Στο Sonik #52, που βρίσκεται στα περίπτερα, έχω στηρίξει ολόκληρο κομμάτι ασυμμάζευτου ενθουσιασμού για το δεύτερο άλμπουμ των A Place To Bury Strangers, Exploding Head, βασισμένο στο δεδομένο ότι κανείς δεν θα τους φέρει στην Ελλάδα. Τώρα. Που είναι καυτοί κι αναγκάζουν κόσμο να λιποθυμά ή να ξερνάει τα σωθικά του ενώ τους παρακολουθεί live, αδυνατώντας να αντέξει το μέγεθος του θορύβου. Την ώρα λοιπόν που το τεύχος ψηνόταν στο τυπογραφείο, σκάει τηλεφώνημα: «έρχονται ρε, 8 κι 9 Δεκεμβρίου στο Ροντέο». Δεν το σώσαμε, αλλά δεν πειράζει, πάντα τέτοια! Αυτογκόλ για μένα, σωστό timing για τη διοργανώτρια Alterground. Πετυχαίνω έτσι τηλεφωνικά στο Μόναχο τον Oliver Ackerman, ηγέτη της μπάντας και ιδιοκτήτη της περίφημης εταιρείας Death By Audio, η οποία προμηθεύει με πετάλια τους περισσότερους θορυβοποιούς που γουστάρεις. Και θορυβολογούμε…
 |
Κάποιοι φίλοι σας είδαν την προηγούμενη εβδομάδα στο Βερολίνο και αποφάσισαν να κάψουν όλους τους δίσκους Jesus And Mary Chain που έχει η δισκοθήκη τους. Πώς ήταν εκεί και πώς πάει γενικά η περιοδεία;
Ήταν άλλο ένα φανταστικό σόου σε αυτήν την τουρνέ. Όλα πηγαίνουν ρολόι!
ΟΚ, να ξεκινήσουμε με την τυπική ερώτηση για την καταγωγή του ονόματός σας, που τόσο μας παραξένεψε όταν σας πρωτακούσαμε;
Είναι μια φράση από έργο του Άλιστερ Κρόουλι, την οποία δεν πολυεπεξεργαστήκαμε όταν συναντήσαμε. Ακουγόταν cool και πιστεύαμε ότι θα περιέγραφε πολύ καλά το όραμά μας για τον ήχο της μπάντας.
Μπορείς να αναπτύξεις λίγο παραπάνω το τελευταίο; Δηλαδή, πώς το «ένα μέρος για να θάβεις αγνώστους» εξηγεί σε πέντε λέξεις τον ήχο σας;
Κοίτα, πρόκειται για κάτι πολύ αφηρημένο. Θέλω να πω ότι η μουσική μας είναι επιθετική, σε συνεπαίρνει – ειδικά στα live – γίνεται ένα μέρος για να θάβεις το μυαλό και τα συναισθήματά σου. Είναι σαν να σου δηλώνω ότι αυτό που έχουν οι A Place To Bury Strangers αποτελεί κάτι τόσο δυνατό, ώστε θα υποκύψεις θες δεν θες.
Τελικά είστε η πιο θορυβώδης μπάντα που έβγαλε ποτέ η Νέα Υόρκη;
Αμφιβάλλω! Παίζουμε σε εκείνη την ένταση που θεωρούμε ότι ταιριάζει στις συνθέσεις. Οι συχνότητες που χρησιμοποιούμε και ο τρόπος που χειριζόμαστε τα όργανα βγάζουν ένα αιχμηρό, τραχύ ήχο, ο οποίος όντως μας χαρακτηρίζει. Μπορεί να είμαστε και η πιο ενοχλητική μπάντα που έβγαλε ποτέ η Νέα Υόρκη, πού ξέρεις;
 |
Ήταν αυτός ο σκοπός από την αρχή ή κάτι το οποίο βρήκατε στην πορεία;
Εγώ προσωπικά είχα ανακαλύψει αυτόν τον δρόμο πριν καν φτιαχτεί η μπάντα. Όταν κατόπιν ενωθήκαμε και οι τρεις απλά ανακαλύψαμε ή συμφωνήσαμε, αν θες, ότι αυτός είναι ο τρόπος για να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας κι αναπτύξαμε έτσι τέτοια δυναμική. Όλη αυτή η διαδικασία πάντως είναι ένας συνεχής πειραματισμός. Δεν πρόκειται για φόρμουλα.
