Έχω δει τον Δημήτρη Πολύτιμο ως αρωγό ήχου απο το κλαβιέ με (τουλάχιστον) 5 διαφορετικά σχήματα. Μπορεί να ήταν όλοι μέλη μιας πολύ μεγάλης παρέας του ελληνικού ροκ, υπήρχαν όμως και ουσιώδεις διαφορές, καθώς άλλοτε μιλούσαμε για rock, άλλοτε για rock n' roll κι άλλοτε για bluesrock. Κάθε φορά, πάντως, μάθαινα την αξία του από τη θέση του ακροατή, ενώ παράλληλα έβλεπα πόση σημασία έδιναν οι μπάντες στις οποίες συμμετείχε στο παίξιμό του, αλλά και τον σεβασμό που έτρεφαν για το πρόσωπό του. Και είναι ακριβώς αυτός ο σεβασμός, κατά μία έννοια, που γεμίζει και τη διπλή συναυλία-φόρο τιμής Παραμύθι Χωρίς Όνομα, που θα λάβει χώρα Παρασκευή και Σάββατο στο Gagarin. Εκεί, ο Δημήτρης Πολύτιμος θα γιορτάσει 49 χρόνια καριέρας και ο Δημήτρης Πουλικάκος 47, πλαισιωνόμενοι από πολλούς καλούς φίλους...
Υπάρχει κάποιο πληκτροφόρο (όπως το moog, για παράδειγμα, ή το hammond) που ν' ασκεί ιδιαίτερη γοητεία πάνω σας;
To Fender piano γουστάραμε όταν πρωτοεμφανίστηκε στην αγορά, το ηλεκτρικό. Αλλά μετά έχασε τη γοητεία του γιατί παρήγαγε μόνο έναν ήχο και βγήκανε keyboards που είχανε έτοιμους διαφορετικούς ήχους: πατούσες ενα κουμπί και σου έβγαζαν τρομπέτα, πατούσες ένα άλλο ηλεκτρικό πιάνο και ούτω καθεξής. Χάθηκε έτσι η μοναδικότητα του ηλεκτρικού πιάνου, βγήκαν και οι συνθετήτες μετά και πήγαν ακόμα παραπέρα τα πράγματα...
Ποια σχέση έχετε, ως ακροατής, με όλον αυτόν τον ήχο του artrock που στηρίχθηκε πολύ στους συνθετήτες; Σας άρεσε ως κίνημα, τότε στις αρχές του 1970;
Η μουσική και ο κινηματογράφος είναι μορφές τέχνης που χρησιμοποίησαν πάρα πολύ την πρόοδο της ηλεκτρονικής και την εκμεταλλεύτηκαν. Και μόνο που δεν χρειάζεται να ξαναπαίξεις κάτι και στο διορθώνουν επί τόπου στο στούντιο –όταν για παράδειγμα κάνεις ένα διαφημιστικό για την τηλεόραση– είναι μεγάλη υπόθεση. Το αναφέρω γιατι κάναμε και παλιά τέτοια και μας έτρωγαν πολύ ώρα. Τώρα, ως ακροατής, δεν είχα ιδιαίτερη σχέση με μπάντες σαν τους Yes και τους Genesis. Σαφώς ήταν σούπερ γκρουπ και τα θαύμαζες, αλλά δεν μπορώ να πω ότι μου άσκησαν επιρροή. Συνεχίσαμε και τότε να ακούμε μπλουζίστες, Stones, Cream και Bob Dylan...
Ήσασταν από εκείνους που μάθαιναν το τι συμβαίνει στην παγκόσμια μουσική σκηνή από τον αμερικάνικο ραδιοφωνικό σταθμό της Βάσης στο Ελληνικό;
Και από εκεί, αλλά και από ανθρώπους οι οποίοι πήγαιναν στο εξωτερικό και έφερναν δίσκους...
Ποιο ήταν αλήθεια το πρώτο single που ακούσατε και σας έκανε εντύπωση, από τον χώρο του ροκ;
Οι Cream μου έκαναν μεγάλη εντύπωση. Κι αυτό επειδή είχα ασχοληθεί με τζαζ πριν από το ροκ. Κι όπως έλεγα τότε και σε άλλους μουσικούς, οι Cream ήταν ένα γκρουπ με τζαζ στοιχεία, το οποίο ήξερε να μετράει σωστά.
Εξάλλου ο GingerBaker έκανε και μετά δίσκους δημιουργικής μουσικής. Αν και ακόμα και στους Cream έπαιζε διαφορετικά...
Ακριβώς. Αλλά και πριν νομίζω πάλι με την τζαζ ασχολιόταν...
Ο Δημήτρης ο Πουλικάκος, εκτός από φίλος και εμβληματικός συνεργάτης χρόνων, τι άλλο αντιπροσωπεύει στη ζωή σας;
Προτού ανακατευτεί με τη μουσική, ο Δημήτρης Πουλικάκος γρατζουνούσε μια κιθάρα. Όταν λοιπόν έφυγε ο μπασίστας που είχαμε στους MGS του είπα «δεν κάθεσαι να σου μάθει ο κιθαρίστας μας, ο Δεληγιάννης, τα βασικά στο μπάσο, να το αναλάβεις εσύ;». Κι έτσι μπήκε στη μπάντα. Μετά έπρεπε να φύγει κι ο τραγουδιστής μας –για φαντάρος, αν θυμάμαι καλά– και επειδή ήξερε πολύ καλά αγγλικά προωθήθηκε στο μικρόφωνο, στο τραγούδι (γέλια). Ήμασταν ήδη φίλοι 2-3 χρόνια τότε. Είχαμε αρκετά κοινά γούστα, ήμασταν και οι δύο περίεργοι, ανακατευόμασταν με πολλά και διαφορετικά, δεν ήμασταν μονοδιάστατοι... Αυτά τα πράγματα μετράνε.
Κύριε Πολύτιμε, τι είναι αυτό που σας έμαθε σε επίπεδο μουσικής η πολυδεκαετής σας πείρα;
Τι άλλες απαντήσεις έχεις πάρει σε αυτήν την ερώτηση; (γέλια)
Ο PeterHammill μου είχε απαντήσει την ψυχραιμία να αντιμετωπίζεις συνεργάτες και την ίδια τη σύνθεση, όταν τα πράγματα φτάσουν σε κομβικό σημείο...
Εγώ στη θέση της ψυχραιμίας θα έλεγα την ενέργεια, διότι το ροκ έχει ενέργεια. Ένα πράγμα που με γοήτευσε στο ροκ, όπως βέβαια και στην τζαζ με την οποία όπως σου είπα είχα ασχοληθεί νωρίτερα, ήταν το ότι συνεχώς αυτοσχεδιάζεις. Ειδικότερα στα πλήκτρα, καθώς δεν παίζεις γραμμένη μουσική. Είναι ένα στοιχείο πολύ γοητευτικό, για μένα τουλάχιστον: αναπροσαρμόζει συνεχώς την επικοινωνία με το κοινό. Γι' αυτό και μου αρέσει πιο πολύ να παίζω λάιβ. Αυτό είναι άλλωστε και το παιχνίδι της Τέχνης. Υπάρχουν ταλέντα-πομποί και ταλέντα-δέκτες. Είναι η μεταξύ τους συνεργασία που κάνει την τέχνη ενδιαφέρουσα και την ενέργεια να εκλύεται. Διατηρεί το παιχνίδι ζωντανό.
{youtube}5bEndyAJz9A{/youtube}
