Έχω στο μυαλό μια ανάμνηση, μια εικόνα. Είναι 2014 και βρίσκομαι στο Ηρώδειο για τη (sold out) συναυλία της Monika στο πλαίσιο της προώθησης του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου και με αφορμή την κυκλοφορία της τότε δισκογραφικής δουλειάς Secret In The Dark. Το live είχε σχολιαστεί μεταξύ άλλων ως μία από τις πρώτες «αντισυμβατικές» παραστάσεις που δόθηκαν στο Ηρώδειο, ήταν ένα disco party με πάνω από μια ντουζίνα άτομα ορχήστρα επί σκηνής και την Monika μπροστάρισσα, με κοντή φούστα, αρβυλάκια, αδρεναλίνη στα ύψη και ατόφιο ενθουσιασμό μικρού παιδιού. Τη θυμάμαι να ανεβαίνει τρέχοντας στις κερκίδες μέχρι το πάνω διάζωμα και να σκέφτομαι έκπληκτη «τι κάνει το άτομο».
https://www.instagram.com/p/ChKa1GBKle1/
Αυτή ήταν η τελευταία φορά που την είδα live και μάλλον η τελευταία φορά που συνδέθηκα μαζί της, καθώς αυτό το «τι κάνει το άτομο», τα επόμενα χρόνια το είπα ξανά, άλλοτε με προβληματισμό (όταν έβγαλε τον ελληνικό δίσκο O Κήπος Είναι Ανθηρός στην Panik Records), με απορία (όταν τραγούδησε στο Ζάππειο για τα 40 χρόνια της Ελλάδας στην Ε.Ε. ή όταν έγραψε τον ύμνο της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής για το Καλλιμάρμαρο), με αμηχανία (όταν έδωσε στη δημοσιότητα ένα τραγούδι-ύμνο για τα 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση, "Ελλάς 21"), αλλά και με ευχάριστο ξάφνιασμα (όταν ανακοινώθηκε πως έγραψε μουσική για την ταινία του Netflix The Lost Daughter, σε σκηνοθεσία Maggie Gyllenhaal με πρωταγωνίστρια την Olivia Colman).
Πριν από λίγες ημέρες, στις 17 Μαρτίου, ανακοινώθηκε πως η Monika βγάζει επιτέλους ξανά αγγλόφωνο δίσκο. Καθώς κάποτε υπήρξε μακράν το πιο αγαπημένο μου όνομα στο ελληνικό αγγλόφωνο (η πρώτη φορά που έγραψα για εκείνη ήταν μετά από live της στο Gagarin το 2009, όταν ήταν μόλις 24 χρονών, ενώ τα Avatar και Exit έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου), της ζήτησα η ίδια να βρεθούμε για να μιλήσουμε, όπως αν μάθαινα πως κάποιος παλιός μου γνώριμος, με τον οποίο χαθήκαμε γιατί έχουμε να ιδωθούμε σχεδόν δεκαετία, είναι ξανά στην πόλη. Βρεθήκαμε ένα ηλιόλουστο απόγευμα σε ένα καφέ στο Θησείο, έφτασε αλαφιασμένη, με την ίδια νεανική αύρα που είχε και την τελευταία φορά που την είδα. Η πρώτη ερώτηση που της έκανα -αν και δεν γνωριζόμασταν προσωπικά- ήταν «Μα πού είσαι;» -κι έπειτα άφησα τον χειμαρρώδη λόγο της να πει όλα τα υπόλοιπα.
