Με πάνω από μια δεκαετία ζωής, το συγκρότημα που εν πολλοίς οριοθέτησε ό,τι ονομάστηκε post rock (όρο που μάλλον απεχθάνονται οι ίδιοι), οι Mogwai, έρχονται στην χώρα μας για να μας παρουσιάσουν σε δύο συναυλίες, σε Αθήνα (Gagarin, 20/2) και Θεσσαλονίκη (Μύλος, 21/2), το τελευταίο τους πόνημα, The Hawk Is Howling καθώς και άλλα κεφάλαια του κιθαριστικού τους οπλοστασίου. Τρακάραμε τον πολυοργανίστα Barry Burns και συζητήσαμε μαζί του για το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον των αγαπημένων μας φίλων από τη Γλασκόβη…
 |
Οι Mogwai βρίσκονται πλέον στην «πιάτσα» για παραπάνω από μια δεκαετία. Οι εποχές κατά τις οποίες σας θεωρούσαν σαν το καλύτερο μυστικό της Γλασκόβης έχουν περάσει και πλέον θεωρείστε σαν μια μεγάλη για το είδος της και εγνωσμένης αξίας μπάντα. Μήπως αυτό σας κάνει να νιώθετε κάπως σαν βετεράνοι; Ή συνεχίζετε να μοιράζεστε τον ίδιο ενθουσιασμό, το ίδιο πάθος και την ίδια ενέργεια;
«Δεν αισθανόμαστε σαν βετεράνοι κανενός είδους. Ακόμα δίνουμε πολλά στη μουσική που δημιουργούμε μαζί. Το σημαντικό για εμάς είναι να παίζουμε live, εκεί νομίζουμε ότι είναι το δυνατό μας σημείο».
Προσωπικά θεωρώ το Hawk Is Howling εξαιρετικό, επειδή δείχνει πολύ εύστοχα την εξέλιξη που έχει υπάρξει στον ήχο των Mogwai μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια. Μια εξέλιξη που επικεντρώνεται περισσότερο στις μελωδίες από τη μία, και πιο Sabbath-ικά μονοπάτια από την άλλη, παρά στη διατήρηση του χαρακτηριστικού σας μοτίβου ηρεμία/θόρυβος. Παρόλα αυτά, μερικοί ισχυρίζονται ότι δεν μπορείτε πλέον να παρέχετε καμία έκπληξη εμμένοντας σε ιδέες που φέρνουν στο post rock παρελθόν σας. Με ποιο τρόπο, κατά την άποψή σου, έχει εξελιχθεί ο ήχος των Mogwai; Υπάρχουν σχέδια να εξερευνήσετε νέα μουσικά πεδία στο μέλλον;
«Ο όρος post rock, καταρχάς, δεν αρέσει ούτε σε μένα, αλλά ούτε και σε κανέναν μας. Δεν σημαίνει τίποτα. Μετά τον δεύτερο δίσκο μας (Come On Die Young), αφήσαμε σχετικά πίσω στο σύνολο του ήχου, το μοτίβο ηρεμία/θόρυβος, αλλά μας αρέσει ο ήχος στα κομμάτια μας να έχει δυναμικές και να μην ακούγεται επίπεδος. Θυμήσου, είμαστε μια μπάντα που παίζει κυρίως ορχηστρική μουσική και έτσι δεν έχουμε κάποιον τραγουδιστή για να ισορροπεί τις δυναμικές μας, οπότε το όλο θέμα είναι πάντα μια πρόκληση. Επίσης, ειλικρινά, δεν είμαστε εδώ για να εκπλήξουμε κανέναν, απλά δημιουργούμε μουσική η οποία μας αρέσει και που κανένας άλλος δεν παίζει ήδη. Μακάρι να είχαμε περισσότερο χρόνο για να συνθέσουμε, στην κυριολεξία, την μουσική μας. Αλλά με τον τρόπο που λειτουργούν τα πράγματα, με τις συχνές περιοδείες και τον χρόνο να μας πιέζει διαρκώς, είναι λίγο δύσκολο. Όσο για τον επερχόμενο δίσκο, έχουμε ήδη συζητήσει μεταξύ μας και αποφασίσαμε ότι μπορεί όντως να ξεπεράσουμε τα όποια όρια, αυτή τη φορά».
