Οι γραμμές εκείνη τη μέρα δεν ήθελαν να μου κάνουν τη χάρη - ευτυχώς υπάρχουν και τα κινητά. «Είσαι ο Harry;» την άκουσα να λέει από την άλλη γραμμή και για μια στιγμή πάγωσα. Δεν είναι και λίγο να ακούς μία από τις πιο αγαπημένες σου γυναικείες φωνές ever να σου λέει κάτι τέτοιο (να σου λέει οτιδήποτε δηλαδή)... Η Siouxsie έρχεται στην Ελλάδα μετά από πολύ καιρό, στο φετινό Rockwave, και το Avopolis δεν θα έχανε με τίποτα μια ευκαιρία να τα πει μαζί της...
 |
Έχω μόνο 10 λεπτά μαζί σου, είναι τόσο λίγα για όλα όσα θα ήθελα να ρωτήσω...
«Το ξέρω. Μη νομίζεις, και για μένα είναι εκνευριστικές αυτές οι συνεντεύξεις, γιατί πάνω που μπορεί να ξεκινάει μια ωραία συζήτηση, αναγκάζεσαι να την κόψεις. Και να φανταστείς ότι εσύ είσαι ακριβώς στη μέση της λίστας. Έχω ξεκινήσει από το πρωί και τελειωμό δεν βλέπω!».
Έχεις καιρό να έρθεις από τα μέρη μας...
«Πράγματι, πολύ καιρό. Ήταν το 1995 τελευταία φορά, αν θυμάμαι καλά, με τους Banshees».
 |
Είναι αλήθεια τόσο δύσκολη χώρα η Ελλάδα για συναυλίες;
«Έτσι φαίνεται. Είχαμε συχνά σκεφτεί ότι θα θέλαμε να παίξουμε στην Ελλάδα, όμως όταν έβγαινε το πρόγραμμα δεν ήσασταν ποτέ μέσα. Έχει μάλλον να κάνει με το ότι δεν είναι εύκολο από την Αθήνα να μεταβείς γρήγορα σε ένα ακόμα μέρος, όπου θα μαζευτεί ανάλογος κόσμος. Πάντως, φέτος έμαθα ότι θα έχετε ένα ωραίο συναυλιακό καλοκαίρι. Έρχονται οι Pistols σε σας - εκπλήσσομαι που είναι η πρώτη τους φορά, αλλά να δεις πως θα το θυμάστε - η PJ Harvey που μου αρέσει πολύ, ο Philip Glass και ο Leonard Cohen. Ζηλεύω τρομερά για τον τελευταίο, να ξέρεις...» (σημ: αυτό μου το είπε τόσο γατίσια, που κόντεψα να μείνω στον τόπο).
Μετά από τόσα χρόνια σε μπάντες, το διασκεδάζεις να είσαι σόλο;
«Πάρα πολύ. Το να δουλεύεις με νέα πρόσωπα και να δουλεύεις τόσο αρμονικά μαζί τους, σε φρεσκάρει. Νιώθω πως κάνω ένα νέο ξεκίνημα. Είμαι πολύ ευχαριστημένη και από τη μπάντα και από τους παραγωγούς μου και η περιοδεία μάς δίνει την ευκαιρία να βγάλουμε τον καλύτερο εαυτό μας».
Είσαι ικανοποιημένη από την απήχηση του Mantaray στον κόσμο;
«Και βέβαια είμαι! Ξέρεις, είναι στις συναυλίες όπου κρίνεται κάθε νέα δουλειά. Και όταν αποφάσισα να φτιάξω ένα playlist με κορμό το Mantaray και διανθισμένο από παλιότερα αγαπημένα με τους Banshees ή τους Creatures, ήξερα πως ρίσκαρα. Αλλά το κοινό, όπου και να έπαιξα, ανταποκρίθηκε με μεγάλη θέρμη».
 |
Για την Ελλάδα τι μας ετοιμάζεις;
«Α, κοίτα να σου πω, μην είσαι ανυπόμονος και χαλάσεις την έκπληξη! (γέλια!). Σας ετοιμάζω κάτι πολύ special πάντως. Κάτι δυνατό...».