Φωτογραφίες: Αργύρης Λιόσης
«Επέστρεψα, ναι τώρα είμαι εδώ στην Αθήνα… αλλά και στις Σπέτσες, στο Los Angeles, στην Νέα Υόρκη. Χάρη στη μουσική έχω απελευθερωθεί από αυτό που λέμε «η βάση μου». Γιατί ναι μεν στην Ελλάδα γεννήθηκα και μεγάλωσα, στην Αθήνα σπούδασα, όλα εδώ τα έκανα, η Ελλάδα είναι η δύναμή μου, αλλά και στην Αμερική έχω σταθερούς συνεργάτες που πλέον τους νιώθω οικογένεια. Από την τελευταία φορά που έβγαλα αγγλόφωνο δίσκο, έχουν γίνει τεράστιες αλλαγές στη ζωή μου. Ξέρεις έκανα και δεύτερο παιδί, για την ακρίβεια δεν είναι ούτε δύο μήνες που έχω γεννήσει, αλλά είχα μεγάλη ανάγκη να βγει αυτό το άλμπουμ. Πλέον, θέλω να κυκλοφορώ μουσική όσο πιο συχνά γίνεται και θέλω -όσο έχω τον χρόνο και τη δύναμη- να κρατάω όλους τους ανθρώπους που έχουν περάσει από τη ζωή μου κοντά μου. Κι αυτό κάνω, έχτισα δύο κόσμους: είμαι εδώ, αλλά ταυτόχρονα συζητώ την προώθηση του δίσκου και με τους Αμερικάνους. Κι έτσι -είναι τόσο ωραίο -είμαι εδώ, είμαι παντού!»
«Αυτόν τον δίσκο είχα σκοπό να τον βγάλω το 17. Πολλά από τα τραγούδια του γράφτηκαν τότε. Στο Σταύρος Νιάρχος για παράδειγμα στο Summer Nostos Festival του 2017, έπαιξα και το “If You Become a Hero”, που είναι μεν στον νέο δίσκο, αλλά υπήρχε από τότε. Μεσολάβησαν διάφορα, γιαυτό καθυστέρησα τόσο: θέλησα να βγάλω έναν ελληνικό δίσκο, μετά προέκυψαν εν μέσω κορονοϊού πολλά πρότζεκτ που ήταν τιμή μου να τα κάνω, για παράδειγμα έγραψα τον Ολυμπιακό ύμνο για το Καλλιμάρμαρο, έπειτα ήρθε η ταινία στο Hollywood στην οποία αφιέρωσα ένα εξάμηνο, πήγαινε από αναβολή σε αναβολή, μέχρι που είπα «δεν αναλαμβάνω παράλληλα πρότζεκτ, μέχρι να βγει ο δίσκος». Και τώρα ήδη έχω κλείσει στούντιο για τον επόμενο.»
«Αγγλόφωνος θα είναι και ο επόμενος δίσκος και ο κάθε επόμενος. Στα αγγλικά σκέφτομαι τους στίχους, αν μου φέρεις ένα πιάνο και μου ζητήσεις να γράψω κάτι, στα αγγλικά θα είναι. Για πολλούς, ο ελληνικός δίσκος ήταν λάθος κίνηση. Όλοι μου έλεγαν θα μπερδέψεις το κοινό σου. Απλά δεν μπορώ εγώ να λειτουργήσω έτσι, αφού εκείνη την ανάγκη είχα τότε: ήταν καλοκαιράκι, ήμουν στην Ελλάδα, είχα αυτά τα κομμάτια από παιδί (που λέει ο λόγος), ήθελα να τα μοιραστώ με τον κόσμο. Ελληνίδα είμαι, ελληνικά μιλάω, είναι μέρος του ποια είμαι και δεν ήθελα να το αποκρύψω, δεν ντρέπομαι για αυτό και ούτε θέλω να το ξεχάσω. Στα φοιτητικά μου χρόνια ας πούμε, κάναμε με φίλους μαζώξεις με κιθάρα, θα παίζαμε τα “Let it be” και όλα αυτά, αλλά μετά θα λέγαμε και μια… “Φραγκοσυριανή”. Όλα αυτά είναι μέσα στο αίμα μου, με συγκινούν. Μια ζωή στις συνεντεύξεις με ρωτάγανε «γιατί αγγλικά;» Έκανα ελληνικό, αρχίσανε τα «γιατί ελληνικά;» Κι έχω και τον Αλιάγα, να μου λέει «Βγάλε και έναν στα γαλλικά!» (γέλια) Επικοινωνιακά, η αλήθεια είναι πως δημιουργήθηκε μια σύγχυση, πως το γυρνάω στο ελληνικό, αλλά εγώ αυτό ήθελα να κάνω τότε, και το έβλεπα σαν παιχνίδι -όπως και την ταινία μετά. Πάντως, ακόμα κι αν αλλάζω συχνά ύφος, πάντα είμαι αληθινή, κάνω αυτό που νιώθω εκείνη τη στιγμή. Από μέσα μου βγήκε και ο Κήπος και θεωρώ ότι είναι ένας πάρα πολύ ωραίος ελληνικός δίσκος, τον ακούω και είμαι πραγματικά περήφανη.»
