φωτογραφίες: Ειρήνη Μιχοπούλου (http://www.iriniphoto.com/)
Στο δελτίο Τύπου για το Honey, αναφέρεις ότι αφορά την «πραγματικότητα μέσα στην πραγματικότητα και την εξαΰλωση του tagging και των κοινότοπων δυικών αντιλήψεων (με προεξάρχοντα τα δίπολα έρωτας/θάνατος, θόρυβος/σιωπή)». Επίσης, ονομάζεις τον δίσκο «πρόβα θανάτου». Θα ήθελες να αναλύσεις περαιτέρω τη σκέψη σου και το πώς επιδίωξες να την υλοποιήσεις;
To project Dance With Invisible Partners αντλεί αποκλειστικά από το μαγικό, το ομιχλώδες, το αφηρημένο· τη διεπιφάνεια του ορίζοντα. Στην ημίρρευστη αυτή κατάσταση μεταξύ υγρού και αερίου, έννοιες που κατηγοριοποιούνται κοινωνικά ως διαμετρικά αντίθετες, για εμένα είναι συνενωμένες σε έναν κορμό –κάτι το οποίο προσλαμβάνω ως πλησιέστερο στην αλήθεια από τη στενή, γραμμική αντίληψη των φαινομένων. Αυτή όμως η κατάσταση δεν είναι ενός άλλου κόσμου, είναι αυτού εδώ: χωρίς σώμα, δεν υφίσταται. Είτε περικλείεται από την πραγματικότητα των φαινομένων, είτε την περικλείει –το ίδιο είναι στα δικά μου μάτια.
Στο πεδίο λοιπόν αυτό, η σιωπή και ο θόρυβος, το φως και το σκοτάδι ή ο θάνατος και ο έρωτας μπορούν να είναι ένας και αυτός πόλος: ένα πρόσωπο άχρονο, έξω από το φάσμα του ορατού. Όταν άκουσα τον στίχο του Τάσου Τζωρτζάτου «είναι πρόβα θανάτου ο έρωτας», χαμογέλασα –οι ποιητές λένε απλά με δύο λέξεις εκείνο που οι μουσικοί λένε με 39 λεπτά μουσική.
Η υλοποίηση όλου αυτού του υποβάθρου δεν έχει σχέση τόσο με τα τεχνικά μέσα –ΟΚ, τα αιθέρια synth προκύπτουν από μόνα τους, ή τα απόκοσμα reverb– αλλά με συγκεκριμένη, κατά τη δημιουργία, υπερκρίσιμα ρευστή κατάσταση. Η οποία σημειωτέον έχει μέσα μου μια έλλειψη βαρύτητας καθαρά ποπ αισθητικής. Όπως μία σταγόνα μέλι, μία πρόβα θανάτου ή ένας μεγάλος έρωτας.
Το Honey κυκλοφορεί ουσιαστικά από εσένα, ανεξάρτητα. Δεν υπήρξε ενδιαφέρον από εταιρείες ή ακολούθησες συνειδητά τη συγκεκριμένη οδό;
Έμαθα πώς λειτουργεί το πράγμα, ψάχνοντας και ρωτώντας –δεν είναι και πυρηνική φυσική το να στήσει κανείς μόνος του μια κυκλοφορία με τα τεχνολογικά εργαλεία του διαδικτύου και κάποιες συνεργασίες. To Honey θα έβγαινε μόνο ψηφιακά, αν δεν υπήρχε η βοήθεια από την APIGEA/Symbeeosis για να εκδοθεί CD.
Αν συνεργαζόμουν με κάποια δισκογραφική εταιρία στο μέλλον, αυτό θα ήταν για να μπορέσει το project να πάει έξω χωρίς να απαιτήσει εξαντλητικά πολύ χρόνο και ενέργεια στα διαδικαστικά.
