Αν μη τι άλλο, οι Locomondo δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις: η πρώτη δεκαετία τους στα μουσικά μας πράγματα τούς είδε να εκτοξεύονται σε δυσθεώρητα ύψη δημοφιλίας. Καθώς ετοιμάζονται για την κυκλοφορία νέου δίσκου (Οδύσσεια) και για συναυλιακές εξορμήσεις εντός και εκτός Ελλάδος, τους θέσαμε μερικές ερωτήσεις –ενόψει και της ζωντανής παρουσίασης της Οδύσσειας στο Gagarin, το Σάββατο 11 Μαΐου...
Επίκειται η κυκλοφορία του νέου σας δίσκου, έπειτα από μεγάλη για τα δεδομένα σας απουσία. Γιατί υπήρξε αυτή η αποχή από το στούντιο και ποιο το περιεχόμενο και ο χαρακτήρας της νέας δουλειάς;
Δεν αισθανόμασταν ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή για να βγάλουμε έναν δίσκο μέχρι τώρα. Καινούργια τραγούδια εμφανίζονταν βέβαια διαρκώς, απλά τώρα είναι η στιγμή για να βγάλουμε κάτι καινούργιο. Όσο για το περιεχόμενο και τον χαρακτήρα της Οδύσσειας, πιστεύουμε ότι αποτελεί ένα βήμα μπροστά σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές μας, τόσο σε επίπεδο μουσικής, όσο και στίχου.
Μέχρι πρότινος ανήκατε στο δυναμικό μιας μεγάλης δισκογραφικής εταιρείας, όμως ο νέος δίσκος θα κυκλοφορήσει σε δική σας, ανεξάρτητη παραγωγή. Πιστεύετε ότι οι εταιρείες έχουν κλείσει τον κύκλο τους, με δεδομένη την εξάπλωση της ιντερνετικής επικοινωνίας; Ποια η δική σας εμπειρία από τη συνεργασία σας με την MBI;
Η συνεργασία μας με την ΜΒΙ –μέχρι να εμφανιστούν τα πρώτα σημάδια της κρίσης– ήταν πάρα πολύ καλή, δεν έχουμε κανένα παράπονο. Το θέμα με τη δισκογραφία στην Ελλάδα είναι μία πονεμένη ιστορία, καθώς εδώ δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε μόνο την κρίση που περνάει η δισκογραφία παγκόσμια, αλλά και την κρίση της ελληνικής οικονομίας. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που ξέρουμε όλοι… Και η αλήθεια είναι ότι όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες ανεξαρτητοποιούνται, γιατί μικραίνει η ανάγκη του μεσάζοντα (της δισκογραφικής εταιρίας δηλαδή), από τη στιγμή που ένα μεγάλο μέρος της διανομής γίνεται πλέον ηλεκτρονικά.
Το νέο σινγκλ σας, με τίτλο “Οδύσσεια”, αποτελεί μια ανασκόπηση της μέχρι τώρα συναυλιακής πορείας σας ανά την Ελλάδα και αφιερώνεται στους οπαδούς σας, με τους οποίους έχετε αναπτύξει μια ιδιαίτερα στενή σχέση. Υπήρξαν στιγμές που η αγάπη τους υπήρξε «καταπιεστική» για εσάς, σε ό,τι αφορά στην καλλιτεχνική σας έκφραση;
Χωρίς τους ανθρώπους που μας αγαπάνε δεν θα ήμασταν τίποτα και γι’ αυτό ευχαριστούμε τους φίλους μας για όλη την υποστήριξή τους και την ενέργεια την οποία βγάζουν στις συναυλίες μας. Αυτή την καταπίεση που λες δεν την έχουμε αισθανθεί μέχρι τώρα. Το μόνο παράδοξο της όλης υπόθεσης είναι κάτι που το έχουν αντιμετωπίσει πάρα πολλά συγκροτήματα στο παρελθόν: ξεκινήσαμε φτιάχνοντας τον δικό μας ήχο –πολλοί τον χαρακτήρισαν σαν κάτι φρέσκο και καινούργιο. Μετά από καιρό έρχεται η στιγμή που αυτό το «καινούργιο» παύει να είναι καινούργιο και είναι πλέον το στίγμα σου, η παγιωμένη ταυτότητά σου. Είναι λογικό κάποιος κόσμος να θέλει να ακούσει από εμάς τραγούδια με αυτόν τον χαρακτηριστικό ήχο. Εμείς, από τη μεριά μας, δεν ξεχνάμε ποιοι είμαστε. Αλλά δεν παραβλέπουμε και το πού θέλουμε να πάμε μουσικά και σε επίπεδο τραγουδοποιίας αν θέλεις. Η εξέλιξη υπάρχει πάντα και παντού, αρκεί να μην ξεχνάς από πού έρχεσαι, ποιες είναι οι ρίζες σου.