«Proud (περήφανος) είναι και ο τίτλος του νέου δίσκου. Η λέξη Proud σε συνδυασμό με τη φωτογραφία μου στο εξώφυλλο μπορεί να παρεξηγηθεί, αν προσέξεις όμως τους στίχους του ομότιτλου κομματιού, θα δεις ότι λέει: και τι δε θα ‘δινα να ακούσω από εσένα “I’m proud of you”. Από την άλλη, έχοντας περάσει από αυτό, το να περιμένω την επιβεβαίωση από τους άλλους, να σκέφτομαι «γιατί τίποτα ποτέ δεν είναι αρκετό», όσο ωριμάζω, καταλήγω στο ότι μόνο αν βρούμε μόνοι μας την αρμονία μέσα μας θα ησυχάσουμε. Μόνο αν βρούμε δηλαδή το τι μας ευχαριστεί εμάς τους ίδιους και επιμείνουμε σε αυτό. Ξέρεις, ο εγωισμός είναι πολύ παρεξηγημένο πράγμα, αλλά χρειάζεται. Και εγώ για πολλά χρόνια δεν τον είχα, δηλαδή έλεγα πρέπει να ευχαριστήσω τους άλλους, μην με πούνε ψώνιο, μην είμαι το ένα μην είμαι το άλλο. Και η ειρωνεία είναι ότι δίνω την εντελώς αντίθετη εικόνα… Το βλέπω πάντως τώρα και από τα παιδιά. Δηλαδή ότι μεγαλώνεις ένα παιδάκι, πρέπει να του δώσεις τα σωστά εφόδια να μάθει να πατά στα πόδια του για να είναι ευτυχισμένο. Proud λοιπόν. Αλλά και αληθινή, πολύ ειλικρινής με τον εαυτό μου, δεν φοβάμαι τίποτα. Είμαι ήρεμη και νιώθω πραγματικά πολύ τυχερή ότι είμαι ακόμα ικανή να γράφω μουσική. Θα μπορούσα να είχα χάσει από την αγάπη μου από το πάθος μου, αλλά ό, τι και να σκεφτώ μέσα στη μέρα μου σε μουσική μετατρέπεται, σε μουσική φιλτράρεται, οπότε το λέω και το εννοώ πως είμαι αληθινή, κάνω αυτό που νιώθω. Στην τελική, αν δεν το νιώθω, δεν θα πετύχει.»
«Ξεκίνησα να παίζω μουσική από τα 13, χάρη στον αδερφό μου επειδή είχε μια ροκ μπάντα τότε -ήταν φοιτητής στην Πάτρα- και ήταν λίγο της μόδας οι μπάντες. Εγώ ήξερα να παίζω κιθάρα, σαξόφωνο, πλήκτρα, τραγουδούσα. Μη φανταστείς ότι ήμουν ιδιαίτερα καλή, αλλά μπορούσα να βοηθάω κατά κάποιο τρόπο, και μου άρεσε, κι ο αδερφός μου έλεγε «α, θα φέρω τη μικρή μου αδερφή μαζί για παρέα». Οπότε κάπως έτσι μπήκα στο κύκλωμα, στη ροκ κοινότητα στην Πάτρα και έπειτα ο αδερφός μου μετακόμισε στη Γαλλία, έμεινα μόνη και πέρασα στο μαθηματικό εδώ στο Πανεπιστήμιο στην Αθήνα. Καθότι κοινωνική από τη φύση μου, απέκτησα πάρα πολλούς γνωστούς, έβγαινα πολύ και τα λοιπά και όλοι με καλούσαν να παίξω στην μπάντα τους. Ήταν το χόμπι μου, πέρναγα πάρα πολύ καλά, αλλά προτεραιότητα είχα τις σπουδές μου. Σε κάποια φάση άρχισε η μουσική λίγο να σοβαρεύει. Οι μπάντες στις οποίες έπαιζα, άλλες διαλύθηκαν, άλλες το πήγαν λίγο πιο σοβαρά, αλλά στο μεταξύ εγώ είχα αρχίσει να γράφω μουσική. Χάρη στον αδερφό μου, είχα μάθει ένα πρόγραμμα, ήμασταν και λίγο nerds εμείς στο μαθηματικό, παίζαμε με προγράμματα, με αλγόριθμους… Ήρθε τότε ένας φίλος μου Αργύρης μου λέει να σου πω, σου έχω ένα φοβερό καινούργιο σπασμένο πρόγραμμα, το Cool Edit Pro. Και ήταν το πρώτο πρόγραμμα στο οποίο μπορούσες να γράψεις κανάλια. Ξεκίνησε λοιπόν σαν παιχνίδι, αλλά μέσα από αυτό το παιχνίδι εγώ έγραψα το “Over the Hill” μια μέρα και μέσα από αυτό το παιχνίδι έγραψα το “Bloody Something”. Και τότε είχα γράψει και το “Σε Ποιον Έρωτα Ζω” (Bλέπεις, τα ελληνικά ήταν πάντα μέρος του εαυτού μου. Το "Σε Ποιον Έρωτα Ζω" ήταν να κυκλοφορήσει στο Avatar ας πούμε).»
