Λατρεία και φθόνος μέχρι στιγμής, να φχαριστηθούν κι όσοι κοιτάνε. Κι όχι γιατί την ψάχνουν να προβοκάρουν οι Κόρε.Ύδρο., απλά επειδή είναι αυτοί που είναι. Στο δρόμο των Παθών, ζωντανοί στο Gagarin το Σάββατο 18 Μαΐου. Στο μεταξύ, δια χειρός Π.Ε. Δημητριάδη…
Πώς γίνεται τα “Βράδια Της Κρίσης” να είναι πολιτικά άνευ καταγγελίας, γκρίνιας και δακτυλοδειξίας;
Τέτοιες πρακτικές είναι συνήθως απότοκα κακής διάθεσης. Όταν έγραφα το συγκεκριμένο τραγούδι ήμουνα σε καλή διάθεση. Γενικά τα τελευταία χρόνια γράφω μόνο όταν είμαι καλά. Μπορεί να αναπαράγω μια αρνητική μνήμη, αλλά η στιγμή της γραφής λαμβάνει πάντα χώρα εν πλήρη ηρεμία. Είναι μια επιλογή αυτή, αποτέλεσμα μιας βαθιάς σύγκρουσης και διερώτησης, που μου προέκυψε σε συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου. Και έκτοτε με ακολουθεί ενστικτωδώς.
«Είδα στον ύπνο μου ξανά τον Παναγιώτη, ν’ ανακοινώνει πικραμένος τη δραχμή…». Γιατί τούτο στο δικό μου μυαλό (κι όχι μόνο) σετάρει προφητικά σκηνικά με Παναγιώτη Λαφαζάνη σε διάγγελμα απ’ το Υπουργείο των Οικονομιών; Να ανησυχώ;
Η αναφορά είναι στον Παναγιώτη Πικραμμένο, τον οποίον όντως είχα δει στον ύπνο μου τις μέρες που διατέλεσε υπηρεσιακός πρωθυπουργός, να ανακοινώνει την έξοδο από το κοινό νόμισμα. Ήταν ένα από τα αρκετά επαναλαμβανόμενα αγχώδη όνειρα εκείνης της περιόδου για μένα. Με μια κρυφή ηδονή να ξεπετιέται ωστόσο. Την ίδια ηδονή νιώθω και τώρα, όταν σκέφτομαι τον άλλο Παναγιώτη στη θέση του ανακοινώνοντα. Στις βαθιά αυτοκαταστροφικές μου στιγμές, όταν με πλημμυρίζει η οργή, σχεδόν ζω γι’ αυτό. Έτσι, άκριτα και άναρχα.
Τι δουλειά έχουν ο Ιησούς κι ο Ιωάννης Καποδίστριας σ’ ένα εναλλακτικό άλμπουμ;
Τη δουλειά που θα είχαν κάποτε σ’ ένα mainstream άλμπουμ.
Είναι οι Κόρε.Ύδρο. ελαφρύ, κερκυραϊκό, indie ροκ; Και περήφανοι; Μήπως έχουμε πήξει στη σοβαροφανή επαναστατική εναλλακτικότητα και στους εγχώριους αντιπροσώπους της παγκοσμιότητας;
Μεγάλωσα στην Κέρκυρα τη δεκαετία του 1980, ακούγοντας τις φιλαρμονικές στις λιτανείες, τραγούδια για τον Ήλιο στην Πλατεία, Al Bano, Δάκη και Πασχάλη στο σπίτι, ΕΡΑ2 στο αυτοκίνητο του πατέρα μου και το συγκρότημα μουσικής δωματίου στο οποίο ήταν μέλος ο τελευταίος, στον Κήπο του Λαού. Κάπου στην εφηβεία άρχισα να νιώθω μια έντονη έλξη για έναν «μεταμοντέρνο» δυτικόφερτο ήχο με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και στιλιστικό περίβλημα, τα οποία ποτέ δεν με ενδιέφερε να αποκωδικοποιήσω και να κατηγοριοποιήσω. Απλά το απολάμβανα, και ενίοτε ακόμα το απολαμβάνω. Πάνω απ’ όλα όμως με συγκινούσε και με ερέθιζε το κλασικό songwriting. Ήταν και είναι η μελωδία που με κάνει να ανατριχιάζω, όχι το στυλ. Όσο για την περηφάνια, εφόσον έχω εν πλήρει συνειδήσει εκδώσει κάποια πράγματα, προσωπικά, ναι, είμαι περήφανος γι’ αυτά.
Τι απαντάτε σε αυτούς που σας θεωρούν δήθεν; Αν απαντάτε κάτι δηλαδή…
Δεν έχω απαντήσει ποτέ σε χαρακτηρισμούς σε τέτοιο επίπεδο, όταν δηλαδή εκπορεύονται από πρόσωπα τα οποία δεν εμπλέκονται στην καθημερινότητά μου. Δεν με αγγίζει καθόλου. Είναι δικαίωμα του καθενός να πιστεύει ό,τι θέλει, να σχολιάζει και να χαρακτηρίζει όπως θέλει.
Προς τι η προοδευτική απεμπλοκή απ’ την τυπικότητα του indie ροκ φορμαλισμού στο Απλές Ασκήσεις Στον Υπαρξισμό, για χάρη του πιο ανάλαφρου κλαβιέ και των πνευστών;
Τι να σας πω… Δεν νιώθω ότι υπήρξε μια τέτοια διαδικασία, απεμπλοκής από κάτι, πόσο μάλλον σκοπίμως. Στη φιλοσοφία πίσω από τη μουσική των Κόρε. Ύδρο. κρύβονται τα μυαλά και τα γούστα δύο βασικά ανθρώπων, που πάντα ήταν διακριτά για όσους παρακολουθούν διαχρονικά την πορεία μας. Το ότι στον νέο δίσκο η διάκριση αυτή είναι πιο εμφανής, δεν το αρνούμαι.
Σας αγχώνει η (ηχητική) απομάκρυνση από τα προαπαιτούμενα του εγχώριου indie κοινού;
Αν είχα λύσει όλα τα υπόλοιπα προβλήματά μου, θα είχα την πολυτέλεια να αγχωθώ και για τα χόμπυ μου.
Γιατί λάιβ μόνο στο Gagarin; Θα σας χαλούσε μια περιοδεία στα πιάνο μπαρ της ελληνικής επαρχίας, με όλους τους συνεπαγόμενους κινδύνους –έστω ως δήλωση;
Προσωπικά δεν έχω νιώσει επιθυμία για κάτι τέτοιο. Καλύπτομαι απόλυτα από το Gagarin, το ευχαριστιέμαι και με ευχαριστιέται. Εξάλλου, ο σημαντικότερος λόγος που ακόμα συνεχίζω να κάνω αυτό το πράγμα συνολικά, είναι οι ευκαιρίες στην εκτροπή τις οποίες μου προσφέρει.
Τελικά να τις κλάψουμε τις περίφημες αξίες της Δύσης; Και να τις κλάψουμε ως τι; Ως κάτι που απωλέσαμε, ως κάτι που δεν είχαμε ποτέ, ως βάρος, ως ήττα; Ως τι;
Νομίζω πως έχω ήδη απαντήσει, με τους στίχους του τραγουδιού. Οτιδήποτε άλλο πω θα είναι πλεονασμός.
Θα κάνουμε πάλι χρόνια και ζαμάνια να σας ακούσουμε;
Θα δούμε. Εξαρτάται από τις ορέξεις μας...
Ευχαριστούμε παρά πολύ...
Εγώ σας ευχαριστώ πολύ.
{youtube}imcvBAUaPwQ{/youtube}
