Πορεύεσαι πλέον με τους She Tames Chaos. Γιατί αποφάσισες να ενταχθείς και πάλι σε ένα συγκρότημα και όχι να προχωρήσεις με το δικό σου όνομα, ως solo act;
Για την παρέα! Και στην τελική, γιατί όχι; Από την άλλη, το «όνομα» στη χώρα μας ήταν συνδεδεμένο με το τσιφτετέλι στο τραπέζι αν θες. Και αυτό με απωθούσε, αν και τώρα αντιλαμβάνομαι πλέον την εμπορική χρησιμότητα του «ονόματος» ή, όπως αρέσκεται η μουσική κοινότητα να το αποκαλεί στις μέρες μας, του branding. Στο μέλλον τίποτα δεν αποκλείεται, να κυλάει το πράγμα, καλά να είμαστε και βλέπουμε. Παίζει να κάνω μπάντα που να τη λένε «Δε Χασαπίδουζ». Τέλειο; :P
Πώς λειτούργησε η μπάντα στο στούντιο, στο στήσιμο των κομματιών του Oh Fair Father Where Art Thou?; Ήσουν εσύ που είχες τον πρώτο λόγο ως προς την κατεύθυνση που πήρε η δουλειά ή έγινε ομαδικά το πράγμα;
Εϊχα τον πρώτο λόγο, με τη συναίνεση των παιδιών που με δέχτηκαν ως puppet master και δυνάστη τους. Σε αυτό βέβαια βοήθησε πολύ και το γεγονός ότι είμαι άσσος του καράτε!
-Συναινείς;
-Όχι.
Καράτε
-Συναινείς;
-ΝΑΙ!
Η παραγωγή δεν έγινε όμως στο στούντιο. Ξεκίνησε από την πρώτη πρόβα. Και το σημαντικό είναι ότι χωρίς τη συνεισφορά των παιδιών, δεν θα είχαμε τίποτα. Αν ο Άλφι, ας πούμε, δεν κατέβαζε riff καταρρακτωδώς, δεν θα είχα τέτοια πληθώρα να διαλέξω. Αν ο καθένας τους δεν ήταν τόσο παραγωγικός, δεν θα είχα υλικό να δουλέψω.
Για το ομαδικό που λες, η αλήθεια είναι ότι πάντα τα μέλη της μπάντας αλλάζουν την υφή ενός κομματιού. Υπήρχε όμως και ελευθερία, γιατί τα παιδιά έβαλαν πολλά αυτούσια δικά τους θέματα. Αν το κομμάτι δεν είχε ήδη πάρει μορφή στο μυαλό μου και αυτό που άκουγα ήταν μέσα στην ατμόσφαιρα του Χάους, το άφηνα να περάσει· αν όχι, πηγαίναμε για κάτι άλλο. Επενέβαινα είτε όταν κάτι δεν μου άρεσε, είτε όταν κάτι μου έλειπε: βάλε ρε Robert μια κιθαρα που να κάνει αυτό, μήπως εκεί Νίκο το μπάσο να είναι πιο βαρύ, εδώ θέλω ησυχία παιδιά να ακουστεί η φωνή, εδώ ακολουθήστε με σε κρεσέντο, εδώ ακούω αυτό, ποιος θα το κάνει; Εδώ θέλω Χάος, χώστε πράγμα. Θείο παίξε ένα βζιιιν, Διονύση παίξε πιο υποχθόνια. Σε κάποια κομμάτια για τα οποία είχαν γίνει συγκεκριμένες ηχογραφήσεις ακολουθήσαμε τα guidelines που ήδη υπήρχαν προκειμένου να βγει η ατμόσφαιρα. Πριν φτάσουμε στο στούντιο υπήρξε ένα μεγάλο διάστημα σχεδόν σκηνοθετικής δουλειάς.
