Οι Kalte Nacht είναι το εξαίσιο dark/synth ντουέτο του Νίκου Κωνσταντινίδη (synthesizers, drum machines, μπάσο) και της Μυρτώς Στύλου (φωνητικά). Το συγκρότημα έχει ήδη κυκλοφορήσει το υπέροχο ομότιτλο ντεμπούτο του από το 2020 ενώ ήδη ετοιμάζει το sophomore άλμπουμ του. Παράλληλα, για τη φετινή παραμονή των Χριστουγέννων, ένα ξεχωριστό event ετοιμάζεται πυρετωδώς για να παρουσιαστεί στο νεοσύστατο, συναυλιακό (και όχι μόνο), χώρο Πλύφα (Κορυτσάς 29, Βοτανικός). Την επιμέλεια της «νύχτας» υπογράφουν οι ίδιοι οι Kalte Nacht και ο Νίκος Τριανταφύλλου (Sonic Playground) ενώ το video mapping, ο Biscuit. Αυτή είναι η κουβέντα που οι Kalte Nacht είχαν με τον Βαγγέλη Κυριακάκη.
Γεια σας παιδιά! Πολύ χαίρομαι για αυτή την συνέντευξη! Αν δεν με απατά το Google translate (γερμανικά δεν γνωρίζω), Kalte Nacht σημαίνει «Κρύα Νύχτα». Υπάρχει κάποιο back story από την «ονοματοδοσία» του project;
Γεια σου Βαγγέλη! Χαιρόμαστε πολύ που τα λέμε εδώ και ευχαριστούμε για τη φιλοξενία! Πραγματικά δεν υπάρχει καμία ιδιαίτερη ιστορία πίσω από το όνομα της μπάντας. Είναι απλά η περιγραφή δύο πραγμάτων που μας αρέσουν πολύ, ο χειμώνας και η νύχτα. Τα γερμανικά προέκυψαν από την έμμεση επιρροή μας από την αντίστοιχη σκηνή του είδους και είναι και εύηχο σαν φράση. Οπότε, τι καλύτερο από την κρύα νύχτα;
«Κρύα Νύχτα» θα λέγεται και η βραδιά στον χώρο Πλύφα την παραμονή Χριστουγέννων. Τι μπορούμε να περιμένουμε από το συγκεκριμένο βράδυ;
Μια πραγματική σύγκρουση της σκιάς και του φωτός που όλους μας περιβάλλει! Μια βραδιά που αρχικά σηματοδοτεί τη μουσική επιστροφή στη πόλη μας μετά από κάποιες συναυλίες στο εξωτερικό, για την οποία δουλεύουμε πολύ καιρό και πραγματικά ανυπομονούμε να τη μοιραστούμε. Θα είναι η πρώτη ολόδική μας βραδιά, όπου θα αναμειχθούν διαφορετικές χροιές καλλιτεχνών, αλλά με πολλά κοινά στοιχεία και αισθητική. Αυτό που ιδανικά θέλουμε είναι να βυθιστούν όσοι παρευρεθούν στον ξεχωριστό κόσμο των Kalte Nacht, στα ενδότερα τα δικά μας. Σκοπός μας δεν είναι να στήσουμε ένα ακόμα live, αλλά μία έντονα ατμοσφαιρική, αλληλεπιδραστική και εκρηκτική εμπειρία, ανεξίτηλη για όσους βρεθούν εκεί.
Η βραδιά θα περιέχει για πρώτη φορά κάτι που οραματιζόμαστε από καιρό, ένα butoh performance από την ομάδα Quantum Body Athens, συνδυασμένο με απόκοσμα live modular electronics από τον Ghone. Εμείς και οι Lip Forensics θα κάνουμε ζωντανά αυτό που ξέρουμε καλύτερα. Δε θα μπορούσε να λείπει και ένα απρόβλεπτα ευρηματικό dj set με live synths, από έναν καλλιτέχνη που πραγματικά αποτελεί για εμάς μεγάλη έμπνευση και είναι τεράστια χαρά που θα μοιραστούμε μαζί του τη σκηνή, τον Σεραφείμ Τσοτσώνη. Και για το κλείσιμο, Morah! Dj Set με τεράστιο φάσμα επιρροών του ευρύτερου ηλεκτρονικού και dark ήχου. Όλα αυτά, σε μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα με live visual, που θα δημιουργήσει ο visual artist Biscuit, στον υπέροχα εύπλαστο χώρο του ΠΛΥΦΑ.
