Είναι φορές που ο χρόνος κυλάει πιο γρήγορα και κάποιος καταλύτης έρχεται να αλλάξει τη συνηθισμένη ροή των πραγμάτων, επιταχύνοντας τις εξελίξεις σε πρόσωπα και καταστάσεις. Ένας τέτοιος καταλύτης ήταν και τα "Μεροκάματα" για την παρέα τριών νέων και ταλαντούχων δημιουργών: του ερμηνευτή Πάνου Παπαϊωάννου, του συνθέτη Χρυσόστομου Καραντωνίου και του στιχουργού Δημήτρη Παπαχαραλάμπους. Το βραβείο κοινού που απέσπασαν στους πρόσφατους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού τους έφερε στο προσκήνιο της μουσικής επικαιρότητας, και όχι άδικα: τα "Μεροκάματα" μαρτυρούν ότι κάτι ενδιαφέρον υπάρχει στην περίπτωσή τους. Παρότι λοιπόν τα σημαντικότερα για εκείνους καλλιτεχνικά γεγονότα βρίσκονται μπροστά –σε έναν ολοκληρωμένο δίσκο που αναμένεται για το φετινό φθινόπωρο– η δυναμική αυτού του τραγουδιού σε συνδυασμό με μια συναυλία σε λίγες μέρες (Παρασκευή 9/5, στο Γυάλινο Upstage) ήταν επαρκείς λόγοι για μια συζήτηση...
Φωτογραφίες: Γιάννης Μαργετουσάκης (1,3,5), Πέτρος Παράσχης (2, σχεδιασμός)
Να υποθέσω ότι η συμμετοχή σας στους Αγώνες Δημιουργίας Ελληνικού Τραγουδιού δηλώνει και την υποστήριξή σας σε ανάλογες προσπάθειες και την πεποίθησή σας ότι μπορούν να οδηγήσουν στην ανάδειξη νέων καλλιτεχνών;
Χρυσόστομος Καραντωνίου: Η εποχή που διανύουμε καθιστά «αναγκαίο κακό» τους διαγωνισμούς –ως έννοια– στο τραγούδι και γενικότερα στη μουσική. O θεσμός των Αγώνων Δημιουργίας Ελληνικού Τραγουδιού είναι για εμένα πέρα για πέρα σημαντικός και φυσικά τον υποστηρίζω. Προσωπικά δεν βλέπω κάτι αρνητικό σε τέτοιες προσπάθειες. Το σημαντικότερο είναι ότι δίνουν την ευκαιρία σε νέους καλλιτέχνες να αναδείξουν τη δουλειά τους και το κίνητρο σε άλλους να γράψουν καινούρια πράγματα.
Πάνος Παπαϊωάννου: Οι Αγώνες αυτοί διοργανώνονται από ανθρώπους με αγάπη και γνώση για το καλό ελληνικό τραγούδι και τέτοιες προσπάθειες θα μας βρίσκουν πάντα συμμέτοχους. Ενώ όμως στο παρελθόν έχουμε στείλει τραγούδια με τον Χρυσόστομο σε διαγωνισμούς της δικής μας αισθητικής, δεν υπήρχε περίπτωση να κάναμε κάτι ανάλογο σε τηλεοπτικό διαγωνισμό. Είναι κάτι που δεν μας εκφράζει. Στη δική μας επίσης περίπτωση, οι συγκεκριμένοι Αγώνες έδωσαν την ευκαιρία σε ένα τραγούδι που αγαπήσαμε από την αρχή να κοινωνηθεί και στον κόσμο. Πιο παλιά παίζαμε στα μπαράκια τα τραγούδια μας, αλλά ήμασταν μόνοι, δεν είχαμε τρόπο να τα μεταφέρουμε σε πιο ευρύ κοινό. Ο κόσμος όμως χειροκρότησε τα "Μεροκάματα" και νιώσαμε υπέροχα γι’ αυτό!
