Τι ήταν αυτό που σε έκανε να περπατήσεις σε σόλο μονοπάτια, μετά από τόσες ετερόκλητες συνεργασίες;
Νιώθω πολύ τυχερή που έχω ηχογραφήσει και έχω βρεθεί στην ίδια σκηνή με τόσους σπουδαίους μουσικούς και δεν θα το άλλαζα με τίποτα στον κόσμο. Έμαθα να συνεργάζομαι, εξελίχθηκα σαν μουσικός και δοκίμασα τις δυνάμεις μου σε διάφορα και ετερόκλητα πράγματα. Παρ' όλα αυτά, εδώ και αρκετά χρόνια μάζευα υλικό που δεν μπορούσα να διοχετεύσω στα υπόλοιπα projects που κατα καιρούς συμμετείχα, οπότε κάποια στιγμή ένιωσα ότι έφτασε ο καιρός να δει κι αυτό το φως της ημέρας. Επίσης, μόλις πριν λίγα χρόνια ένιωσα ότι είμαι έτοιμη και κατασταλαγμένη αισθητικά ωστέ να «ηγηθώ» μιας μπάντας και να διαμορφώσω τους ήχους που έπαιζαν στο repeat μέσα στο κεφάλι μου.
Μπορείς να μου μιλήσεις για τα φυσικά όργανα του Euphoria και τον τρόπο που ήθελες να ενσωματωθούν στην οργανική χημεία των τραγουδιών;
Έπελεξα τα όργανα που αποτέλεσαν την ενορχήστρωση με βάση κυρίως τους μουσικούς που ήθελα να συνεργαστώ, οι οποίοι είναι εξαιρετικά υπεύθυνοι και για το τελικό αποτέλεσμα. Τα έγχορδα πάντα με ενδιέφεραν ως επιλογή, αλλά ήθελα οπωσδήποτε και τον Γιώργο Κοντογιάννη (κρητική λύρα) στην ομάδα, οπότε σκέφτηκα να αντικαταστήσω την περιοχή της βιόλας με τη λύρα. Επίσης, ο Μιχάλης Βρέττας στο βιολί και ο Πέτρος Λαμπρίδης στο κοντραμπάσο ολοκλήρωσαν συχνοτικά μα και αισθητικά το μέρος των εγχόρδων, υπό το άγρυπνο βλέμμα και αυτί του Κώστα Στεργίου (μαέστρος ενορχήστρωσης, συμπαραγωγός, πλήκτρα και ηλεκτρονικά).
Ο Βαγγέλης Παρασκευαΐδης στα κρουστά και στο βιμπράφωνο, ήταν ένας ακόμα μουσικός που ήθελα οπωσδήποτε να συνδράμει στο Euphoria, παρόλο που δεν είχαμε γνωριστεί από κοντά (ενώ με όλους τους υπόλοιπους είχα ξανασυνεργαστεί στο παρελθόν). Αλλωστε είναι ένας βιμπραφωνίστας που σχηματίζει την πεντάλφα με τις μπαγκέτες του και αυτό από μόνο του αρκούσε. Έφαγα επίσης ένα εξαιρετικό σκάλωμα –και μου πήρε και λίγο να πείσω τους υπόλοιπους– για τη συμμετοχή της Γωγώς Ξαγαρά στην άρπα, γιατί μόνο αυτό μου ταίριαζε για να συνοδέψει το “Roller Coaster Blues”. Το πιάνο πάλι του Κωστή Χριστοδούλου πάντα με άφηνε άφωνη, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να μην παίξει στον δίσκο –και γενικά κάπως έτσι ήταν η όλη διαδικασία. Πριν χρόνια ο Φώτης Σιώτας με είχε συμβουλέψει να επιλέγω μουσικούς και όχι απαραίτητα τα όργανα που παίζουν, ώστε να διαμορφώσω ήχο. Την κράτησα αυτή τη συμβουλή και τον ευχαριστώ ιδιαιτέρως.
