Έναν χρόνο μετά την εμφάνισή τους σε ελληνικό έδαφος – μία από τη σειρά συναυλιών του είδους που παρακολούθησε σε αποκλειστικότητα η συμπρωτεύουσα μέσα στο 2007, αναστρέφοντας τα δεδομένα, ενώ εμείς στην Αθήνα είτε βρίσκαμε αφορμή για ταξιδάκι-αστραπή είτε απλά βράζαμε στο ζουμί μας – οι ιδιαίτερα αγαπητοί στο gothic/dark κοινό London After Midnight επιστρέφουν στη χώρα μας, αυτή τη φορά συμπεριλαμβάνοντας και την Αθήνα στην περιοδεία (την Τρίτη 21/10, στο Gagarin 205). Ο ιδρυτής/εμπνευστής/δημιουργός τους, Sean Brennan, παρουσίασε στο Avopolis το σκεπτικό και τους προβληματισμούς του για τη μουσική και την εποχή μας γενικότερα. Είτε διαβάζοντας τα λεγόμενά του συνεχίσετε να τον θαυμάζετε, είτε δείτε στο πρόσωπό του ένα νάρκισσο, μεθυσμένο από τη δημοσιότητα και τόσο πεπεισμένο για το έργο που προσφέρει, τα λόγια του Sean Brennan μιλούν από μόνα τους…
 |
Στο παρελθόν γνωρίζαμε τους London After Midnight ως μπάντα που αποφεύγει τις ζωντανές εμφανίσεις. Υπήρχε κάποιος λόγος, αν όχι προσωπικός, τον οποίο θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας; Πώς αποφασίσατε να ξεκινήσετε ξανά τις συναυλίες;
«Οι London After Midnight είναι κατά βάση το solo project μου. Υπάρχει μια live σύσταση της μπάντας για συναυλίες, η οποία έχει παίξει αρκετά συχνά. Στην αρχή, όμως, οι συναυλίες περιορίζονταν στη δυτική ακτή των Η.Π.Α., επειδή μια περιοδεία προϋποθέτει άτομα τα οποία εργάζονται για σένα, κλείνουν συναυλιακούς χώρους κλπ., σε περιοχές όπου ίσως να μην έχεις πολλές επαφές. Άρα οι παγκόσμιες περιοδείες ήταν αδύνατες έως ότου κατάφερα τη διανομή των CDs μου προς το τέλος του 1990. Οι London After Midnight έχουν παίξει πολλά live από τότε».
 |
Πώς και αλλάξατε τόσο πολύ το μουσικό στυλ και την κατεύθυνσή σας στο τελευταίο album, Violent Acts Of Beauty; Θεωρείς τη μουσική ως σημαντικό φορέα πολιτικών απόψεων και κοινωνικών μηνυμάτων; Η μουσική σου πρόκειται να εξελιχθεί κι άλλο με την πάροδο των χρόνων, ενσωματώνοντας κι άλλα διαφορετικά στοιχεία;
«Δεν άλλαξα το στυλ μου καθόλου. Όπως λέω σε κάθε συνέντευξη, και όπως είναι προφανές όταν ακούει κανείς τα CDs μου, κάθε London After Midnight album είναι μια εξέλιξη από το παρελθόν, αλλά συσχετίζονται ακόμα καθαρά το ένα με το άλλο. Κάποια τραγούδια από το Violent Acts Οf Beauty γράφτηκαν τον καιρό που κυκλοφόρησε το Oddities. Άρα ο ισχυρισμός ότι οι London After Midnight άλλαξαν είναι ανακριβής. Εννοώ ότι ακόμα και μεμονωμένα κομμάτια σε ένα London After Midnight album μπορούν να είναι πολύ διαφορετικά από τα υπόλοιπα. Αλλά τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει στο βαθμό που υπονοείς. Οι London After Midnight είχαν πάντα σχέση με τα πολιτικά ήδη από τη δημιουργία τους, και η μουσική μου ως σύνολο μπορεί να ακούγεται ως London After Midnight, πάραυτα εξελίσσομαι συνεχώς ως καλλιτέχνης. Ήδη από παιδί ασχολιόμουν με την πολιτική. Όταν ήμουν γύρω στα 8 και πήγαινα σε καθολικό σχολείο, μια μέρα φόρεσα μια πολιτική κονκάρδα στο μάθημα, επειδή υποστήριζα κάποιον φιλελεύθερο υποψήφιο. Αυτό μου επέφερε σοβαρή ποινή. Υποθέτω ότι οι συντηρητικές καλόγριες ήταν αντίθετες με τις προοδευτικές φιλελεύθερες τάσεις που έδειχνα. Επίσης, από πολύ μικρή ηλικία απέφευγα να τρώω κρέας και ενδιαφερόμουν για το περιβάλλον. Όσον αφορά τη μουσική μου, το τραγούδι "Revenge" είναι πολύ πολιτικό, το "Kiss" πραγματεύεται τη χειραγώγηση από θρησκευτικούς ηγέτες, και το "Bondage Song" δεν έχει να κάνει διόλου με σαδομαζοχισμό: παρά το ότι χρησιμοποιεί την ιδέα ως σημείο αναφοράς, αντίθετα μιλάει για το πώς οι άνθρωποι σχετίζονται μεταξύ τους με έναν τόσο δυσλειτουργικό τρόπο. Οπότε έχω γράψει ήδη συχνά για διάφορα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Εκτός απ’ αυτό, στα βιβλία για τους London After Midnight, στα flyers, στις συλλογές, πάντα τίθεμαι υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων, υπέρ του περιβάλλοντος, υπέρ διαφόρων προοδευτικών πολιτικών παραγόντων, έχω κάνει δωρεές σε τέτοιους οργανισμούς κλπ. Άρα ναι, οι London After Midnight/εγώ έχουμε πάντα ασχοληθεί με την πολιτική, και η μουσική που γράφω ποικίλλει πάντα, ακόμα και μέσα στο ίδιο CD».
