Κάθε φορά που ακούω τους Piano Magic, μου «καρφώνεται» ο στίχος «Bitter sweet memories», της πάλαι ποτέ ένδοξης Whitney Houston. Αυτή είναι και η μουσική των αποκηρυγμένων τέκνων της βρετανικής μουσικής βιομηχανίας. Οι χίλιες σκέψεις και συναισθήματα που αλλάζει μέσα στη μέρα ένας άνθρωπος σε ένα μίγμα με την υπογραφή του ηγέτη τους, Glen Johnson. 8 Νοέμβρη στο An Club θα είναι η μαγική μέρα για να συναντηθείς με τον μελωδικό αποσυντονισμό που ακούει στο όνομα Piano Magic. Μέχρι τότε, να τι δήλωσε ο Glen Johnson στο Avopolis…
Φωτογραφίες: Paul Heartfield
 |
Νοιώθεις διαφορετικός σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος σε σχέση με τις πρώτες μέρες, όταν ηχογραφούσες σε ένα μικρό home στούντιο;
«Δυστυχώς ναι. Ήμουν λιγότερο κυνικός και περισσότερο χαρούμενος και μόνο για το γεγονός, ότι δημιουργώ μουσική. Ήμουν αυθεντικά ενθουσιασμένος μόνο και μόνο γιατί υπήρξαν εταιρείες οι οποίες μας πρόσεξαν και ήθελαν να κυκλοφορήσουν τη μουσική μας. Όσο όμως ο χρόνος περνάει νοιώθεις σα να βρίσκεσαι μπροστά σε ένα κυλιόμενο διάδρομο – σαν αυτούς που έχουν τα εργοστάσια – και πρέπει να κατασκευάζεις συνέχεια μουσική, απλά και μόνο επειδή το περιμένουν από σένα. Άσε που όλες αυτές οι εταιρείες οι οποίες σου ζητούν αυτή τη θυσία δεν δείχνουν την ανάλογη διάθεση ούτε να σε προωθήσουν σωστά, αλλά ούτε και να σε πληρώσουν. Πλέον κάθε τραγούδι είναι μια διαδικασία τρομερής πίεσης. Μου λείπει πια η αφέλεια και η έλλειψη πίεσης».
 |
Πόσο σκληρό είναι για μία βρετανική μπάντα να μην αναγνωρίζεται στην πατρίδα της;
«Δεν μας απασχόλησε ποτέ το γεγονός ότι μας αγνόησαν στη Μεγάλη Βρετανία. Οι εφημερίδες και τα περιοδικά είναι φριχτά και για χρόνια και το ραδιόφωνο ήταν απαίσιο. Τα βρετανικά media στρέφουν το βλέμμα τους συνεχώς σε ότι είναι «hot» και «φρέσκο». Και εμείς σίγουρα δεν θα ανήκουμε ποτέ σε καμία από τις δύο κατηγορίες. Δεν ξεκινήσαμε νέοι και δεν δεσμευτήκαμε ποτέ σε μια μόνο εταιρεία. Επίσης δεν είχαμε ποτέ manager ή ατζέντη και προτιμήσαμε να κάνουμε τα περισσότερα πράγματα μόνοι μας. Και στη Μεγάλη Βρετανία για να σε προσέξει ο κόσμος πρέπει να μπεις σε αυτό το παιχνίδι. Για αυτό και αποφασίσαμε να πάμε σε χώρες, όπως η Ισπανία, η Ιταλία και η Ελλάδα, όπου ο κόσμος μας εκτιμάει».
