Το προηγούμενο άλμπουμ σας Gold Αnd Shadows (2015) γράφτηκε σε μπομπίνα. Αισθητικοί οι λόγοι ή χάριν της εμπειρίας μίας live ηχογράφησης με μη αναστρέψιμο αποτέλεσμα; Επιλέξατε τον ίδιο δρόμο και για το φετινό Ballads For The Wasteland; Η προοδος της τεχνολογίας ήχου δεν έχει λίγο-πολύ αντικαταστήσει την αναγκαιότητα για τέτοιες μεθόδους και μέσα;
Οι λόγοι που χρησιμοποιήθηκε η μπομπίνα στο Gold Αnd Shadows ήταν ο εξής ένας: ο παραγωγός μας, Αλεξ Μπόλπασης τη θεωρούσε απαραίτητο συστατικό ώστε να επιτευχθεί το τελικό αποτέλεσμα που θέλαμε όλοι· έτσι απλώς ακολουθήσαμε την οδηγία του. Για το Ballads For The Wasteland έχει επίσης χρησιμοποιηθεί η μπομπίνα, αλλά με κάποιες διαφορές –για τεχνικούς λόγους. Το γεγονός ότι η τεχνολογία του ήχου έχει προοδεύσει δεν σημαίνει ότι κάποιες μέθοδοι είναι προς αντικατάσταση, τουναντίον. Έχουμε πλέον την ελευθερία να διαλέξουμε από πληθώρα μέσων έκφρασης, τόσο μοντέρνων, όσο και vintage.
Ballads For The Wasteland: δεν μπορούσα να μη σκεφτώ την πληροφορία που έχω στα χέρια μου, πως μέρος της μπάντας μετακόμισε μονίμως στην Κρήτη. Εκεί πάει το concept της «ερημιάς»; Στην απομάκρυνση από το αστικό τοπίο; Ή έχει να κάνει με την ερημιά της ψυχής; Μήπως τελικά απλά σας αρέσει να συνθέτετε μετα-αποκαλυπτικές εικόνες με κινηματογραφική λογική;
Οι συνδέσεις που κάνεις δεν είναι καθόλου άσχημες, χωρίς απαραίτητα να σημαίνει ότι είναι όντως αυτό που είχαμε στο μυαλό μας. Ο τίτλος προέκυψε από τη γενικότερη κεντρική ιδέα του δίσκου, με τον ήρωά μας να περιπλανιέται σε μετα-αποκαλυπτικούς, ρημαγμένους τόπους. Και στους ρημαγμένους τόπους, μπαλάντες τραγουδάνε.
Από πού τελικά έχει επηρεαστεί η στιχουργική, η ατμόσφαιρα και η αισθητική του νέου σας άλμπουμ;
Από τον Μαύρο Πύργο του Στηβεν Κινγκ, από την ιστορία του Οιδίποδα, από την παγανιστική παράδοση της αμερικάνικης ηπείρου, αλλά και από τις απέραντες ερημιές και την παράνοια του Mad Max.
Τι έχει να προσφέρει ο νεοψυχεδελικός ήχος, η αναβίωση και το μεταμοντέρνο γενικότερα; Υπάρχει ανάγκη ή και κάποιο περιθώριο για καινοτομία και για εκπλήξεις; Ή τελικά η δημιουργία ατμόσφαιρας και η ιδεοψυχαναγκαστική εμμονή στην αισθητική αποτελούν αυτοσκοπό;
Όπως οι τεχνικές εκφάνσεις της μουσικής προσφέρουν στον ακροατή τη χαρά να ανακαλύψει ένα πολύ ωραίο και άρτιο παίξιμο, έτσι και η ψυχεδέλεια στηρίζεται στην εμμονή με ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο φράσεων. Για να το επιτύχεις, είναι απαραίτητο να έχεις αυτό που λέμε «αισθητική»: έναν στέρεο, όμορφο ήχο, που να μπορεί να υπηρετήσει μια τέτοια αυτιστική προσέγγιση, η οποία τόσο απαραίτητη είναι για τη δημιουργία ενός ψυχεδελικού καλειδοσκοπίου. Όπως σε όλα τα είδη μουσικής, κάθε κίνημα αναβίωσης έχει να δώσει τη φρέσκια πνοή νέων δημιουργών σε ένα δεδομένο είδος, αλλά και τη δυνατότητα στο ακροατήριο να ανακαλύψει μέσω καινούριων προσώπων τους προπάτορές τους.
Πριν το Gold Αnd Shadows, είχατε το ΕΡ Hues Οf Grit σε demo μορφή (2015). Ποια ήταν τότε αυτή η μία μπάντα ή δισκογραφική δουλειά η οποία σας έκανε να έρθετε κοντά, να πιάσετε τις κιθάρες και να πάρετε τη συγκεκριμένη ηχητική κατεύθυνση; Ήταν κάτι προμελετημένο/προγραμματισμένο ή προέκυψε στο στούντιο μετά από τζαμάρισμα;
Δεν ήταν μία μπάντα, ήταν μια κατεύθυνση: η ωμή προσέγγιση στη ροκ μουσική την οποία μας έδειχναν ο Jack White, o Josh Homme και ο Nick Cave με τους Grinderman.
