Λάρβα είναι η προνύμφη της πεταλούδας. Πώς συνδέεται ο τίτλος του νέου δίσκου; Μάς προϊδεάζεις μήπως για κάποια μεταμόρφωση στην καλλιτεχνική σου ζωή;
Η πεταλούδα είναι το πιο όμορφο σύμβολο μεταμόρφωσης. Στον κύκλο της ζωής της αλλάζει τόσο δραστικά που, αν το καλοσκεφτείς, είναι κάτι το καταπληκτικό, σε πιάνει δέος. Υπάρχει μια εσωτερική σύνδεση του τίτλου με τα τραγούδια, γιατί εκφράζουν με λεπτεπίλεπτο τρόπο μια μεταστροφή στη σκέψη και τα αισθήματα, αλλά για τα τραγούδια θα ήταν προτιμότερο να μιλήσει ο δημιουργός τους, ο Νίκος Γρηγοριάδης. Υπάρχει μια αφηρημένη σύνδεση με την πεποίθηση ότι αυτό που φαινόμαστε δεν μας καθορίζει: είμαστε κάτι πέρα από τα ονόματα και τις ταμπέλες και σαν άνθρωποι και πολύ περισσότερο σαν καλλιτέχνες. Είμαστε όλοι κάτι εν δυνάμει, σε εξέλιξη, δεν υπάρχει τίποτα στατικό, άρα όλα μπορούν να συμβούν. Τέλος, υπάρχει η προσωπική σύνδεση του τίτλου με εμένα, αφού αισθάνομαι εδώ και χρόνια ότι προετοιμάζομαι για κάτι που δεν έχω διανοηθεί και που δεν μπορώ να εξηγήσω ούτε σε εσάς, ούτε στον εαυτό μου.
Τραγουδάς και πάλι Νίκο Γρηγοριάδη, όπως και στο Είναι Εδώ! Του 2009. Νιώθεις περισσότερο ερμηνεύτρια αυτό τον καιρό; Θα ακούσουμε και δικά σου πονήματα κάποια στιγμή στη συνέχεια;
Ε, στο Είναι Εδώ! είπα κι ένα δικό μου τραγούδι, το οποίο μάλιστα είχε και τη μερίδα του λέοντος στην προβολή και στις προτιμήσεις! Τραγουδάω τα τραγούδια του Νίκου γιατί τον αγαπώ πολύ και γιατί θαυμάζω απεριόριστα το αστείρευτο ταλέντο του να επινοεί όμορφες, μεστές μελωδίες. Η Λάρβα είναι ένας κύκλος τραγουδιών για τον οποίον, ενώ είχα αμφιβολίες στην αρχή, αποδείχτηκε εκ των υστέρων αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν. Ερμηνευτικά δε, δούλεψα πολύ για να αναδείξω τα τραγούδια που ήταν απαιτητικά, τόσο σε αίσθημα, όσο και σε τεχνική δυσκολία. Υπήρχε επίσης μια αναγκαιότητα για να βγουν τη χρονική στιγμή που βγήκαν και με τον τρόπο με τον οποίον βγήκαν. Ευτυχώς λοιπόν που με τράβηξε απ’ το μανίκι ο Νίκος, γιατί συνήθως είμαι απορροφημένη με τα δικά μου.
Δεν έχω σταματήσει να γράφω. Κάθε δίσκος με δικά μου τραγούδια είναι ένα κλείσιμο κύκλου σε μια πράξη ύστατης γενναιοδωρίας κι εγκατάλειψης. Για κάποιον λόγο, τα τελευταία χρόνια κάνω πίσω: σαν να είμαι ανέτοιμη, σαν να χρωστάω ακόμα κάτι που έχω παραβλέψει. Ίσως να έχω βάλει τον πήχη πολύ ψηλά, δεν ξέρω! Παρόλα αυτά, νιώθω έντονα τελευταία πως έφτασε η ώρα για να υλοποιήσω ό,τι έχω κατά νου, όσο πιο καίρια και δραστικά γίνεται.
