαγή του ονόματος ήταν σχεδόν αισθητική. Έπρεπε βέβαια να το αλλάξω και για νομικούς λόγους, αλλά το όνομα Final Fantasy υπήρξε για τόσο καιρό το όνομα ενός σόλο project και ήταν φυσικό να το αλλάξω έτσι κι αλλιώς.
Δεν άκουσες καθόλου κλασική; Μα σαν μουσικός δείχνεις να έχεις στενή σχέση με την κλασική, ενώ οι συνθέσεις σου εστιάζονται όλο και περισσότερο σε μεγαλύτερα ορχηστρικά κομμάτια. Θα προχωρούσες αλήθεια με κάτι τέτοιο δισκογραφικά, για παράδειγμα ορχηστρική μουσική χωρίς φωνητικά;
Όχι. Έχω γράψει μουσική για κονσέρτα και ταινίες, αλλά μου αρέσει η φωνή και το να δουλεύεις με αυτήν σαν όργανο. Σίγουρα θα μπορούσα να γράψω κάποια τραγούδια με λιγότερο λυρική έμφαση… Στ’ αλήθεια, πάντως, δεν άκουσα κλασική μουσική γράφοντας το Heartland. Εξερευνώ τα τελευταία άλμπουμ των Beach House και Grizzly Bear και τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούν τη φωνή τους με εναρμόνιση.
 |
Το Heartland έχει λάβει εξαιρετικές κριτικές. Είναι σημαντικό αυτό για σένα;
Πιστεύω ότι το να γράφεις μουσική είναι μορφή τέχνης από μόνο του. Είναι πιο έγκυρο για μένα να διαβάζω καλογραμμένη μουσική από το να διαβάζω μια θετική αντίδραση στη δουλειά μου. Συνολικά, παρόλο που οι κριτικές για το Heartland έχουν υπάρξει θετικές, δεν αισθάνομαι να έχω διαβάσει πολλές κριτικές που να ασχολήθηκαν με τον δίσκο σε τίποτε παραπάνω από ένα επιπόλαιο επίπεδο. Εντούτοις, η αγαπημένη μου κριτική γράφτηκε στο ΝΜΕ. Ήταν μια χλιαρή κριτική αλλά έγραψαν: «εάν αυτό είναι ό,τι μπορεί να κάνει μέσα σε τέσσερα χρόνια, φανταστείτε τι θα μπορούσε να έχει κάνει σε δυο!» Μια παμπόνηρη και πνευματώδης κριτική…
Έχεις συνεργαστεί με πολλούς διαφορετικούς καλλιτέχνες –από Arcade Fire, Grizzly Bear και Beirut έως Pet Shop Boys, Mika και Last Shadow Puppets. Πώς συνέβησαν όλα αυτά; Σε βοήθησαν να συνειδητοποιήσεις και να ενισχύσεις τις δικές σου καλλιτεχνικές φιλοδοξίες; Υπάρχει σχέση ανάμεσα στις διαδικασίες για αυτές τις δυο πλευρές της δουλειάς σου;
Α, αυτό είναι ένα ευρύ ερώτημα! Κάποιοι άνθρωποι μου ζητούν να δουλέψω μαζί τους και είναι ευχαρίστησή μου να το κάνω. Όπως κι εσύ, είμαι ένας μουσικός οπαδός –και η προοπτική να δουλεύω με κάποιον όπως ο Neil Tennant ή ο Zach Condon με προσελκύει πάρα πολύ. Έχω περιοριστεί, ωστόσο, δεν δουλεύω παρά μόνο με στενούς μου φίλους πια. Εστιάζομαι στις περιοδείες και κάνω νέες ηχογραφήσεις μόνος μου.
