20. ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΑΓΟΣ QUINTET: Καντάδες Για Ένα Δαίμονα [b-otherSide]
του Μιχάλη Τσαντίλα
Οι επαναστατημένες, πυρετώδεις, βαθιά ανθρωπιστικές λέξεις του Γιώργου Δάγλα μεταμορφώνονται σε 8 ιδιότυπες jazz metal καντάδες, δίνοντας έναν καταπληκτικό δίσκο. Το αποτέλεσμα δίνει ουσιαστικά ζωή σε μια νέα πνευματική οντότητα, σε κάτι που φτιάχτηκε από συστατικά τα οποία δεν υπάρχουν αυτούσια αλλού.
19. MOTHER TURTLE: II [ανεξάρτητη έκδοση]
του Αλέξανδρου Τοπιντζή
Κάθε χρόνο, με κυκλοφορίες σαν κι αυτή, η ελληνική prog σκηνή χτίζει τη χρυσή εποχή της. Δίσκος-ορόσημο της φετινής χρονιάς για τον προοδευτικό ροκ χώρο, το II της Μαμάς Χελώνας θα μπορούσε να είναι το 4ο αλμπουμ που δεν έβγαλαν ποτε οι Aphrodite's Child.
18. AGATUS: The Eternalist [Hells Headbangers]
του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη
Αυτό που γίνεται στα τελευταία δισκογραφικά βήματα των Agatus και των Zemial, είναι απόδειξη του πού μπορεί να οδηγήσει η κατάρρευση των νοητικών ορίων μεταξύ ειδών στο μυαλό ενός καλλιτέχνη, με αποτέλεσμα την επικέντρωση στην άντληση έμπνευσης από όλο το φάσμα της μουσικής που τον έχει γαλουχήσει. Με το Eternalist, οι Agatus παραδίδουν ένα διαμάντι αστίλβωτου επικολυρικού metal, βγαλμένο από το καμίνι των 1980s, με κάποιες αναφορές στο ακραίο παρελθόν τους: ένα κράμα που υπακούει στον όρο «ολοκληρωμένος δίσκος».
17. ΣΩΤΗΡΕΣ: Σωτήρες [Λουβάνα]
του Μιχάλη Τσαντίλα
Τι θα συμβεί αν βάλεις στο ίδιο δωμάτιο 4 εγνωσμένης αξίας μουσικούς; Αν πρόκειται για τους Φώτη Σιώτα, Λευτέρη Μουμτζή, Κώστα Παντέλη & Βασίλη Μπαχαρίδη, τότε θα πάρεις 10 τραγούδια που αποφεύγουν τις ευκολίες χωρίς να χάνουν σε αμεσότητα, που καταπιάνονται με το σήμερα χωρίς να εξαντλούνται στα «επίκαιρα», που διαθέτουν χιούμορ χωρίς να υπολείπονται σε συμβολισμούς, που αντλούν πανταχόθεν χωρίς να χάνουν την ταυτότητά τους. Εν ολίγοις, θα γευτείς μια άξια και απαλλαγμένη από την ανάγκη ετικέτας εκδοχή του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού.
16. AΕΝΑΟΝ: Hypnosophy [Code666]
του Γιάννη Καγκελάρη
Οι Aenaon συγκαταλέγονται στις εργατικότερες συμπράξεις της εγχώριας σκηνής, μετρώντας 3 ολοκληρωμένους δίσκους σε διάστημα 5 ετών, δίχως να μένουν κατασταλλαγμένοι σε στασιμότητα, μα εξωθώντας σε νέα όρια το όραμα του ήχου τους. Εδώ, η progressive οπτική περιεργάζεται επιμελώς avant-garde αναδρομές, επιχειρώντας μια διατρητική διείσδυση τόσο στον πυρήνα, όσο και στις Αέναα Ανελισσόμενες δομές του. Ξεκινώντας από τους King Crimson και καταλήγοντας στους Vulture Industries (δίχως την παραμικρή έκπτωση σε δυσαρμονία), είναι ένα εγκεφαλικό οδοιπορικό, όπως και κάθε ολοκληρωμένη δουλειά της μπάντας. Το μόνο βέβαιο, πως με το Hypnosophy θα κερδίσουν μεγαλύτερη μερίδα του κοινού. Αν υπάρχει κάτι να προσάψουμε, είναι πως η καλύτερη δουλειά τους δεν έχει ακόμα επέλθει.