Πώς αισθάνεσαι που σε ανεβοκατεβάζουν με διάφορους τίτλους; Άλλοτε «Η Πρώτη Κυρία Του Punk», άλλοτε «Η Γιαγιά του Goth»...
«Δεν μου αρέσουν οι τίτλοι, τους σιχαίνομαι. Αηδιάζω ακόμα και όταν με αποκαλούν «κυρία» ή «madame», όπως συμβαίνει συχνά εδώ στη Γαλλία όπου ζω. Κι αυτό το η «γιαγιά του goth» που ανέφερες, πόσο με εκνευρίζει...».
Σε εκνευρίζει το γιαγιά ή το goth;
«(Γέλια!) Νομίζω το goth. Το γιαγιά δεν με σκοτίζει, είναι τόσο ανόητο να ασχολείσαι με κάτι τόσο δεδομένο όσο ο χρόνος. Τα 50 μου γενέθλια τα γιόρτασα με ένα μεγάλο πάρτι, όπου κάλεσα όλους μου τους φίλους. Είχε πολύ σαματά και πέρασα τέλεια».
Για πολλούς βέβαια ανθρώπους ήσουν και ακόμα είσαι ένα εναλλακτικό σύμβολο του σεξ... Έχεις βρει κάποιο ελιξήριο νεότητας;
«Είναι η μουσική. Είναι το μεγαλύτερο πάθος της ζωής μου. Δεν προλαβαίνουμε να σου περιγράψω τι συμβαίνει μέσα μου με τη μουσική. Όσο γι’ αυτό με το σύμβολο του σεξ, μου προξενεί μόνο γέλια, είναι τόσο αστείο (γέλια!). Και όποιον από τους φίλους μου να ρώταγες, πάλι θα γέλαγε».
 |
Ας πούμε τότε για γάτες. Τι κάνει ο Spooky, o Spider και ο Dandy;
«Αχ, ο Spooky πέθανε... Και τα άλλα δύο είναι ήδη 16, 100 δηλαδή με ανθρώπινα δεδομένα, και φοβάμαι πως θα τα χάσω σύντομα».
Λυπάμαι πολύ για τον Spooky... Πες μου όμως και για τη Γαλλία. Τι κάνει μια Αγγλίδα στη Γαλλία;
«Αυτό που μου αρέσει στη Γαλλία είναι ότι εδώ δεν είμαι ιδιαίτερα διάσημη και έχω την ησυχία μου, μπορώ να είμαι ο εαυτός μου. Μου αρέσει βέβαια και η εξοχή της, είναι πολύ όμορφη και το σημαντικότερο δεν πάσχει από πολυκοσμία - όπως η αγγλική εξοχή. Μου αρέσει να έχω χώρο και μου αρέσει η ησυχία. Όταν βέβαια δεν ασχολούμαι με τη μουσική!».
Έζησες το punk από κοντά, ήδη από τις πρώτες του μέρες. Τα πιτσιρίκια τα οποία σήμερα ακούνε ένα πολύ διαφορετικό punk, τα βλέπεις με συμπάθεια;
«Τα βλέπω με κάποια συμπάθεια, φοβάμαι όμως ότι είναι παραπλανημένα. Θέλουν τόσο πολύ να ζήσουν κάτι που δεν υπάρχει πια και - το χειρότερο - να το ζήσουν δίχως να ρισκάρουν. Για μένα τότε δεν υπήρχε καμία προοπτική στο όλο πράγμα. Υπήρχε μόνο η στιγμή. Κανείς στα mid-1970s δεν φανταζόταν ούτε καριέρες, ούτε έκανε σχέδια. Ήταν ένα ξέσπασμα...».
