Lip Forensics: Αποπνέει μυστήριο και σκοτάδια, πριν καν αναρωτηθείς ποιος, τι και γιατί. Αν δε, ανήκεις σε εκείνους που τους ανακάλυψαν εντελώς τυχαία σε κάποια από τις live εμφανίσεις τους, αποκλείεται να μην σου αποτυπώθηκαν ως εικόνα: beats, ατμόσφαιρα και δυο φωτεινές σιλουέτες να χορεύουν στη σκηνή. Ποιοι κρύβονται πίσω από τις στολές; Ο Zade και ο Ekelon. Ανέκαθεν παιδιά με καλλιτεχνικές ανησυχίες, χρόνια ενεργά μέλη της ελληνικής αγγλόφωνης σκηνής μέσα από διάφορα σχήματα, ωστόσο ως Lip Forensics εξιχνιάζουν μουσικές υποθέσεις από το 2017. Στην «κανονική» τους ζωή, ο Zade είναι δικηγόρος και ο Ekelon παραγωγός και ηχολήπτης. Τα alter egos τους διαλευκάνουν εγκλήματα με soundtrack ηλεκτρονική μουσική και μοναδικό πειστήριο ένα (όχι δακτυλικό αλλά) χειλικό αποτύπωμα. Μέχρι να τους παγώσει το χειρόφρενο του COVID, το δίδυμο ανέπτυξε έντονη συναυλιακή δραστηριότητα, με εμφανίσεις στη σκηνή του Release Festival, στον θόλο αλλά και στα πανοραμικά σκαλιά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, στο πρώτο Sonar Athens, στις Αναιρέσεις, στο μουσείο αργυροτεχνίας στα Ιωάννινα, στην Πάτρα, τη Θεσσαλονίκη, το Βόλο, τη Σύρο αλλά και τη Δονούσα. Στο μεταξύ, οι τίτλοι κάθε κυκλοφορίας τους θα μπορούσαν όντως να έχουν ξεπηδήσει μέσα από τις σημειώσεις ενός ελαφρώς παράφρονα εγκληματολόγου, αφού γίνονται όλο και πιο απαιτητικοί σε βαθμό δυσκολίας να τους θυμάται κανείς: "Hybristophilia" το single (2018), "Cheiloscopy" το EP (2018), "Rorschach" το νέο single (2022), "Apophenia" το ολοκληρωμένο άλμπουμ, που έρχεται το 2023 σε βινύλιο από την Veego Records.
Με αφορμή την νέα τους κυκλοφορία και κυρίως την εμφάνισή τους την Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου στο Arch Club Live Stage, στο πλαίσιο των Morphic Nights, κάναμε μια συζήτηση με τον Zade για μουσική, για τη σημασία της εικόνας, για τη δύσκολη πίστα των social media, για τη μάταια πάλη με τον αλγόριθμο και για την πραγματική σημασία της λέξης επιτυχία.
Είστε και οι δύο σας μουσικοί με διαδρομή στην εναλλακτική αγγλόφωνη σκηνή μέσα από διάφορα σχήματα. Ποια είναι η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στο τότε και το τώρα όσον αφορά τη διάδοση του underground ήχου;
Τότε το μέσο διάδοσης των συναυλιών και της δουλειάς μας (ήταν ακόμη σε πρώιμο στάδιο το MySpace, τα social media κτλ) ήταν το networking. Βρισκόμασταν σε συγκεκριμένους χώρους, σε στούντιο, σε μπαρ, σε συναυλίες άλλων συγκροτημάτων, εκεί γινόταν όλη η «ζύμωση» και η κουβέντα γύρω από το τι ετοιμάζουμε / τι ετοιμάζετε -υπήρχε μία πιο προσωπική επαφή. Η ευκολία της μαζικής πρόσκλησης ατόμων, στο Facebook αρχικά και στη συνέχεια στο ακόμα πιο απρόσωπο Instagram, είχε μια παγίδα. Δηλαδή, ενώ φαινόταν φοβερό το ότι ξαφνικά μπορούσαμε να καλούμε πάνω από 500 άτομα στα events μας μέσω Facebook, η πρόσκληση αυτή ήταν τελείως απρόσωπη. Κάπου εκεί η φάση χάλασε. Θεωρώ κομβικές ημερομηνίες το 2009-2010 και κυρίως μετά το 2015-2016 όταν ξέφυγε η φάση με το Instagram και ξεκίνησε αυτός ο αγώνας του content. Δεν είναι πια ανθρώπινη η επικοινωνία, δεν γίνεται όπως παλιά το networking. Και όσο πιο ευρύ και μαζικό γίνεται το reach, τόσο χάνει και το νόημά του. Δηλαδή, έχει διαφορά να σου στείλω εγώ εσένα ένα SMS να σου πω «Εύη, έχουμε συναυλία έλα» και να αξιολογήσεις το αν σε ενδιαφέρει να έρθεις, μιας και έχω το θάρρος να σου στείλω το μήνυμα, κι άλλο το κάνω στόρι, ανεβάζω content, ελάτε όλοι και τελικά να μην αφορά κανέναν.