«Οπότε το ένα έφερε το άλλο, συνέχισα τις σπουδές μου, αλλά στο μεταξύ υπέγραψα το πρώτο μου δισκογραφικό συμβόλαιο, το οποίο ήταν όνειρο τρελό, έγραψα τον δίσκο, δεν κατάλαβα ποτέ τι έγινε. Ήταν πραγματικά σαν ένα παιχνίδι, μέχρι που μια μέρα μου λένε: θα παίξεις στο Λυκαβηττό. Tότε δεν ήταν ο ψηφιακός κόσμος που μπορούσες να δεις τους αριθμούς εσύ ο ίδιος. Σου λέγανε «έγινε πλατινένιος», ρωτούσες «τι σημαίνει πλατινιένιος» και κάθε μήνα ήταν διαφορετικά τα νούμερα. Το 2009 στο Θέατρο Βράχων ήταν η πρώτη φορά που κατέλαβα το μέγεθος της ανταπόκρισης του κόσμου: όταν είδα πέντε χιλιάδες κόσμο από κάτω να ξέρει τα τραγούδια μου, εκεί άλλαξαν τα πράγματα.»
«Τελείωσαν οι σπουδές μου, συνέχισα τη μουσική, έβγαλα δεύτερο δίσκο και άρχισα να κουράζομαι να τα κάνω και τα δύο -φυσικά είχα τη στήριξη της οικογένειάς μου που μου είπε «κάνε αυτό που πραγματικά αγαπάς» και παράλληλα άρχισα να ζω από τη μουσική, άρχισα να βγάζω χρήματα, πολύ σημαντικό. Είχα και τα μαθηματικά μου όμως σαν τρόπο ζωής, ξέρεις, ένιωθα ότι είχα πάει στο πανεπιστήμιο, ότι είχα τους φίλους μου. Αν μου ζητούσες να συμβουλέψω ένα παιδί που ξεκινάει τώρα… Δεν πάει να έχει όλο το ταλέντο του κόσμου, θεωρώ ότι τα εφόδια των σπουδών και του πανεπιστημίου και της φοιτητικής παρέας είναι ανεκτίμητης αξίας - η μουσική είναι τέχνη. Μέχρι και εγώ, που έχω χτίσει πολύ γερές βάσεις, ακόμα και σήμερα σκέφτομαι ότι μπορεί αύριο-μεθαύριο να μην μπορώ να ζήσω από τη μουσική. Πώς να το πω, πιστεύω ότι η φιλοσοφία του ανθρώπου πρέπει να βασίζεται στα βιβλία.»
