Όλο εκπλήξεις είναι στην προσωπική του καριέρα ο Μπάμπης Παπαδόπουλος. Δεν ήταν μόνο το πραγματικά καλό αυτοσχεδιαστικό πρώτο του άλμπουμ, εκείνα τα ωραία που έχει κάνει με τον Φλώρο Φλωρίδη (επί σκηνής και στο στούντιο) ή η θαυμαστή Σπηλιά Του Δράκου –μία από τις σημαντικότερες στιγμές της ελληνικής δισκογραφίας κατά τα τελευταία 20 χρόνια– έρχεται τώρα και το soundtrack της νεότευκτης και ήδη πολυσυζητημένης ταινίας του Γιάννη Οικονομίδη, Το Μικρό Ψάρι. Μιλήσαμε λοιπόν με αυτήν κυρίως την αφορμή, έχοντας όμως κατά νου και την επερχόμενη ακουστική του συναυλία στο Koo-Koo (Πέμπτη, 10 Απριλίου)...
(έχει μεσολαβήσει τράβηγμα με κανα/δυο κλήσεις, ανοικτές ακροάσεις, μπουκωμένα μικρόφωνα και ακουστικά... Ως εκ τούτου –και δεδομένου του ότι έχουμε γνωριστεί παλιότερα σε καθαρά μουσικά πλαίσια– δικαιολογείται και η παρακάτω αμεσότητα εκ μέρους μου)
Μόνο σε βινύλιο αγαπητέ ο Μπάμπη το soundtrack για το Μικρό Ψάρι του Γιάννη Οικονομίδη, σωστά;
Μόνο σε βινύλιο! Θα υπάρχει βέβαια και η ηλεκτρονική του μορφή. Θα πωλείται και ψηφιακά και βρίσκεται και στις ψηφιακές πλατφόρμες.
Αυτό που άκουσα έχει μόνο έναν μουσικό, μια κιθάρα που διατρέχει διάφορα μονοπάτια...
Ναι, όντως. Δεν υπάρχουν άλλοι μουσικοί. Μόνο εγώ και μια κιθάρα. Μια κλασική κιθάρα μόνο, η οποία ακολουθεί τον ήρωα της ταινίας. Έναν έτσι κι αλλιώς μόνο και μοναχικό άνθρωπο.
Ήταν δηλαδή η μοναχική πορεία του Στράτου, όπως τον απέδωσε ο Βαγγέλης Μουρίκης, που σε ενέπνευσε να ακολουθήσεις αυτήν την οδό;
Ε, ναι, γιατί αναζητούσα κάτι που να έδειχνε ταιριαστό με το ζητούμενο της ταινίας.
Τι ρόλο έπαιξε στην πρώτη σου προσπάθεια να φτιάξεις το soundtrack μιας εγχώριας ταινίας η παρακαταθήκη της Σπηλιάς Του Δράκου (2010), όπου ουσιαστικά για πρώτη φορά καταβυθίστηκες στην ελληνική μουσική; Τι βάσεις εσωτερικές έχει δημιουργήσει δηλαδή αυτό το άλμπουμ;
Νομίζω ότι σε όλη τη μουσική μου πορεία ο τρόπος με τον οποίον φτιάχνω/κατασκευάζω κάποιο πράγμα επηρεάζεται από τον περίγυρό του και τον επηρεάζει ταυτόχρονα –δεν έχει δηλαδή να κάνει αποκλειστικά με την παρακαταθήκη του δίσκου Απ' Τη Σπηλιά Του Δράκου. Υπάρχει σαν ταυτότητα αυτό στη διαδρομή μου: και με έχουν επηρεάσει τα πράγματα και τα έχω επηρεάσει κι εγώ. Σε όλη λοιπόν τη μέχρι στιγμής πορεία μου υπάρχει μια τέτοια αλληλεπίδραση πίσω από τις μουσικές που φτιάχνω. Φαίνεται άλλωστε, πιστεύω, σε ό,τι κι αν κάνω ανά συγκεκριμένες περιόδους. Εντάξει, υπάρχει βέβαια ένα πολύ στάνταρ στοιχείο, το ότι μεγάλωσα παίζοντας ένα-δυο πράγματα με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Οπότε μπορείς να πεις ότι όλα τα υπόλοιπα προσθέτονται σε αυτή τη βάση ως στολίδια.
Έγιναν φαντάζομαι και συζητήσεις με τον ίδιο τον Οικονομίδη σχετικά με το soundtrack. Τις κάνατε προτού ξεκινήσεις να γράφεις ή υπήρξαν διορθωτικές κινήσεις μετά την πρώτη δική σου κατάθεση;
Φυσικά και έγιναν συζητήσεις. Ο Γιάννης με καθοδήγησε, όχι μόνο διότι είναι δικιά του η ταινία αλλά και επειδή είχε ήδη στο κεφάλι του ολόκληρη τη σύνθεση του θέματος, όπως και τη γενικότερη αισθητική. Κάναμε έτσι αρκετές κουβέντες κι εγώ ετοίμασα πολλά και διαφορετικά πράγματα, μέχρι να καταλήξουμε στην τάδε διαδρομή. Από τη στιγμή που βρήκαμε τη βασική οδό, τα πράγματα κύλησαν πιο ομαλά και πιο εύκολα για μένα.