Με αφορμή και το "Meet Me In The Bathroom" που είδαμε στις Νύχτες Πρεμιέρας (σ.σ.: μουσικό ντοκιμαντέρ για τη σκηνή της Νέας Υόρκης στις αρχές των 00s, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Lizzy Goodman), βλέπεις, το community αναπτύσσεται όταν δεν έχεις άλλο τρόπο πέρα από το να πας να δεις live τον άλλον, να τον ακούσεις. Τώρα είναι πολύ πιο ευρύ το κοινό στο οποίο απευθύνεσαι, αλλά πολύ πιο απρόσωπη η επικοινωνία. Και όταν μάλιστα όλο αυτό ποσοτικοποιείται (πόσους φίλους έχεις στο Facebook, πόσους followers έχεις στο Instagram, πόσα plays έχεις στο Spotify) λειτουργεί τελικά απροπροσανατολιστικά για τον σκοπό που κάνουμε αυτό το πράγμα, που παίζουμε μουσική.
Πώς προωθείτε τις νέες κυκλοφορίες σας, τις εμφανίσεις σας και οτιδήποτε άλλο σας αφορά;
Είμαστε αναγκασμένοι να χρησιμοποιούμε τα μέσα της εποχής, ...όχι με ιδιαίτερη επιτυχία! Δεν έχουμε γραφείο να μας φτιάχνει content και να μας ετοιμάζει τα posts, δεν έχουμε social media manager, το έχουμε κρατήσει σε ένα προσωπικό επίπεδο που να εκφράζει εμάς αυτό που θέλουμε να βγάλουμε μέσα από τα social των Lip Forensics. Τα παραδοσιακά μέσα επικοινωνίας είναι μία σταθερή αξία γιατί ξέρεις ότι όταν ένα site, ένας ραδιοφωνικός σταθμός, ένας μουσικός δημοσιογράφος θα ασχοληθεί και θα γράψει και θα προωθήσει μια κυκλοφορία, ένα live, μια συνεργασία οτιδήποτε, έχει περάσει ήδη ένα φίλτρο: με το να αναφέρει κάτι για αυτό και να στο προτείνει βάζει και αυτός κατά κάποιο τρόπο την υπογραφή του. Οπότε προτιμούμε τα παραδοσιακά μέσα και φυσικά το word-of-mouth. Δηλαδή το καλύτερο μέσο, η καλύτερη διαφήμιση για τα επόμενα live είναι κάποιος να πει «πωπω παίζουν οι Lip Forensics, τους είχα δει, είναι φοβεροί, πάμε να τους δούμε.» Αυτό είναι πραγματικά το καλύτερο, γιαυτό και προσπαθούμε όλες μας οι εμφανίσεις να είναι πάρα πολύ δυνατές και να μένουν στον κόσμο. Και ναι, αναγκαζόμαστε να μπούμε στον χώρο των social media, προσπαθούμε να το παλέψουμε και αυτό, αν και μέσα σε όλη αυτή την πολυφωνία, νομίζω ότι χάνεται η πληροφορία.
Πού τραβάτε τη γραμμή και λέτε ε όχι, αυτό δεν θα το κάνω, δεν θα πρεπε να είναι δουλειά μου.
Ως μέλη μπαντών εδώ και χρόνια, έχουμε κουβαλήσει εξοπλισμό, έχουμε στήσει live, έχουμε τρέξει συναυλίες και αυτό είναι ΟΚ γιατί είναι μέσα στο job description μας. Αυτό που θεωρούμε ότι δεν είναι δουλειά μας είναι το συνεχές, φλύαρο ποστάρισμα στα social media για να αυξήσεις το engagement. Και είναι και κάτι πράγματα που τώρα τελευταία ανακαλύπτουμε... πώς θα μπορέσεις να μην σε κάνει "shadow ban" ο αλγόριθμος και πώς να ξεγελάσεις τον αλγόριθμο για να βγαίνεις μπροστά... Τελικά, από τότε που δώσαμε σε αυτό το μέσο τη δύναμη, έχουμε γίνει αναγκαστικά δέσμιοί του, ώστε να παίζουμε με τους κανόνες του. Και οι κανόνες του μας λένε: βίντεο, συνεχές ποστάρισμα, ακόμα κι αν δεν είναι απαραίτητα μουσικό, ακόμα κι αν δεν είναι στοχευμένο σε μία εμφάνιση, ακόμα και αν δεν έχεις κάτι να πεις, πρέπει να είσαι παρών συνεχόμενα. Αυτό είναι κάτι το οποίο μέχρι στιγμής το αποφεύγουμε και δεν είμαστε διατεθειμένοι να μπούμε στο πεδίο του content creation. Είμαστε μουσικοί, γράφουμε μουσική, βγάζουμε video και αυτό είναι αυτό που σκοπεύουμε να συνεχίσουμε να κάνουμε.