Με τον Νίκο Γρηγοριάδη είστε ζευγάρι στη ζωή, αλλά και συνεργάτες σε όλες σας τις δισκογραφικές δουλειές. Φέρνει ποτέ τριβές κάτι τέτοιο; Πού διαφωνείτε συνήθως, μουσικά μιλώντας;
Δεν είναι εύκολo, αλλά έχουμε βρει έναν τρόπο να λειτουργούμε. Ο καθένας καλύπτει διαφορετικά κενά και προσφέρει διαφορετικές προσεγγίσεις. Διαφωνούμε πολύ μέχρι να φτάσουμε στο σημείο που συμφωνούμε. Σε αυτό το δίσκο είχα ενστάσεις σε πολλά θέματα, οι οποίες ευτυχώς έληξαν με ψάξιμο και δουλειά.
Η Λάρβα κυκλοφόρησε μέσω της "Κόκκινης Καρφίτσας", του μουσικού ενθέτου της εφημερίδας Αυγή. Ήταν περισσότερο επιλογή ανάγκης, εξαιτίας της κατάστασης της δισκογραφίας; Και ποιο ήταν το feedback που πήρες από αυτή την κίνηση;
Ήταν επιλογή που έχει τη δική της σημειολογία στην εποχή της οικονομικής κρίσης και την κρίση στην ελληνική δισκογραφία. Φυσικά η κρίση στη δισκογραφία είναι παλαιότερη. Όλα όσα ξέραμε σαν καλλιτέχνες και σαν μουσικόφιλο κοινό έχουν προ πολλού τελειώσει. Απευθυνθήκαμε μόλις σε μια εταιρεία πριν πάρουμε την απόφαση να το δώσουμε στην “Κόκκινη Καρφίτσα”. Το έχω ξαναπεί! Υπάρχει αμοιβαία δυσκολία στο να συνεννοηθούμε με τους παράγοντες της ελληνικής μουσικής… βιομηχανίας – που μόνο τέτοια δεν είναι πλέον. Κι όχι τώρα που τα πράγματα είναι μαύρα κι άραχλα, μα απ’ την αρχή. Η ανταπόκριση ήταν άμεση, θετικότατη και δραστική, λόγω του τρόπου με τον οποίο κυκλοφόρησε ο νέος δίσκος και λόγω του ότι με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έγινε κάποιος ντόρος.
Διαβάζω ότι η αποχή σου από τη δισκογραφία επί 6 χρόνια είχε να κάνει και με τη θέλησή σου να πάρεις το πτυχίο της κιθάρας, το οποίο είχες αφήσει κάποτε στη μέση…
Το πτυχίο μου το πήρα σε 2 χρόνια, το λιγότερο δυνατό διάστημα. Άρα δεν φταίει μόνο αυτό. Από τη στιγμή που ο καλλιτέχνης αναγκάζεται να χρηματοδοτήσει τη δουλειά του, πρέπει να βρει διαθέσιμους πόρους. Όταν μάλιστα έχεις και υψηλές απαιτήσεις και με δεδομένη την οικονομική κρίση και την κρίση στη δισκογραφία, καταλαβαίνεις ότι χρειάζεται περισσότερος χρόνος για να συμβούν τα πράγματα. Ένα μεγάλο μέρος της παραγωγής, από την ηχογράφηση μέχρι και το editing, περνάει από τα χέρια μας.
