Την τελευταία φορά που είδα την Sue Moreno στο Blue Fox, μας την χάλασαν ελαφρώς τα ίου ίου που είχαν βαλθεί να κλείσουν το μαγαζί λόγω παραπόνων απο τους γείτονες. Ενδέχεται να μην είχαν δει το φιγουρίνι που ακούει στο όνομα ms Moreno. Ενδέχεται να άλλαζαν γνώμη. Ενδέχεται να άραζαν και για ποτό. Πρώτο μπόι (όχι δα και Ντέηβιντ Στεργάκος αλλά έχει…), με συγκλονιστικά pin up στοιχεία και με φωνή για κλάπιτικλαπ. Ευτυχώς επιστρέφει. Ευτυχώς μας μίλησε. Δυστυχώς από το τηλέφωνο.
 |
Sue, όταν σε είχα δει στην Αθήνα την προηγούμενη φορά, έδινες την εντύπωση ενός χαρακτήρα ολικά σηκωμένου από κάποια αμερικάνικη ταινία που «ακουμπάει» στην δεκαετία του ’50. Πόσο μεγάλο μέρος της on stage περσόνας σου ανήκει στην «καθημερινή» Sue Moreno;
Το μόνο πράγμα που ξεχωρίζει την Sue στην σκηνή και την Sue στο σπίτι, είναι ότι στην σκηνή υπερβάλλω ακόμα περισσότερο τον χαρακτήρα και τα γούστα μου. Πιο εντυπωσιακές εμφανίσεις, πιο πολύ λάμψη. Στην σκηνή φοράω ρούχα που είναι ειδικά σχεδιασμένα για αυτόν τον σκοπό (από την Annemarrie του www.ReproVintageClothing.com). Το στυλ των 50’ς είναι αυτό που με εκφράζει. Είναι θηλυκό, εντυπωσιακό, στιλάτο και σέξι….το λατρεύω! Η λάμψη πάνω απ’ όλα!
Κρίνοντας από το βιογραφικό σου, φαίνεται να βρήκες το μουσικό σου «κάλεσμα» σε σχετικά μικρή ηλικία. Υποθέτω λοιπόν ότι σε αυτό βοήθησε πολύ το οικογενειακό σου περιβάλλον. Ποιες εικόνες κρατάς από αυτήν την περίοδο και πώς «σχημάτισαν» αυτές τα μουσικά σου γούστα;
Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό, είναι η εικόνα του πατέρα μου να μου δίνει το ταλαιπωρημένο του πικάπ και μερικά από τα παλιά του 45άρια. Πρέπει να ήμουν περίπου 6 χρονών και σίγουρα τότε ξεκίνησε ο έρωτάς μου με την μουσική που άκουγε ο πατέρας μου στα νιάτα του. Να σου πω την αλήθεια, από εκεί ξεκινάει ο έρωτάς μου με τον Elvis! Ο πατέρας μου εξακολουθεί να έχει μια εξαιρετική μουσική συλλογή. Όταν ήμουν μικρή, έπαιζε μαζί μου ένα παιχνίδι, όπου με έβαζε να μαντεύω τα ονόματα των καλλιτεχνών καθώς ακούγαμε ένα κομμάτι…ή με ρώταγε να του πω το b-side του 45αριού που ακούγαμε. Για παράδειγμα έπαιζε το Hound Dog και με έβαζε να του πω το flipside. Ναι, ήταν το Don’t be cruel!
Από μικρή ηλικία λοιπόν, ήμουν συνέχεια σε επαφή με την μουσική. Οι γονείς μου πάντα ξύπναγαν με μουσική, αντί για ξυπνητήρι, οπότε μόλις την άκουγα, έτρεχα στο δωμάτιο τους και καθόμουν εκεί.