«Κάπως έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα και μετά στην Ελλάδα είχα μια πάρα πολύ ωραία πορεία, έκανα περιοδείες, έπαιξα σε πολύ μεγάλα θέατρα, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, sold out, χαμός. Μετά με αναγνώριζαν, δεν μ’άρεσε που με αναγνώριζαν, σταμάτησα τις συνεντεύξεις, δεν βγήκα ποτέ στην τηλεόραση. Ήμουν πιτσιρίκι, δεν ήταν πολύ εύκολο – δεν ήταν του χαρακτήρα μου. Μου άρεσε ας πούμε στο πανεπιστήμιο να ακούω τη διπλανή παρέα και να λέει «Άκουσα ένα καινούργιο τραγούδι μιας Μόνικα» και να γελάω εγώ στα κρυφά από δίπλα που δεν με ήξεραν. Μου άρεσε αυτή η ελευθερία. Τέλος πάντων, στην πορεία έμαθα να το διαχειρίζομαι καλύτερα. Και ξαφνικά όλοι μου έλεγαν «πρέπει να πας στο εξωτερικό» κι έτσι μια μέρα μπήκα στο αεροπλάνο και πήγα στην Νέα Υόρκη γιατί ήταν εκεί η κολλητή μου. Κι εκεί γνώρισα τους Dunham, μπάντα που έχει παίξει με την Amy Winehouse, την Adele, τη Lady Gaga… Τρομερό credibility σαν μουσικοί αλλά και πάρα πολύ ωραίοι άνθρωποι. Μετά ξεκίνησε μια πολύ ωραία πορεία στην Αμερική, κάναμε τουρ σε όλη την Αμερική και σε μεγάλα venues γιατί πήγε πολύ καλά ο δίσκος αμέσως, και θυμάμαι να μου λένε «Συνειδητοποιείς ότι και ένας Αμερικανός στην πρώτη περιοδεία δεν θα έπαιζε μπροστά σε 2 χιλιάδες άτομα;». Και τους λέω εννοείται το εκτιμώ και είναι απίστευτο και χαιρόμουν πάρα πολύ, αλλά μετά τα έφερε αλλιώς η ζωή και έπρεπε να τα σταματήσω όλα, μετακόμισα Los Angeles με τον άντρα μου, παντρεύτηκα, έκανα παιδιά. Καμιά φορά το σκέφτομαι ότι πάνω που πήγε να απογειωθεί… αλλά και πάλι, δεν θα άλλαζα με τίποτα την οικογένειά μου.»
«Απολαμβάνω πολύ την οικογενειακή ζωή. Φρόντισα να είμαι πάρα πολύ γεμάτη πριν κάνω οικογένεια. Ας πούμε μας κάλεσαν σε ένα πάρτι το προηγούμενο Σάββατο, από τη μια ήθελα πάρα πολύ να πάω, αλλά έφτασε το Σαββατόβραδο ήμουν αγκαλιά με τα παιδάκια μου και λέω «δεν πάω πουθενά». Στην Αμερική κάποτε ταξίδευα, πάρτι, κόσμος, φίλοι φίλες, ήταν όλα πολύ ωραία, αλλά τα χόρτασα. Υπάρχουν στιγμές που μου λείπουνε, αλλά τώρα είναι ένας άλλος κύκλος και δεν θέλω να ζω αυτόν τον κύκλο και να σκέφτομαι τον παλιό ή τον επόμενο. Αυτό είναι το τώρα. Προσπαθώ βέβαια, δεν είναι εύκολο. Είναι δύσκολο από άποψη χρόνου, κούρασης, συγκέντρωσης - μαθαίνεις να παίζεις σε δύο ταμπλό. Παλιά όλη μέρα από το πρωί ως το βράδυ σκεφτόμουν τη μουσική. Τώρα είμαι στο στούντιο και θα χτυπήσει πόρτα «μαμά κοίτα τη ζωγραφιά που έκανα», ή «μπορώ να έχω μια αγκαλίτσα;» ή θα κλαίει «χτύπησα!». Οπότε έχεις εκεί το πρόγραμμα να δουλεύει, έχεις και το παιδάκι. Αυτό ήταν ίσως το μόνο πραγματικά δύσκολο, μου πήρε καιρό να το συνηθίσω. Τώρα θα παίζω σε τρία ταμπλό που είναι ακόμα πιο δύσκολο. Τον πρώτο μήνα που γεννήθηκε