Όχι, δεν πρόκειται για συνέντευξη του B. D. Foxmoor –να είμαστε σαφείς– κι ας μίλησε εκείνος περισσότερο απ' όλους την Τρίτη το απογευματάκι. Θα διαβάσετε βασικά αποσπάσματα από τη χαλαρή κουβέντα που έγινε στο Μοναστηράκι, με αφορμή «το αντάμωμα που κανείς δεν φανταζόταν πως θα συμβεί». Δηλαδή το UMICAH διήμερο (σήμερα και αύριο, στο StageVolume 1), στο οποίο θα γίνει μια ζωντανή αναδρομή στα χρόνια 1992/1999, παρέα με πολλούς από τους τότε ActiveMember συνοδοιπόρους: μεταξύ άλλων τον Νικήτα Κλιντ, το Θηρίο από τους Βαβυλώνα, τη Sadahzinia και τον Οδυσσέα από τους Razastarr. Κάτι που πραγματώνει όσα υποσχέθηκαν στη μνήμη του Παύλου Φύσσα σ' εκείνη την (περίφημη πια) συνέντευξη στην ΕΣΗΕΑ, ενώ ανοίγει «επίσημα» και την πόρτα των δημιουργικών συνεργασιών, όπως μας αποκάλυψαν...
για όλα αυτά τα χρόνια που «το χιπ χοπ ήταν διχασμένο»...
B. D. Foxmoor: Δεν έχει πια σημασία αν οι διαφορές ήταν πραγματικές ή όχι –κάποιες ήταν, κάποιες μπορεί να μην ήταν και τόσο. Πάντως μας κρατούσαν χωριστά. Θα μπορούσαμε να το είχαμε χειριστεί διαφορετικά. Φαίνεται ότι τελικά το αντιμετωπίσαμε όπως κάθε Έλληνας... Με την ίδια δυναμική που ζούσαμε τα πράγματα μαζί, με την ίδια δυναμική σταθήκαμε κι ο ένας απέναντι στον άλλον. Πιστεύω ότι ήταν ένα σαράκι που μας έτρωγε όλους σ' αυτά τα χρόνια. Και ήρθε και έδεσε με το τραγικό γεγονός που μας έφερε ξανά κοντά, τον θάνατο του Παύλου του Φύσσα. Για να το πάω και λίγο πιο προσωπικά, όταν ήταν να γίνει το Active Member διήμερο στο Gagarin, τον Δεκέμβρη που μας πέρασε, έψαχνα τρόπο να πω στον Νικήτα να συμμετάσχει. Δεν το ήξερε σχεδόν κανείς, ούτε καν η Γιολάντα (Sadahzinia). Δεν σας κρύβω ότι δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα για μένα... Έγινε όμως. Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ερχόταν δεν θα υπήρχε συνέχεια. Ανησυχούσα επίσης μη δημιουργηθεί πρόβλημα με μερίδα του κοινού, δεν ήθελα να έχει πρόβλημα ένας άνθρωπος τον οποίον έχω καλέσει. Κι όμως, το κατάμεστο Gagarin βρέθηκε να πανηγυρίζει. Όλοι εκείνοι που τόσα χρόνια βρίζαν τον Νικήτα –επειδή είχαν παραμυθιαστεί και από εμένα– τον υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό. Εκεί λοιπόν υποκλίνεσαι. Εκείνο το βράδυ είπα στη Γιολάντα ότι πρώτη φορά θα κοιμηθώ ήσυχος μετά από καιρό. Και κοιμήθηκα ήσυχος...
