Η Ανατολή κατακτά την Ευρώπη καθώς συγκροτήματα όπως οι Transglobal Underground ασχολούνται με την πρόσμιξη των πιο ωραίων στοιχείων της πολύχρωμης ανατολής και της βιομηχανικής Δυτικής Ευρώπης. Από τους Transglobal Underground ξεπήδησε τόσο η Natacha Atlas, όσο όμως κι ένα από τα καλύτερα χορευτικά cd του 2007, το βραβευμένο Moonshout. Να τις μας δήλωσαν πριν καταφτάσουν στη χώρα μας για δυο συναυλίες – Σάββατο 7 Φεβρουαρίου στην Αθήνα, στο Fuzz Club και Κυριακή 8 Φεβρουαρίου στην Αποθήκη του Μύλου, στη Θεσσαλονίκη. Μπροστά σ’ ένα κοινό ήδη συνηθισμένο στις φαντασμαγορικές τους εμφανίσεις...
 |
Είστε από τα συγκροτήματα που έχετε έρθει σε επαφή αρκετές φορές με το ελληνικό κοινό. Είναι τόσο ενθουσιώδης όσο λέγεται η συμμετοχή του σε ένα live;
«Όσες φορές και να έχουμε έρθει σε επαφή με το ελληνικό κοινό, πάντα εντυπωσιαζόμαστε από τον θετικό τρόπο με τον οποίο αντιδράτε ακόμη και στα πιο δύσκολα και ιδιαίτερα κομμάτια μας. Είμαι σίγουρος ότι έχει να κάνει με το γεγονός, ότι η Ελλάδα διαθέτει πολύ και καλή μουσική, αλλά και καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία και οι Έλληνες ακροατές διαθέτουν πραγματική κουλτούρα. Ξέρουν να κρίνουν, να εκτιμούν και να επιβραβεύουν όταν πρέπει».
Με το τελευταίο σας άλμπουμ, Moonshout, βραβευτήκατε από το BBC Radio 3, με το World Music Awards στην κατηγορία «Best Club Global Artist». Πόσο σας ενδιαφέρει ή…δεν σας ενδιαφέρει αντίστοιχα;
«Το να βραβεύεται ένας καλλιτέχνης για τη μουσική που γράφει είναι εξαιρετικά σημαντικό. Ακόμη και αν τις περισσότερες φορές μπορεί και να μην λέει τελικά και πολλά πράγματα για σένα ή να μη σε κάνει καλύτερο άνθρωπο ή μουσικό. Περά από αυτό πάντως ήταν και η πρώτη στιγμή που κάναμε τόσο μεγάλη επιτυχία και αναρωτιόμασταν πως θα είναι, ειδικά σε ένα άλμπουμ όπως αυτό του οποίου είχαμε τη φροντίδα από την αρχή μέχρι το τέλος».
Τι αναμνήσεις σας έχει αφήσει η συνεργασία με τη Natacha Atlas;
«Με τη Natacha Atlas ζήσαμε πολύ ωραίες και πολύ δυνατές στιγμές.. Ακόμα συναντιόμαστε και «τρακάρουμε» σε διάφορα projects της. Η φωνή της και η ερμηνεία της είναι εξαιρετικά φωτεινές και «ζέσταινε» κι ολόκληρο το συγκρότημα. Θα ήθελα – και θα μπορούσαμε πιστεύω – να κάνουμε και άλλα πράγματα μαζί. Όμως, από εκεί και πέρα, και μόνη της κάνει σπουδαία καριέρα – και αυτό έχει σημασία».
Πώς ήταν η πρώτη φορά που βγήκατε εκτός Μεγάλης Βρετανίας;
«Η πρώτη μας ευρωπαϊκή περιοδεία ήταν μια εξαιρετική στιγμή. Όταν μένεις στα σύνορα της χώρας σου μόνο να υποψιάζεσαι μπορείς αν η μουσική σου έχει αντίκρισμα σε διαφορετικούς ακροατές. Όταν λοιπόν κάναμε τις πρώτες μας συναυλίες εκτός Μεγάλης Βρετανίας καταλάβαμε ότι η μουσική μας πραγματικά ακούγεται και σε άλλες χώρες. Ειδικά εκείνες τις στιγμές μετά από κάθε ζωντανή μας εμφάνιση όταν μας πλησίαζαν οι fans και έκαναν σχόλια για τη μουσική που γράφουμε δεν τις αλλάζω με τίποτε!».