Κάποιο παράδειγμα music promotion που σας έκανε εντύπωση τελευταία;
Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας μιας κάποιας προσαρμογής στους νέους κανόνες του παιχνιδιού, είδα κάτι πάρα πολύ παράξενο. Ήταν ένα reaction video που έκανε ένας μουσικός στο Instagram, αλλά πάνω σε δικό του τραγούδι! Μου έκανε φοβερή εντύπωση γιατί ξεκινούσε το video με έναν τίτλο που έλεγε «τι θα έκαναν οι φίλοι σου αν τους έστελνες το τραγούδι σου». Και ανοίγει η σκηνή και είναι αυτός που κάθεται μπροστά από ένα τραπέζι, έχει βάλει και κάτι καπέλα, κάτι γυαλιά για να μοιάζει αλλιώτικος και λέει «Α, μου έστειλε ο Χ το τραγούδι, ας το ακούσουμε.» Ξεκινάει να παίζει το τραγούδι και αυτός κάνει ότι το ακούει, ακούει 15 δευτερόλεπτα, λέει «α, κάτι καλό θα γίνεται εδώ πέρα, νομίζω προχωράει προς τη γέφυρα...» Μ'αυτά και μ'αυτά κατέληξα βλέποντας το video, να ακούσω και εγώ το τραγούδι του (αδιάφορο, παρεμπιπτόντως) και μοναδικός λόγος ήταν το video αυτό καθεαυτό. Με παραξένεψε τόσο πολύ αυτός ο τρόπος προώθησης της μουσικής, είναι τόσο meta, δηλαδή ουσιαστικά παράγεις ένα άλλο πνευματικό έργο, ένα video, το οποίο ενσωματώνει τη μουσική σου, ούτως ώστε το τελικό προϊόν να το καταναλώσει (να ακούσει τη μουσική σου δηλαδή) αυτός που θα δει το video. Με παραξένεψε. Δεν το αντιλαμβάνομαι. Φαίνεται σαν να μειώνεις μόνος σου την αξία του δημιουργήματός σου. Θέλω να ελπίζω ότι υπάρχουν καλύτεροι τρόποι προώθησης.
Πώς μετριέται η «επιτυχία»; Είναι τα streams, οι πωλήσεις, οι followers, οι θετικές δισκοκριτικές ή το πόσα άτομα βρίσκονται κάτω από τη σκηνή;
Ξεκινώντας από το βασικό ότι η ενασχόληση με τη μουσική είναι ψυχοθεραπευτική και σε βοηθάει να εκφράσεις πράγματα που θέλεις, όσο συνεχίζεις να το κάνεις (παρά τις δυσκολίες που έχει η καθημερινότητα) και αφοσιώνεσαι σε αυτό, παίρνεις πίσω πράγματα. Οπότε η επιτυχία αρχικά για εμένα μετριέται με το να εξακολουθείς να το κάνεις με χαρά, πόρωση, ενδιαφέρον και ενθουσιασμό. Όταν ποσοτικοποιείται αυτό στο επίπεδο των streams, των κοινοποιήσεων, των followers, μπαίνεις στην εμπορική πλευρά του πράγματος, η οποία ναι μεν είναι απαραίτητη γιατί παράγεις ένα προίόν, αλλά δεν γίνεται να είναι και καθοριστική. Οπότε παρά το γεγονός ότι οι πωλήσεις και τα streams είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό, για εμάς η επιτυχία είναι αυτός ο χώρος όπου εμείς δίνουμε μια συναυλία και ο κόσμος χορεύει, τραγουδάει, ιδρώνει και μοιράζεται αυτό το πράγμα που εμείς του πετάμε από τη σκηνή, το παίρνει, το κάνει δικό του και μας το στέλνει πίσω. Επιτυχία είναι αυτή η διάδραση. Επιτυχία είναι να σε σταματάνε στο δρόμο και να σου λένε «πολύ ωραία η καινούργια σας κυκλοφορία.» Να υπάρχει μία προσωπική επαφή. Να υπάρχει κάτι το ανθρώπινο πέρα από τους αλγορίθμους και τους αριθμούς που σου βγάζουν οι πωλήσεις και τα streams.