Τα τραγούδια σου συνήθως κατατάσσονται στην ποπ κατηγορία, με τον όρο αυτό να παραμένει όμως παρεξηγημένος από μεγάλο μέρος του εγχώριου κοινού και του Τύπου. Εσύ συμφωνείς με την κατηγοριοποίηση; Και τι σημαίνει «ποπ» για σένα;
Αν εννοείς το μουσικό προϊόν με Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης, ναι, είμαι Π.Ο.Π! (γέλια) Ο ήχος μας και η γραφή μας είναι αναγνωρίσιμη και διακριτή! Σοβαρά τώρα, ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει, ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες, την κατανόηση, την ευαισθησία, το γούστο του. Για εμένα, ό,τι υπόκειται στη μαζική κουλτούρα είναι ποπ. Υπάρχουν καλλιτέχνες που θεωρούνται έντεχνοι ή εναλλακτικοί μόνο και μόνο επειδή έλαβαν το χρίσμα από έναν κλειστό κύκλο «ειδημόνων», παραγόντων ή/και καλλιτεχνών οι οποίοι τους ανέδειξαν. Αφού δεν έχουμε αυτιά να ακούμε, ούτε παιδεία και κριτήριο να κρίνουμε, ο καθένας μας είναι ό,τι δηλώσει! Παρόλα αυτά, όσοι έλκονται από τη μουσική μας ξέρουν ότι αυτό που συνολικά παρουσιάζουμε είναι μόνο κατ’ επίφαση ποπ και ούτε κατά διάνοια αγελαίο. Και προς ενημέρωση όσων διαβάζουν τη συνέντευξη, κλιμάκιο μουσικού καναλιού το οποίο είχε έρθει πριν μερικά χρόνια σε ένα live με κατέταξε στην... αβαν-γκαρντ σκηνή! (πολλά γέλια)
Έχεις μία κόρη σε σχολική ηλικία. Γνωρίζοντας την κατάσταση που αντιμετωπίζουν σήμερα οι μουσικοί και οι καλλιτέχνες, θα ήθελες/ενθάρρυνες εκείνη να ακολουθήσει το δικό σου μονοπάτι;
Η Μυρτώ γράφει τραγούδια, ιστορίες και παίζει πολύ καλή κιθάρα. Παράλληλα, είναι καλή στη φυσική και στα μαθηματικά και διακρίνεται σε μαθητικούς διαγωνισμούς. Θα ήθελα να πάρει μια ολοκληρωμένη μουσική παιδεία, κι ας μην τη χρειαστεί ποτέ, κι αυτό ακριβώς προσδοκώ τώρα που πέρασε στο Μουσικό Γυμνάσιο Αλίμου και μάλιστα χωρίς καμιά προετοιμασία.
Το τι θα κάνει στη ζωή της είναι κάτι που πρέπει να το καταλάβει και συνειδητά να το διαλέξει μόνη της. Δεν θα σταματούσα ποτέ ένα νέο άνθρωπο ο οποίος επιθυμεί να εκφραστεί καλλιτεχνικά επειδή η κατάσταση στο χώρο είναι ζοφερή. Η μουσική βιομηχανία όπως την ξέραμε έχει πεθάνει, όχι η μουσική, ούτε οι καλλιτέχνες! Γενικά, ο κόσμος που ξέραμε και μας δίδαξαν έχει πεθάνει. Πρέπει να το πάρουμε χαμπάρι και να πορευτούμε αναλόγως.
Ζούμε τα τελευταία χρόνια, ως πολίτες, υπό το καθεστώς συνεχών πιέσεων (οικονομικών και άλλων) και αβεβαιότητας για το αύριο. Φταίνε οι άλλοι, φταίμε κι εμείς –ποια είναι η άποψή σου; Βρίσκεις λόγους και αφορμές για αισιοδοξία;
Δεν ξέρω πια τι να πω. Δεν ξέρω πια τι να σκεφτώ. Πριν λίγες μέρες είχαμε καλή βάση για τη συμφωνία, έπειτα τελεσίγραφα και τώρα χρεωκοπία επισήμως και την Κυριακή δημοψήφισμα. Είναι άλλο πράγμα να θεωρητικολογείς για τη χρεοκοπημένη στάση ζωής που έχουμε κι άλλο η πραγματική οικονομική χρεωκοπία της χώρας σου.
