Παρασκευή απόγευμα, λίγο πριν το τέλος της εργάσιμης εβδομάδας. Δίνουμε ραντεβού με τον Theodore μπροστά από τις οθόνες μας, κι εκείνος με υποδέχεται με πλατύ χαμόγελο και έναν ειλικρινή ενθουσιασμό στο βλέμμα που με βρίσκει απροετοίμαστη. Παρά τις εκκρεμότητες και τα πολλά πρότζεκτ που τρέχουν, δείχνει ήρεμος, σαν να έχει τον πλήρη έλεγχο των όσων συμβαίνουν παράλληλα, σαν να 'χει βρει την ιδανική ισορροπία (λέξη-κλειδί στην κουβέντα μας).
Αφορμή για την συζήτησή μας είναι η επερχόμενη live παρουσίαση του τελευταίου του δίσκουVoyage στο Oddity Club, στο πλαίσιο της οποίας ετοιμάζει ένα ιδιαίτερο οπτικοακουστικό show, εμπνευσμένο από το συμπαντικό φως γύρω μας, αλλά και μέσα μας.
Μετά από 3 συνεχόμενα sold out στο Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών, τι ακριβώς έχεις σχεδιάσει αυτή τη φορά στο Oddity και ποιο είναι τελικά αυτό το ταξίδι (voyage) που θέλεις να ζήσει το κοινό;
Η συναυλία στο Αστεροσκοπείο ήταν μία διαφορετική παράσταση. Προσκαλούσα τον κόσμο να έρθει να ακούσει από κοντά την ιστορία του Voyage κι ύστερα να κοιτάξει ψηλά στον ουρανό με τα τηλεσκόπια του Aστεροσκοπείου, για να ονειρευτούμε μαζί το πού θέλουμε να φτάσουμε. Ήταν κάτι το μοναδικό, δεν φαντάζεσαι πόσο χαρούμενος γυρνούσα σπίτι μου μετά από αυτές τις συναυλίες. Ο κόσμος έβγαινε με ένα τεράστιο χαμόγελο, τελείωνε η συναυλία και ήταν σαν να έπαιρνε μαζί του την παράσταση. Ήταν από τα πιο ωραία πράγματα που έχω ζήσει. Το live στο Oddity θα είναι κάτι άλλο, κάτι καινούργιο. Προσπαθούμε να φτιάξουμε ένα show -το δουλεύουμε αυτές τις ημέρες- όπου η ιστορία του Voyage θα ειπωθεί με διαφορετικά μέσα, σε σχέση με το Αστεροσκοπείο. Το Oddity έχει μία πολύ ωραία οθόνη στο ταβάνι, στο Αστεροσκοπείο κοιτάξαμε ψηλά στον ουρανό, αυτό θα κάνουμε και τώρα, μόνο που αυτή τη φορά θα δούμε και θα βιώσουμε κάτι διαφορετικό.
Μιας και όπως φαίνεται από τη δουλειά σου είναι κάτι που σε απασχολεί, μίλησέ μου λίγο για τη σχέση σου με το διάστημα.
Ξέρεις, με ρωτούν συχνά πώς και ασχολούμαι με το διάστημα και όσο το σκέφτομαι ο λόγος είναι ο πιο αθώος. Δεν έχω καμία επιστημονική επαφή με το αντικείμενο, ίσα-ίσα όταν ήμουν μικρός και έλεγα ότι θα γίνω αστροφυσικός, δεν είχε καμία λογική, ήτανε αστείο. Δεν θα γινόμουν ποτέ. Κυρίως γιατί αισθάνομαι ότι αυτό που κατέληξα να κάνω είναι αυτό που είμαι -είμαι πολλά πράγματα, αλλά κυρίως γράφω μουσική, λέω και γράφω ιστορίες. Μου άρεσε πάντα το διάστημα, το σκεφτόμουν συχνά με αυτή την αθωότητα, με έκανε να νιώθω ελεύθερος, με έκανε να σκέφτομαι ότι όλα είναι μεγάλα αλλά εγώ κοιτώντας προς τα πάνω θα τα κατακτήσω. Εγώ ως Θοδωρής αλλά κι εγώ ως άνθρωπος. Δεν είναι πολύ ωραίο αυτό σαν σκέψη; Κι εξάλλου, αυτό είναι για μένα η διαφορά του ανθρώπου από οτιδήποτε άλλο: ο άνθρωπος κοιτάει ψηλά. Άνθρωπος δεν είναι αυτός που έχει δυο πόδια, δυο χέρια και μοιάζει με εμάς. Άνθρωπος είναι αυτός που μπορεί να βλέπει πέρα από τη μύτη του. Πέραν αυτού, οι ιστορίες που μπορείς να πεις με το διάστημα είναι πάντα τόσο εντυπωσιακές. Κι επίσης μπορείς να μιλήσεις για το σύμπαν χωρίς να μιλάς για το ίδιο το διάστημα και τα αστέρια. Δεν είναι τα αστέρια η ουσία. Είναι πιο υπαρξιακό το θέμα. Είναι, αυτό πουλέμε, το «όλον».
