Είμαι ο Πάρις Ρούπος και είμαι stand-up κωμικός. Ενώ κάποιους συναδέλφους τους βοηθάει, εγώ γράφω τα κείμενα μου χωρίς συνοδεία μουσικής, καθώς απλά θα καταλήξω να κοπανιέμαι και να κάνω air-guitar, χωρίς να έχω συντάξει γραμμή.
Ιδού όμως δυο γραμμές για καθένα από τα 10 αγαπημένα μου άλμπουμ, τα οποία έχω ακούσει τόσες φορές που πιστεύω ότι η 80χρονη γειτόνισσά μου κάνει πλέον air-drums με τις βελόνες του πλεξίματος. Δεν είμαι αρνητικός σε νεότερες κυκλοφορίες αλλά όπως και να το κάνουμε, όταν είσαι 36 χρονών, δύσκολα κάποια από αυτές θα μπει στη δεκάδα των αγαπημένων δίσκων της ζωής σου. Επίσης είναι όλα “στα ξένα”. Ελληνικά σε κάποια άλλη λίστα ίσως. Καλή ανάγνωση!
1. Rage Against The Machine - Rage Against The Machine (1992)
Ίσως το δυνατότερο ντεμπούτο συγκροτήματος ever. Η "ριφφομηχανή" δούλεψε άψογα -δεν υπάρχει κομμάτι που να περνά απαρατήρητο και δεν υπάρχει κομμάτι που να μη σε κάνει να θέλεις να σηκωθείς από κρεβάτια, καναπέδες, ντιβάνια, μπαμπού και να αρπάξεις μια πέτρα. Το αν θα την πετάξεις είναι άλλο ζήτημα. Το σημαντικό είναι που την άρπαξες. “But first... you have to get mad!” όπως έλεγε και ο Peter Finch στο διαχρονικό “Network”.
To άλμπουμ εκκίνησης για το θρυλικό μπουλούκι του “Rolling Thunder Revue” και με το αξεπέραστο βιολί της Scarlet Rivera να το ντύνει στα ζεστά. Ξεκινά με το εμβληματικό “Hurricane”, μια μεμονωμένη επιστροφή του Dylan στα “τραγούδια διαμαρτυρίας” (όρο που δε δέχτηκε κάποτε). Περνά στο πολυδιασκευασμένο “One More Cup Of Coffee” (τσεκάρετε διασκευή του από Sertab Erener. Ίσως η καλύτερη όλων). Και κλείνει με το “Sara”, μια σπαρακτική ωδή στην τότε σύντροφό του, που ήταν στα χωρίσματα.
Τα έχει όλα και τα δένει όλα. Παλιό καλό folk, ηλεκτρισμός, ακορντεόν, μαντολίνο, φυσαρμόνικα. Κάπου στο άλμπουμ θα ακούσεις και λίγο μπουζουκάκι.
3. Queen - News Of The World (1977)
Προσπερνώντας τα ραδιοφωνικά/γηπεδικά χιτς “We Will Rock You” / “We Are The Champions”, ο υπόλοιπος δίσκος είναι ένα διαμάντι ροκ λυρισμού, με σωστές ξερές κιθάρες και στακάτα ντραμς. Περιέχει ακόμα πανκ κομμάτι ήδη στην ίδια χρονιά που το κίνημα γεννήθηκε. Έτοιμο το είχαν; Μάλλον. Γιατί είναι οι Queen.
4. Pink Floyd - Animals (1977)
Ίδια χρονιά. Άλλου παπά ευαγγέλιο. Πρώτη ενδελεχής ενασχόληση των Floyd με τα ζώα ως συμβολισμούς αλλά και ως εικαστικές μασκότ. Εμπνεόμενοι από τη Φάρμα Των Ζώων του Όργουελ, στήνουν ένα τρομακτικά δυστοπικό ηχητικό σύμπαν, που σε τραβάει στα σκοτάδια της ματαιοδοξίας. Ειδικά το "Pigs (Three Different Ones)" δεν το ακούς εύκολα μόνος με κλειστά τα φώτα. Για μένα, μουσικά το καλύτερο άλμπουμ τους, ιδανικός προπομπός του “The Wall”. Και με το πιο πετυχημένο εξώφυλλο. Βγαίνοντας από τη μία πλευρά του Λονδίνου, συναντάς το εργοστάσιο Βattersea και είναι δύσκολο πια να to φανταστείς χωρίς ένα γουρουνάκι να ίπταται πάνω από τις καμινάδες του.
5. Alan Parsons Project - I, Robot (1977)
Τι χρονιά και αυτή. Ένα από τα πιο υποτιμημένα συγκροτήματα με ένα από τα πιο παραγνωρισμένα άλμπουμ. Κι όμως αν γουστάρεις ηλεκτρονική, εδώ είναι οι απαρχές. Και πιο πίσω, αλλά και εδώ. Ο τεχνικός ήχου του Dark Side Of The Moon, κάνει τα δικά του προσωπικά θαύματα συνδυάζοντας synth, disco, funk και ηλεκτρονική μπαλάντα.