15. THE BOY: Έτοιμοι Ένα [Inner Ear]
του Βαγγέλη Πούλιου
Φιλοξενεί τους προβληματισμούς του Αλέξανδρου Βούλγαρη σχετικά με το τι σημαίνει το «σχετίζεσθαι» στην Αθήνα του 21ου αιώνα, μιλώντας για μια γενιά η οποία στέκεται κάπως άβολα σ’ ένα πολλαπλώς μεταιχμιακό σημείο: μεταξύ της νεότητας και της «μέσης» ηλικίας, αλλά επίσης μεταξύ ενός αναλογικού κόσμου –προσαρμοσμένου ακόμα στους κανόνες της άμεσης συναναστροφής– και ενός ψηφιακού, ο οποίος μοιάζει να μπερδεύει διαρκώς το μέσο με το μήνυμα.
14. RUINED FAMILIES: Education [Adagio830]
της Κάλλιας Κακαλέτρη
Διαρκώντας μόλις 17 λεπτά και κάτι, ο 3ος δίσκος των Ruined Families χωράει ακριβώς ανάμεσα στα όρια του διαρκώς συμπτυσσόμενου εύρους προσοχής του σήμερα. Ανταποκρινόμενο μεν στο τώρα, το Education αγγίζει ξεκάθαρα το αύριο μέσα από αναφορές στην ψηφιοποίηση, τη διαμεσολάβηση, την ηλεκτρονική παρακολούθηση, τις σχέσεις από απόσταση και τις παρακμάζουσες εσωστρεφείς μουσικές σκηνές. Αν υπάρχει κάτι που να μπορεί να θεωρηθεί δείγμα φουτουριστικού hardcore (όπως αυτοπροσδιορίζονται οι Ruined Families), είναι πράγματι αυτό.
13. A DIADEM OF DEAD STARS: Kingdoms Bathed In Golden Light [Vendetta]
του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη
Ποιος θα περίμενε ότι η σπορά των Wolves In The Throne Room θα έβρισκε εύφορο έδαφος στα εδάφη πέριξ του Παγασητικού; Κι όμως, ο Βολιώτης The Pilgrim καταφέρνει με τον 2ο του δίσκο να διαπρέψει σε μια υπο-σκηνή η οποία παγκοσμίως μαστίζεται από αδιάφορους κλώνους 2-3 αρχετυπικών μπαντών. Με γνήσιο ταλέντο στη σύνθεση και με μια ατμόσφαιρα που θυμίζει περισσότερο την απεραντοσύνη του Βορρά παρά την ελληνική ύπαιθρο, τα 5 κομμάτια του άλμπουμ είναι το καλύτερο δείγμα Cascadian black metal για φέτος.
12. ΝΕΓΡΟΣ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ: Ακούγοντας Και Μαθαίνοντας [Black Athena]
του Μιχάλη Τσαντίλα
Ένα συνονθύλευμα του δρόμου, λεκιασμένο και σκονισμένο, με samples και ρυθμούς σα να σέρνονται, σα να γδέρνουν και να σκουντάνε με αναίδεια και τσαμπουκά την αόρατη ύλη που παρεμβάλλεται ανάμεσα στα ηχεία και στο αυτί. Ο Νέγρος Του Μοριά ραπάρει σαν να μιλάει ή μιλάει σαν να ραπάρει, κρατάει κομπολόι και δηλώνει «μαύρος Ελληνάρας».
