Ποιο είναι το «μαγικό κλειδί» ανάμεσα σε μία βασίλισσα της funk και τους dap βασιλιάδες;
«Ω!, τι να σου πω. Είμαστε τόσα χρόνια μαζί, περιοδεύουμε συνεχώς ανά τον κόσμο, γράψαμε τρία albums και νιώθω ότι δεν θα γινόταν τίποτα από αυτά αν δεν υπήρχε αυτό το «μαγικό κλειδί». Είναι η χημεία, είναι το γεγονός ότι είμαστε, μάλιστα, από την πρώτη στιγμή έως τώρα, με τον Bosco (Mann) και τους άλλους Dap-Κings ο ένας στο κεφάλι του άλλου. Υπάρχει ένα αλληλογέμισμα και αυτό λέει τα πάντα. Είμαστε μία πραγματική soul οικογένεια».
Πώς αισθάνεσαι τώρα με αυτή την τεράστια απήχηση που έχεις μαζί με το group, ιδίως μετά από τόσα χρόνια συνεχών και ποικίλων προσπαθειών, είτε στο χώρο της μουσικής ή στα απίστευτα επαγγέλματα που έκανες (δεσμοφύλακας, συνοδός τεθωρακισμένων οχημάτων, τραγουδίστρια σε γάμους κτλ.);
«Δεν σταμάτησα ποτέ να είμαι μέσα στην καρδιά της μουσικής με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Φαντάσου ότι εξακολουθώ να πηγαίνω εδώ και 32 χρόνια κάθε Κυριακή (εφόσον δεν είμαι σε περιοδεία) στην Universal Church of God που βρίσκεται στην περιοχή Queens και παίζω εκκλησιαστικό όργανο. Είναι η οικογένειά μου. Όλη αυτή η επιτυχία σηματοδοτεί μία επιβράβευση για μένα και πολύ απλά την απολαμβάνω. Δεν με ενδιαφέρει να καθίσω να σκεφτώ το πως και το γιατί. Ζω τις πιο γεμάτες, απίστευτες και δημιουργικές στιγμές της ζωής μου και αυτό είναι που μετράει, τίποτα άλλο. Απολαμβάνω κάθε λεπτό που βρίσκομαι πάνω σε μία σκηνή και τραγουδάω».
Μίλησέ μας λίγο για το τελευταίο δισκάκι, 100 Days 100 Nights...
«Η διαφορά αυτού του album έγκειται στο γεγονός ότι όλοι οι μουσικοί και όχι μόνο ο Bosco συνέθεσαν και έγραψαν κομμάτια. Το αποτέλεσμα διαθέτει τον αέρα της Motown και νιώθω ότι μπορείς να ακούσεις λίγο από Aretha Franklin ή Otis Redding ή Wilson Pickett. Είναι ένα διαφορετικό μείγμα και η αλήθεια είναι ότι φτάσαμε σε ένα άλλο επίπεδο ως μπάντα, ξεπεράσαμε κάποια στάδια jamming (πλην αγαπημένα) που ήταν πιο εμφανή σε εμάς στις προηγούμενες δουλειές».
Είναι τελικά σήμερα οι Dap Kings κάτι σαν τους Funk Brothers του χθες;
«Α! ναι το είχα πει κάπου πρόσφατα. Όντως είναι σπουδαίοι μουσικοί γεμάτοι φρέσκες ιδέες και με αστείρευτη έμπνευση και αγάπη στον ήχο της soul funk. Δεν είναι τυχαίο που όλοι τούς αναζητούν για μία συνεργασία ή οτιδήποτε άλλο. Απίστευτη μουσική πηγή».
Τι είναι για σένα funk; Πώς το βιώνεις μέσα σου;
«Funk για μένα είναι το groove, πρέπει να το αισθάνεσαι μέσα σου. Δεν έχει να κάνει με εθνικότητες, χρώματα, στυλ κτλ. Συναίσθημα, ψυχή, groove, αυτά και τελεία».