Από πού αντλείς, συνήθως, την έμπνευσή σου;
Συνήθως έχω την τάση να δουλεύω με αρνητική έμπνευση. Δηλαδή θα ακούσω κάτι και θα με οδηγήσει στο να δημιουργήσω κάτι σαν αντίδραση σε αυτό. Όλα τα αγαπημένα μου συγκροτήματα τα τελευταία δέκα χρόνια –Strokes, Deep Dark United, Xiu Xiu, Frog Eyes, Dirty Projectors, Deerhoof, Micachu– δεν μοιάζουν καθόλου με τη μουσική την οποία φτιάχνω!
 |
Έχεις δεχτεί μεγάλη επιρροή από video games (το προηγούμενο καλλιτεχνικό σου όνομα, ο τίτλος του προηγούμενου δίσκου σου). Πώς προέκυψε κάτι τέτοιο;
Προέκυψε απλά γιατί λατρεύω τα video games! Εσύ όχι; Μόλις κέρδισα σε ένα γερμανικό παιχνίδι από το 1994 που λέγεται Ancient Domains Of Mystery! (γέλια). Μου πήρε πάρα πολύ καιρό να κερδίσω!
Είναι πιο ενδιαφέρον για σένα να δημιουργείς άλλους κόσμους και χαρακτήρες από το να μιλάς για τον εαυτό σου στα τραγούδια σου;
Όποιο κι αν είναι το θέμα του τραγουδιού που γράφω, επί τοις ουσίας θα είναι για μένα. Δεν το πιστεύεις; Λέω, δηλαδή, ότι ακόμα και τα τραγούδια του Bob Dylan, ο οποίος πάντα τραγουδάει για άλλους ανθρώπους –είτε φανταστικούς είτε όχι– είναι στ’ αλήθεια γι’ αυτόν.
Αν δεν κάνω λάθος, έχεις δηλώσει ότι στη δουλειά σου υποβόσκει επιρροή από την σεξουαλικότητά σου. Με ποιο τρόπο;
Αυτά τα λόγια μου προέρχονται από μια συνέντευξη την οποία έκανα το 2005 με την Sarah Liss για το περιοδικό Now. Το βλέπουμε χωρίς τα συμφραζόμενα, καθώς μιλούσα για μια γενικότερη ιδέα. Η ιδέα είναι απλή: μια «αδερφή» μπορεί να τραγουδάει για ό,τι του αρέσει και αυτό θα είναι gay, είτε είναι για πέη και πισινούς, είτε για τον Ιησού, για τη γεωργία ή οτιδήποτε άλλο! Αυτό πίστευα το 2005, μα δεν πιστεύω το ίδιο πια. Τώρα βασικά δεν δίνω δεκάρα για τίποτα!
Πιστεύεις ότι οι καλλιτέχνες θα έπρεπε να έχουν μια «κοινωνική» πλευρά στη δουλειά τους και γενικά στη συμπεριφορά τους;
Με ελκύουν μουσικοί όπως οι Drew Daniel, John Darnielle, David Byrne και Jamie Stewart. Μουσικοί οι οποίοι διατηρούν μια ενεργή κοινωνική σχέση με τους ανθρώπους που ακούν τη μουσική τους, μουσικοί οι οποίοι δρουν για να εξαπλώσουν την cult προσωπικότητα που μπορεί να συνοδεύει την ιδέα ενός «απομονωμένου» καλλιτέχνη. Από τότε που ήμουν 10 ετών έχω ποστάρει πολλές φορές, όχι ανώνυμα, στο ίντερνετ και αποφάσισα ότι αυτό δεν θα άλλαζε –ακόμα και αν εμφανιζόμουν μετά σαν καλλιτέχνης. Βλέπεις, πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό για το κοινό, τους κριτικούς και τα κορόιδα να θυμούνται ότι δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στη δική μου ζωή και τη δική τους. Δεν έχω χαρακτηρίσει ποτέ κανέναν σαν «χοντρό» ή «άσχημο» ή «κουφιοκέφαλο» ή τίποτε άλλο αντίστοιχο, εκτός αν γνωρίζομαι προσωπικά με κάποιον χοντρό, άσχημο και κουφιοκέφαλο. Αλλά ακόμα και τότε, έχω εκφράσει αυτά τα συναισθήματα μόνο στις πιο προσωπικές στιγμές. Ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι ανώνυμα θα σχολιάσουν ότι ένα δημόσιο πρόσωπο είναι ένας «χοντρός και άσχημος κουφιοκέφαλος» είναι αρκετά ξένος για μένα! Μπορώ να σκεφτώ μια χούφτα από μουσικούς και ηθοποιούς που με νευριάζουν, αλλά δεν θα με ακούσεις να τους βρίζω. Τις περισσότερες φορές δηλαδή!