ο μικρός, είχα κάποιες δύσκολες μέρες, έκλαιγα συνέχεια αλλά και να τι να κάνεις. Το να κάνεις παιδιά το θεωρώ πρόοδο, το θεωρώ εξέλιξη. Δηλαδή δεν θα ήθελα με τίποτα να ξυπνάω σε ένα άδειο σπίτι και ας παίζω σε στάδια. Θυμάμαι στη Στέγη, οι παραστάσεις είχαν πολύ μεγάλη επιτυχία, αλλά πήγαινα το βράδυ σπίτι και ένιωθα τόσο μόνη. Ήταν θυμάμαι η πρώτη φορά που ένιωσα «τι ωραία θα ήταν να έχω οικογένεια!» Κι ήμουν μόνο 27! Πάντα ήμουν έτσι, μου άρεσαν τα παιδιά, ήθελα παιδιά. Τρίτο όμως δεν θέλω! Κλείσαμε! (γέλια)»
«Έχω πολλούς συνεργάτες με τους οποίους όχι μόνο δεν θέλω να δουλέψω ξανά, έχουν σβήσει εντελώς από τη ζωή μου. Πλέον εκ πείρας, έχω καταλάβει πως μου είναι πολύ σημαντικά τα όρια και οι ρόλοι. Είμαι πάρα πολύ δοτική σαν άνθρωπος, θα πω και τον καλό λόγο, θα αποδώσω και τα credits, θα σκεφτώ και να μην πάρω χρήματα εγώ για να πάρουν οι άλλοι, αλλά αφενός θέλω να το εκτιμάει ο άλλος και αφετέρου δεν θέλω να με θεωρήσει αφελή και να πάει να με κοροϊδέψει. Έχουν υπάρξει «συνεργάτες» που με εκμεταλλεύτηκαν. Πολλές φορές πέρασα δύσκολα, έχασα το νόημα της μουσικής και πήγα να σταματήσω γιατί λέω, αν η μουσική βιομηχανία λειτουργεί έτσι, τι πάω εγώ να βγάζω την ψυχούλα μου. Αλλά ευτυχώς υπήρχαν και άλλες παρουσίες στη ζωή μου, που ήρθαν δίπλα μου και μου είπαν «Μόνικα, εμείς ας κάνουμε αυτό που αγαπάμε και άσε τι κάνουν οι άλλοι» Και πραγματικά, όποτε κάνω focus σε αυτό, πάντα η ζωή μου επιστρέφει. Όταν στραβώνει μια συνεργασία δεν θα μπω στη διαδικασία ούτε να εκδικηθώ, ούτε να τσακωθώ ούτε τίποτα. Απλά θα απομακρυνθώ. Και έχω απομακρυνθεί απότομα από παλιούς μου συνεργάτες επειδή πραγματικά -όχι πληγώθηκα, δεν θέλω να γκρινιάζω- αλλά δεν το ένιωθα πια σωστό. Στην Ελλάδα κυρίως, όχι στο εξωτερικό. Στην Αμερική οι άνθρωποι είναι λίγο πιο επαγγελματίες, κι έτσι παρόλο που και θα συνδεθούμε φιλικά και θα περάσουμε χρόνο μαζί και θα πάμε και διακοπές παρέα, όταν έρθει η στιγμή της δουλειάς είναι όλα πάρα πολύ ξεκάθαρα. Από τις publishing companies, που θα μου στείλουν τον κατάλογο να είμαστε ξεκάθαροι αυτά δικά σου, αυτά τα δικά μου, μέχρι τους συνεργάτες μου που θα μου πουν ευθέως, «ξέρεις κάτι Μόνικα, εγώ είχα την ιδέα για αυτή την μπασογραμμή και πρέπει να πάρω ποσοστό». Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται λεπτομέρειες, γιατί όταν μπαίνεις σε ένα στούντιο, τι θέλεις, να δημιουργήσεις από το μηδέν, να κάνεις τέχνη και να νιώσεις κάτι. Αλλά, πώς να το κάνουμε, για να γίνει η δουλειά, πρέπει να μπουν και κάποια πράγματα στη σειρά. Κι αυτό ήταν το μεγαλύτερο μάθημα που μου έμαθε η Αμερική, να τα ξεκαθαρίζω όλα από την αρχή. Μάλιστα μετά δένεται ακόμα περισσότερο η συνεργασία και θέλεις να το ξανακάνεις και να το ξανακάνεις.»