Την παραγωγή για το Hawk Is Howling ανέλαβε ο Andy Miller, ο οποίος είχε κάνει και την παραγωγή στο ΕΡ No Education = No Future (Fuck The Curfew) πίσω στα άγρια χρόνια του 1998. Υποθέτω ότι ήταν ενδιαφέρον το γεγονός ότι δουλέψατε με έναν παλιόφιλο, έτσι δεν είναι;
«Ναι, είχε πλάκα που δουλέψαμε με έναν τύπο με τόσο ενθουσιώδεις ιδέες όπως είναι ο Andy! Είναι φοβερός τύπος και δείχνει πολύ καλή αντίληψη του τι μας αρέσει και τι όχι».
Σήμερα το downloading έχει εξελιχθεί σε κάτι παραπάνω από ένα απλό θέμα συζήτησης, καθώς επηρεάζει οικονομικά τη μουσική βιομηχανία. Παρόλα αυτά υπάρχουν αρκετοί που ενώ κατεβάζουν εκατοντάδες gigabytes αγοράζουν ακόμα βινύλια (το βινύλιο λέγεται ότι αθόρυβα προσπαθεί να επανακτήσει τη θέση του στην αγορά). Βρίσκετε το downloading απεχθές ως πρακτική ή είναι απλά ένας νέος τρόπος για να ανακαλύπτει κανείς νέα μουσικά είδη στον 21ο αιώνα;
«Απεχθές είναι να χρεώνει κανείς 79 πένες για ένα mp3, κάτι που κάνει το iTunes, οπότε δεν με εκπλήσσει το γεγονός ότι ο κόσμος κατεβάζει μουσική δωρεάν. Η ευθύνη για το θέμα είναι από την πλευρά των δισκογραφικών εταιρειών, οι οποίες προσποιούνταν ότι τίποτα κακό δεν συνέβαινε και όταν έδρασαν ήταν πλέον πολύ αργά. Παρεμπιπτόντως, κι εγώ αγοράζω βινύλια όλο και περισσότερο τελευταία. Εν πάση περιπτώσει, πιστεύω ότι το ίντερνετ προσφέρει έναν σπουδαίο τρόπο να εξερευνείς διαφορετικά μουσικά είδη. Σίγουρα, τα πράγματα θα ήταν χειρότερα χωρίς αυτό».
Πώς είναι να έχετε το δικό σας δισκογραφικό label; Αλήθεια, πώς και οι Mogwai δεν έχουν κυκλοφορήσει στη Rock Action Records κάποιον ολοκληρωμένο δίσκο;
«Ο επόμενός μας δίσκος θα κυκλοφορήσει στη Rock Action! Μέχρι την κυκλοφορία του The Hawk Is Howling μας δέσμευε το συμβόλαιο που είχαμε με τη δισκογραφική μας (σ.σ. Matador/PIAS). Αυτός ήταν ο λόγος που δεν έχουμε κυκλοφορήσει δίσκο με τη Rock Action μέχρι τώρα».
Η διαδικασία που χρησιμοποιείται για να γράψετε ένα νέο τραγούδι, στο μυαλό μου, είναι αρκετά απλή: Πηγαίνετε στο στούντιο, απομονώνεστε από τον έξω κόσμο, κάποιος έχει μια ιδέα, και μετά αφήνεστε στα συναισθήματά να σας οδηγήσουν. Είναι κάπως έτσι, ή χρησιμοποιείτε κάποιες άλλες μεθόδους;
«Κάποιος από εμάς έχει μια ιδέα και αυτή μας οδηγεί, συνεισφέροντας ο καθένας το κομμάτι του. Εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον, πιστεύοντας ότι ο καθένας μας βάζει το καλύτερο δυνατό, στο κομμάτι που του αναλογεί. Δεν το συζητάμε πολύ το θέμα. Ίσως όμως θα έπρεπε».
Αισθανθήκατε ποτέ πίεση προσπαθώντας να ικανοποιήσετε τους fans σας; Εννοώ ότι, όταν για παράδειγμα δουλεύατε στο Rock Action έπειτα από δύο σπουδαία άλμπουμ, προφανώς γνωρίζατε ότι οι απαιτήσεις από εσάς ήταν υψηλές. Αυτή η πίεση σας επηρεάζει;
«Όχι. Όταν αρχίζεις να ακούς τι λένε διάφοροι εξωγενείς παράγοντες για σένα, το όλο νόημα της ύπαρξης της μπάντας εξασθενεί. Το Rock Action ήταν κάτι σαν καταστροφή, επειδή ήμασταν αρκετά ηλίθιοι, και μας δόθηκε, από τη δισκογραφική μας, υπερβολικά πολύς χρόνος και χρήμα. Ευτυχώς μάθαμε το μάθημά μας γρήγορα».