Γνωρίζοντας τις θέσεις σου σε διάφορα κοινωνικά/πολιτικά ζητήματα, περίμενα ότι ο τίτλος του δίσκου και οι στίχοι θα είχαν να κάνουν με μια «τσαμπουκαλεμένη» υποστήριξη αυτών. Διαπίστωσα όμως –και διόρθωσέ με, αν κάνω λάθος– ότι τελικά μιλάς περισσότερο για υπαρξιακά/προσωπικά ζητήματα, με έναν πεσιμισμό κι ένα αίσθημα αδιεξόδου πολλές φορές. Τι σε ενέπνευσε για να γράψεις;
Είμαι το αντίθετο του πεισιμιστή. Είμαι αισιόδοξη, και συχνά αφελής θα μπορούσες να πεις. Πιστεύω στους ανθρώπους και χαίρομαι αφάνταστα όταν γνωρίζω έξυπνους ανθρώπους. Και θα σου πω πιο κάτω τι είναι για μένα ο έξυπνος άνθρωπος. Στον δίσκο θίγονται πολύ προσωπικά θέματα, όπως ο θάνατος της μητέρας μου και η έλλειψη του πατέρα μου, οπότε υπάρχει μια βαθιά οδύνη, κάτι που έχει να κάνει με την περίοδο κατά την οποία γράφτηκαν τα κομμάτια, αλλά και εναλλαγές ανάλογες με τη ζωή μου, η οποία σαφώς είναι μυθιστορηματική. Ο πόνος που σκιαγραφείται στο "Fall" –χωρίς φυσικά να είναι αυτοσκοπός– είναι μέρος της ζωής, ως εκ τούτου και της τέχνης και συχνά αποτελεί πηγή δύναμης και έμπνευσης, όπως όμως και η χαρά ή η περιπέτεια των "Toyland“ και "Return To Forever".
Θεωρώ δε ότι ο τίτλος είναι απόλυτα πολιτικός. Αυτό που εκλαμβάνεις ως αδιέξοδο, είναι ίσως η έκφραση των διαπιστώσεων στις οποίες αναφέρομαι. Η διαπίστωση, για παράδειγμα, ότι κάθε μας δοξασία περί του τι είναι ο Θεός είναι λανθασμένη –κάτι που επαληθεύεται εύκολα με την εφαρμογή μιας απλής εις άτοπον απαγωγής. Με διακατέχει όμως ένας ρομαντικός ρεαλισμός, ακόμα κι αν το μαγικό στοιχείο είναι ασαφές. Θα πολεμήσω, θα γελάσω μέχρι δακρύων, θα κλάψω, θα πιω, θα χαρώ τη ζωή, θα τη στίψω και θα την πιω. Θα πέσω και θα ξανασηκωθώ. Με τα μάτια ερμητικά ανοιχτά. Αν θέλουμε να είμαστε έξυπνοι, συνειδητά δεν ακολουθούμε τη βλακώδη στάση του κλασικού «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα», αλλά αντιθέτως αντιλαμβανόμαστε ότι για το καλό όλων μας οι άνθρωποι γύρω μας πρέπει να προοδεύουν, να ζουν καλά, και εκείνοι όπως και εμείς. Οι «αξίες» είναι καλές όταν έχουν έναν παναθρώπινο χαρακτήρα. Κάθε τι που δεν είναι έξυπνο –με την έννοια του συνολικού καλού– μάς είναι παντελώς άχρηστο. Και εκεί ίσως είναι το κεντρικό θέμα του δίσκου. Δεν υπάρχει ο Θεός, το χειριστικό όπλο της οργανωμένης αδικίας. Υπάρχουμε εμείς!
Στις 4 Φεβρουαρίου παρουσιάζετε το ντεμπούτο σας στο An Groundfloor. Πέρα από τα τραγούδια του δίσκου, τι άλλο θα παίξετε και ποιος θα είναι ο ρόλος των προσκεκλημένων που έχετε ανακοινώσει ότι θα συμμετέχουν;
Απ’ τα παιδικά μου χρόνια έχω περάσει καταπληκτικά σε πάρτι, έχω κάνει μάλιστα μερικά από τα πιο θορυβώδη και πολυπληθή, για παράδειγμα όταν είχαμε κερδίσει το S.C.Y.P.E. με τους Echo. Πέρασαν πάνω από 200 άτομα εκείνο το βράδυ (συμπεριλαμβανομένης της αστυνομίας) από το σπίτι μου, στο οποίο «συγκατοικούσαμε» ως γκρουπ –με στούντιο για πρόβες στο υπόγειο κτλ. Τα παιδιά λοιπόν θα έρθουν στο πάρτι να παίξουμε! Ολόκληρο δίσκο βγάλαμε, δεν θα γιορτάσουμε; Κάθε ένας απο τους εκλεκτότατους καλεσμένους θα παίξει σε ένα κομμάτι μας, αλλάζοντάς το με τη δική του αύρα. Και είναι ένας κι ένας όλοι τους, και έχουν ο καθένας τους μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μας. Εκτός από τα κομμάτια του δίσκου, θα παίξουμε κομμάτια του Χάους που δεν μπήκαν στον δίσκο λόγω της χωρητικότητας του βινυλίου, όπως το "The Shore", που έγραψα όταν άρχισαν να ξεβράζονται human remains στις ακτές μας. Επίσης θα παίξω (όπως πληροφορήθηκα σήμερα) και το "Reign Of Shame", για τη Φανή που δεν θα έρθει αν δεν το παίξω. Κι εμένα η Φανή είναι η κολλητή μου, που έχει αγκαλιάσει το επί σκηνής μόνιτορ στο παλιό Αn κάτω, όταν παίζαμε με τους No Man's Land, ενώ εγώ χτυπιόμουν στο μικρόφωνο. Δεν της λες όχι της Φανής. «And I raise my head, and see your big plan. Controlling your slaves, as best as you can».
