Γεννηθήκαμε Χτες. Αυτός είναι ο νέος δίσκος ενός μουσικού που όχι μόνο δεν γεννήθηκε χθες αλλά ήταν εκεί, σε πολλά ορόσημα της εγχώριας μουσικής ιστορίας των τελευταίων δεκαετιών, σημαδεύοντας τα με την κιθάρα του, με τις συνθέσεις του, με τον δικό του, πολύτιμο για την ελληνική μουσική πραγματικότητα τρόπο. Στις Τρύπες και στo ροκ blast της Ξεσσαλονίκης του ’80 και του ’90, στον παράδεισο, στα πληρωμένα τραγούδια, μέσα στη νύχτα των άλλων. Στο πλευρό του Νίκου Παπάζογλου, με τη Λοξή Φάλαγγα, στις συναυλίες του τελευταίου στα 90s. Σε δισκογραφικές και καλλιτεχνικές κορυφές του Θανάση Παπακωνσταντίνου, στον Βραχνό Προφήτη και στην Αγρύπνια, η κιθάρα των επιδραστικότατων Λαϊκεδέλικα. Μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο, για το Εθνικό Θέατρο και ταινίες του Νίκου Γραμματικού και του Γιάννη Οικονομίδη. Και φυσικά πάντα παρών με την προσωπική, πλούσια δισκογραφία του, που ξεκίνησε το 2008 με το Σκηνές από ένα Ταξίδι και από τότε ξεκολλάει τακτικά διαμάντια από τα εύφορα πετρώματα της δημιουργίας του και μας τα χαρίζει μέσα σε δουλειές, τη μια καλύτερη απ’ την άλλη: Απ’ τη Σπηλιά του Δράκου, Παραλογές του Άχρηστου, Electric Solo
Kάθε νέος δίσκος που έρχεται από τον Μπάμπη Παπαδόπουλο όλα αυτά τα τελευταία χρόνια είναι κατά κάποιον τρόπο μια συναρπαστική μουσική και αισθητική περιπέτεια. Παντρέματα που πολλοί ονειρεύτηκαν και τόλμησαν αλλά ο Παπαδόπουλος είναι από τους λίγους που τα μπορεί με τέτοια ουσία, ακρίβεια και δεξιοτεχνία. Στρώματα ύφους, αναφορών, ήχων που κρύβουν πάντα μια έκπληξη στο επόμενο τείνοντας προς μια ανεξάντλητη έμπνευση. Ροκ και ρεμπέτικο, τζαζ και λαϊκό τραγούδι, φρεσκάδα με τα πιο παλιά ή τα πιο απλά υλικά. Δημιουργική δεινότητα σε πολλαπλά επίπεδα. Και τώρα ένας ακόμα δίσκος - «έκπληξη» σε μια (ακόμα) ιδιαίτερα δημιουργική περίοδο για τον ίδιο που μετράει τρεις κυκλοφορίες σε μια διετία: το IN[A]HABIT: Μουσική από την παράσταση χορού, το εξαιρετικό Electric Solo και πριν λίγες ημέρες το Γεννηθήκαμε Χθες, το οποίο και αναμένεται να βρει με συνοπτικές διαδικασίες τη θέση του στο προσωπικό του δισκογραφικό πάνθεον.
