Έχουν περάσει σχεδόν 3 χρόνια από το ντεμπούτο σας. Ποια καινούρια ερεθίσματα, βιώματα και εμπειρίες επηρέασαν τη νέα σας δουλειά;
Μεγαλώνουμε όλοι και ως άνθρωποι προσπαθούμε να εξελισσόμαστε και να αφουγκραζόμαστε τις αλλαγές, τόσο μέσα μας, όσο και στο περιβάλλον μας. Η εμπειρία από τις συναυλίες στο εξωτερικό, μας ώθησε να ασχοληθούμε με πιο οικουμενικά θέματα –η κρίση πλέον είναι εμφανής παντού. Επίσης, ασχοληθήκαμε πολύ περισσότερο με θέματα παραγωγής, ήχου και ενορχήστρωσης στο μεσοδιάστημα. Ο νέος δίσκος κινείται ηχητικά σε πιο πειραματικά μονοπάτια. Τέλος, τεράστια αλλαγή είναι ο ερχομός του Δημήτρη Αζοράκου στα τύμπανα. Μια τέτοια αλλαγή είναι καταλυτική.
Τι πηγαίνει «Τόσο Λάθος» και ονομάσατε έτσι το καινούριο σας άλμπουμ;
Στο ομότιτλο κομμάτι, αναφέρεται η φράση «Why it’s so wrong, not to belong»… Αυτή είναι και η καρδιά της φιλοσοφίας της μπάντας. Από την έναρξή μας, ακούμε συνέχεια την ερώτηση: «Πού ανήκετε;». Καταλήξαμε λοιπόν ότι όχι απλά δεν αποτελεί πρόβλημα η μη κατηγοριοποίηση, αλλά ότι είμαστε και υπερήφανοι για αυτήν. Επίσης, ο τίτλος έχει και μια ειρωνεία: τι είναι πλέον το «σωστό» και τι το «λάθος», στα πλαίσια μιας κοινωνίας; Τέλος, από την αρχή της δημιουργίας του δίσκου, οι συνθήκες φαινόντουσαν «τόσο λάθος». Αλλά έγινε…
Πώς προέκυψε η συνεργασία με την Αλεξάνδρα Γκράβας; Τι αναζητήσατε από τη συμμετοχή της στο άλμπουμ;
Με την Αλεξάνδρα γνωριστήκαμε στις Βρυξέλλες, της βάλαμε το υλικό μας και αμέσως με χαρά μας πρότεινε να γράψουμε ένα κομμάτι για να τραγουδήσει και αυτή. Η ιδιαίτερη φωνή της ήταν μία πολύ γοητευτική πρώτη ύλη για να πειραματιστούμε με αυτήν. Δεν θέλαμε απλά να την εντάξουμε, αλλά να βρούμε τρόπο να συνομιλήσουμε μαζί της. Βρήκαμε έτσι ότι το απόκοσμο στοιχείο του ειδώλου ήταν ο ρόλος τον οποίον ψάχναμε. Δεν αναζητούσαμε κάτι παραπάνω, από το κομμάτι που τελικά δημιουργήθηκε.
Για το κομμάτι “Mirror” σχολιάσατε πως αναφέρεται στη «δύναμη της εικόνας και πώς αυτή καθορίζει τη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου». Πιστεύετε ότι ζούμε στην εποχή όπου κυριαρχεί η εικόνα; Ποιος είναι ο ρόλος και η ευθύνη των μουσικών μέσα σε μία τέτοια πραγματικότητα;
Σαφώς είναι η εποχή της εικόνας και της βιαστικής πληροφορίας. Τα social media έχουν καταπιεί τα πάντα. Το μεγάλο όπλο των μουσικών είναι η διεισδυτικότητα της μουσικής στο υποσυνείδητο και στο συναίσθημα. Ίσως να κρατάμε ένα σημαντικό κλειδί στα χέρια μας, αλλά δυστυχώς καλούμαστε να προβάλουμε τη δουλειά μας με τα ίδια μέσα, τα οποία κρίνουμε τώρα. Υπάρχουν τρόποι να προσφέρει ο μουσικός, πρώτα όμως πρέπει να θέλει να προσφέρει ως άνθρωπος, ως κοινωνική μονάδα. Η εξαγορασμένη προβολή-πληροφορία μέσω των social media, αποτελεί σίγουρα τροχοπέδη.
Πιστεύετε ότι η ψηφιακή κυριαρχία έχει αρνητική επίδραση στον τρόπο με τον οποίον καταναλώνουμε και ακούμε μουσική;
Θεωρούμε ότι έχει αρνητική επίδραση σε οποιαδήποτε ιδέα προϋποθέτει ο αναγνώστης ή ο ακροατής να δώσει χρόνο. Ως εκ τούτου, έχει αρνητική επίδραση για παράδειγμα στην έννοια του άλμπουμ. Από εκεί και πέρα, αν κάποιος έχει τη διάθεση να ψαχτεί, όλα είναι στη διάθεσή του για να τα εξερευνήσει. Νομίζουμε ότι οι μουσικοί ακόμα δεν έχουμε βρει τον τρόπο να ισορροπήσουμε στη νέα πραγματικότητα.