Εκτός των δικών σας κυκλοφοριών, ασχολείστε και με άλλα παράλληλα art projects;
Παράλληλα με τα δικά μας κομμάτια, έχουμε ασχοληθεί με remixes, από τις S.W.I.M. μέχρι το Blade Runner του Vangelis και από τον Melorman και τον Δημήτρη Παπασπυρόπουλο μέχρι το Romeo του Jay Jay Johanson μαζί με την Ειρήνη Σκυλακάκη. Το τελευταίο μας remix: Fo(u)r SNF Nostos Remix έγινε για το closing ceremony του ομώνυμου φεστιβάλ και ήταν η μουσική παλέτα για τα laser projections πάνω στα κτήρια της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος. Η σχέση της εικόνας με τον ήχο μας απασχολεί γενικότερα και στο πλαίσιο αυτό έχουμε επενδύσει μουσικά το “solo”, ένα βίντεο που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του HackAthens 2020, "What Comes After?", για τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση από τις Βασιλεία Δερελή και Μαριαλένα Βυζάκη.
Ποιος έχει επιμεληθεί τα κοστούμια που φοράτε στη σκηνή και το εξώφυλλο του single / δίσκου. Ποιο είναι το concept γενικά πίσω από τις illuminated φιγούρες;
Η ιδέα των στολών υπάρχει από τη σύλληψη των Lip Forensics, ως μιας ομάδας που έρχεται να ρίξει φως σε ένα έγκλημα με μόνο πειστήριο ένα χειλικό αποτύπωμα. Αυτό άλλωστε σημαίνει και το όνομά μας. Πέρασε από διάφορα στάδια και ενσαρκώσεις και υπηρετεί την ανάγκη απόστασης από την καθημερινή μας ζωή, τη δημιουργία ενός προσωπείου, ενός avatar το οποίο αποκτά υπόσταση και λόγο ύπαρξης όταν παίζει τη μουσική μας. Είναι δυο illuminated φιγούρες χωρίς χαρακτηριστικά των οποίων η ύπαρξη νοηματοδοτείται μόνο παίζοντας τα κομμάτια των Lip Forensics. Η καλή μας φίλη Εριφύλη έχει επιμεληθεί τις συγκεκριμένες στολές και ήδη ετοιμάζει νέα πράγματα για το μέλλον. Το εξώφυλλο του δίσκου, αλλά και του "Rorschach", το οποίο είναι το πρώτο single είναι δουλειά της Saki Mar.
Πόσο σημαντική είναι η εικόνα για εσάς; Το εικαστικό δηλαδή κομμάτι του μουσικού σας project (LP artwork, outfits, visuals).
Η εικόνα στο είδος μουσικής που υπηρετούμε είναι πάρα πολύ σημαντική, καθώς δημιουργούμε μία ατμόσφαιρα, μια σφαίρα μέσα στην οποία μπαίνει ο κόσμος, είτε όταν είναι στη συναυλία μας, είτε όταν είναι στο σπίτι του και ακούει, οπότε το visual element παίζει καθοριστικό ρόλο. Γιαυτό και θέλουμε να εκφράζει η γραφιστική απεικόνιση των κυκλοφοριών μας στοιχεία της μουσικής μας. Και αυτό φαίνεται και στις κυκλοφορίες μας. Το στοιχείο της εμφάνισής μας επίσης, η ιδέα με τις στολές, είναι κάτι το οποίο είναι κομβικό, γιατί όταν δεν έχεις την παραδοσιακή φόρμα του τραγουδιού και του τραγουδιστή που είναι μπροστά και τραβάει το κοινό χρειάζεται να δημιουργήσεις ένα συνολικό τελετουργικό, στο οποίο προσκαλείς το κοινό να μπει. Σε αυτό το τελετουργικό πρωταγωνιστές είναι τα δύο avatars, οι δύο illuminated μορφές, που με αυτό το μαύρο φόντο και αυτή την απλή λευκή γραμμή που δείχνει απλά το περίγραμμά τους, είναι οι οικοδεσπότες σε αυτόν τον κόσμο των Lip Forensics που απαρτίζεται τόσο από τη μουσική όσο και από το visual στοιχείο.
Οι Lip Forensics εμφανίζονται στο Arch Club Live Stage την Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου, στο πλαίσιο των Morphic Nights. Περισσότερα εδώ.