Και τι είναι αυτό που σας έκανε γνωστούς σε αυτές τις χώρες;
«Κυρίως το γεγονός, ότι οι άνθρωποι είναι πιο ανοιχτόμυαλοι. Εμείς σίγουρα δεν αλλάξαμε τον τρόπο που δουλεύουμε».
 |
Έχετε συνεργαστεί με παραπάνω από 60 μουσικούς. Έχει ανάγκη η μουσική σήμερα από ποικιλία και συνεργασίες;
«Ποικιλία ίσως. Όσο για τη συνεργασία, όμως, δεν πιστεύω ότι είναι πάντα καλό πράγμα. Αυτές τις μέρες βλέπουμε πολλές συνεργασίες, όπου δύο πολύ διάσημοι καλλιτέχνες συνεργάζονται για να βγάλουν πολλά λεφτά δημιουργώντας ένα προϊόν που είναι…το απόλυτο τίποτα. Πρέπει να έχεις σίγουρα έναν στέρεο αισθητικό λόγο για να συνεργαστείς με κάποιον. Να σκέφτεσαι πάνω από όλα ότι θα βελτιωθείς και σαν καλλιτέχνης μέσα από αυτή την εμπειρία, ώστε να μπεις στην διαδικασία. Εμείς δεν πρόκειται να συνεργαστούμε με την Madonna απλά και μόνο επειδή θα πουλήσουμε περισσότερους δίσκους. Από την άλλη πάλι ποτέ δεν ξέρεις…»
Ποιο μονοπάτι θα συμβουλεύατε να ακολουθήσει ένα συγκρότημα που θέλει να γράψει ατμοσφαιρική μουσική σαν την δική σας;
«Πιστεύω πως η μουσική πηγάζει από τις προσωπικότητες και το περιβάλλον μας. Προσωπικά είμαι ένα πολύ κλειστό και πληγωμένο άτομο που ζει σε μια βρώμικη, πυκνοκατοικημένη και ανάξια σεβασμού πόλη. Άλλες φορές λοιπόν βγάζω από μέσα μου όλη αυτή την ένταση την νοιώθω εξαιτίας όλων αυτών των καταστάσεων παίζοντας φασαριόζα ποπ και άλλες κλείνομαι σε άκρως συναισθηματική μουσική. Εξαρτάται από τη στιγμή. Πάντως για να κάνεις οποιουδήποτε είδους μουσική που θα κρατήσει πρέπει να κοιτάξεις βαθιά μέσα σου και να μην αντιγράφεις άλλους. Οι άνθρωποι ξεχνούν τους αντιγραφείς. Τους ποιητές όμως ποτέ».
 |
Προτιμάς να ηχογραφείς στο στούντιο ή να είσαι στην σκηνή και να τραγουδάς;
«Προτιμώ τη σκηνή, γιατί είναι κάτι πιο άμεσο. Μόνο στη σκηνή υπάρχει πραγματικός ηλεκτρισμός ανάμεσα στο κοινό και στα μέλη της μπάντας. Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό από το να ηχογραφείς. ΤΙΠΟΤΑ. Αν έρθεις μια μέρα και μου πεις ότι δεν θα χρειαστεί να ξαναμπώ στο στούντιο για ηχογράφηση, τότε σου δίνω τον λόγο μου πως θα ανοίξω ένα μπουκάλι σαμπάνια και θα αρχίσω να χορεύω πάνω στο τραπέζι φορώντας μια…φούστα μπαλαρίνας από την χαρά μου!».
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;«Αυτές οι συναυλίες που θα δώσουμε θα είναι οι τελευταίες για τον χειμώνα. Τους υπόλοιπους μήνες θα χωρίσουμε την μέρα ανάμεσα σε σόλο δουλειές και απολαμβάνοντας τον κακό καιρό. Προσωπικά σκοπεύω να ταΐζω σκίουρους και κοράκια όλο τον χειμώνα, μακριά από μεγάλα στούντιο. Απλά θα ηχογραφώ σπίτι…παρέα με παλιές ισπανικές κιθάρες.»
Είναι ακόμη το πιάνο…μαγεία;«Είναι. Αλλά πλέον πιο σκοτεινή μαγεία… Στις αρχές η μαγεία ήταν πιο αθώα. Τώρα σιγά-σιγά το αθώο μέρος μολύνθηκε. Δηλητηριάστηκε. Και το μόνο που απέμεινε είναι θηρία και τέρατα…Θηρία και τέρατα…».