Υπάρχει κάποιο τραγούδι που σε δυσκόλεψε ιδιαίτερα μέχρι να βρει την τελική του φόρμα; Αν πόνταρα σε κάποιο, θα ήταν το "Wolf" με όλη αυτήν την πολυπλοκότητα στα επίπεδα των φωνητικών...
Τον "Λύκο" τον είχα γράψει για ένα a cappella σχήμα στο οποίο έπαιζα παλιότερα, τις Σανάδες, οπότε έπρεπε να αντικαταστήσω το μέρος όλων των άλλων φωνών μόνο με τη δική μου. Κι αυτό σίγουρα ήταν ένα μπέρδεμα, όμως το κομμάτι είχε γραφτεί εξ αρχής για να έχει αυτήν την a cappella μορφή, δεν άλλαξα και πολλά. Νομίζω το σχετικά minimal “Roller Coaster Blues” αποτέλεσε μεγαλύτερη σπαζοκεφαλιά μέχρι να καταλήξω στην άρπα, καθώς και το “Fire”, για το πώς θα κολλήσω το metal παίξιμό του Γιώργου Κόλλια (Nile) στα ντραμς με όλα τα έγχορδα, διατηρώντας παράλληλα κι ένα ανατολίτικο στοιχείο (α λα αιγυπτιακά βιολιά) μέσα σε όλα, δίχως να γίνει κιτς το όλο εγχείρημα. Τρικυμία εν κρανίω γενικά, το παραδέχομαι…
Τα τραγούδια του δίσκου απαρτίζουν μια ολότητα: η δύναμη των στοιχείων της φύσης περνάει από τα ηχεία. Θεωρώ πως απελευθερώθηκες δημιουργικά σε σχέση με συγκροτήματα με τα οποία μοιράστηκες το στούντιο στο παρελθόν και πας για κάτι πιο φιλόδοξο...
Τα τραγούδια του Euphoria είναι ακριβώς ό,τι με απασχολούσε και με ταλάνιζε τα τελευταία 10 χρόνια της ζωής μου. Έχουν περάσει από αρκετές εσωτερικές ζυμώσεις και φίλτρα για να καταλήξουν στην τελική τους μορφή και φυσικά χρειάστηκαν πολύ δουλειά, από όλη τη δημιουργική ομάδα. Σίγουρα ήταν ό,τι πιο δύσκολο και δύσβατο έχω κάνει ως μουσικός έως τώρα, τόσο λόγω των δύσκολων συνθηκών στις οποίες δουλεύτηκε ο δίσκος, όσο και γιατί με «πόναγε» όσο οτιδήποτε άλλο είχα κάνει μέχρι τώρα, αφού με αντιπροσώπευε πλήρως και έπρεπε έτσι να είμαι υπεύθυνη για όλα τα στάδια της παραγωγής του. Πράγμα που δεν είχα ξανακάνει, δηλαδή να περνάνε κατά κάποιον τρόπο όλα από τα χέρια μου. Ήταν σαν μια πολυετή κυοφορία και μια γέννα εν τέλει, κάπως έτσι νιώθω.
Πιστεύεις ακόμη στη δύναμη του αυτοσχεδιασμού; Τι σε γοητεύει σε αυτή την αχαρτογράφητη διαδικασία ηχογραφήσεων και ζωντανών εμφανίσεων;
Εκπαιδεύτηκα κατά έναν μεγάλο βαθμό αυτοσχεδιάζοντας και πάντα το διασκεδάζω ιδιαιτέρως. Αυτήν την περίοδο αυτοσχεδιάζουμε επί σκηνής με τους LYD Quartet, δηλαδή με τον Γιάννη Αναστασάκη (κιθάρα), Γιάννη Νοταρά (ντραμς) και Βασίλη Τζαβάρα (πλήκτρα) και για μένα είναι πάντα μια απελευθερωτική και δημιουργική διαδικασία. Με γοητεύει η έρευνα πάνω στον ήχο και στη φωνή, ο κίνδυνος της αποτυχίας που ελοχεύει, τα αντανακλαστικά που ακονίζονται, η συνομιλία μεταξύ των μουσικών και η συγκέντρωση, η ευελιξία και η ετοιμότητα την οποία απαιτεί.