11. BAZOOKA: Άχρηστη Γενιά [Slovenly Recordings]
του Βαγγέλη Πούλιου
Νομίζω πως το σημείο-κλειδί βρίσκεται στην punk ιδιοσυγκρασία της τετράδας απ’ τον Βόλο, η οποία μεταφράζεται σε μουσικούς τρόπους, αλλά όχι απαραιτήτως και όχι μόνο. Είναι μια καλώς εννοούμενη τσογλανιά, μια διάθεση να τα φέρουν όλα σβούρα, χωρίς να κρατάνε τα μπόσικα μεταξύ αγιοτήτων, μουσειακών θώκων και μιας δήθεν ατημέλητης καλλιτεχνίας, η οποία επιστρατεύεται για να καλύψει λογιών-λογιών ανημποριές. Το κλου, φαντάζομαι, είναι να σταματήσεις να παίρνεις τον εαυτό σου τόσο στα σοβαρά και να αφήσεις το ιδρωμένο σου χνώτο να σου δείξει τον δρόμο. Αυτό, συνήθως, ξέρει καλύτερα.
10. RAZASTARR: Αφού Σκοτώσω Τη Δίψα Μου [ανεξάρτητη έκδοση]
του Γιάννη Καγκελάρη
Βύρωνας σημαίνει Razastarr και τα χρόνια στα στενά του γίναν πλήρωμα, όπως άλλοτε σοφά προλόγιζαν στην καρποφόρα σύμπραξη με τον Κώστα Κουρμένταλα. Καταμεσής ενός κυκεώνα κυκλοφοριών, αλλά και ηχηρών συνεργασιών (με σημαντική μερίδα της προσοχής να πέφτει στις αδαμάντινες ρίμες μιας νεότερης γενιάς), οι Razastarr δείχνουν να ξεχωρίζουν χάριν μιας ζύμωσης βαθύτατων εμπειριών, μα και αμυχών αρχέγονων ετών. Το πόνημά τους με τίτλο Αφού Σκοτώσω Τη Δίψα Μου αφυπνεί, συγκινεί, μα και εκπλήσσει με τον μεστό του ήχο και μια απαράμιλλη για τα δεδομένα της σκηνής μουσικότητα. Πλούσιο, μα συνάμα ευθύβολο, γραπώνει τον ακροατή από την πρώτη ακρόαση, ως οφείλει κάθε σοβαρή κυκλοφορία ανθρώπων που σέβονται εαυτό και τέχνη.
9. GRAVITYSAYS_I: Quantum Unknown [Inner Ear]
του Βαγγέλη Πούλιου
Μπορούμε να δούμε τον δίσκο σαν μία δύσκολη άσκηση ισορροπιών μεταξύ της σκιάς που άφησε πίσω του το σπουδαίο Figures Οf Enormous Gray Αnd Τhe Patterns Οf Fraud (2011) και ό,τι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως φυγή προς τα εμπρός. Η στρατηγική της διακριτικής αποστασιοποίησης την οποία υιοθετούν οι Gravitysays_i αναφορικά με την πρώτη, δείχνει να είναι μία σωστή επιλογή. Ως προς τη δεύτερη, αρκεί προς το παρόν να σημειώσουμε ότι αποστασιοποίηση δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη υπέρβαση: ακόμα και «αποστασιοποιημένος», μπορείς μια χαρά να εξακολουθείς να ορίζεσαι βάσει των δεδομένων που προβάλλει πάνω σου εκείνη η σκιά.
8. HAIL SPIRIT NOIR: Mayhem In Blue [Dark Essence]
του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη
«Βαθιά η ρίζα του κακού, ούτε το χέρι του Θεού δεν τη φτάνει».
Με αυτήν τη φράση ξεκινάει ο 3ος δίσκος των Hail Spirit Noir, ως επίκληση σε ένα άχρονο γνωμικό, που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι και αυτοαναφορικό. Οι Θεσσαλονικείς παραμένουν στις επάλξεις του ακραίου και παράδοξου ήχου, παραδίδοντας έναν black metal κατακλυσμό με σαφή ψυχεδελικά θέλγητρα, με την καρδιά τους να παραμένει σταθερά σκοτεινή.
