φωτογραφίες: Marielise Goulene (1,3), Άρης Ράμμος (2)
Βρίσκω ότι με τον νέο σου δίσκο θέλεις να παράξεις αστικά, μουσικά όνειρα, κεντημένα σε διάκοσμο αιθερόφωνου. Ισχύει μια τέτοια περιγραφή; Αν όχι, πώς θα περιέγραφες εσύ το Junea;
Το Junea αποτελείται από 8 μουσικά κομμάτια, με έμφαση τόσο στους χορευτικούς ρυθμούς, όσο και στην ατμόσφαιρα που δημιουργείται από τα πολλαπλά μελωδικά στρώματα των synthesizers. Η παρουσία της φωνής είναι έντονη σε αντίθεση με το θέρεμιν, το οποίο σε αυτόν τον δίσκο δεν έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Και ενώ δεν έχω δώσει ένα concept όπως στα προηγούμενα –που ίσως να διευκόλυνε κάποιους στην ερμηνεία του άλμπουμ στο σύνολό του– υπάρχει μια βάση για τη δημιουργία του: η διάθεσή μου να φτιάξω έναν ευχάριστο ηχητικό κόσμο.
Τραγούδια όπως το «νυχτερινό» “Pa”, το νεορομαντικό “Air” και το γοητευτικό “Let’s” φαίνεται ότι έχουν δουλευτεί πολύ στην παραγωγή. Χρειάζεσαι τον χρόνο σου για να βρεις τη μελωδία ή τα κομμάτια σου είναι αποτέλεσμα αυθόρμητου λακτίσματος;
Μιας και αναφέρεις τη λέξη λάκτισμα, ίσως θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς πόσο αυθόρμητα μπαίνει ένα γκολ στο ποδόσφαιρο. Χρειάζεται η τυχερή στιγμή, αλλά και η προετοιμασία γι' αυτό. Έχω παρατηρήσει πως ο χρόνος μετράει διαφορετικά όταν γράφω μουσική. Συνήθως οι μελωδίες γράφονται στιγμιαία, φυσικά όμως χρειάζεται χρόνος για να έρθει ένα κομμάτι στην τελική του μορφή.
Με μια απλοϊκή περιγραφή, γράφεις ηλεκτρονική dreamy pop. Έχεις σκεφτεί γιατί πάει η καρδιά σου σε αυτούς τους ήχους;
Μέχρι στιγμής ο ήχος αλλάζει από δίσκο σε δίσκο ανάλογα με το concept, οπότε δεν μπορώ να πω ότι γενικώς γράφω «ηλεκτρονική dream pop», παρότι καταλαβαίνω τα στοιχεία που βρίσκεις στο Junea. Γι' αυτό και συνηθίζω να περιγράφω τη μουσική μου απλώς ως «ηλεκτρονική». Τα μουσικά μου εργαλεία είναι ηλεκτρονικά και μου αρέσει που με ένα synthesizer μου δίνεται η δυνατότητα να δημιουργήσω τους ήχους τους οποίους φαντάζομαι.
Πόσο καταλυτικό ρόλο παίζει τελικά το θέρεμιν για τη μουσική σου;
Γενικά παίζει σημαντικό ρόλο, γιατί είναι το μουσικό όργανο που ξέρω να παίζω καλύτερα. Αλλά στο Junea αποστασιοποιήθηκα λίγο από το θέρεμιν: το χρησιμοποίησα με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποίησα τους υπόλοιπους ήχους από μελωδικά synths, εκεί που αισθανόμουν ότι ταίριαζε και είχε νόημα να υπάρχει.
Πώς αντιμετωπίζεις το Junea, σε σχέση με το Haunted (2011); Θεωρείς ότι έχεις πάει αλλού τον ήχο και τις ανησυχίες σου ή είναι αλληλένδετα στη θεματική τους;
Ο ήχος είναι αλληλένδετος με αυτό που ονομάζεις «ανησυχίες» και πολλές φορές, από τη στιγμή που τα ερωτήματα του δίσκου τέθηκαν ή απαντήθηκαν από τη μουσική, δεν υπάρχει λόγος επανάληψης. Συγκεκριμένα, το Haunted ήταν ένας δίσκος για τη μνήμη και το παρελθόν, βασισμένος στους ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς, ενώ το Junea έχει το βλέμμα στο μέλλον και γράφτηκε σε μια άλλη χρονική περίοδο. Θεματικά δεν σχετίζονται, γι' αυτό και ο ήχος τους είναι διαφορετικός.
Βρήκα εντυπωσιακό το artwork του δίσκου. Μίλησέ μου γι' αυτό και για το πώς δένει η αισθητική του με τα τραγούδια σου...
Σε ευχαριστώ, έφτιαξα τις εικονογραφήσεις σε ένα πρόγραμμα τρισδιάστατης σχεδίασης, γιατί αυτός ο τρόπος μου φάνηκε ταιριαστός με τον τρόπο με τον οποίον δημιουργήθηκε και η μουσική του δίσκου, δηλαδή στον υπολογιστή, κυρίως με ψηφιακά μέσα. Στον εσωτερικό φάκελο του LP υπάρχει η εικονογράφηση του "Air", του κομματιού που ανοίγει τον δίσκο, ενώ στο site μου (www.mayroosevelt.com) μπορεί κανείς να βρει εικονογραφήσεις και για κάποια από τα υπόλοιπα κομμάτια.
Είναι μεγάλη η πρόκληση να αποτυπωθεί το ύφος των στούντιο ηχογραφήσεών σου ζωντανά;
Για μένα πρόκληση σε ένα σόλο live δεν είναι το να αποτυπώσω το ύφος των ηχογραφήσεων, αλλά το να μπορώ στη σκηνή να είμαι εξίσου δημιουργική σε ένα live electronics set. Εκτός από το θέρεμιν χρησιμοποιώ πάντα τον υπολογιστή μου και controllers στα live, και πιστεύω πως, από τη στιγμή που η μουσική όχι μόνο ηχογραφείται αλλά και παράγεται μέσα από το αυτό, το λάπτοπ στη σκηνή είναι ένα ακόμα μουσικό όργανο.
Έχεις γράψει μουσική για θεατρικές παραστάσεις και soundtracks. Τι είδους ιστορίες θα έλεγες ότι διηγούνται τα φετινά σου τραγούδια;
Σε πολλές από τις αγαπημένες μου ταινίες, η μουσική έχει έναν ιδιαίτερο ρόλο: καταφέρνει να εκφράσει το συναίσθημα που βρίσκεται κάτω από τον λόγο και την εικόνα. Μια ταινία, όπως κι ένα παραστατικό έργο τέχνης, διηγούνται συγκεκριμένες ιστορίες, αλλά τι ιστορίες θα μπορούσαμε να πούμε πως διηγείται ένα γλυπτό του Calder, ένας πίνακας αφηρημένης τέχνης ή η μουσική χωρίς στίχους; Νομίζω ότι ο καθένας θα μπορούσε να εφεύρει την δική του, οπότε θα ήθελα να αφήσω τον χώρο αυτόν ανοιχτό στους ακροατές.
{youtube}ViT7M47KZ0Y{/youtube}