Το συναίσθημα ευφορίας για το οποίο μιλάει ο δίσκος σου, είναι κάποιο άγνωστο, ιερό δισκοπότηρο (ζητούμενο δηλαδή) ή κάτι σαφές, το οποίο υποβόσκει στο πλαίσιο κάθε κομματιού;
Ο δίσκος είναι αρκετά σκοτεινός και εωστρεφής, νομίζω. Αλλά ναι, πολύ σωστά το θέτεις, το συναίσθημα της ευφορίας είναι για μένα ένα ιερό δισκοπότηρο. Τείνω να αποσυνδέομαι από αυτό αρκετά συχνά στη ζωή μου. Είναι λίγο σαν ένα ξόρκι ή μια επίκληση, ώστε να περάσει από πάνω μας και να μας αγγίξει.
Κάθε τραγούδι σου υπακούει σε μια ξεχωριστή λιτανεία ή δοξασία και μιλάει στο δικό του ιδιαίτερο mantra. Κάπως έτσι έγραψες τον δίσκο; Προσεγγίζοντας δηλαδή καθένα από τα κομμάτια σαν μικρό ολοκληρωμένο έργο;
Αφού έγραψα τα κομμάτια παρατήρησα ότι είχαν μια κάποια τέτοια σύνδεση. Ότι υπήρχε δηλαδή ένα τοτέμ, μια ιστορία μέσα σε κάθε ένα. Βασανίζω αρκετά το μυαλό μου όταν γράφω και προσπαθώ κάθε τραγούδι να έχει μια υπόσταση, έναν λόγο ύπαρξης για εμένα. Με τη βοήθεια του εξαιρετικού artwork από τους kanenas design νομίζω ολοκληρώθηκε κατά πολύ το όλο αισθητικό και μουσικό νόημα των τραγουδιών, φτιάχνοντας ένα ελαφρώς σουρρεαλιστικό πορτραίτο για κάθε κομμάτι, εμπνευσμένο από τα στοιχεία που το συναποτελούν.
Ποια είναι τα σχέδιά σου για το 2017; Θα συνεχίσεις τις συναυλίες και τις διδασκαλίες ή σκοπεύεις να ξαναμπείς στο στούντιο;
Νομίζω όλα αυτά μαζί, καθώς συνδέονται και απόλυτα μεταξύ τους και αλληλοστηρίζονται. Σίγουρα θα προσπαθήσω να επικοινωνήσω το υλικό του δίσκου μέσα από συναυλίες τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Το live της παρουσίασης θα γίνει την Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου στο Six d.o.g.s στην Αθήνα και θα συνεχίσουμε στις 24/3 στο Βερολίνο, στο Privatclub. Στο στούντιο θα μπω σίγουρα για να ηχογραφήσω για το πολύ ενδιαφέρον νέο υλικό των Lüüp και έπειτα προς την άνοιξη για τους Gutter Dark Baroque Ensemble –προσωπικό όραμα του αγαπημένου φίλου και μπασίστα Πέτρου Λαμπρίδη. Ήδη επίσης έχω αρχίσει να δουλεύω και σε νέο δικό μου υλικό, αλλά είναι πολύ νωρίς ακόμα για να κάνω σχέδια.
Tις διδασκαλίες στο Lab ελπίζω να τις συνεχίσω για πολλά χρόνια ακόμα, καθώς είναι μια δουλειά που απολαμβάνω και με γεμίζει πολύ. Έρχομαι σε επαφή με πολύ ταλέντο και μου δίνεται η δυνατότητα να ασχοληθώ με το θέμα που με ενδιαφέρει περισσότερο στον κόσμο, την αθρώπινη φωνη.
{youtube}OqTw8DeBI3s{/youtube}