Το καλό είναι ότι μεγαλώνοντας άκουγα και πράγματα έξω από την δεκαετία των 50’ς, που είναι ούτως ή άλλως ένα τεράστιο μουσικό πεδίο. Σαν μουσικός, πιστεύω ότι πρέπει να έχεις πάντα ανοιχτούς ορίζοντες και να αντιλαμβάνεσαι τι υπάρχει εκεί έξω.
Έχεις αναρίθμητες συνεργασίες στην μέχρι τώρα καριέρα σου, ενώ έχεις εμφανιστεί και δεκάδες χώρες, παίζοντας με διάφορα μουσικά στυλ. Ποια χώρα σου έχει «μείνει» περισσότερο; Θεωρείς την Ολλανδία ακόμα «πατρίδα» ή νιώθεις ότι κάποια άλλη χώρα είναι μια προτιμότερη βάση;
Όντως ταξιδεύω πολύ! Πάντα λατρεύω να παίζω στην Αμερική, γιατί είναι η χώρα από όπου ξεκίνησαν όλα. Εμπνέομαι από πολλούς Αμερικάνους καλλιτέχνες, με πρώτο και καλύτερο τον Elvis. Οι άνθρωποι εκεί καταλαβαίνουν και πάντα νιώθω ιδιαίτερη ευπρόσδεκτη. Η Ολλανδία είναι η χώρα που μεγάλωσα, οπότε πάντα θα την αγαπώ, αλλά καμιά φορά αναρωτιέμαι που βαδίζει η εγχώρια μουσική βιομηχανία…
Πάντως μου αρέσει ο ενθουσιασμός και η ζωντάνια που συναντάει κανείς στις χώρες της Νότιας Ευρώπης (Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα). Σε ένα φεστιβάλ στην Ιταλία, στο Summer Jamboree, με κυνήγησαν paparazzi! Δεν θα το ξεχάσω ποτέ!
Βρισκόμαστε στην μέση ενός revival του παλαιού rock n roll και rockabilly ήχου. Πολλές νέες μπάντες από διάφορα μέρη του κόσμου εφάπτονται πολύ στενά πλέον σε αυτούς τους ήχους ενώ και στιλιστικά υπάρχει μια επιστροφή σε τέτοιες φόρμες…
Εγώ πάντως εξεπλάγην όταν το είδα να συμβαίνει στην Ελλάδα όταν ήμουν εκεί την τελευταία φορά, αν και δεν βλέπω να γίνεται τίποτα σπουδαίο στην Ολλανδία. Η σκηνή στην Ελλάδα είναι φανταστική. Πιστεύω πάντως ότι η μουσική δεν πεθαίνει ποτέ, παραμένει ζωντανή και ο κόσμος πάντα γυρίζει σε αυτήν και την ερωτεύεται από την αρχή…
 |
Έχεις σπουδάσει υποκριτική και σκηνοθεσία. Η ιδέα του να ασχοληθείς με αυτά ήταν ποτέ ψηλά στις προτεραιότητές σου, ή δεν μένει χώρος και χρόνος όταν «ξεμπερδεύεις» με την μουσική;
Για μένα η υποκριτική είναι κομμάτι του πακέτου. Τόσο η μουσική όσο και η υποκριτική έχουν να κάνουν με το πώς δείχνεις και μεταφέρεις προς το κοινό τα συναισθήματά σου. Είναι ένας τρόπος έκφρασης. Λατρεύω και τον χορό και ασχολούμαι με το φλαμένγκο και το κλασσικό μπαλέτο. Όλες αυτές οι τέχνες είναι χρήσιμες όταν ανεβαίνεις στην σκηνή, για να αποκτήσεις μια «πόζα», μια θέση μέσω της οποίας να παίξεις την μουσική σου. Βέβαια πέρα από αυτό ασχολούμαι με παραστάσεις χορού ενώ έχω κάνει και διάφορα δουλειές (φωτογραφικές και διαφημιστικές) που εφάπτονται της υποκριτικής. Απλά η βασική μου δουλειά είναι η μουσική.
