Κυκλοφόρησε πρόσφατα το δεύτερό του άλμπουμ ο Θανάσης Χριστοδούλου (Twenty One, στην Inner Ear) και πολλοί από όσους άκουσαν βρήκαν ότι πήγε τις αναζητήσεις του ένα βήμα μπροστά. Αφορμή λοιπόν για να μιλήσουμε τόσο για τον νέο δίσκο, όσο και για τους χίπστερ, για τα μεγάλα μυστήρια του κόσμου και βέβαια για τις τεράστιες μπάντες που παραμένουν άγνωστες στην Ελλάδα...
Το νέο σου άλμπουμ ξεκίνησε ως σπιτικό demo και ηχογραφήθηκε στη συνέχεια στα στούντιο του Νίκου Αγγλούπα. Δούλεψες διαφορετικά σε σχέση με το ντεμπούτο σου; Ή επέλεξες έναν λίγο-πολύ οικείο μπούσουλα;
Γενικά ακολουθήθηκε σχεδόν η ίδια διαδικασία, απλά τα κομμάτια ήταν αρκετά πιο έτοιμα από το σπίτι μου αυτή τη φορά, ακόμα και σε επίπεδο ρυθμών, δεύτερων φωνητικών και περιφερειακών μελωδιών. Στο στούντιο σε πολλά σημεία συζητούσαμε με τον Νίκο εναλλακτικές επιλογές και καταλήγαμε αντίστοιχα σε συγκεκριμένες ιδέες.
Και σ' αυτόν τον δίσκο, η ποπ σου αναφέρεται σε διάφορα πράγματα από τα 1960s. Πέρα από προσωπικά κολλήματα, ακολουθείς θα έλεγες και μια indie τάση των καιρών, διακριτή και στη διεθνή δισκογραφία;
Γενικά από τότε που άρχισα να παίζω και να γράφω μουσική δεν έχω σταματήσει να έχω στο μυαλό μου πολλές αναφορές από τα 1960s. Παρ' όλα αυτά, τέτοιες επιρροές άκουγα πάντα και σε συγκροτήματα τα οποία μου άρεσαν κατά την εφηβεία. Δεν νομίζω δηλαδή ότι είναι από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 μέχρι σήμερα που κυκλοφορούν στα αυτιά μας τόσες μουσικές με έντονα στοιχεία της συγκεκριμένης δεκαετίας. Απλά τον τελευταίο καιρό έχουν βγει μπάντες που αντιγράφουν ακόμα και τον ήχο (από άποψη «ατελειών») των συγκροτημάτων του '60, άρα φαίνονται πιο ξεκάθαρα αυτές οι επιρροές. Δικός μου στόχος, πάντως, έχει πλέον γίνει το πλησίασμα (κυρίως από την άποψη της αισθητικής) του «καθαρού», διαχρονικού ήχου των κλασικών άλμπουμ των αρχών της επόμενης δεκαετίας (του 1970 δηλαδή). Όπως π.χ. του Bridge Over Troubled Water και του πρώτου άλμπουμ των Nash & Crosby.
Θεωρείς τον εαυτό σου χίπστερ; Υπάρχει για σένα κάποιο νόημα σε αυτή την κουλτούρα; Αποτελεί ένα, τρόπον τινά, target group;
Αν είσαι χίπστερ για να βρίσκεσαι στη μόδα, τότε σίγουρα είμαι εκτός αυτής της κουλτούρας γιατί ποτέ δεν μου άρεσε να ακολουθώ μόδες και τάσεις. Αν χίπστερ θεωρείται κάποιος που έχει κάνει αυτοσκοπό το να ακούει μπάντες άγνωστες μόνο μέχρι να τις μάθουν περισσότεροι ή γενικότερα να μην δέχεται να βάλει στη ζωή του οτιδήποτε έχει υπάρξει εμπορικό, τότε επίσης είμαι μακριά από αυτή τη φιλοσοφία (εξάλλου το αγαπημένο μου γκρουπ είναι οι Beatles!). Αν όμως χίπστερ σημαίνει να αναζητάς να ανακαλύψεις όμορφα και αξιόλογα πράγματα στον κόσμο της τέχνης και της αισθητικής, τότε ναι, θα ήθελα να γίνω, όσο μου επιτρέπουν οι γνώσεις μου και ο ελεύθερος χρόνος που έχω.
Electric Light Orchestra: σταθερό σημείο αναφοράς σε κάθε σχεδόν δελτίο γύρω από τις δραστηριότητές σου. Τι αγαπάς περισσότερο σε αυτούς; Είναι μπάντα αδικημένη στην Ελλάδα;
Αγαπάω πάρα πολύ τις μελωδίες τους, τα φωνητικά τους, τα πιάνα τους και την παραγωγή των δίσκων τους. Και εννοείται πως δεν είναι η μόνη από τις πολύ αδικημένες μπάντες στην Ελλάδα. Εδώ συμβαίνει το να είναι σχεδόν άγνωστες τεραστίου μεγέθους μπάντες όπως π.χ. οι Who ή οι Beach Boys!
Βλέπω επίσης συχνά το επίθετο «κινηματογραφικός» δίπλα στη μουσική σου –και σε κριτικές, αλλά και στο πώς λανσάρει και η ίδια η Inner Ear τη δουλειά σου. Τι θα απαντούσες σε μένα που θεωρώ πως ένας τέτοιος προσδιορισμός στερείται νοήματος όταν μιλάμε για μουσική;
Θα σου απαντούσα να ακούσεις δύο κομμάτια του ίδιου συγκροτήματος και να μου πεις: Δεν είναι «κινηματογραφικό» το "She's Leaving Home" σε σχέση με το "Ticket To Ride";
Το μυθικό βάρος της ψυχής κι ένα γνωστό τυχερό παιχνίδι βρίσκονται πίσω από τον τίτλο Twenty One της νέας σου δουλειάς. Πρέπει να τη δούμε ως ένα –έστω χαλαρό– concept album;
Αν και όταν έγραφα τους στίχους δεν είχα στο μυαλό μου κάποια κεντρική έννοια-ιδέα, μάλλον το υποσυνείδητο και οι συναισθηματικές και νοητικές συνθήκες κάτω από τις οποίες φτιάχτηκαν τα κομμάτια καθόρισαν ένα σχεδόν ενιαίο φάσμα, το οποίο καλύπτει σχεδόν όλα τα τραγούδια του άλμπουμ.
«Ο χαμένος, εξωπραγματικά αθώος και συναισθηματικά φορτισμένος εαυτός μας» προκρίνεται στο δελτίο τύπου ως κομμάτι των αναζητήσεων μα και της έμπνευσης πίσω από το Twenty One. Παίζοντας κι εγώ με τον ίδιο αριθμό, θα ήθελα να ρωτήσω τι μας κάνει να χανόμαστε, να διατηρούμε την αθωότητά μας και να φορτιζόμαστε συναισθηματικά στον 21ο αιώνα...
Ο έρωτας, η μουσική και η φύση. Τα τρία μεγάλα μυστήρια αυτού του κόσμου.
Υπάρχουν ανακοινώσιμα σχέδια για την άμεση συνέχεια;
Οργανώνονται κάποια live για τον Μάιο, λεπτομέρειες θα ανακοινωθούν.
{youtube}krVhpkTpbL8{/youtube}