Το Γεννηθήκαμε Χθες συγκεντρώνει τρία σημεία ενδιαφέροντος, τρεις «πρωτιές» στην ως τώρα προσωπική δισκογραφία του: για πρώτη φορά ηχογραφεί τραγούδια, για πρώτη φορά μελοποιεί ποιήματα και για πρώτη φορά τραγουδά και ο ίδιος. Το άλμπουμ περιλαμβάνει 5 οργανικά κομμάτια και 6 ποιήματα των Χρήστου Μπράβου, Μηνά Δημάκη, Θεόδωρου Ντόρρου, Ζήση Οικονόμου, Δημήτρη Ι. Αντωνίου, Έμιλυ Ντίκινσον (μετάφραση: Μαρία Δαμολή), στα τρία εκ των οποίων τραγουδάει ο Μπάμπης Παπαδόπουλος και στα υπόλοιπα οι Χρήστος Σαπουντζής, Εύη Μάζη και Ανθή Κύρκου. Τραγούδια με μελοποιήσεις και πολύ μεγάλο ενδιαφέρον αναμιγμένα με υπέροχα ορχηστρικά, τεράστιας εικονοπλαστικής δύναμης, όπως το “Πάθος σε Ροή” ή το "Γλέντι" (το οποίο βρίσκει, όπως του αρμόζει, τη θέση του στην προσωπική δισκογραφία του Παπαδόπουλου σε μια επανεκτέλεση από το soundrack που είχε γράψει ο Παπδόπουλος για την ταινία του Κυριάκου Κατζουράκη Ussak...χρόνια μετά το 2017") που κολλάνε στα ακουστικά και κυλάνε λέγοντας δεκάδες ιστορίες χωρίς λόγια, σαν μουσική ταινία, που σε κάνει να θες να τα ακούσεις ξανά και ξανά και να φαντάζεσαι τις εικόνες που ντύνουν.
Το Γεννηθήκαμε Χθες θα έχουν την τύχη να απολαύσουν άμεσα ζωντανά όσοι βρεθούν στην πρώτη του ζωντανή παρουσίαση στο ΙΛΙΟΝ plus την Παρασκευή 24 Μαρτίου, στην εμφάνιση του Babis Papadopolos DUO, δηλαδή των Μπάμπη Παπαδόπουλου και Πέτρου Δαμιανίδη αλλά είναι σίγουρο πώς είναι δίσκος που θα μας απασχολήσει πολύ και δημιουργικά τη χρονιά που διανύουμε. Λίγο πριν την επίσημη πρώτη live παρουσίαση του ρωτήσαμε τον ίδιο τον δημιουργό του μερικά πράγματα για αυτόν (συν λίγα ακόμη για κάποια σημεία των καιρών) αλλά όπως πάντα ένα play θα πείσει. Γεννηθήκαμε χθες λοιπόν με τα λόγια και την κιθάρα του Μπάμπη Παπαδόπουλου.
Είναι μια ιδιαίτερα δημιουργική περίοδος για εσάς τα τελευταία χρόνια με συνεχόμενες κυκλοφορίες, το «IN[A]HABIT: Μουσική από την παράσταση χορού», το εξαιρετικό περσινό “Electric Solo” και τώρα το “Γεννηθήκαμε Χθες”, ο νέος σας δίσκος – έκπληξη που μόλις κυκλοφόρησε από την Puzzlemusik. Πώς περνάτε από project σε project σε μια πυκνή καλλιτεχνικά περίοδο; Είναι κάθε νέα δημιουργία μια μορφή γέννας;
Κάθε πρότζεκτ είναι και μια διαφορετική σκηνή από το έργο της καθημερινότητας μου. Η διαδικασία είναι ίδια, αλλά με διαφορετικά ερεθίσματα. Με μια σωστή διαχείριση του χρόνου όλα γίνονται την στιγμή που πρέπει και με τον τρόπο που πρέπει. Η μουσική είναι αυτό που θέλω να κάνω στην ζωή μου, οπότε αφιερώνω και τον χρόνο που χρειάζεται ώστε να έχω το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Τι σηματοδοτεί για εσάς αυτός ο δίσκος; Πώς θα τον περιγράφετε σε σχέση με τη δισκογραφία και τη διαδρομή σας;
Πώς να μιλήσω για την σχέση του δίσκου με τον χρόνο την στιγμή που μόλις κυκλοφόρησε; Πέρα από την αίσθηση της ώρας της δημιουργίας του δεν μπορώ να πω κάτι άλλο. Οι στιγμές της δημιουργίας του ήταν έντονες, όπως και όλες οι δουλειές που έχω κάνει μέχρι τώρα. Αυτό είναι σταθερό. Την σχέση του με την δισκογραφία και την διαδρομή μου θα την καταλάβω κι εγώ αργότερα.