Είσαι μέλος και των Robert Sin & The Huckleberries, οι οποίοι κατά κάποιον τρόπο αποτελούν το alter ego των She Tames Chaos. Ποια είναι η ιστορία αυτών των δύο παράλληλων καλλιτεχνικών οντοτήτων;
Στους Hucks παίζω μπάσο, κυρίως. Βγάζω το άχτι μου και τη ρυθμική αγωγή μου σε ένα από τα πιο αγαπημένα μου όργανα ως ακροάτρια και οπαδός του groove. Σωστό το «κατά κάποιον τρόπο» για το alter ego. Γιατί, ενώ υπάρχουν κοινά στοιχεία, αφενός η πορεία των Hucks είναι πολύ μικρότερη από τη συνολική δική μου –στην οποία το στίγμα είναι σαφές– αφετέρου έχουμε 3 κοινά μέλη (κάτι που ενδεχομένως μπερδεύει), και μία εταιρεία, την G.O.D. Eίμαστε όλοι μπερδεμένοι σε μια πολύ ιδιότυπη σχέση δημιουργίας η οποία μας εξελίσσει, τον καθένα με διαφορετικό τρόπο. Οι Hucks όμως παίζουν americana, και μάλιστα ψαγμένη. Και ο leader μας είναι ένας χαρισματικός νεαρός συνθέτης/στιχουργός, ο οποίος μας οδηγεί σε άλλα μουσικά μονοπάτια από αυτά του Χάους. Να σημειωθεί ότι έχουμε κυκλοφορία και με τους Hucks, το ...And The Ghosts In Between, που θα έπρεπε να ακούσουν οι φίλοι του είδους. Είναι εξαιρετικό (είπε σχηματίζοντας με το χέρι το σημείο του σταυρού μπροστά απο το μούσι της).
Συχνά γράφεται ότι είσαι η μεγαλύτερη φωνή της ανεξάρτητης σκηνής. Σου αρέσει που σε ξεχωρίζουν για τα φωνητικά σου προσόντα ή θα προτιμούσες να τονίζουν περισσότερο τις συνθετικές σου ικανότητες; Ποιος από τους δύο ρόλους σε εκφράζει περισσότερο;
«Αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει, καλύτερα να μην μας πει κανένα» λέει ο Σαββόπουλος, στη μετασκευή του Dylan. Τα καλά λόγια αρέσουν σε όλους. Το ότι πρόσεξαν τις συνθέσεις μου είναι σχετικά πρόσφατο και χαίρομαι, είναι η αλήθεια. Γενικά μου αρέσει να μου λένε μπράβο. Σε όλα τα παιδιά αρέσει. Θεωρώ ότι μια καλή φωνή δεν μπορεί να κάνει μια σύνθεση καλύτερη (εκτός αν ο τραγουδιστής βάλει δική του γραμμή, κάτι που είναι σύνθεση στην ουσία), όπως επίσης πιστεύω ότι δεν μπορεί απαραίτητα μια άρτια εκπαιδευμένη φωνή να ερμηνεύσει με συγκλονιστικό τρόπο.
Αν όντως είμαι η μεγαλύτερη φωνή, δεν είναι λόγω των εκπληκτικών φωνητικών μου προσόντων, τα οποία θεωρώ πεπερασμένα, γιατί έχω σχεδόν αντρική γκάμα και δεν έχω πολλές νότες στo high register. Έχω μεν δουλέψει τη φωνή μου πάρα πολύ, παίζει όμως κάτι άλλο πίσω από εκείνη. Επίσης, όμως, «What came first? Chicken or the egg?», λέει ένα τραγουδάκι από τα αρχαία επεισόδια του Sesame Street. Όταν ερμηνεύεις τα δικά σου κομμάτια, πώς ξεχωρίζεις αυτό που σε εκφράζει περισσότερο; Θα το ξέρεις κι εσύ, ως συνθέτης και ερμηνευτής.
