Κάθε μπάντα που η δημιουργία της είναι συνυφασμένη με το συναίσθημα, ταυτίζεται με το παρελθόν της και κρίνεται, συχνά άδικα, βάσει αυτού. Οι Tindersticks είναι μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση. Με αφορμή τον ερχομό τους στην Αθήνα αυτό το Σάββατο 21/2 (Θέατρο Badminton) μιλήσαμε με τον David Boulter, ένα πρωινό, μακριά από ξενύχτια, αλκοόλ και καπνό για το παρελθόν και το μέλλον μιας παρέας, η οποία στα 1990s έφερε ξανά στο προσκήνιο τη μέθη και τα έγχορδα. Αλλά και που πετάχτηκε κατόπιν στον κάλαθο των αχρήστων...
 |
Ακούγοντας τον τελευταίο δίσκο σας, πολλοί είπαν ότι είναι πολύ καλός ακριβώς επειδή θυμίζει τις παλιότερες δημιουργίες σας. Σας πείραξε καθόλου αυτό;
«Προσπαθήσαμε να φτιάξουμε κάτι που θα μας φαινόταν συναρπαστικό όπως το πρώτο μας άλμπουμ. Κάθε μπάντα περιμένει για χρόνια να αποτυπωθεί η μουσική της, δουλεύει πολύ για αυτή τη στιγμή και θέλει το καλύτερο. Αυτό ακριβώς επιδιώκαμε κι εμείς. Δεν θέλαμε συνειδητά να πάμε πίσω, να επιστρέψουμε στις πρώτες μέρες μας. Όλοι οι μουσικοί εξελίσσονται μέσα στο χρόνο, αυτό έγινε ακριβώς και με το Hungry Saw».
Ακούγεται λογικό, μιας και τώρα πια τα τραγούδια γράφονται μόνο από εσένα και τον Stuart…
«Στο παρελθόν θέλαμε να είμαστε απόλυτα δημοκρατικοί και να περιλαμβάναμε στη σύνθεση ανθρώπους οι οποίοι μπορεί και να μην έγραφαν μουσική. Στην πραγματικότητα ήμασταν εγώ, ο Dickon Hinchliffe και ο Stuart Staples που γράφαμε τα βασικά θέματα των τραγουδιών – και μετά εμπλουτίζονταν από τους υπόλοιπους δυο. Τώρα, μιας και ο Dickon δεν συνεχίζει μαζί μας, μείναμε εγώ και ο Stuart να γράφουμε και να μοιραζόμαστε αυτή τη δουλειά. Έπαιξα και στις προσωπικές δουλειές του Stuart κι εκεί κατάλαβα ότι μου έλειπε το κομμάτι της δημιουργίας. Σε τελική ανάλυση αυτή είναι η βασική έννοια ενός δίσκου των Tindersticks. Έτσι κι αλλιώς όλοι στην μπάντα είμαστε δυνατοί και οποιαδήποτε ιδέα αξιοποιείται».
Εσύ πώς και δεν έκανες κάποιο σόλο άλμπουμ;
«Νομίζω πως γενικά έχω πιο ολοκληρωμένη εικόνα για τη μουσική που φτιάχνω, η οποία δεν επιδέχεται πολλές αλλαγές. Ο Stuart για παράδειγμα ξέρει να γράφει τραγούδια. Εγώ γράφω περισσότερο κάποια ορχηστρικά μέρη που μπαίνουν αυτούσια στους δίσκους των Tindersticks ή καταθέτω μερικές μικρές παραλλαγές στα κομμάτια άλλων. Δεν νομίζω, έτσι κι αλλιώς, ότι θα μπορούσα να φτιάξω μια ολοκληρωμένη δουλειά μόνος μου».
Ζεις στην Πράγα, αν δεν κάνω λάθος, και ο Stuart στο Limousine της Γαλλίας. Πώς μπορείτε και συνεργάζεστε;
«Μένω στην Τσεχία εδώ και χρόνια και έχω συνηθίσει πια τα ταξίδια για πρόβες και ηχογραφήσεις. Δουλεύουμε μια χαρά, άλλωστε δεν έχει σημασία που είσαι αλλά το να νιώθεις άνετα με τους ανθρώπους της μπάντας σου και να καταλαβαίνεις τι λέει ο άλλος. Έτσι μπορείς να κάνεις και πολλά πράγματα σε σύντομο διάστημα. Για παράδειγμα πριν από αυτόν τον δίσκο είχαμε να βρεθούμε τέσσερα χρόνια. Τηλεφωνηθήκαμε, συναντηθήκαμε τέσσερα σαββατοκύριακα, παίξαμε μερικά πράγματα που είχαμε στο μυαλό μας, μπήκαμε στο στούντιο και ηχογραφήσαμε. Έτσι απλά!».