Υπήρξαν στιγμές που χρειάστηκε να ξεκινήσεις από την αρχή; Στιγμές δηλαδή που να έφτασες σε σημείο να αναθεωρήσεις πλήρως όσα θέματα είχες γράψει;
Το βασικό μουσικό θέμα το βρήκαμε πολύ γρήγορα με τον Γιάννη. Βοήθησε πάρα πολύ το ότι η δουλειά του μου ήταν γνωστή: έχω δει τις προηγούμενες ταινίες του και τον είχα γνωρίσει και πιο πριν. Πάντως υπήρξαν και τέτοιες στιγμές. Ακόμα και μέχρι να καταλήξω ότι θα είναι η κλασική κιθάρα το βασικό –και τελικά και το μοναδικό– όργανο. Πέρα από το αποτέλεσμα, η συνεύρεση με τον Γιάννη ήταν πραγματικά ωραία. Μιλήσαμε πολύ, ανταλλάξαμε απόψεις...
Άρχισες να γράφεις αφότου ήρθε κάποιο πρώτο υλικό από μεριάς του Οικονομίδη ή είχες ξεκινήσει από πιο πριν;
Είχα ξεκινήσει πιο πριν, διότι είχα στα χέρια μου το σενάριο και το αποτέλεσμα των συζητήσεων με τον Γιάννη. Όταν κατόπιν άρχισα να παίρνω και υλικό από μεριάς του, το πράγμα άρχισε να γίνεται και πιο συγκεκριμένο. Πάντως το soundtrack δουλευόταν μέχρι τέλους, ακόμα και στη διαδικασία του μοντάζ.
Να θεωρήσω πως μπορώ να σε ρωτήσω και για άλλα μουσικά σχέδια, ασχέτως αν η αφορμή της κουβέντας μας είναι το Μικρό Ψάρι. Δεν νομίζω να τον πειράξει τον Οικονομίδη…
(γέλια) Δεν νομίζω να πειραχτεί, καταλαβαίνει! Εξάλλου είναι ωραιότερο να μιλάς για μελλοντικά πράγματα, παρά για το παρελθόν. Ετοιμάζω κάτι με το ακουστικό σχήμα, αλλά δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα ηχογραφήσεις. Συναυλίες θα υπάρξουν κάποιες επίσης, με πρώτη αυτήν την Πέμπτης στο Koo-Koo, όπου θα παρουσιάσουμε υλικό Απ' Τη Σπηλιά Του Δράκου και από το Σκηνές Από Ένα Ταξίδι μαζί με τους Φώτη Σιώτα (βιόλα), Μιχάλη Βρέττα (βιολί), Δημήτρη Βλαχομήτρο (μπουζούκι) και Διονύση Μακρή (κοντραμπάσο).
Αυτήν την περίοδο πού μένεις, αν επιτρέπεται;
Στην Άρτα, αυτό το τηλέφωνο που κάλεσες είναι στην Άρτα...
Μιας και δεν ζεις λοιπόν στον τόπο όπου γεννήθηκες, πόσο κρίνεις ότι επηρέασε αυτή η αλλαγή περιβάλλοντος/κοινωνικού τοπίου τον τρόπο με τον οποίον συνθέτεις ή ακόμα και το ηχόχρωμά σου ως κιθαρίστα;
Δεν μπορώ να στο απαντήσω αυτό, διότι το ζω. Φαντάζομαι βέβαια πως φυσικά και επηρεάζεται η ματιά και το παίξιμο –και το δικό μου και οποιουδήποτε μουσικού. Αν και είμαι παιδί της πόλης μου, μου αρέσει εδώ στην Άρτα. Γιατί έχει τα καλά ενός μικρού τόπου, καταλαβαίνεις πιστεύω, μη λέω τα αυτονόητα... Οπότε φαντάζομαι ότι με επηρεάζει: δεν μπορείς ας πούμε να ζεις σε ένα ήρεμο περιβάλλον και να βγάζεις ένταση. Από την άλλη, δεν έχω κάνει και ακτινογραφία της θέσης μου! (γέλια εκατέρωθεν). Κι εξάλλου δεν απέχω από τα αστικά κέντρα, αντιθέτως· μου αρέσει να περνάω τον χρόνο μου σε αυτά. Θα πρέπει λοιπόν να το συζητήσουμε ξανά στο μέλλον, αν βρεθώ κάποια στιγμή να απέχω από εδώ.
{youtube}-KNu_DZtBlM{/youtube}