Νικήτας Κλιντ: Ο Μιχάλης (B. D. Foxmoor) είναι ένας ιδιαίτερος άνθρωπος. Παράξενος... Έχει ένα ταμπεραμέντο. Αλλά και ένα έργο, το οποίο έχει κάνει πολλούς να τον παραδέχονται. Η μοναδικότητα και η διαφορετικότητα είναι άλλωστε νομίζω ο πρώτος κανόνας στο χιπ χοπ. Και είναι και δάσκαλος ο Μιχάλης, ο οποίος κινήθηκε μάλιστα σε αχαρτογράφητες περιοχές, σε μια εποχή που ακόμα και η Αθήνα έμοιαζε έρημος. Τώρα είναι διαφορετικά, έχει διαδοθεί εκείνο το «μικρόβιο» –πιστεύω ότι αν ξεκινούσε σήμερα θα έβρισκε περισσότερους να συνεργαστεί. Εμένα μου αρέσει επίσης αυτή η κυκλοθυμική του ιδιοσυγκρασία. Που τη μια μέρα μπορεί να εμψυχώσει 100 άτομα και την άλλη να τα απογοητεύσει. Γιατί έτσι το κοινό μαθαίνει στο να μην υπάρχουν σταθερές. Μπορεί δηλαδή να τρώει και συνέχεια φόλα. Ο θάνατος τώρα του Παύλου έπαιξε σίγουρα μεγάλο ρόλο, γιατί μας έδειξε πόσο ηλίθια ήταν όλα αυτά και πόσο αδύναμοι είμαστε όταν στεκόμαστε χωριστά. Και του το οφείλαμε, γιατί μετά και τη συνέντευξη τύπου στην ΕΣΗΕΑ φάνηκε ότι υποσχεθήκαμε μια τέτοια συναυλία. Ξεκινώντας λοιπόν από τα του οίκου μας, είναι πιστεύω ένα πρώτο βήμα.
για εκείνη τη συνέντευξη στην ΕΣΗΕΑ...
Θηρίο: Έγινε εν βρασμώ ψυχής... Γιατί ήταν Σεπτέμβρης, γίνονταν πολιτικά φεστιβάλ και είχε αρχίσει μια καπήλευση από διάφορα κόμματα. Ακόμα και η μητέρα του, όταν βγήκε τότε στον Σκάι και κάποιος άρχισε να της λέει για πολιτική, απάντησε «ακούστε τα τραγούδια του Παύλου, μη μιλάτε εσείς για εκείνον, δεν τον ξέρετε».
Νικήτας Κλιντ: Εντάξει, οφείλεται και σε μια τάση να διασυνδέεται το όνομα του Παύλου με την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. και με το ΚΚΕ –όχι ότι τρέχει κάτι με τα συγκεκριμένα κόμματα, θα μπορούσε να είχε σκοτωθεί ένα άλλο παιδί, που θα σχετιζόταν με διαφορετικά κόμματα...
B. D. Foxmoor: Να πούμε πάντως ότι δεν ήταν καν δική μας ιδέα... Σχεδόν μας ζητήθηκε από τους δικούς του ανθρώπους να σώσουμε την τιμή του. Το βασικό του όνειρο ήταν να αλλάξει το ελληνικό χιπ χοπ, όχι να σώσει τον κόσμο. Και νομίζω θα ήταν πολύ ευτυχισμένος αν βρισκόταν σήμερα εδώ μαζί μας.
για τη σημασία του Παύλου Φύσσα...
Νικήτας Κλιντ: Ο Killah P ήταν ένα παιδί που δεν είχε ποντάρει και τόσο στο να φτιάξει δίσκους. Ήταν περισσότερο ένας στρατιώτης του χιπ χοπ. Βρισκόταν δε συνέχεια σε μια φάση επιβίωσης –ήταν υδραυλικός– και όταν δεν δούλευε ασχολιόταν με το να στήσει κάποιο φεστιβάλ. Έπαιξε ρόλο και το ότι ήταν Πειραιώτης και ήταν έτσι παιδί του low bap: άσχετα αν τράβηξε τον δικό του δρόμο, ήταν παιδί του low bap. Πολλοί μπορεί να μπουν σε μια παρέα θέλοντας να υπάρχει κι ένα αντίκρυσμα, να φύγουν π.χ. με ένα κομμάτι. Ο Παύλος δεν είχε καμία σχέση με κάτι τέτοιο. Και μετράει πολύ ότι χάσαμε ως χιπ χοπ κοινότητα έναν άνθρωπο που είχε από πριν ενωτική στάση. Το έλεγε όποτε έβρισκε την ευκαιρία σε όλους τους δικούς του.
B. D. Foxmoor: Και σε μας το έλεγε...
για τον Δημήτρη Μεντζέλο, που όλοι ήθελαν να παρίσταται σε αυτήν τη συναυλία, αλλά τελικά δεν ήταν δυνατόν...
B. D. Foxmoor: Ο Δημήτρης ο Μεντζέλος είχε την προηγούμενη Παρασκευή μια μεγάλη συναυλία στο Fuzz με τα Ημισκούμπρια και είχε υπογράψει ένα ιδιωτικό συμφωνητικό, το οποίο προέβλεπε ότι 15 μέρες πριν/15 μέρες μετά δεν θα έκανε καμία άλλη εμφάνιση.