Έχετε δώσει συναυλίες στο εξωτερικό. Είναι αυτό μια μορφή αναγνώρισης και ένα μέσο εσωτερικής ικανοποίησης;
Σίγουρα είναι όλα αυτά που αναφέρεις, κι άλλα πολλά! Δε φαντάζεσαι πόσο μας χαροποιεί που η μουσική μας έχει ταξιδέψει σε τόσα μέρη του κόσμου, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να παίζουμε τόσο συχνά στο εξωτερικό. Και εκτός αυτού, είναι και μια πολύ έντονη εμπειρία, από το ταξίδι, μέχρι το ίδιο το live αλλά και τους υπέροχους ανθρώπους που γνωρίζουμε και τα νέα μέρη που ανακαλύπτουμε. Σίγουρα η αγκαλιά του εξωτερικού είναι μία έξτρα ικανοποίηση, που απλώς δυναμώνει τη φωτιά για έκφραση που καίει μέσα και στους δυο μας. Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να μοιράζεσαι το υλικό σου - στην ουσία κομμάτια του είναι σου - και αυτό να γιορτάζεται από διάφορα μέρη του πλανήτη. Ξεπερνάει την εσωτερική ικανοποίηση και είμαστε πολύ πολύ τυχεροί που το βιώνουμε.
Ποια πράγματα μπορούν να σας δώσουν ικανοποίηση γενικότερα; Πώς θα ορίζατε την έννοια της ευτυχίας;
Ν: Αυτό που προσωπικά με ικανοποιεί είναι να ζω απλά. Να αγαπώ και να αγαπιέμαι, να μοιράζομαι, να κάνω πράγματα που με εκφράζουν και με ευχαριστούν, όπως η μουσική. Η ευτυχία, αν και είναι δύσκολο να τη περιγράψουμε, θα πω ότι είναι μια κατάσταση αγάπης, ελευθερίας και σεβασμού ανάμεσα σε ανθρώπους και φύση. Σαν μια ουτοπία, που μπορεί να μην την επιτύχουμε ποτέ στο μέγιστο, αλλά όσο την κυνηγάμε, τουλάχιστον θα κάνουμε βήματα μπροστά.
Μ: Απλές στιγμές, η ροή που αναφέρω συχνά. Μια αγκαλιά, ένα γέλιο από καρδιάς, το να είμαι έξω στη φύση και να παρατηρώ τα πάντα απλά να αναπνέουν, ακόμα κι ένας αυτοσχεδιασμός απρογραμμάτιστος αλλά συγχρονισμένος, είτε στη μουσική που τόσο αγαπώ, είτε στη ζωή και τις συναναστροφές. Όταν περιβάλλεται το τώρα από αγάπη, συνδέεσαι και πλημμυρίζεις, μόνο ελεύθερος κι ολόκληρος μπορείς να νιώθεις και να κάνεις τους άλλους να νιώθουν νομίζω, δεν χρειάζεται ζόρι ή πίεση, την ξέρουμε την ισορροπία μας, τον πυρήνα μας, απλώς έχουμε την τάση να ξεχνάμε ή να μας υπερφορτώνουμε. Ίσως αυτό να είναι η ευτυχία που κυνηγάμε όλοι μανιωδώς, το να θυμηθούμε.
Ποιοι είναι οι καλλιτέχνες που σας έχουν επηρεάσει περισσότερο, όχι μονάχα ως προς την διαμόρφωση του ήχου σας αλλά και ως προς αυτό που είστε ως άνθρωποι;
Ν: Πραγματικά πολύ ωραία αλλά και δύσκολη ερώτηση! Είναι πραγματικά αμέτρητοι. Και αυτό γιατί επηρεάζομαι από καλλιτέχνες από πολύ μικρή ηλικία. Φυσικά από το καλλιτεχνικό τους έργο αλλά και από τη στάση ζωής τους. Έχω ακούσει πολλά διαφορετικά είδη ανά τα χρόνια, άσχετα που αυτό που με κέρδισε μουσικά είναι ο πιο σκοτεινός ήχος. Από Doors, Queen, Pink Floyd μέχρι '70s ψυχεδέλειες, παραδοσιακά, Τρύπες και Κρίνα… Συγγνώμη αλλά δε ξέρω τι να πρωτο χωρέσω σε αυτή τη λίστα. Φυσικά, δε μπορώ να μην αναφερθώ στα μετεφηβικά μου ινδάλματα, σε όλη τη δεκαετία των '80s, από Cure, Nick Cave, Joy Division, Siouxsie and the Banshees, μέχρι βέβαια και την πολύ πλούσια local σκηνή που επίσης ξεκινά από τα '80s μέχρι σήμερα. Αντί, Χωρίς Περιδέραιο, Fear Condition, Metro Decay, Doric, Selofan, Data Fragments και κάτι εκατοντάδες ακόμα που ξεχνάω!