 |
Πώς φαντάζει αλήθεια η Μεγάλη Βρετανία μέσα από τα μάτια ενός μετανάστη δεύτερης γενιάς όπως εσείς;
«Η Μεγάλη Βρετανία έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα, το οποίο και δεν θα μπορέσει εύκολα να ξεπεράσει: δεν είχε ποτέ εσωτερική ενότητα και ειρήνη. Είναι ένα διαιρεμένο μέρος, με τους Σκότους και τους Ιρλανδούς να αποτελούν δύο διαφορετικούς λαούς μέσα στο ίδιο έδαφος. Είναι από τις καταστάσεις που πρέπει να γνωρίζει κάποιος μετανάστης πριν αποφασίσει να ζήσει εκεί. Και να αρχίζει να το συνηθίζει από την πρώτη μέρα που θα πατήσει το πόδι του σε αυτή τη χώρα».
Έχω την αίσθηση ότι στη βρετανική σκηνή ξεπηδάει μια νέα μορφή ας την πούμε πολυ-πολυτισμικής μουσικής, με μπροστάρηδες εσάς και τους Asian Dub Foundation. Το συμμερίζεστε;
«Και εγώ έχω αυτή την αίσθηση, αλλά θεωρώ, ότι πρόκειται για μία τάση που υφίσταται εδώ και πολλά χρόνια. Όντως βέβαια υπήρξε ένα ξέσπασμα τελευταία – μια γέννηση, μέσα από τους Transglobal Underground και τους Asian Dub Foundation, μιας ολόκληρης γενιάς από Ασιάτες μουσικούς. Μια φουρνιά μουσικών δηλαδή με διαφορετικές καλλιτεχνικές καταβολές, η οποία έμπλεξε τη βρετανική παράδοση με αυτές».
Δυτική, αφρικάνικη και ανατολίτικη μουσική. Πόσο δύσκολο είναι να συνδυαστούν αυτές οι τρεις μουσικές φόρμες;
«Η αλήθεια είναι ότι ξεκινώντας δεν είχαμε ουσιαστικά στο μυαλό μας να αναμείξουμε διαφορετικά στυλ και φόρμες. Πιο πολύ προέκυψε σαν διαδικασία με ένα τρόπο φυσικό εξαιτίας των διαφορετικών μουσικών παραδόσεων και ακουσμάτων μας. Ποτέ δεν συμπαθήσαμε εξάλλου τους κανόνες στην μουσική. Όλα συμβαίνουν φυσικά: αν πρέπει να θέσεις όρους για να γράψεις ένα τραγούδι, τότε και ανούσιο καταλήγει και το αποτέλεσμα δεν σε αποζημιώνει».
Οπότε να υποθέσω, ότι δεν συμπαθείτε και ιδιαίτερα τις μουσικές νόρμες...
«Εξαρτάται από τη μουσική που διαλέγεις να γράψεις. Κάθε καλλιτέχνης προτιμά να δουλέψει σε ένα συγκεκριμένο ύφος, χωρίς να μπλέξει και πολύ τη μουσική του. Είναι ιδιαίτερα περίπλοκο. Πρόσφατα βρέθηκα σε ένα event όπου καλλιτέχνες από διάφορες χώρες ερμήνευαν με τον δικό τους τρόπο, τραγούδια της βρετανικής παράδοσης. Ήταν εντυπωσιακό πώς μεταμορφώνονταν αυτά τα τραγούδια, ανάλογα με την ιδιαίτερη οπτική του καθενός. Και στην τελική, σημασία δεν έχει το είδος τραγουδιών που θα γράφεις, όσο να γράφεις μουσική με θετικό πνεύμα».
Ποιο είναι το αγαπημένο σας cd αυτή την περίοδο κύριε Whelan?
«Έχω μια πεντάχρονη κόρη η οποία δυστυχώς τον τελευταίο μήνα είναι εντελώς…εθισμένη στο Moonshout! Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, δεν έχω και πολλές επιλογές (γέλια!)».
Είναι και αυτή από τις δυσκολίες του να έχεις παιδιά, να φανταστώ;
«Αυτή δεν είναι δυσκολία. Η πραγματική δυσκολία είναι ότι της αρέσει η μουσική μας. Δεν είναι και πολύ φυσιολογικό!».