 |
Το 2006 ηχογραφήσατε το soundtrack για το ντοκιμαντέρ γύρω από τη ζωή του Zidane. Σας ενδιαφέρει ακόμα να φτιάχνετε μουσική για ταινίες;
«Ναι, είναι αρκετά ενδιαφέρον, γιατί πρέπει να συμβιβάζεσαι με αυτό που θέλουν άλλοι από τη μουσική σου (εξασθενίζοντας το νόημα της μουσικής). Παρόλα αυτά μπορεί να είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και καλή εμπειρία. Δεν δεχόμαστε πολλές προτάσεις όμως».
Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έχετε πάρει αρκετές διφορούμενες αποφάσεις, όπως για παράδειγμα η άδεια στην Levi’s να χρησιμοποιήσει το “Summer” σε μια διαφήμισή της. Μετανιώσατε ποτέ κάτι από όλα αυτά;
«Όχι. Κανένας δεν παίζει Mogwai στο ραδιόφωνο, οπότε εμείς από την πλευρά μας θα κάνουμε οτιδήποτε μπορούμε για να ακουστούμε με διαφορετικούς τρόπους. Αν αυτό σημαίνει προβολή στην τηλεόραση, σε μια ταινία, τότε θα το κάνουμε. Η μουσική είναι δική μας, οπότε μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε με αυτήν».
Είμαι περίεργος, ποια συγκροτήματα σου αρέσουν σήμερα; Πιστεύεις ότι υπάρχουν μπάντες ικανές να εισβάλουν στο μουσικό φάσμα, όπως κάνατε εσείς με το post rock στα τέλη της δεκαετίας του 1990;
«Ας ξεχάσουμε αυτό το θέμα με το post rock! Στην πραγματικότητα, ο πρώτος μας δίσκος δεν πούλησε ποτέ τόσο, ώστε να το αποκαλούμε εισβολή! Πάντα υπάρχουν σπουδαίες μπάντες (και στην ηλεκτρονική μουσική) τις οποίες μπορεί κανείς να βρει και να ακούσει οπουδήποτε. Αυτή τη στιγμή μου αρέσει πολύ μια μπάντα που ονομάζεται De Rosa και είναι και αυτοί από τη Γλασκόβη (σ.σ: δισκογραφούν και αυτοί στην εταιρεία-ορόσημο της πόλης, την Chemical Underground, με την οποία οι Mogwai κυκλοφόρησαν τους δύο πρώτους τους δίσκους), οι οποίοι σε λίγο καιρό κυκλοφορούν τον δεύτερο δίσκο τους – είναι τέλειος! Μου αρέσει επίσης πολύ ένα σουηδικό συγκρότημα, οι Tape. Τέλος πάντων, είμαι σίγουρος ότι θα υπάρξουν κάποιοι νέοι Guns ‘n’ Roses ή Nirvana τύποι σύντομα. Το όλο θέμα έρχεται σε κύκλους».
Το 2009 σας βρήκε και πάλι σε περιοδεία. Ασία, τώρα Ευρώπη, Αυστραλία, μετά ξανά Βρετανία. Απολαμβάνεται ακόμα τις περιοδείες;
«Λατρεύουμε να κάνουμε συναυλίες. Το κομμάτι του ταξιδιού είναι το χειρότερο, αλλά απαραίτητο. Είναι, πάντως, όμορφο να βλέπεις μέρη σε διαφορετικές χώρες, αν και πολλές φορές αυτά τα μέρη είναι μόνο τα αποδυτήρια και η σκηνή. Σε όλους μας λείπουν οι γυναίκες και οι οικογένειές μας, αλλά ευτυχώς δείχνουμε μεγάλη κατανόηση απέναντι στις πολλές απαιτήσεις που έχει η δουλειά μας».
Την τελευταία φορά που σας είδα live, ήσασταν πραγματικοί μουσικοί δυναμίτες! Να περιμένουμε την ίδια «ωμή ενέργεια» στις επερχόμενες εν Ελλάδι συναυλίες σας;
«Προσπαθούμε πάντα πάρα πολύ όταν παίζουμε live (ειδικά εγώ…), για αυτό να περιμένετε να με δείτε να παλεύω με τις φωτιές και να καταπίνω σπαθιά στη διάρκεια του 45λεπτου σόλο με το jazz organ μου! ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΤΟ!».