Πράγματι, τα "Μεροκάματα" απέσπασαν το βραβείο κοινού στους Αγώνες αυτούς, όχι όμως και κάποιο από τα βραβεία της επιτροπής του διαγωνισμού. Είναι τα διαφορετικά κριτήρια των κρινόντων που οδηγούν συχνά σε τέτοιες διαφοροποιήσεις και αναντιστοιχίες;
Πάνος: Δεν μπορώ να ξέρω την άποψη ή την αισθητική κανενός από την επιτροπή. Το βράδυ του διαγωνισμού, όπως είπε κι ένας συνάδελφος που συμμετείχε –και είναι προς τιμήν του αυτό– παρακολουθήσαμε μια συναυλία με πολύ όμορφα τραγούδια. Νέοι άνθρωποι, νέες δημιουργίες! Διαφορετικά είδη το καθένα. Και αν δείτε τα βραβεία, θα καταλάβετε. Εγώ κάποια στιγμή ξέχασα πόσα είχα μετρήσει που μου άρεσαν και ξαφνιάστηκα που κάποια δεν βγήκαν. Ίσως η επιτροπή ήθελε να δώσει ευκαιρία και σε άλλα τραγούδια και καλά έκανε αν είναι έτσι. Το βραβείο κοινού ήταν για εμάς ευλογία!
Χρυσόστομος: Ίσως τα κριτήρια να είναι όντως διαφορετικά, δεν μπορώ να ξέρω. Πάντως είναι κάτι που, εμένα τουλάχιστον, δεν με απασχόλησε ποτέ. Εξάλλου το βραβείο κοινού είναι το βραβείο της «Μεγάλης επιτροπής»... Το σημαντικό είναι ότι το τραγούδι άρεσε στον κόσμο και κατά συνέπεια –με την ψήφο του και την αγάπη του– μας έδωσε το δικό του βραβείο. Τον ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας.
Τι δικαιώνει τελικά ένα τραγούδι; O χρόνος, το κοινό, οι κριτικοί;
Χρυσόστομος: Θα αντιστρέψω λίγο τη σειρά… Οι κριτικοί κάνουν τη δουλειά τους. Το κοινό είναι ο αποδέκτης. Άρα, αυτομάτως, χωρίς το κοινό δεν υπάρχει δικαίωση. Αλλά το κυριότερο είναι ο χρόνος. Όταν το κοινό συνεχίζει να ακούει το τραγούδι σου σε βάθος χρόνου, τότε έρχεται η δικαίωση.
Πάνος: Ό,τι είναι αληθινό, μένει πάντα. Ο χρόνος μεταφέρει το φορτίο συναισθημάτων που γεννήθηκαν στο πρώτο άκουσμα ενός τραγουδιού και στις βαθιές εξομολογήσεις της ψυχής. Αυτό που είναι αληθινό παραμένει λοιπόν στα χείλη και στην ψυχή του ανθρώπου. Για μένα ο κόσμος και ο χρόνος είναι οι μόνοι κριτές. Το βλέπω και σε μένα, στα τραγούδια δηλαδή που αγαπώ χρόνια τώρα και μου αρέσει να ακούω ή να τραγουδάω ακόμα.
Δημήτρης Παπαχαραλάμπους: Σίγουρα όλους μας –δημιουργούς, κριτικούς και κοινό– μας κρίνει ο αμείλικτος χρόνος. Παρ' όλα αυτά, η δικαίωση ενός τραγουδιού, πέρα από την απήχηση στο κοινό ή την κριτική αποδοχή, μπορεί να έχει έναν απολύτως προσωπικό, στιγμιαίο όσο και ανεξίτηλο χαρακτήρα. Μπορεί να έρθει από ένα σκίρτημα το οποίο ένιωσες μέσα σου όταν το πρωτοάκουσες· όταν είδες τους αγαπημένους σου να χαμογελούν ή το παιδί σου να το σιγοτραγουδάει.
Είχατε διακρίνει κι εσείς, ως συντελεστές του –ο καθένας απο την οπτική που το προσέγγισε– κάτι ιδιαίτερο στα "Μεροκάματα";
Χρυσόστομος: Κατ' αρχάς, η απόφαση να στείλουμε τα "Μεροκάματα" στον διαγωνισμό ήταν ομόφωνη, οπότε και οι τρεις διακρίναμε «κάτι». Αυτό που προσωπικά μου κίνησε το ενδιαφέρον για να το μελοποιήσω ήταν η απλότητα, η αμεσότητα και το μήνυμα το οποίο ήθελε να περάσει: τόσο επίκαιρο και τόσο διαχρονικό συγχρόνως.
Πάνος: Αν και δεν γράφτηκε βασισμένο στην επικαιρότητα, ο Δημήτρης προσέγγισε με τον λόγο του μια κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα ενώ παράλληλα εξέφρασε και μια ερωτική διάθεση. Εγώ ταυτίστηκα πάρα πολύ με τα λόγια αυτά, ήταν σαν να συνάντησα έναν εαυτό που κάποια στιγμή τον είχα χάσει. Τον ξαναβρήκα στα λόγια του Δημήτρη. Θεωρώ επίσης ότι είναι από τις πιο δυνατές στιγμές και για τον Χρυσόστομο, του οποίου ακούω πρώτος καθετί που μελοποιεί, χρόνια τώρα. Διέκρινα μια ωριμότητα και μια συμπαγή μελωδία, κάτι που ακούω και στα υπόλοιπα τραγούδια τα οποία ετοιμάζουμε.