Έχεις ακούσει τους No Age από το Los Angeles;
Ναι.
Είχα διαβάσει μια συνέντευξή τους, όπου υποστήριζαν ότι «ο θόρυβος είναι το τελευταίο ειλικρινές σύνορο». Το βρήκα ενδιαφέρον και μου φάνηκε ότι ταιριάζει και σε σας. Τι λες;
Δεν ξέρω, θα πρέπει να δούμε τι θα συμβεί μετά, ποιο θα είναι το επόμενο δημοφιλές στυλ έκφρασης. Αυτή τη στιγμή πάντως νομίζω ότι έχει ανοίξει ένας δρόμος επικοινωνίας μέσα από τον θόρυβο, χωρίς να είναι απαραίτητο να είσαι βιρτουόζος ή να ξέρεις να παίζεις όργανα με τον παραδοσιακό τρόπο. Κι αυτό μας διευκολύνει. Για να σου απαντήσω, λοιπόν, νομίζω ότι το «ειλικρινές» είναι πολύ ακριβές, όσον αφορά για το «τελευταίο», θα μας δείξει το μέλλον.
Περιέγραψέ μας λίγο πώς θα είναι το αθηναϊκό σας gig, θα χρειαστούμε ωτοασπίδες;
Θα είναι πολύ τρελό, fucked up κι εννοείται δυνατό. Πιθανότατα θα καταστρέψουμε και κάποια πράγματα επί σκηνής και, ναι, μάλλον θα χρειαστείτε ωτοασπίδες. Μπορεί να ακούγεται λίγο τρομακτικό, αλλά θα σας αρέσει.
 |
Μιας και γίνεται όλος αυτός ο λόγος για τους A Place To Bury Strangers και τον θόρυβο, μήπως έχει γίνει αυτοσκοπός σας να συντηρείτε αυτή τη φήμη;
Πίστεψέ με, δεν με νοιάζει καθόλου. Το noise είναι κάτι που εμένα πάντα με συνάρπαζε. Είναι ο κώδικας της μπάντας για την ώρα, αλλά αν μας ψήσει κάτι άλλο στο μέλλον δεν θα διστάσουμε καθόλου να πάμε προς τα κει.
Υπάρχει κάποιο gig που έχετε δώσει και θυμάσαι ιδιαίτερα;
Όχι κάποιο συγκεκριμένο. Πάντα απολαμβάνω τα πιο ανεπίσημα πάρτι μας π.χ. σε ταράτσες ή σπίτια φίλων.
Αισθάνεστε μέρος της περίφημης «σκηνής του Μπρούκλιν» για την οποία τόσος λόγος γίνεται τα τελευταία δύο χρόνια κι έφτασε μέχρι το εξώφυλλο του New York;
Σε ένα βαθμό ναι. Αλλά δεν πρόκειται μόνο για μουσικούς, είναι ένα σύνολο καλλιτεχνών από διάφορα πεδία, οι οποίοι εμπνέουν και βοηθάνε ο ένας τον άλλον. Η μουσική που εγώ γράφω αποτελεί ξεκάθαρα προσωπική υπόθεση, δεν είναι αποτέλεσμα συνεργασίας, όμως δεν είναι και αποδεσμευμένη από το περιβάλλον όπου αναπτύσσονται μερικές πολύ καλές μπάντες αυτή τη στιγμή στη Νέα Υόρκη.
Ποιο είναι το πιο συναρπαστικό πράγμα όταν είσαι μουσικός στη Νέα Υόρκη; Τι είναι αυτό που σε εμπνέει;
Νομίζω κυρίως ότι είναι μια πόλη που δεν σταματά ποτέ, κινείται συνεχώς 24 ώρες το 24ωρο. Βλέπεις διαρκώς ενδιαφέρουσες ταινίες, αράζεις με ενδιαφέροντες ανθρώπους (ζωγράφους, γλύπτες κτλ.). Όλο αυτό το κλίμα σε παρακινεί να κάνεις κι εσύ κάτι διαφορετικό και προωθεί μια ξεχωριστή νοοτροπία δουλειάς στους κύκλους μας.