«Το Proud έχει μέσα του πολλή Αμερική. Τo “America” είναι η Νέα Υόρκη για μένα. Θυμάμαι να το γράφω στο διαμερισματάκι μου, να περπατάω με τα ακουστικά και να βρέχει. Οι στίχοι, η στιγμή, είναι σαν να τράβηξα μια φωτογραφία από τη ζωή μου. Οι στίχοι Living in the lie of the american dream, σκέψου ότι έφυγα την εποχή που ψηφίστηκε ο Trump -ήταν ένα χάος στην Αμερική ψυχολογικά, και πολύ αγχωτική περίοδος για όλους εμάς που ήμασταν οι ξένοι…»
«Και το “In LA” είναι το Los Angeles, που τόσο αγαπώ. Μιλάω ακόμα με τα παιδιά από εκεί, δεν έχω πάει εδώ και πολύ καιρό, αλλά κάνουμε συνέχεια facetime, έχουμε καθημερινή επαφή.»
«Και το “Griffith”, εκεί ήμουν με τον άντρα μου κάθε μέρα, στο Griffith Park πηγαίναμε για περπάτημα ή για ποδήλατο, έχω τόσες αναμνήσεις. Με το που τον γνώρισα ήθελα να τον σκοτώσω. Μου λέει «πάμε βόλτα με τα ποδήλατα», παίρνω το ποδήλατο και μου λέει «πάμε από εδώ να κόψουμε δρόμο» και ανέβηκα όλο το αστεροσκοπείο με το ποδήλατο σε έναν γκρεμό και ήμουν στο «τι κάνω, που πάω, γιατί κουβαλάω», αλλά φτάσαμε πάνω και είδαμε ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα και οι στίχοι είναι αυτό ακριβώς. Άλλη μια μέρα, μια φωτογραφία.»
«To άλμπουμ μπλέκει πολλά διαφορετικά genres κι αυτό έχει να κάνει με το ότι δεν συνεργάστηκα με ένα συγκεκριμένο παραγωγό, το έκανα όλο μόνη μου, περνώντας πάρα πολύ χρόνο στο δικό μου στούντιο. Ανακάλυπτα ένα beat, έλεγα θα κάνω αυτό, έβαζα κάπου distortion, έκανα το άλλο, έπαιζα τρομπέτες, έβγαινε κάτι άλλο - πήγαινα με το συναίσθημα, σε κάποια κομμάτια ήθελα ραπ, οι Αμερικάνοι μου έστειλαν έναν που δεν μου άρεσε καθόλου, τελικά έστειλα τα αρχεία στον Γιώργο τον Σωτηρόπουλο στο στούντιο, του λέω έχεις κάποιον Έλληνα, μου λέει περίμενε, έχω έναν φοβερό! Δεν γνωριστήκαμε ποτέ από κοντά, φυσικά είναι στα credits! Είχα πάρα πολύ χρόνο στο στούντιο, εξάλλου τα 2 χρόνια με τον covid ήμουν σπίτι, μετά με το παιδί πάλι ήμουν σπίτι, πέρασα άπειρες ώρες στο στούντιο. Το είχα άχτι αυτό, πήγαινα στα στούντιο και μου λέγανε 5 φεύγουμε. Ενώ ήθελα να είμαι μόνη μου στο στούντιο να αυτοσχεδιάζω.»
«Ακούω συνέχεια νέα μουσική, ψάχνομαι διαρκώς από Spotify, από φίλους - οι Αμερικάνοι μου στέλνουν συνέχεια- με τον Homer έχουμε αυτό το παιχνίδι, ανταλλάζουμε mixtapes. Τώρα η αγαπημένη μου είναι -«δεν συγκρατώ τίποτα!»- (ανοίγει το Spotify στο κινητό της για να θυμηθεί το όνομα) η Yebba («άκου το Boomerang!»), ακούω πάρα πολύ Stromae, Lorde, Harry Styles, Arcade Fire μου άρεσε πάρα πολύ ο τελευταίος τους δίσκος. Περισσότερο pop πάντως, και τα κλασικά τα funk που ακούω, τα παλιά.»