 |
Είναι αλήθεια ότι είσαι μεγάλος θαυμαστής της Mariah Carrey; Έχω την εντύπωση ότι παίζεις μια διασκευή του "Fantasy" στα live σου.
Έπαιξα πράγματι το "Fantasy" κάποιες φορές και ένα βίντεο έχει ανέβει και στο YouTube. Η εκτέλεση δεν ήταν πάντως και τόσο καλή... Οπότε το παίζω όσο πιο συχνά μπορώ για να αποβάλω τον μύθο ότι επρόκειτο για μια διασκευή για τα μπάζα (γέλια!). Διασκευή για τα μπάζα δεν είναι, αλλά σίγουρα το βίντεο που κάποιος έφτιαξε ήταν για τα μπάζα! Η Mariah είναι πολύ σημαντική για μένα. Παλιά δεν μου άρεσε η μουσική της αλλά κάτι μου έκανε κλικ με το Emancipation Of Mimi και τώρα κόβω φλέβες!
Και όταν βρίσκεσαι στη σκηνή; Πώς αισθάνεσαι; Αυτοσχεδιάζεις ή είναι όλα ήδη προσχεδιασμένα;
Υπάρχουν πολλά τεχνικά ζητήματα σχετικά με την εμφάνισή μου. Υπάρχει μεγάλη π.χ. διαδικασία για να προγραμματίσω ένα συνηθισμένο ηχητικό σύστημα. Κάνω συνέχεια αλλαγές και ανησυχώ για την επιδιόρθωση, τις δομές και τους ενισχυτές. Χθες πέρασα μια ώρα πριν από μια συναυλία προσπαθώντας να ταιριάξω τον καλύτερο μετατροπέα για τους ενισχυτές μου. Μπορεί να γίνει αρκετά εξουθενωτικό. Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ από πριν για να το ξεχνάω όσο βρίσκομαι πάνω στην σκηνή, ώστε απλά να εστιάζω στο βιολί και στη φωνή. Κάποιες φορές δουλεύει, κάποιες άλλες όχι! Είχα μια κακή συναυλία στη Lille πριν λίγο καιρό, επειδή κάποιος έβγαζε συνεχώς φωτογραφίες και «μπέρδεψα» το κλικ του φακού με ψηφιακές κουκίδες –και ξαφνικά άρχισα να σκέφτομαι τον υπολογιστή μου αντί για τα τραγούδια μου. Ήταν ένα κακό σόου... Αλλά συνήθως είναι καλά και έχει πλάκα. Έχω καλούς ανθρώπους μαζί μου στις περιοδείες.
Υπάρχει καμιά περίπτωση να σε δούμε στην Ελλάδα;
Δεν έχω ακούσει για κανέναν να παίζει στην Ελλάδα… Εκτός από τη Bjork, ίσως; Η μάνα μου, ωστόσο, είναι παθιασμένη με τη χώρα σας, πάντοτε ήθελε να έρθει στην Ελλάδα και το σκέφτεται συνεχώς. Ελπίζω η οικονομία σας να καλυτερεύσει… Αν όλα πάντως καταρρεύσουν, θυμηθείτε ότι έχετε ακόμα τις υπέροχες παραλίες σας!