Δημήτρης: Έχω την αίσθηση ότι την ιδιαιτερότητα του κομματιού δεν τη νιώσαμε εξ αρχής ο καθένας μεμονωμένα, αλλά όταν το μοιραστήκαμε μεταξύ μας και με τους γύρω μας. Ευτυχώς δε, όσο μεγαλώνει ο κύκλος τόσο φαίνεται να αυξάνεται και η δυναμική του.
Δεν ήταν λοιπόν η επικαιρότητα η έμπνευση για τους στίχους; Γιατί το τραγούδι μοιάζει να αντικατοπτρίζει αρνητικά στοιχεία της σημερινής ελληνικής κοινωνίας: την έλλειψη οράματος και προσανατολισμού, τα αποστεωμένα συναισθήματα...
Δημήτρης: Οι στίχοι του τραγουδιού γράφτηκαν πριν 6-7 χρόνια, προτού δηλαδή έρθουμε αντιμέτωποι με τη σημερινή οικονομική και κοινωνική κατάρρευση. Το τραγούδι δεν είναι λοιπόν αποτέλεσμα μιας συνειδητής προσπάθειας αντικατοπτρισμού της πραγματικότητας. Εκφράζει μάλλον γενικότερα αισθήματα ματαίωσης και διάψευσης που πολλές φορές γεννιούνται μέσα μας απέναντι σε κοινωνικά ή προσωπικά αδιέξοδα, τα οποία μόνο αν τα κοιτάξουμε κατάματα θα μπορέσουμε ίσως να τα υπερβούμε.
Πώς σφυρηλάτησαν τα "Μεροκάματα" την καλλιτεχνική σας σχέση και συνεργασία;
Πάνος: Το τι συνέβη μετά τον διαγωνισμό δεν το φανταζόμασταν όταν πήγαμε στους Αγώνες! Ξαφνικά ακούγαμε το τραγούδι στο ραδιόφωνο και λέγαμε «Ωραία, είναι πολύ θετικό γιατί σημαίνει ότι αυτό που κάνουμε έχει κάτι να πει στοn κόσμο». Αργότερα ήρθε η πρόταση από τον Χρήστο Καρυώτη και τη Feelgood Records για να κυκλοφορήσει το τραγούδι σε digital single και τώρα βρισκόμαστε στην έκδοση ενός δεύτερου single για τη Feelgood, ενώ το φθινόπωρο θα έρθει κι ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ με 14 νέα τραγούδια! Όπως φαντάζεσαι, όλη αυτή η κατάσταση μας έχει γεμίσει ενθουσιασμό. Δουλεύουμε πλέον σαν μία ομάδα τριών ανθρώπων με κοινή αισθητική. Με τον Χρυσόστομο είμαι αδερφός. Για τον Δημήτρη, χαίρομαι που βρέθηκε στη στράτα μας ένας τόσο ευαίσθητος και ειλικρινής άνθρωπος. Και οι τρεις μαζί κουβεντιάζουμε, προτείνουμε και καταλήγουμε σε κάτι κοινό. Εύχομαι και πιστεύω ότι θα συνεχίσουμε να δουλεύουμε μαζί, για καιρό ακόμα. Θα ήθελα να κάνουμε και άλλα τραγούδια μαζί.
Χρυσόστομος: Η σχέση μου με τα παιδιά –και σε καλλιτεχνικό, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο– είναι άριστη. Με τον Πάνο είμαστε φίλοι και συνεργάτες πολλά χρόνια (και κουμπάροι!) ενώ με τον Δημήτρη τα τελευταία δύο. Τα "Μεροκάματα" μπορώ να πω ότι μας έδωσαν μια ώθηση ώστε να βαδίσουμε καλλιτεχνικά στο μέλλον με περισσότερη αυτοπεποίθηση.