Η τελευταία είδηση που διάβασα για σένα ήταν για το remix που έκανε ο Max Cooper σε ένα από τα κομμάτια σου. Πώς προέκυψε η συνεργασία;
Θαυμάζω τη δουλειά του πάρα πολύ. Η ηλεκτρονική μουσική έχει διάφορα παρακλάδια, ξέρεις, και αυτό που κάνει ο Max Cooper είναι ό,τι πιο κοντινό στο είδος ηλεκτρονικής μουσικής που αρέσει σε εμένα. Δυστυχώς έχασα το πρόσφατο live του στην Αθήνα, έλειπα εκείνη την ημέρα. Για τη συνεργασία, πώς έγινε, απλά τον προσέγγισα: στείλαμε στον Max Cooper και στην ομάδα του το Voyage και του προτείναμε να κάνει remix, πιστεύαμε μάλιστα ότι δεν είχαμε μεγάλες πιθανότητες. Έφυγε το e-mail, o Max Cooper άκουσε τον δίσκο ολόκληρο και η ομάδα του απάντησε ότι «θέλει πολύ και θα ασχοληθεί άμεσα». Ήταν από τις πιο άμεσες και εύκολες συνεργασίες που έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου! Δεν το περίμενα να έχω τόσο άμεση ανταπόκριση, ασχολήθηκε πολύ. Όταν έστειλε την πρώτη βερσιόν, που εγώ ενθουσιάστηκα και σχολίασα «δεν έχω να πω τίποτα», εκείνος έστειλε και άλλο e-mail μέσω της ομάδας του: «όχι, όχι, συγγνώμη, θέλω να το ψάξω λίγο ακόμα». Το τελικό αποτέλεσμα ήταν εντελώς κάτι άλλο επειδή ακριβώς κάθισε και ασχολήθηκε και το έψαξε. Τι ωραίο πράγμα!
Είσαι μουσικός, διευθυντής της United We Fly και μπαμπάς. Πώς σπας τον εαυτό σου μέσα στην καθημερινότητα; Σε δυσκολεύει το να ανταπεξέρχεσαι στους διαφορετικούς σου ρόλους; Ή έχεις βρει μια καλή ισορροπία ανάμεσα στα τρία;
Εγώ πιστεύω ότι είμαι κι άλλα πράγματα. Και δεν υπάρχει καμία ισορροπία (γέλια). Ναι, η ισορροπία είναι κάτι που αναζητάω κατά καιρούς, αλλά αισθάνομαι πως οι μέρες που νιώθω ότι τη χρειάζομαι, δεν είναι οι καλές μου μέρες. Δεν είναι οι μέρες που αισθάνομαι καλά. Και εδώ προκύπτουν δύο ερωτήσεις: ψάχνω την ισορροπία επειδή αν την είχα θα ήμουνα καλά, ή επειδή δεν είμαι καλά ψάχνω να πιαστώ από κάπου; Δεν νομίζω ότι η ευτυχία έρχεται απαραιτήτως από την ισορροπία. Δεν είναι η ισορροπία η πρώτη μου προτεραιότητα.
Παρακολουθείς, φαντάζομαι, τις νέες κυκλοφορίες. Κάτι που σου πήρε το μυαλό;
Δεν θα σου πω δίσκο. Να σου πω πού τρελάθηκα; Από τη χαρά μου; Που η Σtella υπέγραψε με την Sub Pop. Είναι φανταστικό. Και που άκουσα τη φωνή της Σοφίας Σαρρή στο “1899”. Ξεκίνησαμε σπίτι να παρακολουθούμε τη σειρά και ξαφνικά σκουντιόμασταν μεταξύ μας: «είναι αυτή η Σοφία Σαρρή;» Μπαίνω στο Instagram και βλέπω αυτό. Αυτά τα δύο πράγματα που πήραν το μυαλό. Αυτά είναι σπουδαία νέα και για όλους τους μουσικούς της χώρας και για τη χώρα την ίδια, όσο βαρύγδουπο κι αν ακούγεται. Για εμένα που κάθε μέρα ονειρεύομαι το πώς εγώ ή οι μουσικοί που έχω στην εταιρεία μου θα ταξιδέψουν στο εξωτερικό σε ένα ευρύ κοινό, ε αυτά είναι τα πιο ωραία νέα που μπορεί να ακούσει κανείς.
Οπότε αυτό είναι το όραμά σου και το όνειρό σου τόσο για σένα ως Theodore, όσο και για τους καλλιτέχνες της United We Fly;
Όχι, η στόχευση στο εξωτερικό δεν είναι το όραμά μου για όλους. Δεν είναι προτεραιότητά για όλους τους καλλιτέχνες της UWF. Εγώ αυτό που θα ήθελα είναι η UWF να μπορεί να δίνει τη δυνατότητα στους μουσικούς και στους καλλιτέχνες και στις μπάντες να ονειρεύονται μεγάλα πράγματα. Αρκεί βέβαια να είναι και πραγματοποιήσιμα. Αυτό δεν είναι κάτι εύκολο. Δεν είναι εύκολο ούτε για την εταιρεία, ούτε για τους καλλιτέχνες, ούτε για τη σχέση μεταξύ της εταιρείας και των καλλιτεχνών και φυσικά δεν γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη. Είναι μια σταθερή διαδικασία η οποία θέλει υπομονή, επιμονή, πίστη, δουλειά και εμπιστοσύνη μεταξύ των δύο πλευρών. Και ακόμα και έτσι, κανείς δεν σου εγγυάται ότι θα έρθει το μεγάλο αποτέλεσμα που επιθυμείς. Το λέω πολύ συχνά, αλλά είναι η αλήθεια: θα ήθελα η UWF να γίνει μια μέρα η εταιρεία που ονειρευόμουνα να υπήρχε όταν εγώ ξεκίνησα να κάνω μουσική.
