Με τη συναυλία της 20ής Απριλίου στο Temple ξεκινάει η πρώτη σας ευρωπαϊκή περιοδεία, που αναμένεται να σας πάει σε αρκετές χώρες. Ποιος είναι ο δικός σας πήχης γι' αυτές τις εμφανίσεις, με τον οποίον θα μετρήσετε την επιτυχία τους;
Όπως είπες είναι η πρώτη μας ευρωπαϊκή περιοδεία και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να σου πω ακόμα ότι ξέρουμε ποιoς θα είναι ο πήχης. Το θέμα είναι να παρουσιάσουμε τους Hail Spirit Noir σε όσο πιο πολύ κοινό γίνεται, αλλά όλα αυτά θα κριθούν εκ του αποτελέσματος. Δηλαδή μετά την περιοδεία το όνομα να είναι πιο γνωστό, ώστε να μπορέσουν να επακολουθήσουν κι άλλα. Τα φεστιβάλ και τα one-off που έχουμε κάνει μέχρι τώρα δεν νομίζω ότι αποτελούν τον καταλληλότερο γνώμονα. Το πιθανότερο είναι ότι, από 'δω και πέρα, θα αποκτήσουμε μια καλύτερη εικόνα και θα μπορούμε πλέον να θέτουμε και τον πήχη. Για την ώρα, οψόμεθα.
Πριν από το Temple, ωστόσο, θα ανοίξετε τη συναυλία των In The Woods... στη Θεσσαλονίκη (Eightball, 14/4). Σας άρεσε η αναπάντεχη επιστροφή τους με το Pure, πίσω στο 2016;
Και μόνο το γεγονός ότι είχε επιστρέψει η μπάντα που κυκλοφόρησε το Omnio, ήταν θεϊκό κατά τη γνώμη μου! Βέβαια, το Pure δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε στην αρχή. Αλλά είναι οι In The Woods… Κανένας δίσκος τους δεν θα σου πει με το καλημέρα τα πάντα. Τουλάχιστον αυτό συνέβη σε 'μένα. Έτσι και με το Pure: αφού του αφιέρωσα λίγο χρόνο, με κέρδισε και με το παραπάνω. Ίσως το ότι είναι πιο mellow να με ξένισε λίγο ή απλά η φωνή του James Fogarty, η οποία θέλει λίγο συνήθεια. Να το πω πιο απλά, ήταν ένας δίσκος που τον αγόρασα.
Το 2016 ήταν και για εσάς σημαντικό έτος, καθώς βγάλατε την 3η σας δουλειά Mayhem In Blue, έναν εξαιρετικό δίσκο, που μάλιστα βρέθηκε και στις δικές μας 20 εγχώριες προτάσεις για τη χρονιά εκείνη (εδώ), καθώς άγγιξε και αυτιά που, κατά τα λοιπά, δεν έχουν επαφές με το metal. Τι κάνει τον ήχο σας «φιλικό» προς ένα ευρύτερο rock ακροατήριο; Οφείλεται άραγε στα progressive rock ακούσματά σας;
Σας ευχαριστούμε πολύ. Ήταν ο δύσκολος 3ος δίσκος. Νομίζω ότι τα καταφέραμε, πάντως. Ήταν βασικά σημαντική χρονιά γιατί ξεκινήσαμε και τα live, κάτι που προσπαθούσαμε πολύ καιρό και με τον Σάκη Μπαντή (ex-Horizon’s End), τον Cons Marg (Until Rain, Dustynation) και τον Φοίβο (Agnes Vein, Katavasia, Freefall), το πετύχαμε. Τώρα, για το ευρύτερο ακροατήριο, τι να σου πω... Δεν ήταν ποτέ αυτοσκοπός. Υποθέτω το γεγονός ότι ο ήχος μας παρουσιάζει μια ποικιλομορφία ως προς τις επιρροές του, αλλά και το πώς ενορχηστρώνουμε τα τραγούδια, να βοηθούν. Δεδομένου ότι δεν περιορίζουμε και το τι περνάει στα κομμάτια ως επιρροή, απλά το φιλτράρουμε ώστε πάντα να βγαίνει Hail Spirit Noir το αποτέλεσμα.