Οι στίχοι στον δίσκο είναι στα αγγλικά, όμως υπάρχουν και κάποιοι ελληνικοί στο “Nova York (Teardrops)”. Πώς προέκυψε αυτό; Θα σε ενδιέφερε η προοπτική να γράψεις περισσότερο στη μητρική σου γλώσσα στη συνέχεια;
Οι στίχοι του δίσκου γράφτηκαν εξ ολοκλήρου ένα απόγευμα στην Αμοργό και παρέμειναν έτσι κατά 95% μέχρι την κυκλοφορία. Δεν ήταν προϊόν σχεδιασμού, αλλά προέκυψε: η μουσική κάλεσε συγκεκριμένους φθόγγους (κάπου το έχει πει λίγο καλύτερα αυτό ο Ιωαννίδης). Η ελληνική γλώσσα με ενθουσιάζει –τα τραχιά της σύμφωνα σε συνδυασμό με τη δωρική της μουσικότητα– και γράφω και στα ελληνικά, για τον απλούστατο λόγο ότι έχουν πολύ μακρύτερη πορεία μέσα μου από άλλες γλώσσες και άρα πιο ευρεία πρόσληψη του κόσμου. Για τους επόμενους δίσκους θα δούμε, είναι νωρίς ακόμα.
Έχεις παίξει ουσιαστικά ο ίδιος όλα τα όργανα στον δίσκο. Πώς θα τον παρουσιάσεις όμως ζωντανά στη σκηνή του Six d.o.g.s.; Και τι άλλο θα περιέχει, ενδεχομένως, η setlist;
Πλέον το Dance With Invisible Partners είναι μπάντα. Παίζουμε με τον Νίκο Καραδοσίδη στα πλήκτρα και τον Δημήτρη Κατέβα στα τύμπανα, ενώ συμμετέχει ενεργά η Melina Nicole Harris στα φωνητικά. Ο ήχος είναι πιο ωμός και εξωστρεφής, το οποίο για live το βρίσκω έως απαραίτητο –με κουράζει μια ζωντανή εμφάνιση να ακούγεται σαν το CD. Στην παρουσίαση θα παίξουμε τον δίσκο και κάποιες πειραγμένες διασκευές.
Στη σελίδα σου στο Bandcamp υπάρχουν και κάποιες δουλειές σου για το θέατρο, οι οποίες απέχουν πολύ από όσα ακούγονται στο Honey. Πώς προσεγγίζεις αυτού του είδους τις αποστολές; Είναι ένας τομέας που σε ενδιαφέρει εξίσου με το γράψιμο τραγουδιών;
Μου αρέσει πάρα πολύ να φτιάχνω μουσική για το θέατρο, ενώ τώρα κάνω κάποιες δουλειές για κινηματογράφο που με ενδιαφέρει εξίσου. Για εμένα είναι ένα πεδίο πολύ δημιουργικό, καθώς οφείλεις να υπηρετήσεις ταυτόχρονα τον εσωτερικό σου ρυθμό, μα και τον εσωτερικό ρυθμό κάποιου άλλου, ενώ παράλληλα καλείσαι σταδιακά να υπηρετήσεις έναν τρίτο ρυθμό –αυτόν του έργου– το οποίο αποκτά καθώς αναπτύσσεται αυτόνομη οντότητα. Πανεπιστήμιο για χαλάρωση του έμφυτου σε όλους του καλλιτεχνικού ναρκισσισμού οι cross art συνεργασίες. Έχει ενδιαφέρον εκεί που λες «τι έγραψα πάλι ο Βάγκνερ» να σου λέει ο σκηνοθέτης «παρ’ το λίγο αλλιώς, γιατί δεν είναι και εντελώς μάπα, αλλά δεν κολλάει».
Πλην του δικού σου project, δραστηριοποιείσαι και μέσα από τους Λοκατόλα. Μίλησέ μας για αυτή την καλλιτεχνική κολεκτίβα και τους στόχους της...
Αν το Dance With Invisible Partners είναι ένα project για την πραγματικότητα μέσα στην πραγματικότητα, η Λοκατόλα είναι ένα project για την πραγματικότητα καθ’ αυτή μέσα σε ένα παγωμένο παρόν· ένα τρυφερά αποκαλυπτικό ρέκβιεμ του μεταμοντέρνου για ρομπότ που αντέχουν να δακρύζουν. Για μένα τα δύο αυτά project είναι το Yin και το Yang. Δεν υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο. Στόχο με τους Λοκατόλα έχουμε να παραμείνουμε ζωντανοί μέσα σε ένα νεκροτομείο όπου το οξυγόνο εξαντλείται με απειλητικό ρυθμό. Ή έστω να πεθάνουμε με twist.