Πρόκειται για ένα λαϊκό τραγούδι –κυρίως ως προς την αμεσότητα των στίχων και την ερμηνευτική του προσέγγιση και λιγότερο ως προς τη σύνθεσή του, η οποία δεν είναι καθαρόαιμα λαϊκή μα εμπλουτίζεται και με άλλα στοιχεία. Ποια είναι αλήθεια η σχέση σας με το λαϊκό τραγούδι;
Χρυσόστομος: Όπως είπες, πρόκειται για ένα «λαϊκό τραγούδι» ως προς την αμεσότητα των στίχων. Εγώ θα συμπλήρωνα ότι και η μουσική του έχει μια αμεσότητα –αν και ενορχηστρωτικά πράγματι δεν ακολουθεί την «πεπατημένη» λαϊκή προσέγγιση– κι αυτό φαίνεται από την αγάπη που του δείχνει ο κόσμος καθημερινά. Για μένα το λαϊκό τραγούδι βρίσκεται στο DNA μου: μεγάλωσα μαζί του, αν και οι σπουδές μου –λόγω της κιθάρας– ήταν πάνω στην κλασική μουσική. Πιστεύω πραγματικά ότι το καλό λαϊκό τραγούδι πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει και να εξελίσσεται, με όποιον τρόπο νομίζει ο κάθε συνθέτης ότι το προσεγγίζει καλυτέρα, αλλά πάντα με τον σεβασμό που του αρμόζει. Αυτή είναι και η μαγεία άλλωστε της δημιουργίας.
Πάνος: Ξεκίνησα τραγουδώντας λαϊκά. Όχι βαριά λαϊκά, δούλευα όμως σε μαγαζιά στα οποία ο κόσμος έπρεπε να διασκεδάσει και όχι απλά να ακούσει τραγούδια. Κάτι που, κατά ένα μέρος, έχει μπολιάσει την ερμηνεία μου. Μέχρι και λίγο πριν τους Αγώνες έβγαζα «μεροκάματα» σε ταβέρνες, από το Θησείο μέχρι τους Άγιους Ανάργυρους –σκέτα, χωρίς μικρόφωνα. Μεγάλη ταλαιπωρία, αλλά το ευχαριστιόμουν κάποιες φορές, ειδικά όταν βρίσκαμε κοινό κώδικα με τον κόσμο. Βέβαια και τα πρώτα ακούσματα που έχω είναι τραγούδια του Τσιτσάνη, του Καλδάρα, του Κουγιουμτζή, του Άκη Πάνου, του Ζαμπέτα κ.ά. Τα τραγουδούσε ο πατέρας μου σε αυτοσχέδια γλέντια τα οποία στήνονταν στο σπίτι και μάλιστα τον συνόδευα παίζοντας… ντέφι! Αντί να παίζω με τα υπόλοιπα παιδιά στεκόμουν δίπλα στον πατέρα μου, έπαιζα ντέφι και παρατηρούσα πώς λειτουργούσαν τα τραγούδια αυτά σε μια παρέα. Θυμάμαι να τραγουδάει το "Κόκκινο Φουστάνι", τη "Μπουρνοβαλιά", τον "Τρελό"… Κάποια στιγμή, μου είχε πει ότι έπαιζα σωστά και στον χρόνο του τραγουδιού. Εγώ θυμάμαι μόνο τα χαρούμενα πρόσωπα γύρω μου, χαρούμενα και μεθυσμένα…
Δημήτρης: To λαϊκό τραγούδι αποτελεί ούτως ή άλλως μια μεγάλη αγάπη. Η αμεσότητα και η απλότητα των στίχων είναι κάτι που πάντα με συγκινεί και μακάρι τα τραγούδια τα οποία γράφω να κλέβουν κάτι από την καθαρότητα του λαϊκού τραγουδιού. Για μένα βέβαια λαϊκό είναι κάθε τραγούδι ειλικρινές κι αληθινό, που ζει όσο κάποια χείλη το τραγουδάνε στις λύπες και στις χαρές τους.