Συνήθως όταν μελαγχολώ/θυμώνω/αγανακτώ/απογοητεύομαι, σκέφτομαι τη φύση πόσο πλούσια και άφθονη είναι, σκέφτομαι χωράφια σπαρμένα με σιτάρι και λέω όλο το χρυσάφι του κόσμου βρίσκεται μπρος στα μάτια μου, σκέφτομαι τη θάλασσα που στραφταλίζει στον ήλιο και λέω ότι όλο το ασήμι είναι κι αυτό δικό μου, σκέφτομαι τα χαμόγελα των ανθρώπων που αγαπώ και λέω πόσο τυχερή είμαι, ακούω το πρωί τα πουλιά που κελαηδούν χωρίς αύριο χωρίς να νοιάζονται ποιο είναι το καλύτερο ή το πιο πλούσιο και λέω, κάπως έτσι θα έπρεπε να είμαστε κι εμείς. Δεν έχω σταματήσει να αναρωτιέμαι τι έχει πάει τόσο στραβά και έχουμε τόσο πολύ πατώσει ψυχικά, ηθικά και πνευματικά και κατ’ επέκταση κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά –όχι μόνο οι Έλληνες, άλλα το ανθρώπινο γένος. Αν ίσως είχαμε τη διαύγεια να σκεφτούμε σε βάθος, αν είχαμε την ευαισθησία να σεβαστούμε ο ένας τον άλλον και τον πλανήτη που μας τρέφει, να μοιραστούμε ισότιμα τα αγαθά που μας προσφέρει, αν βλέπαμε πως όλα έμψυχα κι άψυχα συνδέονται μεταξύ τους, ίσως, το όνειρο της πραγματικότητάς μας να ήταν εκ βάθρων διαφορετικό.
Ναι, θα πει κανείς, αλλά τώρα τι κάνουμε που φτάσαμε εδώ! Μικρές επαναστάσεις ήθους και πάθους κι ας έχουν περίμετρο και δυναμική ενός μέτρου. Με ένα βήμα τη φορά μαθαίνουμε να περπατάμε, έπειτα να τρέχουμε και τέλος να κατακτάμε κορυφές. Τίποτα που να αξίζει δεν γίνεται άκοπα. Όσο για εμένα, πάντα ζούσα μετρημένα. Πάντα η καρδιά μου ήταν πιο γεμάτη από το πορτοφόλι μου (γέλια)
Απέχεις αρκετό καιρό από τις ζωντανές εμφανίσεις. Προγραμματίζεις πράγματα σε αυτό τον τομέα; Και τι άλλο σχεδιάζεις, γενικότερα;
Απέχω κι αυτό είναι μια στάση που κι εγώ κι ο Νίκος υποστηρίζουμε πολύ συνειδητά και όχι δίχως κόστος. Είμαστε τραγουδοποιοί και παρουσιάζουμε ως επί το πλείστον τα τραγούδια μας. Δεν είμαστε καλλιτέχνες γενικής χρήσης και παντός καιρού, δεν κρεμόμαστε συναισθηματικά από την καλλιτεχνική μας υπόσταση, ούτε βιοποριζόμαστε αποκλειστικά από αυτήν. Επιλέγουμε λοιπόν πότε θα εμφανιστούμε και για ποιους λόγους. Ευτυχώς υπάρχει μια μερίδα κόσμου η οποία αντιλαμβάνεται την ουσία και τις προθέσεις μας και μας στηρίζει διακριτικά μα σθεναρά, χρόνια τώρα. Είχαμε την πρόθεση να παίξουμε ζωντανά και τον Μάιο και τον Ιούνιο, όμως οι συγκυρίες δεν ευνόησαν. Από τον Οκτώβριο μάλλον η Λάρβα θα παιχτεί ζωντανά, αν δε μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Προς το παρόν ας ελπίσουμε πως ό,τι γίνει σχετικά με τη χώρα, θα είναι μακροπρόθεσμα για καλό μας.
{youtube}4hSHEz_soR4{/youtube}