Κάθε φορά που διαβάζω κάτι για τους A Place To Bury Strangers πέφτω πάνω στα ονόματα των Jesus And Mary Chain, των Joy Division και των Μy Bloody Valentine. Σε τι βαθμό έχετε επηρεαστεί από καθεμιά απ’ αυτές τις θρυλικές μπάντες;
Όταν ξεκίνησα να παίζω κιθάρα σαφώς επηρεάστηκα πολύ από τα τείχη θορύβου που μεταχειρίζονταν οι μπάντες τις οποίες αναφέρεις. Και πάντα με γοήτευε ότι, όταν έβαζες π.χ. το Psychοcandy ή το Loveless, ήταν αμφιλεγόμενο το τι ακούς, τι παίζεται και τι δεν παίζεται εκείνη τη στιγμή. Αυτό βοηθά τη φαντασία. Σαν να διαβάζεις ένα βιβλίο που δεν στα περιγράφει όλα με σαφήνεια, αλλά αφήνει μερικές εικόνες να τις πλάσεις μόνος σου. Για μένα αυτό το «χάος» είναι πολύ πιο δημιουργικό από το να ακούς κάτι όπου ξέρεις ότι «α, εδώ μπαίνει το μπάντζο, εδώ το πιάνο κ.ο.κ.». Από τους Jesus And Mary Chain κρατώ τις φαζαρισμένες κιθάρες που μοιάζουν να εκρήγνυνται, από τους Joy Division τα εξωπραγματικά ντραμς.
Να μιλήσουμε λίγο και για το Exploding Head, πόσο διαφέρει από το ντεμπούτο σας;
Το προσεγγίσαμε περισσότερο σαν μια συλλογή τραγουδιών και λιγότερο σαν κανονικό άλμπουμ. Γράψαμε 25 κομμάτια κι αυτά μας υπέδειξαν πώς θα συναρμολογηθεί ο δίσκος. Επίσης έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο το πώς φανταστήκαμε ότι θα λειτουργούν live.
Φαντάζομαι έπαιξε ρόλο και ότι μετακομίσατε από την άσημη Killer Pimp στη Mute…
Είναι πολύ ωραίο που συνεργαζόμαστε με ένα label όπως η Mute, όμως αισθάνομαι ότι ο δίσκος ούτως ή άλλως θα έβγαινε έτσι. Οπουδήποτε κι αν κυκλοφορούσε.
Το μέλλον τι νομίζεις ότι σας επιφυλάσσει; Πώς θα είστε π.χ. σε 10 χρόνια;
Λίγο πολύ το ίδιο τρελοί και θορυβώδεις, αν και μεγαλύτεροι. Βέβαια, ίσως σηκωθώ ένα πρωί και αποφασίσω ότι από ’δω και στο εξής θα κάνω ταινίες κι όχι μουσική. Ποτέ δεν ξέρεις...
Άρα λοιπόν πώς θα μείνεις στην ιστορία; Ως ηγέτης των A Place To Bury Strangers, ιδιοκτήτης της Death By Audio ή διάσημος κινηματογραφιστής;
Δεν ξέρω... Kαι τα τρία μου κάνουν πάντως!
Ποια είναι η ιστορία πίσω από τα διάσημα πετάλια σου;
Είμαι αυτοδίδακτος, μου πήρε χρόνια μέχρι να τελειοποιήσω το προϊόν. Μετά πούλησα την εταιρεία μου γιατί ήθελα να ταξιδέψω, αλλά όταν επέστρεψα υπήρχε κόσμος που μου ζητούσε ακόμα αυτά τα πετάλια και το σύστημα που είχα ονομάσει Total Sonic Annihilation. Έτσι το ανέπτυξα περισσότερο και τώρα το ξέρεις κι εσύ.
Ήταν αυτό το εισιτήριό σου για τη μουσική βιομηχανία;
Σίγουρα βοήθησε στο να φτιάξω και τον δικό μου ήχο, εξασκήθηκα, έγινα καλύτερος.
Τελειώνοντας ένας δίσκος, μια ταινία και μια λέξη για τα ’00s…
Αγαπημένη ταινία το Rubin And Ed (σ.σ.: πόσα θες να μας τρελάνεις Oliver; Η ταινία αυτή γυρίστηκε το 1991!), αγαπημένος δίσκος το Members Only των Cobra Spam και λέξη …εεεε… «αγάπη».