Είχατε (Πάνο και Χρυσόστομε) μια ιδιαίτερη σχέση και συνεργασία με τον Νίκο Μαμαγκάκη στη διάρκεια της καλλιτεχνικής σας διαδρομής. Σε ποιον βαθμό επηρέασε αυτή η συνεργασία τη διαμόρφωση της καλλιτεχνικής σας προσωπικότητας;
Χρυσόστομος: Στον Νίκο Μαμαγκάκη οφείλω πολλά. Από τα 16 μου χρόνια βρισκόμουν πλάι του ως κιθαριστής και δεν άργησα –όπως ήταν φυσικό– να περάσω στην όχθη της δημιουργίας, της σύνθεσης, του τραγουδιού. Έβλεπα τον τρόπο που λειτουργούσε ο μαέστρος και πραγματικά ένιωθα δέος με το πώς μελοποιούσε, πώς ηχογραφούσε, πώς έκανε τις πρόβες του. Εκείνος το διέκρινε αυτό μέσα μου και μου το τόνιζε σε κάθε ευκαιρία, ότι κάποια μέρα θα γράψω μουσική. Με παρότρυνε κιόλας. Με άφηνε πολλές φορές να ενορχηστρώνω τραγούδια του για εκπαίδευση, ακόμα και να εναρμονίζω με άφηνε, που για εκείνον η εναρμόνιση ήταν κάτι το ιερό. Έμαθα πολλά πράγματα δίπλα του, μα –το κυριότερο– έμαθα να σέβομαι την τέχνη μου. Πραγματικά νιώθω ιδιαίτερα τυχερός που με διάλεξε ως μαθητή και φίλο του.
Πάνος: Ο μαέστρος ήταν ένας πολύ αυστηρός αλλά και κρυφά γλυκός άνθρωπος. Μάθαμε από εκείνον τα πάντα. Δύσκολα συναντάς τέτοιους ανθρώπους! Προσωπικά έχω δρόμο πολύ ακόμα για να πω ότι έχει διαμορφώσει κάτι σε εμένα. Πόσο μάλλον όταν βρέθηκα κοντά σε ένα τέτοιο «θηρίο» της μουσικής. Στα 8 πάντως χρόνια στα οποία δούλεψα κοντά του, έμαθα πολλά για τη μουσική. Στην αρχή δυσκολευόμουν, αλλά στην πορεία με μάγεψε ο πλούτος και η γνώση που κατείχε. Παράλληλα με ώθησε να ασχοληθώ επαγγελματικά με τον σχεδιασμό εξωφύλλων και τώρα πια ζω από τις γραφιστικές εργασίες δουλεύοντας με πολλούς καλλιτέχνες, όπως ο Μάλαμας, ο Ζερβουδάκης, ο Χαρούλης, η Καλημέρη κ.ά. Μου έλεγε πάντα να πιάσω να μελετήσω τραγουδιστές όπως ο Παγιουμτζής (που ήταν και φίλος του). Ήμουν πιτσιρικάς όμως και δεν είχα τόση συνέπεια μέσα μου. Με τα χρόνια κατάφερε ακόμα κι αυτό να μου αλλάξει. Τώρα κάθομαι, βρίσκω τραγούδια και με την κιθάρα προσπαθώ να προσεγγίσω τον τρόπο που τα λέγανε οι παλιοί. Το είχα πει και πρόσφατα, σε μια εκδήλωση στη μνήμη του, ότι δεν του χρωστάω πολλά, του χρωστάω τα πάντα. Και μας λείπει πολύ…
Υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα καλλιτεχνών της γενιάς σας που συνυπάρχουν και συνδημιουργούν ως καλλιτεχνική παρέα. Πώς λειτουργεί μια τέτοια ένωση και πώς «υποτάσσονται» οι προσωπικές φιλοδοξίες στη λογική της ομαδικής δημιουργίας;
Χρυσόστομος: Προσωπικές φιλοδοξίες και όνειρα σίγουρα υπάρχουν. Αυτό όμως μόνο καλό μπορεί πιστεύω να κάνει σε μια συνεργασία, γιατί δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό σε ό,τι κάνουμε. Με τον Πάνο μας συνδέει άλλωστε και μια φιλία πολλών χρόνων, οπότε οι ρόλοι μας είναι πια διακριτοί: εκείνος είναι ο τραγουδιστής κι εγώ ο συνθέτης· εγώ εμπνέομαι από τη φωνή του κι εκείνος από τη μουσική μου. Ποτέ δεν με ενδιέφερε ποιανού το όνομα θα μπει μπροστά, αρκεί να κάνουμε ωραία πράγματα. Είμαστε μια παρέα η οποία κρατάει σχεδόν δύο δεκαετίες τώρα. Και σαν παρέα πορευόμαστε. Ξέρουμε ο ένας τον άλλον. Ο Δημήτρης, αν και νέο μέλος, πιστεύω ότι ήρθε για να μείνει.