Πρώτη φορά λοιπόν που βρίσκουμε τραγούδια σε προσωπικό σας δίσκο, πλάι στην ορχηστρική μουσική, η πρώτη φορά που μελοποιείτε ποίηση, τραγουδώντας ο ίδιος κάποια από αυτά τα τραγούδια. Πώς ήταν αυτό το εγχείρημα; Τι σας έκανε να το αποφασίσετε τη δεδομένη χρονική στιγμή; Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση της τραγουδοποιίας σε σχέση με τα οργανικά μέρη;
Τα ποιήματα αυτά βρέθηκαν τυχαία τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο μπροστά μου. Όλα ξεκίνησαν σαν ένα παιχνίδι. Προσπαθούσα να βρω έναν ρυθμό σ’ αυτά τα ποιήματα, τα οποία δεν έχουν μέτρο και ομοιοκαταληξία, και ταυτόχρονα να αποκτήσουν μελωδία ξεφεύγοντας από το προφανές της απαγγελίας. Όπως σας είπα, σαν ένα παιχνίδι. Τα έπαιζα και τα τραγουδούσα με μια κιθάρα για καιρό, προσπαθώντας να φανταστώ το ύφος που θα είχε ένα τέτοιο πρότζεκτ. Η αρχική ιδέα ήταν να γραφτεί ο δίσκος με ένα κλασικό τρίο, κιθάρα, μπάσο και τύμπανα δηλαδή, με τους μουσικούς Χρήστο Γερμένογλου και Πέτρο Διαμιανίδη. Αυτός θα ήταν ο βασικός κορμός και τα τραγούδια θα ερμήνευαν διαφορετικοί τραγουδιστές. H ξαφνική απώλεια του Χρήστου Γερμένογλου, του ντράμερ, με ανάγκασε να ξαναδώ από την αρχή το όλο εγχείρημα. Αποφάσισα, και με την σύμφωνη γνώμη του Πέτρου, να χαράξουμε άλλη πορεία για την ολοκλήρωση του άλμπουμ. Το ντουέτο θα ήταν πια ο κύριος κορμός του δίσκου. Η φωνή μου είναι αυτή που κάνει τη σύνδεση με την αρχική ιδέα των συνθέσεων. Δεν είμαι τραγουδιστής, οπότε η φωνή μου φέρνει πιο κοντά το αποτέλεσμα με το πρωτόλειο της σύνθεσης. Όσο για τα οργανικά μέρη του δίσκου, λειτουργούν σαν συνδετικοί κρίκοι ανάμεσα στα τραγούδια. Έχουν σχέση με το προηγούμενο και σε προετοιμάζουν για το επόμενο κομμάτι, έτσι ώστε να βοηθούν την αφήγηση. Άλλωστε για μένα και η μουσική έχει τον λόγο της. Δεν είναι μια απλή επίδειξη τεχνικής. Τη θεωρώ το ίδιο σημαντική και «δύσκολη» συνθετικά. Η διαφορά είναι ότι ο λόγος, η ποίηση στην συγκεκριμένη περίπτωση, δείχνει έναν πιο ξεκάθαρο δρόμο για να οδηγήσει την μουσική. Ενώ στην οργανική μουσική αισθάνομαι ότι πρέπει να δημιουργήσω την αφήγηση με νότες. Κάτι που κάνω πάντα σε όλους τους δίσκους μου.
Πώς έγινε η επιλογή των ποιημάτων προς μελοποίηση; Τι είναι αυτό που είδατε σε αυτά; Ποια είναι η σχέση σας με την ποίηση;
Διάβασα τα συγκεκριμένα ποιήματα σαν μια περιγραφή της ιστορίας της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα στους αιώνες. Οι αγωνίες, τα πάθη, τα λάθη και ότι χαρακτηρίζει τον άνθρωπο, αυτός ο κύκλος που τον οδηγεί να κάνει θαύματα, να καταστρέφει και να αυτοκαταστρέφεται και, τελικά, να επιβιώνει με την ελπίδα ότι θα καταφέρει να πραγματοποιήσει τα όνειρά του.
