Ο Larry Parypa είναι από εκείνους τους μουσικούς που, λόγω μίας ενδιάμεσης γραμμής ανάμεσα στη συγκυρία και στην επιλογή, δημιούργησαν έναν μύθο του garage rock στα 1960s – τους Sonics. Μετά από δυο υπερθορυβώδη garage pop άλμπουμ θα ακολουθήσουν μερικά που μάλλον θα μετριάσουν την υστεροφημία τους. Στην Ελλάδα έρχονται όμως επανασυνδεδεμένοι – Παρασκευή 6 Νοεμβρίου, στο Gagarin – για να αναπαραστήσουν ηχητικώς τα μνημειώδη ηχουργήματα τόνων παραμόρφωσης, μετά-Sun ουρλιαχτών και αμοιβαδοειδών μα ποικιλοτρόπως στιβαρών ενορχηστρώσεων. Ο Στυλιανός Τζιρίτας αντήλλαξε λοιπόν μερικές κουβέντες διαδικτυακώς με τον Larry Parypa και έμεινε με απορίες (ο Τζιρίτας, ο Parypa βαδίζει σταθερά…)
Πόσο δύσκολο ήταν να ξαναμπείτε στο μουσικό κύκλωμα μετά από όλα αυτά τα χρόνια;
 |
Αρκετά δύσκολο… Όσο μεγαλώνεις γίνεται όλο και πιο δύσκολο να εξισορροπήσεις τη μουσική ζωή σου με τις άλλες υποχρεώσεις σου.
Τα μέλη της μπάντας έχουν να φανταστώ και άλλες ασχολίες, εκτός του να παίζουν στους Sonics;
Οι δύο είναι συνταξιούχοι! Εγώ προσωπικά δουλεύω ακόμα, στον ασφαλιστικό τομέα. Οι υπόλοιποι δύο απασχολούνται πλέον αποκλειστικά με τη μουσική.
Προσπαθείτε αλήθεια στις συναυλίες να αναπαράγετε τον ήχο που είχατε πίσω στα 1960s; Ή τον έχετε κατευθύνει προς κάτι το οποίο να ταιριάζει περισσότερο στις μέρες μας;
Και τα δύο. Δεν έχουμε παίξει μουσική για πάρα πολλά χρόνια. Ουσιαστικά παίζουμε λοιπόν με τον ίδιο τρόπο που παίζαμε και τότε. Αλλά η τεχνολογία έχει επιφέρει κάποιες αλλαγές. Για παράδειγμα τα μόνιτορς δεν είχαν εφευρεθεί όταν παίζαμε, 42 χρόνια πριν!
Όλες αυτές οι ιστορίες για τις ηχογραφήσεις σας είναι αληθινές; Ρωτάω επειδή υπάρχουν ορισμένοι «αστικοί μύθοι» περί της τραχύτητας των παραγωγών που κάνατε…
Όταν πρωτοξεκινήσαμε να ηχογραφούμε υπήρχαν μόνο τα δύο κανάλια. Μετά έπρεπε να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τις τετρακάναλες κονσόλες. Γι’ αυτό και οι περισσότερες ηχογραφήσεις μας είναι ουσιαστικά live, ακριβώς λόγω των περιορισμών οι οποίοι υπήρχαν.
Τα περισσότερα τραγούδια από όσα έγραψαν οι Sonics έχουν σχέση με τη νεότητα και με την έκρηξη τεστοστερόνης/θυμού αλλά και άγχους απέναντι στο μέλλον που έχει μπροστά του ένας έφηβος. Ποιες είναι οι εικόνες που πρέπει να ανακαλέσετε όταν ερμηνεύετε τώρα αυτά τα τραγούδια, ώστε να αποδοθούν σωστά;
 |
Προσωπικά δεν ακούω στίχους. Ακούω όργανα. Και στα σίγουρα – και με διαφορά από οτιδήποτε άλλο – το πλέον ουσιαστικό είναι το συναίσθημα. Πρέπει να αισθάνεσαι το τραγούδι σωστά…
Οι έπαινοι που έχετε πάρει από μεταγενέστερες των Sonics μπάντες – ακόμα και στα 1990s – ήταν από μόνος του ένας πολύ καλός λόγος επανασύνδεσης. Αλλά δεν νομίζω ότι θέλετε να παρουσιάσετε μία ρετρό ατμόσφαιρα πάνω στη σκηνή, σωστά;
Για μας δεν είναι ρετρό…είναι αυθεντικό. Δεν προσπαθούμε εξεπίτηδες να φαινόμαστε ή να ακουγόμαστε ως ρετρό.
Έχουν περάσει παραπάνω από 40 χρόνια που με το δικό σας τρόπο καταφέρατε να μπείτε στο πάνθεον των rock ‘n’ roll ηρώων. Από τότε πολλοί καλλιτέχνες ακολούθησαν τα βήματά σας. Εσείς παρακολουθείτε τη σύγχρονη rock ‘n’ roll σκηνή; Θαυμάζετε κάποιον ο οποίος να μπήκε στη δισκογραφία μετά από εσάς;
Όσο και αν ακούγεται παράξενο, δεν ακούω τόση μουσική όση θα περίμενε κάποιος. Και όταν το κάνω, προσανατολίζομαι προς rock ή country ακούσματα. Δίνω επίσης σημασία στην προσωπικότητα του κάθε τραγουδιού και όχι στον τύπο ή στην ταμπέλα της μουσικής.
Και η κλασική ερώτηση για το τέλος: Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Να τα πούμε από κοντά στην Αθήνα!