Μ: Πάντα τη φοβάμαι αυτή την ερώτηση όταν έρχεται! Λοιπόν, ο Νίκος τα είπε τέλεια και νιώθω ταύτιση σε πολλά επίπεδα. Δεν ξέρω αν υπάρχουν συγκεκριμένοι καλλιτέχνες που με έχουν επηρεάσει περισσότερο γενικά, συνήθως περνάω από φάσεις με τη μουσική, οπότε πιθανόν να είναι πιο ειδικά. Πάντα με γοήτευε το πώς μπορεί κάποιος να εκφράσει -σχεδόν ασυναίσθητα- μέσα από τη μουσική μία μοναδική δική του οπτική, την κοσμοθεωρία του, τα βιώματά του, και να έχει συνοχή στα αυτιά μου και στην ψυχούλα μου, να είναι σαν νέκταρ, όταν ακούω το υλικό του. Με εμπνέει! Η σχεδόν σπαρακτική χροιά της Billie Holiday, ή η θεατρικότητα και τα υποχθόνια ίχνη στη μουσική του Nick Cave, το άγριο και ακατέργαστο ταμπεραμέντο του Ψαραντώνη, ο κόσμος της Πλάτωνος ή ακόμα και η τρυφεράδα και ο υπαρξισμός του Brian Eno. Τελευταία ανακάλυψη οι κοσμικοί Medicine Singers που με έστειλαν πολύ πολύ πίσω όταν τους πρωτοάκουσα. Έχω ακούσει και νομίζω δε θα πάψω να ακούω ποτέ μουσική από οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη, για οποιαδήποτε θεματική, κάτω από πολλές και διάφορες συνθήκες - εσωτερικές και εξωτερικές. Η μουσική και οι άνθρωποι που επιλέγουν να εκφραστούν μέσω αυτής νομίζω είναι πολύ γενναίοι εξ αρχής, μόνο και μόνο για το ρίσκο της έκθεσης, οπότε η λίστα δε θα τελείωνε ποτέ για το ποιοι με έχουν εμπνεύσει και εξακολουθούν να με εμπνέουν από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Είναι κάτι πολύ οργανικό. Σχεδόν ζωντανό.
Παρατηρείται μια (επιτυχημένη) στροφή προς τον ελληνικό στίχο στην ανεξάρτητη σκηνή της Ελλάδας. Είναι κάτι που το έχετε σκεφτεί ως συγκρότημα;
Σίγουρα το σκεφτόμαστε, αλλά όχι λόγω της επιτυχίας που μπορεί να έχει. Είναι ανάγκη η έκφραση στη μητρική γλώσσα, είναι άμεση και κατανοητή, είναι σχεδόν σαν την ανάσα. Δεν σκέφτεσαι και πολύ πριν μιλήσεις ή όταν θες να βγάλεις κάτι από μέσα σου, κι ειδικά όταν είναι η αλήθεια σου, αμέσως ο άλλος ταυτίζεται και καταλαβαίνει. Και τελικά, γι’ αυτό έχει και επιτυχία. Έχουμε ήδη ένα τραγούδι με ελληνικό στίχο από τον πρώτο δίσκο και πολλοί το έχουν αγκαλιάσει όντως, ακόμα κι από το εξωτερικό. Φυσικά και το έχουμε στο μυαλό μας για κάποια νέα τραγούδια στη γλώσσα μας, εφόσον βέβαια το νιώσουμε και μας εκφράσουν αρκετά ώστε να πάρουν μορφή. Εμπεριέχει ευθύνες η ελληνική γλώσσα, η γλώσσα σου. Παίρνεις θέση, τοποθετείσαι, είτε εσωτερικά είτε εξωτερικά.
Αν θα μπορούσατε να επιλέξετε ένα συγκεκριμένο σημείο στον «χωροχρόνο» για να ζήσετε και να δράσετε (για κάποιο διάστημα τουλάχιστον), πού και πότε θα ήταν αυτό;
Ν: Χωρίς να έχω ιδιαίτερη πολιτισμική-ιστορικά-εικόνα, μόνο και μόνο μουσικά, θα έλεγα στην Αγγλία του ’80!