Δεν έχεις άδικο για το prog rock. Θεωρώ ότι μας έκανε ελαφρώς πιο προσιτούς. Δεν είναι να πεις ότι είμαστε και σε φάση arena-rock μπάντας, αλλά έχουμε κερδίσει κοινό που, αν του παρουσιαζόμασταν ως αμιγώς black metal γκρουπ, θα αδιαφορούσε χωρίς να δώσει δεύτερη ευκαιρία. Χωρίς να ακολουθούμε απαραίτητα rock φόρμες, έχουμε κάποια catchy περάσματα τα οποία παραπέμπουν στo rock. Πάντως το μόνο βέβαιο είναι ότι εξακολουθούμε να είμαστε μια metal μπάντα.
Πόσοι κατάφεραν αλήθεια να εντοπίσουν τη λατέρνα που βάλατε στο "Lost In Satan's Charms"; Και πώς σας ήρθε η ιδέα;
Να την εντοπίσουν ως λατέρνα, προφανώς μόνο Έλληνες. Δεν περίμεναμε από έναν Γερμανό ή έναν Γάλλο να την πιάσει. Οι περισσότεροι του εξωτερικού το χαρακτήρισαν ως ένα barrel-organ, που δίνει την αίσθηση καρναβαλιού. Δεν έπεσαν πολύ έξω, αλλά νομίζω ελάχιστοι γνώριζαν την ύπαρξή της. Η αλήθεια είναι ότι η ιδέα μας είχε έρθει γιατί το κομμάτι ήθελε ένα συναίσθημα πικρό και γλυκό μαζί, το οποίο είναι αρκετά χαρακτηριστικό της λατέρνας. Ειδικά σε μας, μας βγάζει μια νοσταλγία αλλά και κάτι παρανοϊκό με τη συνεχή επανάληψη. Συν το ότι προσπαθούμε να έχουμε πλούσια ενορχήστρωση ώστε να πετυχαίνουμε τους ήχους που «ακούμε» στο μυαλό μας. Ήταν δύσκολο βέβαια να τη συντονίσουμε με το υπόλοιπο κομμάτι, να 'ναι καλά ο Δημήτρης Ντούβρας (μας έχει μιξάρει και τους 3 δίσκους μέχρι τώρα), ο οποίος το πέτυχε άψογα.
Πέρα από τις prog αγάπες σας, έχετε κατά καιρούς μιλήσει και για τον Μάνο Χατζιδάκι. Πέρα από την προφανή επιλογή του Reflections στην αρχική του ηχογράφηση με τους New York Rock & Roll Ensemble (1970), ποιους άλλους δίσκους του έχετε περί πολλού;
Σίγουρα το Χαμόγελο Της Τζοκόντα και την Οδό Ονείρων. Όμως το ταλέντο του Χατζιδάκι ήταν και με ποιους συνεργαζόταν. Η Λιλιπούπολη μπορεί να μην είναι δικό του έργο μουσικά (αλλά του Νίκου Κυπουργού), όμως η στάμπα της ενορχήστρωσής του είναι μεγάλη. Η αλήθεια είναι ότι είμαστε και ο Χάρης κι εγώ οπαδοί σχεδόν του συνόλου του έργου του, οπότε γίνεται δύσκολο να ξεχωρίσουμε. Απλά το Relfections είναι το κάτι άλλο.
Καινούρια δουλειά, πότε θα πρέπει να περιμένουμε; Είστε σε διαδικασία δημιουργίας νέου υλικού ή προέχουν οι συναυλίες;
Τώρα ετοιμαζόμαστε για την πρώτη μας περιοδεία και, όπως αντιλαμβάνεσαι, ο ενθουσιασμός και το άγχος να πάνε όλα καλά την καθιστούν το επίκεντρο των ασχολιών μας. Ιδέες υπάρχουν και σιγά-σιγά κάτι δουλεύεται, αλλά μάλλον θα πάρουμε λίγο ακόμα χρόνο μέχρι να μπορέσουμε να πούμε το οτιδήποτε.
