Αν ανήκεις στην κατηγορία hip hop νιάτο των late 1990s, θα τον ξέρεις ως το Κοράκι των Βαβυλώνα. Αν πάλι έχεις γεννηθεί στη δεκαετία του 1990 και δεν λες να ξεκολλήσεις από την Πρωτογένους, σίγουρα θα τον έχεις πετύχει κάποια Τετάρτη στο Barrett, να παίζει τις μουσικές που ψάχνεις να ακούσεις. Ο Sigmataf είναι ο Στέλιος κι ο Στέλιος είναι ο Sigmataf. Και είναι ένας ωραίος και άνετος τύπος, με τον οποίον γουστάρεις απίστευτα να συζητάς για ταινίες, μουσική και ζωή, σε ένα μπαλκονάκι στου Ψυρρή, κάτω απ’ το ψιλόβροχο, με φόντο ακριβώς εκείνο το στιγμιότυπο της Αθήνας που δικαιολογεί κάποιες από τις βερολινέζικες δάφνες που τις αποδίδονται τα τελευταία χρόνια: φθινοπωρινής, κρύας κι αφόρητα cool...
φωτογραφίες: Elemental On
Η πρώτη ερώτηση θα είναι λίγο κλισέ αλλά δεν μπορώ να μη ρωτήσω. Ξεκίνησες από την εγχώρια hip hop σκηνή, περιπλανήθηκες, τώρα κάνεις spoken word και εισηγείσαι πολυφασματικά DJ sets. Τι μουσικές μπορεί να άκουγε ο Στέλιος μικρός και έγινε ο Sigmataf του σήμερα;
Στην οικογένεια έπαιζε πολύ όλη αυτή η γνωστή χατζιδακική φάση. Μετά μεγαλώνοντας, εκεί στα 1990s, έπεσα πάνω στην έξαρση της rave κουλτούρας. Παράλληλα, στο σχολείο με φίλους, ακούγαμε τα συνηθισμένα της εποχής: Παύλο Σιδηρόπουλο, Τρύπες, τα κλασικά.
Και πώς βρέθηκες να κάνεις το Κοράκι στους Βαβυλώνα;
Από σπόντα. Όπως είπα άκουγα πάρα πολύ Τρύπες από ελληνόφωνα συγκροτήματα και σύχναζα Μαρούσι με τα BMX και τους γκραφιτάδες. Η πρώτη μου επαφή με το hip hop ήταν το άλμπουμ Black Sunday των Cypress Hill. Και μου άρεσε πολύ το μπάσο, πάντα μου άρεσε το μπάσο πάρα πολύ. Κάπως έτσι, παντρεύοντας την αγάπη και το μπάσο και την αγάπη για τον στίχο που μου κόλλησαν οι Τρύπες, προσέγγισα κάποια στιγμή τον Μιχάλη τον Μυτακίδη των Active Member. Έμεινα ένα διάστημα σε αυτήν την παρέα κι εκεί γύρω στο 2003 αποχώρησα.
Τώρα ακούς hip hop;
Έχουν βγει διαμάντια στο hip hop, πραγματικά διαμάντια. Αλλά πια δεν ακούω πολύ –έχω κρατήσει μια επαφή με το λονδρέζικο rap, αλλά κι αυτή στο τόσο όσο.
Οπότε από τους Βαβυλώνα στη Μετάβαση3, που είναι και η τελευταία σου κυκλοφορία. Πώς ήταν αυτή η μετάβαση;
Όλες μου οι κυκλοφορίες εξέφραζαν μια συνέπεια ως προς το εκάστοτε παρόν μου. Μετά την αποδόμηση με το Τι Κάνει Σε Είσαι Να; Εδώ (2012), που πραγματικά ήταν ένα ξέσπασμα για μένα, άρχισα να το παίρνω αλλιώς. Εκείνη ιδίως την εποχή άρχισα να χώνομαι στα μπαρ ξανακινώντας τα DJ sets και κυκλοφορούσε έτσι πάρα πολλή μουσική μέσα στο κεφάλι μου, που έπρεπε κάτι να την κάνω. Και να σου πω και κάτι ρε 'συ; Όσο μεγαλώνεις, τόσα λιγότερα θέλεις να λες. Εγώ τουλάχιστον. Όσα περισσότερα λες, τόσο μεγιστοποιείς την πιθανότητα να πεις μαλακία.
Μίλησες για τα μπαρ. Αυτή τη στιγμή, παίζεις σε κάποια από τα πιο συζητημένα μπαρ στην Αθήνα. Είναι ένας τρόπος να βιοπορίζεσαι ή ένας τρόπος ζωής;
Σίγουρα είναι ένα μέσο βιοπορισμού, για εμένα. Αισθάνομαι όμως τυχερός που μπορώ και βιοπορίζομαι από κάτι που σε περιόδους μεγάλου στρες με βοηθάει να το αποβάλω, να το εκτονώνω, χωρίς να φορτώνομαι και σε κανέναν. Και με αρέσει να έρχεται κόσμος να αράζει, κι ας μην ακούσει προσεκτικά τη μουσική που του προτείνω. Ας νιώσει κάτι και ας μείνει η αίσθηση. Μου αρέσει η αίσθηση των πραγμάτων.