«Η επικοινωνία για το Proud είχε προγραμματιστεί για τις αρχές του Μαρτίου, αλλά φυσικά πάγωσα τα πάντα όταν συνέβη το ατύχημα στα Τέμπη. Ήταν τόσο βαρύ το πένθος, εγώ δεν μπορούσα να μιλήσω εκείνη τη βδομάδα, είμαι και φρέσκια μαμά και κάπως τα κάνω όλα δικά μου και τα παίρνω προσωπικά και δεν μπορούσα να συνέλθω. Με κάθε τραγωδία. Μόνο που αυτό δεν ήταν κάποιο φυσικό φαινόμενο όπως ο σεισμός στην Τουρκία, είναι αδιανόητο αυτό που συνέβη. Ή ας πούμε σκεφτόμουν, μου έτυχε κι εμένα κάποτε κάτι τραγικό, αλλά εμένα μου δόθηκε ευκαιρία να παλέψω. Τώρα με αυτό που συνέβη στα Τέμπη, τι να λέμε… Για μέρες δεν μιλιόμουν… Ποια μουσική… Τώρα από εκεί και πέρα, ναι, διάβασα που κατηγορούσαν όσους συνέχισαν κανονικά τις live εμφανίσεις τους εκείνες τις ημέρες... Μπορεί όλοι εκείνοι οι καλλιτέχνες που βγήκαν και τραγούδησαν να το είχαν ψυχολογικά ανάγκη, για να διαχειριστούν το συμβάν, μπορεί ο κόσμος που τους άκουσε να λέει «δεν αντέχω τον πόνο, θέλω να ξεχαστώ». Δεν κατηγορώ κανέναν. Εγώ προσωπικά δεν θα το έκανα, δεν θα μου έβγαινε.»
«Mε νοιάζει το αν θα αρέσει ο συγκεκριμένος δίσκος γιατί μου πήρε καιρό, αλλά εγώ έκανα ό,τι ήταν να κάνω, η αρνητική κριτική δεν θα με επηρεάσει, δεν θα στενοχωρηθώ. Όλα αυτά προσπαθώ να τα παίρνω σαν μάθημα. Δηλαδή αν αφήσει κάποιος ένα ουσιαστικό σχόλιο, αν έχει επιχειρήματα και πει κάτι που μπορεί να με κάνει καλύτερη, εννοείται θα το λάβω υπόψιν. Οι κακεντρέχειες δεν με απασχολούν καθόλου. Εννοείται θέλω πολύ να αρέσει. …Αλλά και να μην αρέσει…!!! (γέλια) Ξαναλέω ο εγωισμός είναι ένα πάρα πολύ παρεξηγημένο πράγμα: ο δίσκος πρέπει να αρέσει σε μένα πρώτα, να με κάνει να νιώθω εγώ καλά. Και έτσι πιστεύω πρέπει να γυρίζει και ο κόσμος, γιατί διαφορετικά ξεκινάνε τα κόμπλεξ και άμα περιμένω να μου πούνε το μπράβο από απέξω, δεν θα ξανακάνω μουσική. Δεν διαβάζω σχόλια, δεν έχω χρόνο, τα περισσότερα τα μαθαίνω από φίλους. Πάντως το θέλω το εποικοδομητικό feedback. Έχω και το live στις 28 Απριλίου.»
«Ήθελα να κάνω ένα live σε κλειστό, να είμαστε όρθιοι. Δεν μπορώ συνέχεια να είμαστε καθιστοί και χωρίς ποτό. Κι επειδή το Fuzz είναι από τους αγαπημένους μου χώρους, έκλεισα να το κάνω εκεί. Τώρα στήνω και την μπάντα και θα ξεκινήσουμε πρόβες από την άλλη βδομάδα (θα έχω τσέλο βιολί, κιθάρα, πλήκτρα, μπάσο, τύμπανα και τρομπέτα). Θα παίξω υλικό από όλους τους δίσκους και μάλλον όλα τα τραγούδια από το καινούργιο. Είναι φοβερό γιατί όταν βγάζεις ένα δίσκο μεγαλώνει τόσο πολύ το ρεπερτόριο, που μετά όταν πρέπει να συμπυκνώσεις τη setlist σε μιάμιση-δυο ώρες λες «τι να κρατήσω, τι να βγάλω;» Είναι σαν να πακετάρεις μια βαλίτσα, λες «τι να πάρω μαζί μου, τι μου αρέσει περισσότερο;» Κι είναι κι αυτό ένα ωραίο ψυχολογικό τεστ.»
Φωτογραφίες: Αργύρης Λιόσης
Το νέο άλμπουμ της Monika, Proud, είναι διαθέσιμο online σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες. H Monika εμφανίζεται live στο Fuzz Live Music Club την Παρασκευή 28 Απριλίου. Περισσότερα εδώ.