Νικήτας Κλιντ: Θα ήταν πάντως σίγουρα ωραίο αν συμμετείχε. Γιατί ανήκει σε μία από τις 3-4 ομάδες οι οποίες ξεκίνησαν τα πράγματα, πίσω στις αρχές της δεκαετίας του 1990.
για το πώς ήταν εκείνα τα χρόνια...
Θηρίο: Ήμουν πολύ μικρός όταν έζησα τη φάση που τώρα θα αναβιώσει με τις δύο UMICAH συναυλίες. Ξεκίνησα 15 χρονών και ήμουν 16 όταν κάναμε τον πρώτο δίσκο με τους Βαβυλώνα. Ήμασταν βέβαια ένα πείραμα και το είχαμε δηλώσει κιόλας. Με τον Κύρο, τον Παράφρονα και τον Μέθυσο δεν είχαμε ποτέ πολλά κοινά· έγινε λοιπόν ένα πείραμα, βγήκε μια τερατογένεση. Κι αυτό όποιος δεν το ξέρει είναι δικό του πρόβλημα, όχι δικό μας. Την κουβάλησα όμως μαζί μου εκείνη τη φάση σε ό,τι έκανα στη συνέχεια, σαν ένα σχολείο. Μου άρεσε πρώτα-πρώτα ότι είχα να κάνω με καθαρούς ανθρώπους: χωρίς ναρκωτικά, χωρίς παραπέρα. Και δεν θα ξεχάσω ότι ζήσαμε το πράγμα από την αρχή· από άδειες συναυλίες, μέχρι γεμάτα στάδια. Απέκλεια ότι θα το ξαναζήσω... Αλλά πίστευα μέσα μου ότι δεν μπορεί, κάποια στιγμή κάτι θα γίνει.
Λίγο πριν τον θάνατο του Παύλου συζητούσα με έναν φίλο, ο οποίος παρακολουθεί τη φάση, και λέγαμε ότι σαν να είχαν γλυκάνει τα πράγματα: εγώ είχα πια παιδί, ο Νικήτας το ίδιο, ο Μιχάλης έχει παιδιά... Κι έχει ο καθένας μας τη δουλειά του, δεν κρέμεται πια κανείς από κανέναν. Γιατί κάποτε κρεμόμασταν όλοι από τον Μιχάλη. Ήμασταν βέβαια πιτσιρικάδες, όμως κάτι τέτοιο είναι επιβαρυντικό από μόνο του. Γιατί, να μη λέμε ψέματα, εμείς τότε δεν γράφαμε στίχους: ο Μιχάλης τους έγραφε όλους. Με το που έγινε λοιπόν εκείνη η συζήτηση, πέθανε ο Παύλος και βρεθήκαμε όλοι ξανά στην κηδεία του. Όσα ειπώθηκαν στην ΕΣΗΕΑ –κι αυτά γενικά που ξέρει ο κόσμος– δεν είναι τίποτα μπροστά στα πηγαδάκια τα οποία στήθηκαν πριν και μετά. Έχω παίξει πια πάρα πολλές φορές στη ζωή μου, με πολύ κόσμο, ακόμα και σε σκυλάδικα, όμως έχω αμηχανία για την Παρασκευή και το Σάββατο. Γιατί με τα παιδιά αυτά ήμασταν φίλοι. Ζούσαμε μαζί. Προσπάθησα να κάνω παρέα και με λαϊκούς, όμως φίλος δεν μπορείς να γίνεις με έναν λαϊκό.
(στο σημείο αυτό ο B. D. Foxmoor μας διηγείται πώς μπήκε ο Κώστας στην παρέα, ότι ήταν ένας 15χρονος ο οποίος είχε κάνει άνω-κάτω όλο το Πέραμα και ζήτησε έτσι ο πατέρας του να τον έχουν από κοντά, καθώς τους άκουγε και τους είχε σε εκτίμηση)
B. D. Foxmoor: Δεν έχουμε πει ποτέ και το παιχνίδι που παίζαμε τότε στη Warner, για να επιβιώσουμε σε εκείνη την ιστορία. Έλεγα λοιπόν τότε στον Νικήτα: θα πάω και θα τα κάνω ρημάδια. Ρημάδια ρε παιδάκι μου... Έμπαινα δηλαδή τότε στην εταιρεία και τα μισά γραφεία δεν υπήρχανε –ειδοποιούσαν από την αποθήκη τους επάνω «προσέχτε, έρχεται ο μαλάκας». Κι ερχόταν μετά από μισή ώρα ο Νικήτας με στυλ «εντάξει ρε παιδιά, δεν είναι ανάγκη να μαλώνουμε, ελάτε να τα βρούμε». Δεν μας πηγαίνανε αυτά τα πράγματα... Όμως υπήρχε ένας σκοπός, τον οποίον έπρεπε να πετύχουμε. Κι όταν διέλυσε αυτή η παρέα, τον σκοπό εκείνον δεν μπόρεσα να τον συναισθανθώ ξανά.