Μετά από τόσα χρόνια ενασχόλησης και παντρέματος της ροκ μουσικής με ένα μεγάλο φάσμα της ελληνικής λαϊκής μουσικής ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που διδαχθήκατε από αυτόν τον διάλογο;
Έχω ακούσει και έχω μελετήσει πολύ, όχι μόνο αυτές τις μουσικές. Αυτό με βοήθησε να διευρύνω το αισθητήριο και το μουσικό μου λεξιλόγιο. Τελικά, ο πραγματικός εαυτός είναι αυτός που κυριαρχεί τη στιγμή της οποιασδήποτε καινούργιας προσπάθειας για δημιουργία. Όλα τα υπόλοιπα λειτουργούν σαν εργαλεία, από την άποψη της τεχνικής, και δίνουν μια ασφάλεια ψυχολογικά, από την πλευρά της αισθητικής. Η σιγουριά που σου δίνει η ρίζα. Οι μουσικές που ακούγονται από μένα είναι όλα τα βιώματά μου από την στιγμή που έπιασα πρώτη φορά κιθάρα στα χέρια μου μέχρι σήμερα.
Ο τίτλος αυτού του δίσκου έρχεται από το ομώνυμο ποίημα του Χρήστου Μπράβου, του ποιητή του Βραχνού Προφήτη, ενός ποιητή που αν και δεν τις έζησε στη γενιά του ωστόσο αποτύπωσε με χαρακτηριστικό τρόπο το αίσθημα από προηγούμενες ταραγμένες και άγριες πολιτικά εποχές που βίωσε η χώρα. Bλέπετε στο σήμερα κάτι αντίστοιχο, μια σύγχρονη μορφή πολιτικής ποίησης ή πολιτικού τραγουδιού που έχει τραβήξει την προσοχή σας για τον τρόπο που συλλαμβάνει τους καιρούς μας;
Ότι κάνουμε ή δεν κάνουμε και ότι λέμε ή δεν λέμε είναι πολιτική πράξη, γιατί με κάποιον τρόπο επηρεάζει τον κοινωνικό μας περίγυρο. Αν όμως εννοείτε τον άμεσα πολιτικό λόγο στο χώρο της μουσικής, νομίζω ότι κυρίως εκφράζεται μέσα από την ραπ (ο Λεξ για παράδειγμα). Από την γενιά μου ο Γιάννης (Αγγελάκας) πάντα με τον λόγο του εκφράζει και σχολιάζει την κοινωνική πραγματικότητα. Δεν είναι οι μόνοι, αλλά είναι δύο δυνατά παραδείγματα.
Ποιο πιστεύετε ότι είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει η μουσική και η τέχνη του σήμερα; Τι βλέπετε ως αύριο της;
Ούτε η μουσική ούτε η τέχνη γενικά έχουν να αντιμετωπίσουν κάποιο πρόβλημα. Αυτές υπάρχουν πάντα και παντού. Είναι η ίδια η ζωή. Οι άνθρωποι είναι αυτοί που έχουν πρόβλημα, αν έχουν, να τις προσεγγίσουν και να τις ανακαλύψουν. Όσο υπάρχουν άνθρωποι ευαίσθητοι και ανοιχτοί σε αναζητήσεις, θα υπάρχει και η κάθε μορφή τέχνης. Στην εποχή μας αυτό που κάνει πιο δύσκολα τα πράγματα είναι η αναζήτηση της πραγματικής τέχνης, μιας και ζούμε πολύ έντονα την εικονική πραγματικότητα και την υπερπληροφόρηση. Χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια για την αξιολόγηση της πληροφορίας, της γνώσης, και για ενδοσκόπηση και ανακάλυψη του πραγματικού εαυτού. Σε μια εποχή που δεν βοηθάει να αναδειχθεί οτιδήποτε θεωρείται «αντιπαραγωγικό», όπως οι τέχνες.
Babis Papadopoulos DUO live @ ΙΛΙΟΝ plus | 24 Μάρτη
http://babispapadopoulos.gr/live