Διάβασα μία συνέντευξή σου στην οποία έλεγες πως «πολλοί μπορούν να βγάλουν κάτι αξιόλογο από πλευράς παραγωγής αλλά το θέμα είναι να το ντύνουν και με το σωστό περιτύλιγμα». Υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης που στο μυαλό σου έχει όλο το πακέτο; Που τα κάνει όλα σωστά;
Στο εξωτερικό πολλά γίνονται σωστά. Εξάλλου κι εγώ αυτό κάνω, εμπνέομαι από τις ιδέες των άλλων, για να σκεφτώ δικές μου. Παρακολουθώ με πολύ ενδιαφέρον για παράδειγμα τη χρήση των social media. Και προσπαθώ να σκεφτώ εναλλακτικές ιδέες, γιατί για παράδειγμα εγώ δεν θέλω να δείχνω συνέχεια το πρόσωπό μου (που όλοι οι κανόνες λένε όσο περισσότερο πρόσωπο δείχνεις τόσο πιο πολύ θα ενδιαφερθεί ο κόσμος). Και οι απαντήσεις έρχονται από ονόματα που δεν θα το περίμενες. Δηλαδή αν παρακολουθήσει κάποιος τo Instagram των IDLES… Αυτοί ας πούμε ανήκουν στον σκληρό ήχο, αισθάνονται ότι δεν μπορούν να πουν ότι είναι ποπ με ευκολία (άσχετα αν όλοι ποπ κάνουμε ή θα θέλαμε να κάνουμε, κι αυτό δεν έχει να κάνει με τον ήχο μας) αλλά οι IDLES χειρίζονται την εικόνα τους πολύ ωραία. Και τι κάνουνε; Παίζουν συχνά με το “bromance” που τους δένει, δείχνουν πώς ζούνε, κάποια στιγμιότυπα από το τουρ κι άλλες χαζομάρες και σου πουλάνε το παραμύθι τους. Γιατί τα social media τι λένε; Ότι πρέπει να δείξεις μια αλήθεια. Άρα το θέμα είναι ποια αλήθεια θα επιλέξεις να δείξεις.
Καθώς βρισκόμαστε στο τέλος της χρονιάς, δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω: τελειώνει με θετικό πρόσημο το 2022; Τι εύχεσαι για το 2023;
Το 2022 ήμουνα καλά και ένιωθα και καλά. Έκανα πάρα πολλά πράγματα. Ολοκλήρωσα τον δίσκο μου. Είχα χρόνο να σκεφτώ τι θέλω να κάνω μακροπρόθεσμα -γενικά, όχι μόνο στο στούντιο, αλλά και με άλλα πράγματα. Κατάφερα επίσης να ταξιδέψω και πάλι στο εξωτερικό, έπαιξα σε ωραία φεστιβάλ, συνάντησα ξανά κόσμο στο δρόμο, κάθισα στο backstage σε φεστιβάλ με άσχετες μπάντες και τα είπαμε... Κι έχω και πολλά όνειρα και στόχους και για το 2023, γράφω… Θα ήθελα πολύ να βγάλω κι άλλο δίσκο, αλλά δεν θέλω να ανακοινώσω κάτι και μετά να μην είμαι συνεπής σε αυτό που θα πω. Έχω στο μυαλό μου τι θέλω να κάνω, αλλά δεν ξέρω αν θα μπορέσω να το ολοκληρώσω το επόμενο χρονικό διάστημα. Προσπαθώ. Σίγουρα θα βγάλω κάποια κομμάτια πάντως. Κι έχω κι άλλα ταξίδια, θα βγω ξανά σε περιοδεία. Είναι ωραίο πράγμα και μου χει λείψει. Είναι αυτό που σου δίνει ενέργεια, λες στον εαυτό σου: θα πάω εκεί και θα δω κόσμο και θα με δει κόσμος και θα τραγουδήσουμε μαζί, θα είμαστε όλοι στον ίδιο χώρο και θα μοιραζόμαστε μια κοινή κατάσταση, είναι πολύ ωραίο όλο αυτό, τόσο ωραίο!
Ο Theodore παρουσιάζει live το concept album του The Voyage, μαζί με άλλα αγαπημένα του κομμάτια, την Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου στον Συνδετήρα στην Πάτρα (με opening act τους Whereswilder) και το Σάββατο 3 Δεκεμβρίου στο Oddity Club στην Αθήνα.