Είναι γνωστή η ιστορία του τραγουδιού “Pro”, το οποίο για αρκετά χρόνια διστάζατε να συμπεριλάβετε σε δίσκο. Σήμερα, εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι έχει θέση η ηθική στην τέχνη ή θα πρέπει ο καλλιτέχνης να εκφράζεται αδέσμευτα;
Η ηθική του καθένα πρέπει να είναι παρούσα σε κάθε στιγμή, όποιες αρχές και κανόνες κι αν έχει αυτή η ηθική.
Για άλλη μία χρονιά έχετε προγραμματίσει εμφανίσεις στο εξωτερικό (Γαλλία, Βέλγιο, Γερμανία). Ποιες διαφορές εντοπίζετε σε σχέση με την Ελλάδα σε ό,τι αφορά στη συμπεριφορά και αποδοχή από το κοινό, τη διοργάνωση, τις εγκαταστάσεις κλπ.;
Στο εξωτερικό είμαστε ένα συγκρότημα από την Ελλάδα, το οποίο ο άλλος έρχεται να ακούσει από περιέργεια ή επειδή κάπου έχει ακούσει ένα τραγούδι. Φυσικά υπάρχουν και οι Έλληνες ομογενείς ή μετανάστες που έρχονται στις συναυλίες μας και δίνουν μία διαφορετική νότα. Η διοργάνωση και οι εγκαταστάσεις ποικίλουν από μέρος σε μέρος: όπως και στην Ελλάδα, σε κάθε μέρος στο οποίο παίζεις αντιμετωπίζεις και κάτι διαφορετικό.
Με δεδομένο τον μεγάλο αριθμό συναυλιών που δίνετε κάθε χρόνο –με μεγάλη συχνότητα κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες– με ποιους τρόπους καταφέρνετε να διατηρείτε την επί σκηνής φρεσκάδα σας και να κρατάτε ανέπαφες τις σχέσεις και ισορροπίες μεταξύ των μελών του γκρουπ;
Το πιο σημαντικό στοιχείο στη μπάντα είναι οι ανθρώπινες σχέσεις μεταξύ των μελών. Αυτό μας έφερε κοντά στην αρχή, σαν παρέα, κι αυτό είναι που εξακολουθεί να μας κρατάει κοντά –αλλιώς θα ήμασταν μια μπάντα από πληρωμένους μουσικούς. Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο είναι η αγάπη για ό,τι κάνουμε, για το να γράφεις τραγούδια, να κάνεις ζωντανές εμφανίσεις, περιοδείες. Χωρίς αυτά τα δύο στοιχεία ίσως να μην υπήρχαν Locomondo.
Το μουσικό στυλ σας είναι χορευτικό, ενίοτε χιουμοριστικό και γενικά ανεβαστικό. Θα αποδεχόσασταν τον τίτλο του «διασκεδαστή» ή θεωρείτε ότι ο όρος δεν περιγράφει επαρκώς αυτό που κάνετε;
Από τη στιγμή που βγαίνεις πάνω στη σκηνή και παρουσιάζεις τη δουλειά σου στον κόσμο είσαι διασκεδαστής, ακόμα και αν κλαις επί σκηνής. Είναι ένα κομμάτι αυτού που είμαστε κατά τη γνώμη μας, όλοι οι μουσικοί που παίζουν μπροστά σε κόσμο είναι και διασκεδαστές.
Συμπληρώσατε δέκα χρόνια παρουσίας. Κοιτώντας πίσω, νιώθετε τη στιγμή ως ορόσημο, ότι κλείνει ένας κύκλος; Υπάρχουν καλλιτεχνικά απωθημένα και νέες κατευθύνσεις τις οποίες θα θέλατε να ακολουθήσετε στη συνέχεια;
Σίγουρα τα δέκα χρόνια είναι μία σημαντική στιγμή για εμάς. Μάλλον είναι η έναρξη ενός καινούργιου κύκλου, μιας και η κυκλοφορία του live δίσκου μας σηματοδοτούσε το κλείσιμο ενός πρώτου κύκλου, ο οποίος συμπεριλάμβανε τους πρώτους τέσσερις στούντιο δίσκους. Στην καινούρια δουλειά νομίζουμε γίνονται εμφανείς οι καινούργιες κατευθύνσεις που παίρνει το συγκρότημα, όπως και η διαφορετική σελίδα που ανοίγει στην ιστορία του.
Κλείνοντας, θα θέλατε να μας αποκαλύψετε τι περιλαμβάνει η ατζέντα σας για το προσεχές χρονικό διάστημα;
Την κυκλοφορία του δίσκου φυσικά και στη συνέχεια πολλές ζωντανές εμφανίσεις σε αγαπημένα μέρη στα οποία έχουμε ξαναπαίξει, αλλά και σε χώρες όπου δεν έχουμε ξαναπάει, όπως η Ρωσία και η Ιταλία.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Θ. Μαϊκούση (κεντρική & 1), στον Ζήση Γιάμαλη (ασπρόμαυρη Μάρκου Κούμαρη) και στη Χαρά Γερασιμοπούλου (ασπρόμαυρη Γιάννη Βαρνάβα)
{youtube}LsHhrXpKhKc{/youtube}