Μία εμφάνιση που σίγουρα ξεχωρίζει στην προσεχή ευρωπαϊκή τουρνέ, είναι αυτή στο φετινό Roadburn, στο Tilburg της Ολλανδίας. Έχει τύχει να βρεθείτε στο φεστιβάλ ως θεατές;
Όχι προσωπικά, η αλήθεια είναι, αλλά έχω την εντύπωση ότι ο Φοίβος, ο ντράμερ μας, έχει πάει και είχε μείνει ενθουσιασμένος. Όπως και να 'χει πρόκειται για μεγάλο φεστιβάλ και είναι έτσι κι αλλιώς τιμή μας που θα παίξουμε εκεί, με όλα αυτά τα ονόματα που έχει φιλοξενήσει τόσα χρόνια. Και φέτος οι Godspeed! You Black Emperor δεν είναι και λίγο, ή οι Wormlust· το Waste Of Space project θα είναι επίσης εντυπωσιακό κατά τα φαινόμενα, όπως και η εμφάνιση των Cult Of Luna με την Julie Christmas. Επίσης, είναι ακόμα πιο τιμητικό το γεγονός ότι είμαστε η πρώτη ελληνική μπάντα που θα εμφανιστεί στο ιστορικό αυτό φεστιβάλ.
Τι έχει συμβεί και μπάντες σαν τη δική σας βρίσκουν τον δρόμο τους προς μια ευρωπαϊκή περιοδεία, πολύ πιο εύκολα σε σύγκριση με το τι γινόταν πριν καμιά 15αριά χρόνια; Πέφτει πια σοβαρή δουλειά στα εγχώρια γκρουπ; Έχει να κάνει με τη μετατόπιση όλων προς το συναυλιακό «παιχνίδι», ελέω της καθίζησης των πωλήσεων;
Το «πολύ πιο εύκολα», είναι σχετικό. Είναι όντως αλήθεια ότι οι ελληνικές μπάντες που ξεκινάνε να κάνουν περιοδείες είναι σαφώς περισσότερες, όμως οι οργανωτικές δυσκολίες θεωρώ παραμένουν ίδιες. Αυτό που κάνει τα γκρουπ να θυσιάζουν χρόνο και χρήμα –και γενικότερα να ασχολούνται με το συγκεκριμένο κομμάτι– είναι αυτό ακριβώς που είπες: αντιμετωπίζουν τους εαυτούς τους πολύ πιο σοβαρά. Δεν είναι ότι τη δεκαετία του 1990 στερούμασταν ταλέντων, αλλά το ότι δεν ήταν πολλές όσες μπάντες ήταν διατεθειμένες να θυσιάσουν κάποια πράγματα για να βγουν σε περιοδεία. Η τεχνολογική άνοδος σε θέματα ηχοληψίας και η αυξημένη τεχνογνωσία βοήθησαν με τη σειρά τους τα συγκροτήματα να παρουσιάζουν τη δουλειά τους με εφάμιλλο τρόπο, χωρίς να χρειάζεται να απευθύνονται στο εξωτερικό.
Τώρα, σχετικά με τις πωλήσεις, τι να σου πω. Δεν νομίζω ότι ξεκινά κανείς μια μπάντα με σκοπό μόνο να πουλήσει ή να γίνει γνωστός. Ανέκαθεν τα live ήταν ο καλύτερος τρόπος να γίνεις γνωστός και να δείξεις τι αξίζεις. Οπότε, δεδομένου ότι έχουμε στην Ελλάδα μπάντες που παίρνουν σοβαρά την τέχνη τους, να το πούμε λίγο κομψά, τα live και οι περιοδείες –είτε εντός, είτε εκτός– είναι ελαφρώς μονόδρομος. Και επειδή όλο αυτό είναι αμφίδρομο, το κοινό του εξωτερικού προσέχει περισσότερο πλέον τις ελληνικές μπάντες, όταν βλέπει ότι η δουλειά που γίνεται είναι ολοκληρωμένη. Έτσι, όταν ένα συγκρότημα αφήσει καλές εντυπώσεις στη συναυλία, κάποιος θα παροτρυνθεί να πάρει μια κόπια ή ένα t-shirt.
{youtube}nQ1oop-wvjs{/youtube}