για το γιατί ορισμένοι διαφωνούν και δεν βρίσκουν καλή ιδέα το UMICAH λάιβ...
Νικήτας Κλιντ: Υπάρχει η πιο προφανής διαφωνία, ότι όλη η φάση θυμίζει Πυξ Λαξ. Αν και δεν μιλάμε τόσο για διαφωνίες, όσο βασικά για διάφορες «κασέτες» τις οποίες αναπαράγει κάποιος κόσμος. Πώς ας πούμε βρίζουν τον Καμίνη, χωρίς λόγο; Ή τους Atenistas, χωρίς λόγο;
Θηρίο: Είναι κι αυτή η γενικότερη κουλτούρα που έχει εμφανιστεί στο ίντερνετ, να τρολάρουμε τα πάντα.
B. D. Foxmoor: Κατανοώ πάντως ότι σε κάποιους ίσως φαίνεται σαν εμπορικό τρικ. Μακάρι να μπορούσαμε να τους πείσουμε όλους ότι όλο αυτό γίνεται βασικά για μας. Υπάρχει πάντως ένα στοιχείο που κάνει τη διαφορά: ότι ο υποψιασμένος ακροατής θα περιμένει από μια παρέα που ξαναμαζεύεται και κάποια σοβαρά δημιουργικά πράγματα, πέρα από ένα συναυλιακό reunion. Και θεωρώ ότι εκεί είναι που θα ξεχωρίσει η δικιά μας συνάντηση, από όλες αυτές τις επανασυνδέσεις από τις οποίες μετά δεν προέκυψε τίποτα. Η υπόσχεσή μας λοιπόν είναι πως θα υπάρξουν και πράγματα. Δεν γίνεται να κάνουμε μόνο παρέα με τον Νικήτα, δεν το κάναμε ποτέ και δεν ξέρουμε να το κάνουμε. Δεν βρισκόμαστε για να κάνουμε βόλτες.
Νικήτας Κλιντ: Κάναμε όμως και βόλτες, πολλές βόλτες...
B. D. Foxmoor: Ασφαλώς! Αλλά κάναμε και τραγούδια. Και όλες σχεδόν εκείνες οι βόλτες περάστηκαν και στα τραγούδια μας.
για το αν θα αποκλειστούν από το λάιβ τραγούδια που ο ένας έχει γράψει με αιχμές εναντίον του άλλου...
B. D. Foxmoor: Απορώ που με τόσο τρολάρισμα δεν μας έχει τεθεί αυτό σαν ερώτηση. Γιατί μεταξύ μας δεν έχουν ανταλλαχθεί μόνο φάπες, μα και τραγούδια. Ήταν το κόλπο έτσι, έτσι το μάθαμε, έτσι το κάναμε κι εμείς –εγώ πρώτος και χειρότερος έχω πει διάφορα για τα παιδιά, ε, κι όλοι έχουν πει κάτι από εκεί και πέρα... Ο Νικήτας λοιπόν ήταν διατεθειμένος να πει εκείνος τραγούδια στα οποία εγώ τον έβριζα, αν και δεν πρόκειται να συμβεί: μην το κάνουμε του είπα τόσο πια ανοιχτόμυαλο! (γελάνε). Θα υπάρξει έτσι φίλτρο, με έναν υποτυπώδη σεβασμό. Κατά τα άλλα, μου έκανε εντύπωση που μου ζήτησαν να πουν καινούργια πράγματα από Active Member· όπως πιστεύω τους έκανε ανάλογη εντύπωση που κι εγώ θέλησα να πω δικά τους πράγματα, καινούργια.
Νικήτας Κλιντ: Θα ραπάρει ο B. D. Foxmoor πάνω από Ρόδες, μόνο αυτό θα πω...
{youtube}aWruMskbw1k{/youtube}