Στην ολιγοετή ύπαρξή σας έχετε πραγματοποιήσει σίγουρα όχι πολλά, αλλά αρκετά ποιοτικά live, ενώ είχατε και την ευκαιρία να παίξετε μπροστά σε πολυπληθές κοινό στο Gazi Music Hall, σε εκείνη τη συναυλία στο πλευρό των Villagers Οf Ioannina City. Ποια μέχρι στιγμής εμφάνισή σας ξεχωρίζετε και ποιο ζωντανό επίτευγμα αποτελεί ευσεβή πόθο για τους Road Miles;
Ευσεβής πόθος θα ήταν να παίξουμε μπροστά σε πολυπληθές, δικό μας κοινό. Ευσεβής πόθος νούμερο δύο θα ήταν να ανοίξουμε τη συναυλία κάποιων από τα είδωλά μας. Ο δεύτερος αρχίζει σιγά-σιγά να εκπληρώνεται, αρχής γενομένης με τους Underground Youth. Η συναυλιακή στιγμή που νομίζω ξεχωρίζουμε ήταν η τελευταία εμφάνισή μας στον κινηματογράφο Τριανόν. Ο συνδυασμός εικόνας και μουσικής, η αντιμετώπιση που είχαμε από τη διοργάνωση, αλλά και η δική μας επίδοση σε παικτικό επίπεδο μας άφησε απόλυτα ευχαριστημένους. Όσο για την πρώτη μας εμπειρία μπροστά σε πολυπληθές κοινό και σε μεγάλη σκηνή, σε εκείνο το live με τους Villagers Οf Ioannina City, ήταν πραγματικά αξέχαστη.
Θα προτιμούσατε μία συναυλία σε αρένα, μπροστά σε 10.000 κόσμου που παραληρεί ή ένα τζαμάρισμα στην έρημο, μπροστά σε κάκτους, κροταλίες και ...αρμαντίλλο;
Δεν νομίζω ότι αντικειμενικά μπορούμε να ξεχωρίσουμε ποια εμπειρία θα ήταν πιο μαγική. Όσον αφορά στους κροταλίες, πάντως, θα τους αφήσουμε για τους King Gizzard And The Lizard Wizard!
Τόσο το βιντεοκλίπ, όσο και το ίδιο το τραγούδι “The Third Man”, μου έδωσαν μια λυτρωτική αίσθηση. Μία διάθεση του άτυπου πρωταγωνιστή της ιστορίας να δώσει τέλος στη μιζέρια του, να νικήσει τους δαίμονες που τον/την καταδιώκουν. Για τι πράγμα μιλάει; Και αν θέλετε πείτε μου λίγα πράγματα και για το βίντεο και τη διαδικασία δημιουργίας του...
Όταν κυκλοφόρησε το βίντεο της Δανάης Σίμου για το “I See Them With No Teeth” των υπέροχων Friend Of Gods, είδαμε στη ματιά της τον άνθρωπο που θα έδινε εικόνα σε τουλάχιστον ένα τραγούδι μας. Επικοινωνήσαμε λοιπόν μαζί της, εκείνη διάλεξε το "Third Man" (το οποίο κι εμείς μυστικά επιθυμούσαμε να επιλέξει) και προέκυψε αυτό το πολύ ωραίο αποτέλεσμα. Η Δανάη είναι μια φανταστική συνεργάτιδα, άψογη σε όλα τα επίπεδα. Όσον αφορά στο τραγούδι, τώρα, δεν είναι μια ιστορία λύτρωσης, αλλά είναι λυτρωτικό για μας σαν κομμάτι, υπό το πρίσμα των δημιουργών. Γράφτηκε στο στούντιο, υπό συνθήκες ακραίας, όμορφης πίεσης, μία νύχτα όταν όλες μας οι μπαταρίες είχαν πέσει. Και σταδιακά, το βλέπαμε μπροστά μας να μεταμορφώνεται από πρωτόλεια ιδέα σε μια ωραία ιστορία. Μια ιστορία για αυτά που κρύβουμε μέσα μας, που τα ταΐζουμε συνεχώς νομίζοντας ότι θα είναι για πάντα ήσυχα, αλλά στο τέλος θεριεύουν και κυριαρχούν. Είτε για καλό, είτε για κακό.
Πιστεύετε στη διαδραστικότητα της εικόνας και στο βιντεοκλίπ σαν format γενικότερα; Ή είστε της άποψης πως η καλή μουσική μπορεί να μιλήσει εξίσου καλά και μόνη της, χωρίς κανένα περιτύλιγμα;
Ένα ωραίο τραγούδι δεν χρειάζεται βιντεοκλίπ, αλλά ένα ωραίο βίντεο θα απογειώσει το ωραίο τραγούδι. Εφόσον υπάρχουν τα μέσα για να επιτευχθεί αυτή η διαδραστικότητα, γιατί να μην τα χρησιμοποιούμε;
Θα οπτικοποιηθούν κι άλλα τραγούδια, προσεχώς;
Ιδανικά όλα. Προς το παρόν δεν έχουμε κάτι στέρεο στα χέρια μας, αλλά ξέρεις τώρα, stay tuned και τέτοια.