6. Τom Waits - Bounced Checks (1981)
Ποιος δε θα' θελε να χωθεί μια κρύα βροχερή νύχτα σε ένα υπόγειο καταγώγι, που έχει μόνο ένα πιάνο και έναν βραχνό τύπο σαν τον Tom Waits στο μικρόφωνο (ιδανικά τον ίδιο), να γίνεται λιωμίδι στο μπέρμπον και να έχει την αίσθηση ότι παίζει αποκλειστικά και μόνο για εκείνον; Μόνο εγώ; Σίγουρα όχι μόνο εγώ. Αυτό το άλμπουμ είναι η μη ζωντανή εκτέλεση αυτού που μόλις περιέγραψα. Αλλά αν το βάλεις να παίξει, μεταφέρεσαι αυτομάτως σε αυτό το σκηνικό. Και σου δίνει και μια πολύ σοβαρή δικαιολογία. Το πιάνο είναι που πίνει, όχι εσύ.
7. Rory Gallagher - Irish Tour '74 (1974)
Ό,τι πιο ωμό και αυθεντικό καταγράφηκε ποτέ ζωντανά. Ακούς το άλμπουμ και νιώθεις τον ιδρώτα να στάζει στην Stratocaster. Από τα ακουστικά μέρη μέχρι τις αυτοσχεδιαστικές εξάρσεις και τις άναρθρες κραυγές ανάμεσα στις αλλαγές, θα έδινα νεφρό για να ήμουν εκεί. Κι ας είχα ήδη μόνο ένα. Τόσο πολύ! Σπουδαία μουσική κατάθεση από τον πιο σπουδαίο λευκό κιθαρίστα. Γιατί υπήρξε και ο Χέντριξ.
7. Talking Heads - Stop Making Sense (1984)
Δεύτερο liv άλμπουμ (και ταινία παρακαλώ). Ένα στιλιστικό και εικαστικό έπος, με σωστές δόσεις επιτηδευμένης παράνοιας, από το πιο πρωτοποριακό γκρουπ της εποχής. Οι πειραματισμοί πολλοί και όλοι πετυχημένοι. Οι αυτοδιασκευές επίσης. Ακούγεται χορεύοντας.
9. The White Stripes - Elephant (2003)
Ωπ! Κάτι νεότερο; Τι έγινε εδώ; Σνομπάροντας λανθασμένα την “καινούρια μουσική” της γενιάς μου όταν ήμουν 17 με φράσεις όπως “όλα τα καλά έχουν ήδη βγει”, αυτός ο δίσκος με διέψευσε πανηγυρικά. Με σχεδόν μόλις δύο όργανα, και όμως ακούγεται τόσο γεμάτος. Κάθε τραγούδι σε κοιτά με πρωτοφανή ευθύτητα και ο ρυθμός χτυπά κατευθείαν στο στέρνο. Blues, gospel, folk και punk από τον Jack White, τον πιο ταλαντούχο, πιστεύω, μουσικό των τελευταίων 25 χρόνων. H “αδερφή” του Meg, κρατάει τα ντραμς λιτά αλλά στιβαρά και αναδεικνύει τις πρωτότυπες συνθέσεις. Το δε εναρκτήριο “Seven Nation Army” είναι λες και φτιάχτηκε επίτηδες για συνθήματα παντός είδους.
10. Jethro Tull - Aqualung (1971)
Πάμε ξανά στα παλιά. Προηγήθηκαν και άλλα άλμπουμ των Tull, αλλά νιώθω ότι ετούτο είναι που επέβαλλε το φλάουτο στη ροκ για τα καλά. Ο δικός μου προσωπικός δίσκος αμφισβήτησης της θρησκείας και της εκπαίδευσης κατά τη διάρκεια της εφηβείας (περισσότερο ακόμα και από το “The Wall”). Ένιωθα άγριος, παράνομος και αφορισμένος και μόνο που το άκουγα. Στο μικρό μυαλό μου όλα αυτά βέβαια. Όταν σε ένα διάλειμμα του λυκείου, το βάλαμε στα κρυφά να παίξει στα μεγάφωνα του προαυλίου ώστε να το ακούσει όλο το σχολείο (ακόμα και οι κάγκουρες) ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος.
Προλάβετε τον Πάρι Ρούπο στον τελευταίο του κύκλο stand-up comedy παραστάσεων με τίτλο «Δουλίτσα Να Υπάρχει» στο Θέατρο Αλκμήνη, κάθε Πέμπτη στις 21:30. Η παράσταση της Πέμπτης 26 Μαΐου θα βιντεοσκοπηθεί. Be part of the history.