Να σημειώσω εδώ ότι τα καλά λόγια πρέπει να τα υποστηρίζουμε και με πράξεις. Έχω ακούσει από δικούς μου ανθρώπους ότι θα προτιμούσαν να τραγουδούσα απλούστερα –και είναι οι ίδιοι άνθρωποι που είναι ορκισμένοι στο πλευρό μου. Οπότε οι πράξεις μετράνε, είτε σου χαϊδεύει κάποιος τα αυτιά, είτε όχι. Η προσέλευση στις συναυλίες είναι πολύ σημαντική, όπως και η αγορά των δίσκων.
Κάτι που ενδεχομένως δεν είναι τόσο γνωστό είναι ότι ασχολείσαι και με τα τεχνικά θέματα των ηχογραφήσεων (παραγωγή, μίξη, editing). Ποιοι παραγωγοί σε έχουν επηρεάσει και πώς θα περιέγραφες το στυλ σου, σε ό,τι αφορά αυτούς τους τομείς;
Το post-production και η μίξη είναι μια άκρως δημιουργική διαδικασία που προϋποθέτει και τεχνικές γνώσεις, τις οποίες προσωπικά κατέκτησα και εξαιτίας της ευχέρειάς μου με τους υπολογιστές, αλλά και με την προϋπηρεσία μου στη διαφήμιση. Θυμάμαι πόσο είχα εντυπωσιαστεί από τους Massive Attack και τον Tricky, και στη συνέχεια πόσο επηρεάστηκα από το ευρύτερο φάσμα της ηλεκτρονικής μουσικής και ιδιαίτερα από τη lounge. Αργότερα, όμως, άρχισα να ακολουθώ τη μνήμη μου περισσότερο από τις συγκεκριμένες σχολές παραγωγής και κυρίως έκανα εκείνο που ακουγόταν καλά στα δικά μου αυτιά τη δεδομένη στιγμή. Με οπλοστάσιο την ακρόαση μουσικής από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια μέχρι σήμερα, και μια καλή ακουστική μνήμη, ανασύρω κατά καιρούς στοιχεία που καταλήγουν στην παραγωγή ήχων, σύμφωνα με το κριτήριο που αυτή η διαδικασία δημιούργησε. Το στιλ μου το έχει περιγράψει πολύ καλά ο Σπύρος Χυτήρης, παλιός μουσικοκρτιτκός του περιοδικού Ήχος και παραγωγός της ΕΡΑ Κέρκυρας, με μια λέξη: «Left-field».
Το 2014, με αφορμή την επανέκδοση του Mind Your Step, είχες πει ότι οι Echo Tattoo ήταν έτοιμοι να ηχογραφήσουν νέο υλικό. Τι συνέβη τελικά και δεν υλοποιήθηκε αυτό το σχέδιο; Παραμένει ανοιχτή υπόθεση εκείνο το γκρουπ;
Σκοτωθήκαμε με τον εταιρειάρχη που μας επανένωσε με την ιδέα μιας νέας ηχογράφησης, για να μας διαλύσει, επί της ουσίας, λίγο καιρό αργότερα. Need I say more? Η ιστορία έχει δείξει ότι οι Echo μπορούν ανα πάσα στιγμή να επανεμφανιστούν, χωρίς να λέω ότι αυτή τη στιγμή υπάρχει τέτοιο πλάνο.
Έπειτα από το live της 4ης Φεβρουαρίου, υπάρχουν στον ορίζοντα άλλα ορόσημα για τους She Tames Chaos; Ποια είναι τα σχέδιά σου γενικότερα;
Στο ευρύτερο πλαίσιο της ανασφάλειας που κορνιζάρει την εποχή, πολύ θα ήθελα την επόμενη κυκλοφορία του Χάους στις αρχές του 2018, όπως ενδεχομένως κι ένα single-προάγγελο.Το ίδιο και με τους Hucks. Επίσης, θα ήθελα να δοκιμάσω διαφορετικά νερά. Έχω αφήσει τόσα είδη που λατρεύω στην άκρη για χάρη της rock, την οποία, αν μη τι άλλο, έχω υπηρετήσει πιστά. Ίσως κυοφορώ ένα νέο σχήμα με άλλη μουσική κατεύθυνση. Όπως ξέρουμε όλοι εκ πείρας, όταν κάνεις σχέδια «κάποιος εκεί πάνω» ψοφάει στα γέλια, όμως εμείς λέμε να συνεχίσουμε τις ζωντανές εμφανίσεις και τις ηχογραφήσεις. Είμαστε και πολύ ανοιχτοί σε προτάσεις συνεργασίας. Θα εξακολουθώ να εξισορροπώ το Χάος, μέσα μου και γύρω μου, όπως μπορώ καλύτερα και για όσο μπορώ. Αυτό είναι το πλάνο. I will survive. (Our motto kids).
{youtube}yDdxrHDmuyo{/youtube}