Κανά ωραίο σκηνικό από DJ set που σου έχει μείνει;
Ένα βράδυ σκάει ένα τυπάκι και μου λέει «Στέλιο, η μουσική σου ρε φίλε οδηγεί στην κατηφόρα». Και στα καπάκια έρχεται μια κοπέλα από άλλη παρέα και γυρνάει και μου λέει «Ρε αυτά που παίζεις είναι μη διαχειρίσιμα». Ήταν ωραίο ως σύνδεση. Κάθε βραδιά, όμως, έχει το δικό της σκηνικό. Έχω επιλέξει και μέρες καθημερινές, μου αρέσουν οι καθημερινές: μπορείς να συνεννοηθείς, δεν υπάρχει αυτός ο θόρυβος του Σαββάτου. Αυτός που θα βγει καθημερινή, κάτι ψάχνει –και όποιος ψάχνει, κάτι βρίσκει. Τη μουσική, ο ένας τον άλλον. Και σίγουρα γουστάρω πολύ τα βράδια που βλέπω ανθρώπους να έρχονται πιο κοντά στη διάρκεια του set. Ή και το αντίθετο, όταν βλέπω π.χ. κάποιον να πίνει μόνος στη μπάρα. Τότε λίγο-πολύ παίζω για εκείνον.
Με τις Κυριακές, τι σχέση έχεις;
Επώδυνη.
Το επόμενο όμως live σου, Κυριακή θα το κάνεις...
Πάντα έτσι κέρδιζα το πέσιμό μου. Με το να μπαίνω μέσα στον πόνο και να το δουλεύω. Άλλωστε στο πέρασμά μου από την Αγγλία είχα δει πολλά αντίστοιχα gigs να γίνονται Κυριακές. Είναι κι ένας τρόπος να ξορκίσεις τη μελαγχολία της Κυριακής έτσι. Δημιουργικά. Και μια καλή ευκαιρία να συναντηθούμε άνθρωποι.
Θα είναι κάπως σαν ρετροσπεκτίβα το live αυτό, έτσι;
Ναι θα τα παίξουμε όλα, από τον πρώτο δίσκο Ξύπνα. Ώρα Για Ύπνο του 2010 μέχρι και το Μετάβαση3.
Κι έρχεται το Μετάβαση3 Remixed. Δυο λόγια γι’ αυτό;
Ιδέα του Αλέκου του Σώρου. Πρότεινα, πρότεινε, προτείναμε σε άλλους κι έτσι θα βγουν αυτά τα remixes από ανθρώπους που τους περισσότερους έτσι κι αλλιώς γνωρίζω και σε φιλικό επίπεδο και εκτιμώ. Κι έτσι από το πουθενά, χωρίς να το έχω περπατήσει εγώ, χωρίς να έχω μπει στούντιο, ένα κομμάτι που έχεις γράψει εσύ, κάποιος άλλος το παίρνει και δίνει τη δική του οπτική. Άλλη οπτική στο υπάρχον. Αυτό είναι το remix. Εντάξει, γαμάτο.
Η συνεργαασία με τους ίδιους ανθρώπους (Αλέκος Σώρος & Χρήστος Μελαχροινός) τόσα χρόνια, πώς είναι; Πώς έχει μείνει σταθερή αυτή η τριάδα;
Αγάπη. Εντάξει, με τον Σώρο είναι 20 χρόνια γνωριμίας και με τον Χρήστο τον Μελαχροινό 16. Όσο λειτουργεί κάτι καλά, πάει. Να έχεις δίπλα σου δυο ανθρώπους που θα σε δεχτούν διαχρονικά από το παρανάλωμά σου μέχρι τη φουλ ευαισθησία τους και την αγκαλιά που θα πας να τους πάρεις και το φιλί που θα τους δώσεις στο μέτωπο, είναι η συνταγή που μου πάει. Η μουσική έρχεται πολύ μετά.
Έχεις ζήσει την Αθήνα σε πολλές φάσεις. Πιστεύεις τα τελευταία χρόνια κάνει τη δική της μετάβαση;
Η Αθήνα είναι ζυμωτήριο, αυτή τη στιγμή. Όλα συμβαίνουν ταυτόχρονα. Είναι πού θα κοιτάξεις. Την ίδια στιγμή βλέπεις ένα καραβάνι αστέγων, δίπλα μια παρέα να βγαίνει Σαββατόβραδο και την κοπέλα να φτιάχνει το ρίμελ της στον καθρέφτη του αυτοκινήτου· παραδίπλα, μια άλλη παρέα να πίνει μπίρες από το περίπτερο και να συζητάει κοινωνικοπολιτικά θέματα. Όλα μαζί, όλα παράλληλα.
Βιβλίο θα γράψεις ποτέ;
Εντάξει, ένα μικροπράγμα θέλω να το γράψω κάποια στιγμή, αλλά είμαι από αυτούς τους τεμπέληδες που δεν το ψάχνουν και δεν χτυπάνε πόρτες. Δεν ξέρω καν τι περιμένω.