 |
Σχετικά με τη σύσταση του κοινού σας, υπάρχει τώρα μεγαλύτερη διαφοροποίηση ανάμεσα στα άτομα που σας ακούν απ’ ό,τι στην αρχή της μουσικής σας καριέρας; Προσελκύετε και άτομα από άλλους χώρους πέρα από τη gothic/industrial σκηνή;
«Ναι, οι London After Midnight έχουν οπαδούς από όλους τους χώρους, και έτσι ήταν πάντα ως τώρα».
Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να πετύχεις ως μουσικός, το οποίο δεν έχεις καταφέρει μέχρι τώρα, κάποιοι συγκεκριμένοι στόχοι ή σχέδια;
«Ως μουσικός ειδικά, το μόνο που θέλω να κάνω είναι να δημιουργώ πρωτότυπη μουσική, η οποία προκαλεί τη σκέψη και μπορεί να ανοίξει μερικές καρδιές και μυαλά, όταν ακουστεί».
Κάποιοι σε γνώρισαν από το μελαγχολικό ντουέτο με τη Sonja Kraushofer (L’ Ame Immortelle), με τίτλο “Life Will Never Be The Same Again”, αλλά και αντίστροφα κάποιοι γνώρισαν τους L’ Ame Immortelle από εσένα. Υπάρχουν άλλοι καλλιτέχνες με τους οποίους θα ήθελες κάποια στιγμή να συνεργαστείς;
«Μου είχε ζητηθεί να τραγουδήσω σ’ εκείνο το κομμάτι επειδή οι L' Αme Immortelle ήταν ελάχιστα γνωστοί εκείνο τον καιρό και επειδή ήταν στην ίδια δισκογραφική με τους London After Midnight στη Γερμανία. Με τη συμμετοχή μου στο τραγούδι τους γνώρισαν κάποιοι οπαδοί των London After Midnight. Αλλά τα καταφέρνουν πολύ καλά μόνοι τους τώρα» (σημ. αρχισυντάκτη: αυτό είναι που λέμε εκτός θέματος απάντηση…).
 |
Μια κλισέ ερώτηση: Υπάρχει κάποιο ξεχωριστό τραγούδι των London After Midnight το οποίο να σημαίνει πολλά για σένα ή να κρύβει κάποια ξεχωριστή ιστορία πίσω του;
«Το “Beginning Of The End” είναι ένα. Η ιστορία πίσω του είναι πολύπλοκη και θα χωρούσε μεγάλη ανάλυση. Θα μπορούσε να αφορά γενικά την ανθρωπότητα ή τη μουσική, τη goth σκηνή, θα μπορούσε να απευθύνεται σε πρώην μέλη της live μπάντας. Βασικά αφορά τα πάντα, αλλά επίσης ο κάθε άνθρωπος μπορεί να το ερμηνεύσει από τη δική του οπτική γωνία – να το δει ως τραγούδι που μιλά για σχέσεις ή που εύκολα ταυτίζεται με την προσωπική τους ζωή».
Ο κόσμος σήμερα έχει την τάση να κρίνει ένα συγκρότημα δίνοντας μεγάλη βάση στην εμφάνισή του. Πιστεύεις ότι η εικόνα (το «image») είναι τόσο σημαντικό για ένα συγκρότημα ή θα ήταν καλύτερο να επικεντρώνονταν όλοι περισσότερο στη μουσική καθ’αυτή;
«Τα συγκροτήματα πρέπει να σταματήσουν να επικεντρώνονται τόσο στο «image». Πολλές μπάντες σήμερα αξιολογούνται μόνο με βάση την εικόνα τους. Κοιτάξτε ποιοι είναι δημοφιλής τώρα – έχουν μια ισχυρή εικόνα αλλά πολύ συχνά η μουσική είναι απαίσια, είναι ατάλαντοι, το μήνυμά τους δεν είναι παρά κενότητα και ματαιοδοξία.