Στο μεσοδιάστημα των 2 δίσκων περιοδεύσατε στην Ευρώπη. Ποια μαθήματα και ποιες στιγμές σας έμειναν πιο έντονα από αυτήν την εμπειρία;
Δυστυχώς το κοινό στην Ελλάδα είναι θορυβώδες. Είναι πολύ ωραίο, αλλά απαιτεί διαφορετική συγκέντρωση και ενέργεια να παίζεις μπροστά σε κόσμο που σε παρακολουθεί συνεχώς. Μας έμεινε η στιγμή που ακούσαμε δικό μας κομμάτι για πρώτη φορά στο ραδιόφωνο, ενώ οδηγούσαμε προς Λουξεμβούργο. Μας έμεινε η στιγμή που στο gig του Λονδίνου βρέθηκε μια παρέα νέων Βέλγων, οι οποίοι ταξίδεψαν από το Leuven για να μας δουν! Επίσης, στο Ρότερνταμ βρεθήκαμε να παίζουμε με full κόσμο στο Dizzy. Μεγάλο μάθημα είναι το πώς διαχειρίζεσαι τις παύσεις ανάμεσα στα κομμάτια. Για παράδειγμα οι Ολλανδοί δεν θέλουν πολύ «μπλα μπλα», ενώ στους Ελβετούς αρέσει να τους μιλάς για τα κομμάτια σου.
Κάποιος νέος ακροατής ακούει τη μουσική σας και ενθουσιάζεται. Προτείνετε 3 δίσκους μέσω των οποίων θα μπορούσε να συνεχίσει να εξερευνά το συγκεκριμένο ηχητικό ύφος...
Πολύ δύσκολη ερώτηση.
α) Tom Waits – Franks Wild Years
β) The Dresden Dolls – The Dresden Dolls
γ) Kurt Weill – Rise and Fall of the City of Mahagonny (opera)
Πότε θα μπορείτε να πείτε ότι η νέα σας κυκλοφορία στέφθηκε με επιτυχία; Τι σημαίνει γενικότερα καλλιτεχνική επιτυχία για εσάς;
Αλήθεια είναι πολύ νωρίς και δεν έχουμε την απάντηση. Το Miles To Walk (2015) μας πήγε σε «μέρη» που δεν είχαμε διανοηθεί. Ελπίζουμε το So Wrong να ανοίξει κι άλλους τόπους και άλλες πόρτες. Το βασικό μας μέλημα είναι να μπορέσουμε να κοινοποιήσουμε το άλμπουμ σε όσο το δυνατόν περισσότερα αυτιά. Νιώθουμε πολύ ειλικρινείς με τους εαυτούς σε σχέση με το αν εκφράζουμε εκείνο που πραγματικά θέλουμε. Αν λοιπόν συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό αφορά αρκετό κόσμο και όχι μόνο εμάς, υπάρχει μεγαλύτερη δικαίωση και ευτυχία;
Ο ήχος σας προσφέρεται για πιο ιδιαίτερες και θεατράλ παραστάσεις. Τι live εμπειρία θα πρέπει λοιπόν να περιμένει κάποιος στην επερχόμενη παρουσίαση του δίσκου (Πέμπτη 19 Απριλίου, στο PassPort Κεραμεικός);
Ετοιμάζουμε ένα πραγματικά διαφορετικό live. Πέρα από την πεντάδα των StarWound, στη σκηνή θα ανέβουν ο Δώρος Δημοσθένους και η Αλεξάνδρα Γκράβας. Επίσης, θα είναι μαζί μας γι' αυτό και μόνο το live η Μαρίνα Κολοβού (τσέλο), η Δήμητρα Τριανταφύλλου (βιολί), ο Σπύρος Μοσχονάς (μπάσο τρομπόνι) και ο Σάββας Βαγενάς (κλαρινέτο). Θα είναι επίσης όλοι μας οι ηχολήπτες-παραγωγοί. Όταν όλοι αυτοί οι σπουδαίοι άνθρωποι σε τιμούν, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να αφήσεις τη μουσική να ανθίσει. Ως προς το «θεατράλ» κομμάτι, ετοιμάζουμε πράγματα για τη νέα σαιζόν, ακόμα όμως δεν μπορούμε να πούμε παραπάνω. Το PassPort αναμένεται να είναι το πιο δυνατό μας live μέχρι σήμερα. Σας περιμένουμε όλους να γιορτάσουμε το So Wrong.
{youtube}3fiU4s3oYzk{/youtube}