Το Ballads For The Wasteland μου δίνει την αίσθηση ενός πιο εσωστρεφούς, πιο «δύστροπου» και «στρυφνού» άλμπουμ, σε σχέση με τον προκάτοχό του. Εσείς οι ίδιοι τι διαφορές εντοπίζετε; Ποια ήταν η πρόοδος των Road Miles μέσα σε αυτά τα 2 χρόνια και ποιοι οι κύριοι παράγοντες που την επηρέασαν;
Το ανάποδο θα λέγαμε, ιδιαίτερα σε ό,τι έχει να κάνει με τις διάρκειες των κομματιών και τις επιλογές στην παραγωγή, καθώς είναι σημαντικά πιο «φωτεινός» ηχητικά δίσκος από τον προηγούμενο. Παρόλα αυτά, όντως οι συνθέσεις είναι πιο οξείς· θα λέγαμε ότι προσεγγίζουμε τον ήχο τον οποίον είχαμε στο πρώτο μας ΕΡ. Επίσης, θέλαμε στο Ballads For The Wasteland να δώσουμε παραπάνω χώρο στην Αφροδίτη και στον στίχο γενικότερα, ακολουθώντας μια οδό πιο κοντά στην τραγουδοποιία του Nick Cave. Στην πορεία της ηχογράφησης, φυσικά, εντάχθηκαν στο σύνολο και 2 νέα μέλη: ήρθε ο Νώντας, αντικαθιστώντας τον προηγούμενο κιθαρίστα μας Τζώρτζη, καθώς και ο Άλεξ, με τα πλήκτρα του να κάνουν πλέον την εμφάνισή τους και να κυριαρχούν σε αρκετά σημεία στη μίξη, δίνοντας έναν ξεκάθαρα διαφορετικό χαρακτήρα σε σχέση με ό,τι κάναμε πιο πριν.
Γιατί κάνετε μουσική; Είστε βασανισμένες ψυχές όπως αρκετοί ομοϊδεάτες σας ή υπάρχουν άλλα κίνητρα; Τελικά η καταπίεση, οι κακουχίες, οι δύσκολες καταστάσεις σε ψυχολογικό και πρακτικό επίπεδο γεννούν τέχνη; Ή την κρατούν φυλακισμένη;
Κάθε φορά που ανεβαίνουμε σε μία σκηνή για να παίξουμε μπροστά σε 50 ή 1.000 ανθρώπους, κάθε φορά που γεννάται μια ιδέα σε μία πρόβα και κάθε φορά που βλέπουμε ότι κάποιος τρίτος το ζει μαζί μας, τότε απαντάται μέσα μας αυτό ακριβώς το ερώτημα, το οποίο θέτουμε καθημερινά κι εμείς στους εαυτούς μας. Τα ανήσυχα πνεύματα γεννούν την τέχνη.
Τι θα αλλάζατε από τις καταστάσεις που σας εμποδίζουν να κάνετε μουσική με τον τρόπο που θέλετε; Ή τίποτα τέτοιο δεν υπάρχει τελικά και απλά αγκαλιάζετε την πραγματικότητα ως έχει;
Πάντα θα υπάρχουν δυσκολίες και δικαιολογίες. Και πάντα θα ψάχνουμε το κάτι καλύτερο. Στο τέλος, όμως, εκείνο που μετράει είναι το τι κάνεις με αυτό που έχεις στα χέρια σου και πώς διαχειρίζεσαι τον δεδομένο χρόνο.
Φυσικά θα σας ρωτήσω για τα προσεχή συναυλιακά σας σχέδια. Τι έχει το καρνέ των Road Miles;
Καταρχάς το επερχόμενο διήμερο 24-25 Νοέμβρη, που θα ανοίξουμε τις συναυλίες των αγαπημένων μας Underground Youth σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αντίστοιχα. Έπειτα μένει να ανακοινωθεί η ημερομηνία της επίσημης παρουσίασης του Ballads For The Wasteland, στις αρχές του 2018 στην Αθήνα. Υπάρχουν και άλλες σκέψεις και ιδέες, stay tuned.
Για κλείσιμο, θέλω να μου επιλέξετε εκείνο τον έναν στίχο από ολόκληρο το άλμπουμ που περιγράφει όσο το δυνατόν καλύτερα την κατάστασή και την ψυχολογία σας αυτόν τον καιρό, ως προσωπικότητες, αλλά και ως σχήμα...
Θα επιλέξουμε στροφή:
The camp fire burns for one last time // The starry night forms a heavy blanket //
“Look at my knife as it carves your name onto the earth // One score for each dead body // One score for each torn memory // And a last score that has to be done”
{youtube}Wxw0d2-Vygc{/youtube}