Νομίζω πως το «image» αναλογεί με τη συμβατικότητα. Όταν αυτή η πλευρά γίνεται υπερβολικά σημαντική για τη ζωή κάποιου ή για μια «σκηνή», περισσότερο από βαθύτερα θέματα ή από την καλλιτεχνική πρωτοτυπία και δημιουργικότητα, τότε τον/τους ενδιαφέρει μόνο η ματαιοδοξία και η έγκριση των άλλων, με το να έχουν μια κοινωνικά αποδεκτή εικόνα (για τον χώρο τους). Άρα πρόκειται για συμβατικότητα. Η εμφάνισή μου είναι όπως είναι επειδή απλά έτσι μοιάζω. Μπορεί να βάφω τα μαλλιά μου σε περίεργο χρώμα αλλά δεν σημαίνει κάτι αυτό. Δεν βγαίνω απ’ το δρόμο μου για να έχω μια συγκεκριμένη εμφάνιση ή για να αγοράζω ρούχα. Υπάρχουν άλλα συγκροτήματα που ντύνονται πολύ πιο προκλητικά από τους London After Midnight, αλλά αυτό είναι δικό τους θέμα.
 |
Δεν έχω σχεδιαστές. Είτε θα φτιάξω μια μπλούζα μόνος μου ή θα ψάξω στη ντουλάπα μου για διάσπαρτα κομμάτια πριν πάω για μια συναυλία ή φωτογράφιση. Γενικά, πιστεύω πως κάποιοι άνθρωποι εναποθέτουν υπερβολική σημασία στην εικόνα και το ντύσιμό τους. Και κάποιοι εναποθέτουν πολύ λίγη στην ουσία, στην ειλικρίνεια, στη στάση ζωής, ή, στην περίπτωση ενός συγκροτήματος, στο μήνυμα πίσω απ’ τη μουσική και στην πρωτοτυπία. Τώρα πλέον το στυλ είναι αυτό που τραβά την προσοχή του κόσμου αντί της ουσίας. Άρα το «image» μου φαίνεται πολύ παράξενο στο ότι η κοινωνία το προωθεί τόσο πολύ και στο ότι έχει μεγαλύτερη σημασία για πολλούς από το να είναι σωστοί άνθρωποι. Ενώ πρέπει να χρησιμοποιήσω το «image» σε αυτή τη βιομηχανία – και οι London After Midnight παραδέχομαι πως ενέχουν λίγο θέατρο – βρίσκω την εμμονή με την εμφάνιση και την εικόνα πολύ περιοριστική. Το να έχεις μια θεατρική εικόνα για τους σκοπούς της τέχνης σου είναι εντάξει, όταν όμως έχεις να προσφέρεις πρωτότυπη και προσεγμένη τέχνη στον κόσμο. Η εμμονή με το «image», τη μόδα, το status και τη ματαιοδοξία είναι ενοχλητική. Όταν οι καλλιτέχνες αξιολογούνται με βάση το «image» τους και όχι τη μουσική τους, είναι κάτι θλιβερό. Και έτσι έχουν τα πράγματα σήμερα, περισσότερο ενοχλητικό λοιπόν από τότε που συμβαίνει σε υποκουλτούρες όπως η goth σκηνή. Κοιτάξτε ποιος είναι δημοφιλής. Είναι καλός; Όχι. Έχει ακραία εμφάνιση; Ναι.
Καταλαβαίνω ότι η μόδα μπορεί να είναι ένα μέσο έκφρασης, αλλά, αν ρωτήσεις το μέσο άνθρωπο να ορίσει τι είναι αυτό που εκφράζει, δεν ξέρει να σου απαντήσει. Πολύ συχνά οι άνθρωποι θαυμάζουν ένα όμορφο πρόσωπο ή ένα ωραίο ντύσιμο ή μια υπεροπτική στάση η οποία προβάλλει μόνο ματαιοδοξία, παρά αυτό που το πρόσωπο αντιπροσωπεύει (ή πόσο καλό συγκρότημα είναι). Οπότε δεν επενδύω μεγάλη προσπάθεια στο ντύσιμο γενικά, πέρα από το συγκριτικά μινιμαλιστικό ντύσιμο στα live. Ακόμη κι αυτό είχε κάποτε ένα νόημα, το οποίο έχει χαθεί πια, στην κοινωνία αυτή της εμμονής με την εμφάνιση – στο παρελθόν παρουσίαζα κάτι που θεωρούνταν αλλόκοτο και άσχημο από τον μέσο άνθρωπο, αλλά το οποίο είχε ένα βαθύτερο νόημα, που σε καλούσε να το κατανοήσεις εκ των υστέρων. Υπάρχουν πάντα αναφορές στη φτώχεια στο «image» μου. Είναι ένα αντι-«image». Αυτή η νοοτροπία έχει χαθεί σήμερα και ο κόσμος δεν αντιλαμβάνεται καν το μήνυμά μου, εφόσον το «image» έχει υποστεί τέτοια διαφθορά, εμπορευματοποίηση και κατάχρηση. Οι άνθρωποι έχουν γίνει η εικόνα τους. Έχουν γίνει όλο και πιο ρηχοί. Και δυστυχώς κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα μέσα τους, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το έξω».