Ίσως δεν γνωρίζουν πολλοί ότι παίζεις μουσική και ειδικότερα, εκκλησιαστικό όργανο, πιάνο, λίγο μπάσο και drums, όπως και ότι γράφεις κομμάτια - π.χ. έδωσες ένα στον DJ Greyboy. Αισθάνεσαι έτοιμη να γράψεις και με τους Dap Kings;
«Ναι, είναι αλήθεια, είναι κάτι που το κουβαλάω εδώ και καιρό. Πάντα κάτι γράφω αλλά την τελευταία στιγμή το αφήνω. Πάντως θέλω πολύ να κάνω ένα gospel album, το γουστάρω πάρα πολύ και ξέρω ότι θα το απολαύσω με την καρδιά μου. Όλα είναι ανοιχτά ακόμη».
Έχεις ξεχωρίσει κάποιον νέο καλλιτέχνη; Είσαι ανοιχτή σε κάποιο μελλοντικό ντουέτο;
«Γενικά έχω ακούσει κατά καιρούς διάφορες φωνές και του δικού μου ύφους αλλά δεν έχω σκεφτεί κάποιον ιδιαίτερα. Τώρα που μου το αναφέρεις θα ήθελα να κάνω ένα ντουέτο με τον Justin Timberlake. Είναι φοβερός ο τύπος, τέτοια ενέργεια και μεταμορφώνεται συνεχώς. Ναι, με αυτόν σίγουρα!».
Αισθάνομαι ότι παραμένεις ένα αγοροκόριτσο που μιλάει άμεσα, έξω από τα δόντια, βρίζει και ζει την κάθε στιγμή. Ισχύει αυτό;
«Ακριβώς, έπεσες μέσα. Και θέλω να προσθέσω ότι είμαι 52 χρονών και νιώθω ευλογημένη για αυτό που γίνεται τώρα. Πάντοτε ήμουν άνθρωπος που διατηρούσε την πίστη του για ό,τι ερχόταν και μη. Μάλλον δεν έχω μεγαλώσει και δεν θέλω να μεγαλώσω».
Μπορείς να μας πεις κάποια tips από την εμπειρία σου επί σκηνής με τον Lou Reed και τον Maceo Parker;
«Στην αρχή, όταν μου ζήτησε ο Lou και αναγκάστηκα να του αρνηθώ λόγω των υποχρεώσεών μου στην ταινία του Denzel Washington The Great Debaters, υπήρξε μία μικρή αναστάτωση-παρεξήγηση. Αλλά όλα διορθώθηκαν μετά. Βρεθήκαμε αλλού και περάσαμε φανταστικά, είναι υπέροχο πλάσμα και ήταν μεγάλη τιμή για μένα. Όσο για τον Maceo Parker τα πράγματα ήταν διαφορετικά, καθώς άνοιξα τη συναυλία του, δεν παίξαμε μαζί. Δεν τον έζησα καθόλου γιατί είναι ένας λίαν απασχολημένος μουσικός, δη band leader, και όπως καταλαβαίνεις δεν είναι εύκαιρος ή και ανοιχτός για οποιονδήποτε. Μου φάνηκε, πάντως, εγκάρδιος και φυσικά τέλειος επαγγελματίας. Επίσης, είχα μία άλλη σημαντική εμπειρία που μου πήρε κυριολεκτικά τα μυαλά. Βρέθηκα επί σκηνής με τον Booker T & The MG’s. Ήταν φ-α-ν-τ-α-σ-τ-ι-κ-ά. Α! Παίξαμε παρέα και με τον Lucky Peterson και με την Quantic Soul Orchestra, μου άρεσε πολύ».
Τι επιφυλάσσετε στις 2 Ιουλίου για το ελληνικό κοινό;
«Θα δώσουμε το 100% για να μην πω το 120% των δυνατοτήτων μας. Θα ανεβούμε στη σκηνή και θα αφήσουμε να μας παρασύρουν τα πάντα. Το γουστάρουμε τόσο πολύ εξάλλου, που λέμε let’s roll…και ό,τι γίνει. Κάτι σαν τον θρυλικό James Brown. Ελάτε και θα δείτε ή καλύτερα let’s groove!».
Και κάτι τελευταίο που μου αρέσει να το ρωτάω. Ποια είναι η αγαπημένη σου φράση, κάτι που λες συχνά;
«Boobadoo. Οποιονδήποτε κι αν συναντήσω τον αποκαλώ έτσι, δεν έχει πλάκα;».