Πρέπει να είσαι ήδη καθ’ οδόν –αν όχι ήδη εκεί- για LA όπου θα ηχογραφήσεις τον επόμενό σου δίσκο με τον Danny B. Harvey. Πότε μπορούμε να περιμένουμε να ακούσουμε κάποιο δείγμα αυτής της δουλειάς και πότε σκοπεύεις να ηχογραφήσεις με την mariachi μπάντα των Tierra Caliente; Έχεις ποτέ ηχογραφήσει με μπάντα mariachi στο παρελθόν;
Είμαι έτοιμη να μπω στο αεροπλάνο! Έχουμε πολλά σχέδια και ακόμα περισσότερες ιδέες για τραγούδια. Θα έχω την ευκαιρία να δουλέψω με καλλιτέχνες όπως ο Don Randi (που στο παρελθόν έχει συνεργαστεί με τους Beach Boys και τον Elvis) και ο Bernie Dresel της Brian Setzer Orchestra, ενώ ο Danny έχει κάνει παραγωγές για άτομα όπως η Nancy Sinatra και η Wanda Jackson…είναι και εξαιρετικός κιθαρίστας. Όσο για το επόμενο project, πάντα αγαπούσα την latin μουσική και στο παρελθόν έχω ηχογραφήσει μερικά boleros, οπότε μου φάνηκε σαν φυσική συνέχεια.
Την τελευταία φορά που ήσουν εδώ έπαιξες με τους Kustoms. Πώς έγινε αυτή η συνεργασία; Ήσουν σε επαφή μαζί τους, κατά την διάρκεια της προετοιμασίας για την κοινή σας εμφάνιση, ή απλά τους δόθηκαν κάποιες ηχογραφήσεις σου και δούλεψαν μόνοι τους; Πόσο δύσκολη είναι η προσαρμογή όταν πρέπει να παίξεις με μουσικούς με τους οποίους δεν έχεις ξαναπαίξει;
Λατρεύω τους Kustoms! Περάσαμε πολύ ωραία, αν και για κάποιο λόγο μας έτυχαν διάφορες αναποδιές. Τώρα τις σκεφτόμαστε και γελάμε βέβαια! Είναι όλοι τους εξαιρετικοί μουσικοί, σοβαροί και ειλικρινείς και ήταν χαρά μου που συνεργάστηκα μαζί τους. Ήρθα σε επαφή μαζί τους πριν έρθω στην Ελλάδα και τους δόθηκαν οι ηχογραφήσεις μου εκείνες που χρειαζόμασταν για το live. Οπωσδήποτε είναι προτιμότερο να έχεις δική σου μπάντα, αλλά τίποτα δεν είναι δύσκολο αν υπάρχει ταλέντο και χρόνος για δουλειά…
Το μεγαλύτερο κομμάτι της μουσικής σου λόγω γενικότερου ύφους καταπιάνεται με την αγάπη (είτε αυτή που σε κάνει θρύψαλα, είτε αυτή που είναι η ιδανική ή και τα δυο…). Στην πραγματικότητα, με ένα πρόγραμμα βεβαρημένο με ηχογραφήσεις και εμφανίσεις σε όλο τον κόσμο, υπάρχει χρόνος να «εντρυφήσεις» στα θέματα των τραγουδιών σου;
Χμμμ…η ζωή μου και το πρόγραμμά μου είναι όντως διαφορετικό από αυτό των περισσοτέρων ανθρώπων. Όταν έχουν χρόνο ή διακοπές ή κάτι τέτοιο εγώ δουλεύω και το αντίστροφο. Για αυτό τον λόγο συνήθως καταλήγω να «μπλέκω» με άτομα που εργάζονται στον ίδιο χώρο με εμένα, γιατί αντιλαμβάνονται τις δυσκολίες και είναι πιο ανεκτικοί. Όχι πως αυτό τα κάνει όλα εύκολα αλλά αποτελεί μια καλή επιλογή. Βέβαια, όταν ερωτεύεσαι, ερωτεύεσαι!