Βιοπορίζεσαι κυρίως μέσω της πρωινής δουλειάς σου, ως νανοτεχνολόγος. Θα έλεγες ότι αυτό σε κάνει πιο χαλαρό ως προς το κυνήγι της επιτυχίας στο καλλιτεχνικό κομμάτι;
Επιστήμονας θα έλεγα πιο γενικά –στη νανοτεχνολογία είναι το διδακτορικό μου, αλλά περισσότερο ασχολούμαι με ένα ευρύ φάσμα της έρευνας και των εφαρμογών της βιοφυσικής και της βιοχημείας στα φυσικά προϊόντα, ας πούμε πώς θα έβλεπε ο Feynman τα λουλουδάκια. Πραγματικά την επιτυχία σε ό,τι αφορά την τέχνη, μου είναι δύσκολο να την ορίσω: ο Van Gogh πούλησε έναν πίνακα σε όλη του τη ζωή. Για εμένα η μουσική είναι το σημαντικότερο πράγμα στο σύμπαν, η γλώσσα του θεού, μια παιδική χαρά στην αιωνιότητα. Θέλω να έχει πάντα αυτά τα χαρακτηριστικά, να παίζω και να μοιράζομαι πράγματα όταν το νιώθω 100%. Aυτό για εμένα είναι ο ορισμός της επιτυχίας και, υπό μια τέτοια έννοια, την κυνηγώ μανιωδώς. Τώρα, αν δημιουργηθεί μία προσμονή για όσα κάνω/κάνουμε, τύπου οι Beatles πριν πάνε στην Αμερική, ε, να το συζητήσουμε και με τους λογιστές.
Πολλές φορές, το ντεμπούτο ενός καλλιτέχνη έρχεται έπειτα από χρόνια προσπαθειών και μεγάλη συσσώρευση υλικού. Ισχύει αυτό στην περίπτωσή σου; Έχεις ήδη υλικό για επόμενες κυκλοφορίες;
Έχω άπειρο υλικό. Τόσο, που είναι οπωσδήποτε πιο οικονομικό ενεργειακά να φορμάρω τους σκληρούς, να πετάξω τις κασέτες και να γράψουμε από την αρχή. Πάντως κάποια θέματα είναι νομίζω καλά και υπάρχουν –εκτός από πρόχειρες ηχογραφήσεις– και στο κεφάλι μου. Εμμονικά.
Dance With Invisible Partners: ποια η σημασία του ονόματος; Θα μπορούσε αυτό να «στεγάσει» και άλλους στο μέλλον ή θα χρησιμοποιείται πάντα για τις σόλο απόπειρές σου;
Σε πρόλαβα κάπως πιο πάνω. Με ενδιαφέρει όμως, πέραν του περιεχομένου, να έχει και το σχήμα καθαυτό την ευελιξία του αθέατου. Τώρα είμαστε τέσσερις. Θα μπει ίσως και πέμπτο μέλος: μεγάλη λατρεία τα αναλογικά synth μπάσα για να μην τα φροντίζει κάποιος αποκλειστικά. Μπορεί να κάνουμε εμφανίσεις και σε μικρότερες ομάδες για μικρούς π.χ. χώρους, όπως έχουμε ήδη κάνει με τη Melina. Θα μου άρεσε το project να αποκτήσει μία αυτόνομη οντότητα. Ίσως και χωρίς εμένα κάποτε. Ίσως και χωρίς καν μουσικούς. Μπορεί να διευθύνεται από τεχνητή νοημοσύνη, που θα χορεύει με τους αόρατους εραστές της –τον χρόνο, τη βαρύτητα, τις φράκταλ γεωμετρίες των φύλλων, τον αμοργιανό αέρα, τα ostinati του Μπαχ– πάνω στα γεμάτα αγάπη αξόδευτη απομεινάρια της ανθρωπότητας.
{youtube}_IVK-If_oPk{/youtube}