Τι θες να γράψεις;
Βασικά κάτι έχω ετοιμάσει, μια καταγραφή σε ροή, σε στιλ της παλιάς καλής σχολής των beatniks.
Τι διαβάζεις αυτόν τον καιρό;
Αυτόν τον καιρό θέλω να ξεκινήσω το τελευταίο βιβλίο του Τσακ Πόλανικ.
Πόλανικ ή Πίντσερ;
Έλα ντε... Λόγω συνθηκών, μου ήρθε στα χέρια ο Πόλανικ. Όταν διάβασα το Ο Επιζών είπα «Διάολε! Αυτό είναι ζωντανό». Κι έχει κι εκείνο το κινηματογραφικό στη γραφή του, που μου αρέσει πολύ.
Με την εικόνα, τι σχέση έχεις; Όποιος σε ξέρει έστω και λίγο ή σε ακολουθεί στα social media γνωρίζει ότι το 'χεις και με τη φωτογραφία...
Δεν ξέρω από φωτογραφία, απλά κάνω κάποια κλικ. Δεν ξέρω διάσημους φωτογράφους ας πούμε και τέτοια. Εμένα η μεγάλη μου αγάπη είναι το μοντάζ συναισθημάτων. Γι' αυτό μετά τον λόγο και τη μουσική λατρεύω τον κινηματογράφο. Τον λατρεύω τον κινηματογράφο.
Αγαπημένη ταινία;
Δεν υπάρχει αγαπημένη ταινία. Πάω με τους σκηνοθέτες εγώ, μου αρέσει να μελετάω την οπτική τους. Αν πρέπει να καταντήσω γραφικός θα πω το Lost Highway του David Lynch και το Vertigo του Χίτσκοκ. Ή το Alphaville του Γκοντάρ, που το ξαναείδα και πρόσφατα. Τελευταία ταινία που με εντυπωσίασε πάντως ήταν το Birdman.
Σνομπάρεις καλλιτεχνικά; Θ' αράξεις μ' έναν τύπο που γουστάρει «Ξημερώματα, δίνεις δικαιώματα»;
Καθόλου. Μου αρέσει να ακούω πολλά πράγματα και στην τελική ο άλλος μπορεί εκείνη τη στιγμή να το έχει ανάγκη να το ακούσει. Αν δεν πάει να μου το φορτώσει ή να μου το παρουσιάσει κάπως, δεν με νοιάζει καθόλου. Χάσαμε πολλά χρόνια να πιστεύουμε ότι οι «εκλεκτοί» είναι κάποιοι συγκεκριμένοι. Τα πιο μεγάλα ξεμπλοκαρίσματα τα έχω ακούσει από ανθρώπους οι οποίοι ακούνε αυτήν τη μουσική που ανέφερες. Ένωση ρε. Πάμε λίγο στην ένωση. Η διάσπαση δεν τσουλάει.
Το μέλλον πώς το βλέπεις;
Δε μιλάω για μέλλον, δεν το 'χω. Έχω μιλήσει πολύ για παρελθόν και μέλλον και δεν προχωράει. Μόνο το παρόν ξέρω: αυτή τη στιγμή συμβαίνει αυτό και αυτό είναι. Αυτό με αποσυμφορίζει κάπως. Αυτό και το ότι δεν ξέρω πολλά. Για πολλά πράγματα. Το να μην ξέρεις δεν είναι κακό. Μόνο το να μη θες να μάθεις μπορεί να είναι λίγο θέμα.
Τι φοβάσαι;
Την απώλεια.
Τη back to back απώλεια όλων αυτών των «μεγάλων» καλλιτεχνών την τελευταία διετία, πώς τη βιώνεις; Σε αφορά, μας αφορά;
Ένα βράδυ μίλαγα με τον Σώρο και γυρνάει και μου λέει: «Ρε φίλε να σου πω κάτι, είμαστε όντως τυχεροί που ζήσαμε την εποχή που έζησε ο Bowie». Προσωπικά κανέναν από τους «μεγάλους» δεν ξέρω. Μόνο για το έργο μπορώ να σου μιλήσω. Και το έργο θα υπάρχει πάντα. Και δεν ξέρω αν όλοι εκείνοι οι άνθρωποι είχαν σκοπό να κάνουν αυτό που κάνανε ή αν απλώς ήταν ειλικρινείς.
Ποια είναι η σχέση σου με τον χρόνο;
Με τον χρόνο, ε; Θέμα κλίμακας. Από τη μία είναι τεράστιος, από την άλλη είναι ελάχιστος. Αυτός δεν ξέρω τι σχέση έχει μαζί μου. Κοιτώντας πίσω, πάντως, νομίζω ότι μέχρι στιγμής μου έχει φέρει τα πράγματα τη στιγμή που έπρεπε.
Διάλεξε τρεις λέξεις για να κλείσουμε...
Σύνδεση. Αίσθηση. Ροή.
{youtube}VsDhVzM41Fg{/youtube}