 |
Ποιο άλμπουμ σας είναι αλήθεια το αγαπημένο σου;
«Συνήθως το τελευταίο που φτιάχνει μια μπάντα είναι και αυτό που μένει στο μυαλό όλων. Βασικά, όταν βλέπεις τον δίσκο στην θήκη του, ξαφνικά σταματούν οι σκέψεις για το τι θέλεις να κάνεις μετά, όλα γίνονται αναμνήσεις και τα θυμάσαι με νοσταλγία. Πάντως, μάλλον ο πρώτος μας είναι ο αγαπημένος μου. Ήταν κάτι που έγινε εντελώς ασυνείδητα. Μαζεύτηκαν μερικοί άνθρωποι σε ένα δωμάτιο και θέλησαν να φτιάξουν μουσική. Δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα αν θα βγάζαμε singles, δεν μας ενδιέφερε αν θα κάνει επιτυχία. Δεν ξέραμε κανέναν τρόπο άλλωστε για να τα κάνουμε αυτά. Και όταν δημιουργείς κάτι, έχεις πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου την έγνοια να συνεχίσει στο χρόνο, ακόμα κι αν αποτύχει».
Σήμερα πώς είναι η μπάντα;
«Είμαστε όλοι πολύ ευχαριστημένοι με ό,τι κάνουμε. Το Hungry Saw πήρε καλές κριτικές και το σημαντικότερο είναι ότι αρέσει και στον κόσμο με τον οποίο συζητάμε μαζί του. Καταλαβαίνει ότι κάναμε κάτι που νιώθαμε και είχαμε ανάγκη. Η περιοδεία μας πριν τα Χριστούγεννα πήγε πολύ καλά, τώρα θα παίξουμε και σε άλλα μέρη, όπως και στην Ελλάδα. Περνάμε πολύ καλά και ήδη κάνουμε σχέδια για το ποια θα είναι τα επόμενα βήματα».
Σίγουρα θα σε έχουν ρωτήσει ξανά. Τι προτιμάς; Tindersticks με έξι μέλη ή τώρα που είστε οι τρεις σας;
«Δεν μπορώ να κρύψω ότι μου λείπουν ο Al (Macaulay), ο Mark (Colwill) και ο Dickon. Αλλά σήμερα έχουμε κάνει νέους φίλους και δεν νιώθουμε τρεις μόνοι τύποι που κάθονται και μιλούν για το παρελθόν. Δουλεύουμε με πραγματικά καλούς ανθρώπους και όλη αυτή η κατάσταση μοιάζει λες και μας δόθηκε η ευκαιρία να ξεκινήσουμε από την αρχή. Έχουμε σπουδαίες αναμνήσεις από το παρελθόν, αλλά καλό είναι να έχεις και μέλλον. Δεν βοηθά σε τίποτα να κοιτάς συνέχεια πίσω».
Βρίσκεστε ακόμα με τους υπόλοιπους από την παλιά σύνθεση;
«Μιλάω με τον Mark και τον Al μερικές φορές, δεν έχουμε ιδωθεί βέβαια από κοντά. Τον Dickon έχω να τον δω από τότε που έφυγε από την μπάντα. Είναι πολύ απασχολημένος με την προσωπική του δουλειά απ’ ότι ξέρω. Είναι όλοι τους καλοί φίλοι από το παρελθόν και θα ήθελαν να βλεπόμαστε και να μαθαίνω νέα τους».
Είναι δυνατόν να υπάρξει η επανένωση της κλασικής σύνθεσης των Tindersticks;
«Όλα είναι πιθανά. Αν γίνουν μερικά πράγματα σωστά, όλα μπορούν να συμβούν. Ήδη συζητάμε με μερικούς να κάνουμε κάποια πράγματα μαζί, αν και προς το παρόν η σημερινή κατάσταση είναι πολύ καλή. Δεν θα μπορούσα να πω ότι αποκλείεται να γίνει ποτέ κάτι τέτοιο, απλά δεν είναι κάτι το οποίο σχεδιάζουμε αυτή την περίοδο».
Μιας και έρχεστε μετά από χρόνια στην Ελλάδα για συναυλίες, υπάρχει κάποιο περιστατικό που να θυμάσαι από εδώ;
«Πολλά πράγματα θυμόμαστε από την Ελλάδα. Πηγαίναμε μετά τις συναυλίες στο μπαρ Decadence όπου υπήρχε πολύ ωραία ατμόσφαιρα. Γενικά γίναμε γρήγορα γνωστοί στην Ελλάδα και η δεύτερη ή τρίτη συναυλία μας ήταν πραγματικά τεράστια. Απίστευτη εμπειρία! Και η Αθήνα είναι μια πολύ ωραία πόλη...».
Ελαφρώς τροποποιημένη αναδημοσίευση από το Sonik Φεβρουαρίου
