Ο Ian Svenonius υπήρξε ανέκαθεν μια πολυσχιδής καλλιτεχνική προσωπικότητα: πρώιμος πάνκης, συγγραφέας, τηλεοπτική περσόνα αλλά κι ανήσυχος δημιουργός με έντονη πολιτική σκέψη και ανατρεπτικό λόγο. Τα projects του είχαν πάντα ξεχωριστό ενδιαφέρον, από τους καταιγιστικούς ρυθμούς των Make Up μέχρι την πρόζα των Chain & The Gang. Ενόψει του ερχομού των τελευταίων από τα μέρη μας (Πρωτομαγιά στη Μύγα, σε ειδική διοργάνωση του Vinyl Microstore), το Avopolis του θέτει μια σειρά ερωτημάτων για το πώς αντιλαμβάνεται τα πράγματα, είκοσι σχεδόν χρόνια από τα «ανατρεπτικά σχέδια» των Νation Of Ulysses…
 |
Γεια σου Ian! Σχεδιάζεις ακόμα να καταστρέψεις την Αμερική; Aν ναι, πώς;
Αγαπητέ Γιάννη, θα ήταν άστοχο να απαντήσω σε μια τέτοια ερώτηση στην περίοδο που διανύουμε. Σε μια εποχή δηλαδή όπου επικρατεί κλίμα υστερίας, χειραγώγηση με υπέρμετρα εθνικιστικά κίνητρα και φυσικά φόβος.
Τελικά πώς συμβάδισαν πολιτική και μουσική όλα αυτά τα χρόνια; Για σένα ήταν η πολιτική ή η μουσική που επικαθόριζε το διακύβευμα;
Ποτέ δεν πίστευα ότι το πάντρεμα της μουσικής με την πολιτική ήταν ασυνήθιστο. Οι Beatles τραγούδησαν το “Taxman”, οι Abba το “Money”, o Βarret Strong το “Money” επίσης… Προφανώς η Madonna, o Bruce Springsteen, o Τrini Lopez και ο καθένας έχουν πολιτικά στοιχεία. Ακόμη και οι σύγχρονες μπάντες, με τόσα στοιχεία φορμαλισμού, έχουν τα ίδια στοιχεία, παρά τις προσπάθειές τους να τα απεμπολούν. Μου αρέσει η μουσική η οποία αγκαλιάζει πράγματα, που μιλά στον ακροατή. Αυτή η μουσική, υποθέτω, είναι πιο πολιτική. Η μουσική πάντα είχε να κάνει εξάλλου με όρους πολιτικής οικονομίας μιας και παρουσιαζόταν σε χώρους, είχε να κάνει με δισκογραφικές εταιρείες και με εταιρείες διανομής… Η μουσική έφερνε ανθρώπους κοντά δίνοντας τους μια αντίληψη κοινότητας η οποία συχνά οδηγούσε σε πολιτική ευαισθητοποίηση. Βέβαια, η αγαπημένη μου μουσική δεν είναι τόσο πολιτικοποιημένη, π.χ. το πρώιμο βρετανικό punk ή το ανεξάρτητο hip hop των 1990s –ακόμη και τα ιρλανδέζικα επαναστατικά κομμάτια. Βέβαια, αυτά δεν είναι και τα πλέον συναρπαστικά είδη μουσικής και συχνά είναι ακόμη και βαρετά.
Μιας και σε πολλά σου project χρησιμοποιείς πρόζα, και δεδομένου ότι το όνομα του τελευταίου σου project με παραπέμπει στους Kool & The Gang, ακούς αλήθεια ραπ μουσική;
Αν και οι Kool & The Gang θεωρούνται πολύ παλιομοδίτες πλέον, νομίζω πως ναι. Ακούω αρκετό ραπ. Περισσότερο όμως προτιμώ τους καλλιτέχνες του spoken word, όπως ο μουσικός από την Τζαμάικα DJ Dilinger ή ο Rod Μc Kuen από την εποχή των μπίτνικ.
 |
Για αυτή την περιώνυμη «Θεολογία της Απελευθέρωσης» με την οποία καταπιάστηκες: δεν τη βρίσκεις αντίθεση με μαρξιστικές ή γενικότερα αντι-καπιταλιστικές αντιλήψεις;
Η «Θεολογία της Απελευθέρωσης», όπως την εξάσκησαν οι ιερείς της Κεντρικής Αμερικής, μπορεί να υπήρξε μια συγκεκαλυμμένη επιχείρηση της ακροδεξιάς πτέρυγας του Βατικανού για να εκτροχιάσει τα σοσιαλιστικά επαναστατικά κινήματα, αλλά μπορεί και όχι… Εξάλλου, ο αρχιεπίσκοπος Όσκαρ Ρομέρο δολοφονήθηκε από χρηματοδοτημένες από την αμερικανική κυβέρνηση ομάδες θανάτου (σ.σ.: στα πλαίσια του Εμφυλίου στο Σαν Σαλβαδόρ). Το φαινόμενο υπήρξε εξαρχής αντιφατικό και γεμάτο σύγχυση, όπως και πολλά άλλα…
Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα βρισκόμαστε στο μέσο της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης των τελευταίων 20 ετών. Τι πιστεύεις για την παγκόσμια οικονομία;
Ότι έχει κατεξοχήν βασιστεί σε αυταπάτες. Πολύ σύντομα, θα ακολουθήσει ολόκληρος ο κόσμος το παράδειγμα των Ελλήνων και θα επισημαίνουν την ανατομία της διαφθοράς. Η φύση του καπιταλιστικού μορφώματος είναι ανυπεράσπιστη…
Τι υπάρχει στα άμεσα μελλοντικά σου σχέδια;
Ξεκίνησα να γράφω το καινούργιο μου βιβλίο! Ω ναι!
Κλείνοντας, θα ήθελα να σε ρωτήσω τι έρχεται πρώτα στο νου σου όταν ακούς τη λέξη Ελλάδα…
Πολλά και συνηθισμένα όπως ο Θουκυδίδης, ο Λόρδος Βύρωνας, ο ΕΛΑΣ και το… ρυζόγαλο! Το πρώτο που μου έρχεται είναι βέβαια το εξώφυλλο του live δίσκου των Dead Moon, ο οποίος ηχογραφήθηκε εκεί. Αυτοί, Ο Greg Sage των Wipers καθώς και πολλοί άλλοι μου έχουν πει ότι το An Club είναι από τα πιο συναρπαστικά μέρη για να παίξεις.
Σε ευχαριστώ πολύ Ιan!
Η ευχαρίστηση ήταν όλη δική μου…