7. Κ.ΒΗΤΑ: Ομόνοια [Minos-EMI]
του Ανδρέα Κύρκου
Οι ηχητικές υφές της Ομόνοιας έχουν ως αφετηρία τα πλήκτρα και έρχονται σε αλληλουχία με την αστική αποξένωση, το τραύμα της απόρριψης και τη δύναμη της αγάπης. Τα τραγούδια είναι επιμελημένα, διαθέτουν ακτινοβολία και διεισδύουν σαν φρέσκος αέρας στα πνευμόνια. Είναι μουσικά ιντερλούδια για ανθρώπους που προτιμούν να εξαφανίζονται σε πολυσύχναστους δρόμους, που οχυρώνονται πίσω από την ασφάλεια των ακουστικών τους στα μέσα μαζικής μεταφοράς, που θεωρούν την ποίηση αυστηρά προσωπική υπόθεση, που δεν κοινοποιούν τις ιστορίες τους, που χάνονται στα νεφελώματα της αγάπης, που ατενίζουν ατέλειωτα χρυσάνθεμα, που κάθονται μόνοι τους σε εξώστες κινηματογράφων και μάχονται σε προσωπικές συμπληγάδες.
6. CHICKN: Chickn [Inner Ear]
του Ανδρέα Κύρκου
Στα γκρουβάτα και εθιστικά κομμάτια του άλμπουμ (όπως το "Aleppo/Jam"), σχεδόν νιώθεις να στήνεται στα αυτιά σου μια τελετουργική γιορτή, όπου οι μασκοφορεμένοι καλεσμένοι θα επιδοθούν σε δέηση μέσω μιας βακχικής παρτούζας, πίνοντας νέκταρ και απαγορευμένους χυμούς. Μη γελιέστε όμως, η μουσική των Chickn –παρά τη σημειολογία που δείχνει εκ πρώτης όψεως να κουβαλάει– δεν πάσχει από στείρο νεοχιπισμό, ούτε και επιδίδεται σε ρεσιτάλ άστοχου ρεβιζιονισμού. Οι πειραματισμοί τους δεν απευθύνονται σε new agers που αγκαλιάζουν δέντρα ή σε ξυπόλυτους εραστές της μάνας Γης.
5. Ψ.Χ.: Το Φως Το Αληθινό
του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη
Χρειάστηκαν χρόνια για να αποφασίσει η οντότητα Ψ.Χ. να συγκεντρώσει τα κομμάτια με τα οποία στοίχειωνε το διαδίκτυο από το 2008, να προσθέσει κάποια νέα, και να «κυκλοφορήσει» το σύνολο με έναν αρκετά ανορθόδοξο τρόπο. Το αποτέλεσμα είναι ένας απίστευτα μαύρος δίσκος, ό,τι πιο κοντά στο απειλητικό φάσμα του black metal έχει παρουσιαστεί εδώ και πάρα πολύ καιρό. Με μανιασμένο πάθος και απροσδόκητη εξέλιξη, με ανάσα που θαρρείς βγήκε από τα μπουντρούμια ενός φυματικού De Mysteriis Dom Sathanas. Καλημέρα Απειλή, καλώς (επαν)ήλθες στο black metal με νυχτερινή φτερούγα για να σβήσεις τα κεριά, για να βουτήξεις μέσα στην Παράδοση κάνοντας τα τζάκια να βήχουν σαν φυματικά.
4. ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΟΥΜΤΖΗΣ: Now Happiness [Λουβάνα]
του Μιχάλη Τσαντίλα
Είναι μια γενικότερη οικονομία στα μέσα που χαρακτηρίζει το Now Happiness. Μια κιθάρα ή ένα πιάνο και κάποιες σκόρπιες παρεμβάσεις από φωνητικά, κρουστά και άλλα όργανα συνοδεύουν τις απλές και ιδιαίτερα όμορφες μελωδίες του Μουμτζή, δίνοντας χώρο στη φωνή να μεταφέρει ξεκάθαρα μηνύματα και ερωτήματα γύρω από τα θεμελιώδη ζητήματα της ζήσης: τη θέληση για ανανέωση, την πνευματικότητα, την αλήθεια, τη συντροφικότητα. Ο «κενός» χώρος, πάντως, κάθε άλλο παρά άχαρος αποδεικνύεται, καθώς οι αδρές γραμμές που τον διασχίζουν διαθέτουν εικονοπλαστική ικανότητα, έτοιμη ανά πάσα στιγμή να στήσει κινούμενα τοπία με τη βοήθεια της φαντασίας.