Πάνος: Είναι αρχή για εμάς. Μου αρέσει κατ' αρχήν που βρίσκομαι σε μια παρέα η οποία λειτουργεί με όχημα την αισθητική που κι εγώ επιθυμώ για μένα. Οπότε κάθε προσωπική φιλοδοξία συναντιέται και καταλήγει σε κάτι κοινό, το οποίο μας ταιριάζει απόλυτα. Δεν είναι και το ευκολότερο να συμβεί... Μέχρι στιγμής δεν έχει προκύψει δυσκολία στο να αποφασίσουμε για κάτι. Όπως απάντησα και προηγουμένως, και οι τρεις μαζί κουβεντιάζουμε, προτείνουμε και καταλήγουμε σε κάτι κοινό –και θα ήθελα να συνεχιστεί αυτή η παρέα και η ομαδική δουλειά. Άλλωστε ζούμε και σε μια εποχή που αν είσαι μόνος, χάνεσαι. Υπάρχει πολύ σκοτάδι, παντού. Μπορεί τριγύρω «τα φώτα» να δίνουν την ψευδαίσθηση ότι δεν είσαι μόνος, αλλά στην ουσία έτσι στέκεσαι: μόνος. Οι παρέες και οι φίλοι είναι λοιπόν το καταφύγιό μας.
Το κοινό –ως εξωτερικός κριτής– διέκρινε κάτι ελπιδοφόρο στη δική σας δημιουργία. Εσείς, βλέποντας εκ των έσω τη γενιά των καλλιτεχνών στην οποία ανήκετε, διακρίνετε αναλόγως ελπιδοφόρα στοιχεία ως προς τη συνεισφορά της στην εξέλιξη του ελληνικού τραγουδιού;
Πάνος: Ασφαλώς! Δεν θα αναφέρω συγκεκριμένα πρόσωπα, είχα όμως τη χαρά να συμπράξω με αρκετούς της γενιάς μου και χαίρομαι που όλοι τους τα πάνε περίφημα. Όμως περιμένω κι άλλα από τη γενιά που ακολουθεί, γιατί υπάρχουν 20άρηδες οι οποίοι έχουν διαφορετική ματιά στα πράματα. Και στα παιδιά αυτά βρίσκω πραγματικά την ελπίδα: είμαι βέβαιος ότι σε λίγα χρόνια θα ακούσουμε κάτι όμορφο εκ μέρους τους. Ζούνε ασφαλώς τη χειρότερη κοινωνική και πολιτισμική κατάσταση των τελευταίων χρόνων, αλλά βλέπεις ότι δεν μασάνε. Καταλαβαίνουν απόλυτα τι γίνεται και ξεσκαρτάρουν το καλό από το κακό. Το καλό τραγούδι θα υπάρχει λοιπόν όσο υπάρχουν ανήσυχα μυαλά. Και εκεί βρίσκονται τα όνειρα και οι ελπίδες μας, στο καλό τραγούδι.
Χρυσόστομος: Φυσικά και βλέπω και γνωρίζω ανθρώπους στη γενιά αυτή οι οποίοι έχουν να δώσουν πολλά. Αλήθεια νιώθω περήφανος που συνυπάρχω και συμπράττω με πολλούς από αυτούς. Πιστεύω ότι το στίγμα της συγκεκριμένης γενιάς είναι πραγματικά πολύ δυνατό.
Δημήτρης: Αν και η οικονομική κρίση συνοδεύεται από ισχυρότατες αναταράξεις στη δισκογραφία και γενικότερα στο μουσικό χώρο και παρ' όλο που τα «μεροκάματα είναι μικρά» ή ανύπαρκτα –γεγονός πολύ άδικο για ανθρώπους οι οποίοι έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στη μουσική– νιώθω πως το ελληνικό τραγούδι ανθεί χάρη στο πάθος όσων καλλιτεχνών τους καίει η ανάγκη να δημιουργήσουν και να τραγουδήσουν. Νομίζω είμαστε και οι τρεις τυχεροί που ανήκουμε σε αυτό το δημιουργικό ρεύμα.
Τι περιλαμβάνει λοιπόν για εσάς το άμεσο μέλλον αυτή τη στιγμή που μιλάμε;
Χρυσόστομος: Αυτήν την Παρασκευή, 9 Μαΐου, θα παίξουμε στο Γυάλινο upstage με την 5μελή μας ορχήστρα, που την αποτελούν εξαίρετοι μουσικοί. Θα κυκλοφορήσει κατόπιν (όπως είπαμε και προηγουμένως) ένα δεύτερο single μας από τη Feelgood, ενώ το φθινόπωρο έρχεται και ο ολοκληρωμένος δίσκος, με 12 ακόμα τραγούδια.
{youtube}d9wQcTPb-ao{/youtube}