Μ: Ωχ! Έχω νιώσει πολλές φορές την ανάγκη της δικής μου χρονοκάψουλας για τέτοια «ταξίδια» που αναφέρεις. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω ένα! Θα ’θελα να ήμουν εκεί όταν έχτιζαν τις πυραμίδες ή κάποιους απίστευτα εντυπωσιακούς ναούς στο Μεξικό, στην Αναγέννηση σε διάφορα σημεία του κόσμου, το '30 στα καμπαρέ, στην Αμερική το '60, το '72 παγωμένη στο κοινό όταν έσκασε ο Bowie για πρώτη φορά ως Ziggy Stardust, το '80 στην Αγγλία όταν γεννιόταν η new wave σκηνή, δεν τελειώνει η λίστα!
Ποια είναι η σχέση σας με την Αθήνα ως πόλη;
N: Σχέση αγάπης και μίσους πραγματικά! Όσο την λατρεύω για κάποια πράγματα, άλλο τόσο με δυσκολεύει και με κουράζει σε άλλα. Εν τέλει μου αρέσει πολύ που ζω εδώ. Και όσο περνάει ο καιρός και τη βιώνω ακόμα πιο έντονα, πιο βαθιά. Αγαπώ να μένω στην Αθήνα!
M: Χμμ, ας πούμε ότι η Αθήνα με έχει σμιλεύσει, με έχει ταΐσει, με έχει στιγματίσει, με έχει όμως και τραυματίσει και περιορίσει. Είναι μια έντονη πόλη, με ότι συνεπάγεται αυτό. Το σίγουρο είναι ότι έχουμε ανοιχτό διάλογο σε μόνιμη βάση. Ακόμα κι όταν έφυγα για Λονδίνο, δεν κατάφερα να αποκοπώ εντελώς από αυτήν. Είναι πλανεύτρα, αλλά και μέγας δάσκαλος της ζωής και των αντιφάσεών της για εμένα.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας πλάνα ως ντουέτο; Βραχυπρόθεσμα αλλά και μεσοπρόθεσμα.
Βραχυπρόθεσμα, ετοιμάζουμε πυρετωδώς τον νέο μας δίσκο, ο οποίος θα συμπεριλαμβάνει αρκετές εκπλήξεις, οπότε αυτό που θέλουμε είναι να τελειώσουμε τις ηχογραφήσεις, για να τον μοιραστούμε επιτέλους φρέσκο. Μεσοπρόθεσμα, ήδη κανονίζουμε για νέες συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό.
Κάντε μια τελευταία ερώτηση στον εαυτό σας, όποια ερώτηση θα θέλατε να σας κάνουν, και δώστε την σχετική απάντηση!
Ν: Αν με ρωτούσες τι θα ήθελα να είναι διαφορετικό στη ζωή μας, ειδικά το τελευταίο καιρό, θα απαντούσα ότι θα ήθελα να μην έχουμε ζήσει αυτή τη δυστοπία του εγκλεισμού, την φρίκη του πολέμου και την συνεχή εξαθλίωση των ανθρώπων σε όλα τα επίπεδα.
Μ: Αν η ερώτησή σου ήταν, «Γιατί υπάρχουν οι Kalte Nacht;» Θα σου απαντούσα πως η επιτομή της κρύας νύχτας είναι η ζεστασιά του μέσα. Ένα από τα πολλά που έχω μάθει από το ταξίδι μου με αυτό το σχήμα - με συνοδοιπόρο το υπέροχο πλάσμα Νίκο - ως τώρα, είναι πως όταν καταφέρνουμε, με επίμονα (κάποιες φορές κι επίπονα) μικρά και σταθερά βηματάκια, να ερχόμαστε πιο κοντά στην αλήθεια μας χέρι-χέρι και με τους άλλους γύρω μας, αποδέχοντας ακόμα και τα«σκιερά» ή «κρύα» μας κομμάτια, το φως μας εκπέμπει λαμπρό και ζεστό και εξαπλώνεται παντού.
ΚΡΥΑ ΝΥΧΤΑ
ΣΑΒΒΑΤΟ 24 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
ΠΛΥΦΑ (Βοτανικός, Κορυτσάς 39)
21.30: Ghone & Quantum Body Athens Butoh Dance Group | Performance "FUTURE PRIMITIVES”
22.00: KALTE NACHT
23.00: Lip Forensics
00.00: Σεραφείμ Τσοτσώνης
02.00: MORAH