3. ΟΔΟΣ 55: Οδός 55
του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη
Χορευτικό, υπνωτικό, λυσσαλέο και επαναστατικό, το υλικό των Αθηναίων πείθει πως δεν είναι απλά ένα αναμάσημα μιας νεκραναστημένης σκηνής, αλλά δημιούργημα που στέκεται άνετα στο τώρα, ως γέννημα των συνθηκών των προσφάτων ετών. Τα κομμάτια κινούνται σε μεγάλες σχετικά διάρκειες (όλα σχεδόν άνω των 6 λεπτών), ενώ η παραγωγή του δίσκου έχει μια αίσθηση ψηφιακού κόκκου, σαν διακριτικά παράσιτα στην αναμετάδοση προγράμματος. Οδηγώντας έτσι σε ένα σύνολο που θυμίζει ιλιγγιώδη περιπλάνηση ανάμεσα σε ελικοφόρες μηχανές και νέον οθόνες.
2. XYLOURIS WHITE: Black Peak [Bella Union/Universal]
του Θάνου Σιόντορου
Τιτλοφορημένο από μια βουνίσια κορυφή στην Κρήτη, το πολυπολιτισμικό και ηχητικά εύφορο άλμπουμ του Γιώργου Ξυλούρη (Ψαρογιώργης) με τον Jim White είναι ένα ακόμα σπουδαίο επιχείρημα για όλους εμάς που υποστηρίζουμε πως η μουσική, στην ουσία της, είναι μία –και όλα τα υπόλοιπα έπονται. Με μοναδική μου ένσταση μια έλλειψη ομογενοποίησης των συστατικών κάποιες από τις φορές που η ταχύτητα ανέβαινε και κοίταγε προς punk ή rock μεριά, αλλά πλήρη εξισορρόπηση όταν έπεφτε και άφηνε τη δημιουργική πλευρά της εσωστρέφειας να πάρει τα ηνία, το Black Peak είναι τόσο γερό, αληθινό, καλοδουλεμένο και δυνατό, όσο και ο μακροχρόνιος δεσμός των δύο μουσικών.
1. SARABANTE: Poisonous Legacy [Southern Lord]
του Χάρη Συμβουλίδη
Οι Sarabante κολυμπάνε στα βαθιά, κάτω από την ηλιόλουστη επιφάνεια της τακτοποιημένης κοινωνικής ζωής σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας. Και γράφουν τραγούδια τα οποία (σε πείθουν ότι) είναι βίαια κι επιθετικά όχι γιατί έτσι προστάζουν οι ρυθμοί ή μια καναπεδάτη «αντί» νοοτροπία, μα επειδή αποτυπώνουν κάτι από τη βία των σύγχρονων δρόμων, κάτι από την τρομακτική στιγμή που βουτάς το χέρι στον κάδο με τα σκουπίδια, η οποία ακυρώνει στιγμιαία ακόμα και την πάλη των τάξεων με την τοξικότητά της.
Τηρουμένων όλων των αναλογιών, οι Sarabante προβάλλουν εδώ ως οι αξιότεροι διάδοχοι όσων κατέγραψε η ιστορική συλλογή Διατάραξη Κοινής Ησυχίας (1984) για την Αθήνα μιας άλλης εποχής, κατά την οποία φτιάχτηκαν πολλοί από τους αγανακτισμένους νοικοκυραίους του σήμερα. Καταθέτοντας έναν δίσκο που πετυχαίνει να σε αναστατώσει βαθιά, αφήνοντάς σου την αίσθηση ότι μόλις σε έφτυσε στα μούτρα ένας Δράκος του Κομόντο.
{youtube}kg04TtJcau4{/youtube}
