Η Melentini έβγαλε ένα άλμπουμ από εκείνα που συνηθίζεται να αποκαλούμε «της χρονιάς», εννοώντας ότι θα πρωταγωνιστήσουν όταν έρθει η ώρα για λίστες και αποτιμήσεις του μουσικού έτους. Είχε όμως και πολλά ενδιαφέροντα να μας πει, ενόψει της συναυλίας της στο Six d.o.g.s., την ερχόμενη Παρασκευή 10 Μαΐου…
Διαλέξατε ένα καλλιτεχνικό ψευδώνυμο το οποίο κάνει κλικ με το που το ακούει κανείς. Σημαίνει κάτι το Μελεντίνη ή πρόκειται για δική σας επινόηση;
Με ενέπνευσαν τα πιτσιρίκια στο σχολείο που δίδασκα. Είναι κάτι σαν κουίζ, το οποίο περιέχει μέσα το όνομά μου και το μουσικό όργανο που μάθαινα στα παιδιά της πρώτης δημοτικού, τη μελόντικα.
Σας μάθαμε με τους Sequence Theory Project, αλλά ουσιαστικά επανασυστήνεστε με το Explosions Around, The Desert Inside. Το σχήμα εξακολουθεί να υφίσταται ή θα επικεντρώσετε πλέον σε αυτή τη σόλο διαδρομή;
Συνεχίζω σαφώς να γράφω μουσική στους Sequence Theory Project, είναι ένα σχήμα στο οποίο έχει συντελέσει μια μεγάλη δημιουργική ομάδα ανθρώπων ώστε να κρατηθεί το ύφος και η ταυτότητά του. Με τον Ριχάρδο Wris Orfeus, που είναι ο πυρήνας αυτής της συλλογικότητας, εξελίσσουμε διαρκώς τις ιδέες μας, ερευνούμε τον ήχο, τις δυνατότητες με ό,τι μηχανήματα καταφέρνουμε να έχουμε. Η οικονομική μας αδυναμία να ηχογραφήσουμε σε πλήρως εξοπλισμένο στούντιο μας βάζει διαρκώς τρικλοποδιές. Έχουμε δημοσιεύσει διαδικτυακά 2 άλμπουμ στο bandcamp με ελεύθερη συνεισφορά για τη δουλειά μας, ώστε να μπορούμε να καλύπτουμε τα έξοδα παραγωγής. Ωστόσο, πάντα βρίσκουμε τρόπους να ανταμείψουμε τους συνεργάτες μας ή έστω μια ουσιαστική ανταλλακτική στήριξη όταν δεν υπάρχουν χρήματα. Αυτό θεωρούμε ως τίμιο και συνεπές απέναντι στην ανθρωποκεντρική μας αντίληψη, την ελεύθερη έκφραση, την έμπρακτη αλληλεγγύη. Η διαδρομή ενός δημιουργού είναι ούτως ή άλλως μοναχική, οπότε έχω επικεντρώσει σ’ αυτή, είτε με τους S.T.P. είτε με τους Running Blue Orchestra.
Είδαμε τους Running Blue Orchestra να σας συνοδεύουν τον Μάρτιο στο Nixon. Θα πρέπει να θεωρούνται λίγο-πολύ μόνιμοι συνεργάτες;
Χαχαά! Άθελά σας χαρακτηρίζετε πολύ καλά τους συνεργάτες μου μ’ αυτό το οξύμωρο σχήμα!
Το άλμπουμ σας έχει ως ραχοκοκαλιά μια ποιητική σας συλλογή. Πώς αποφασίσατε να κάνετε τα ποιήματα τραγούδια και γιατί απομακρυνθήκατε τόσο αισθητά από τα ηλεκτρονικά των Sequence Theory Project για να το κάνετε;
Επειδή τα ποιήματα αυτά χαρακτηρίζονται από μια εσωστρέφεια, ήθελα να είναι πολύ αυστηρά δικές μου οι μουσικές ιδέες και απογυμνωμένες από ηλεκτρονικές υφές. Είναι η ψυχή μου εκτεθειμένη και καθαρή, με την επιθετικότητα και την αλητεία που μπορεί να έχει από μόνη της, χωρίς να την ενισχύσω με industrial στοιχεία. Αποφάσισα να μελοποιήσω τους συγκεκριμένους στίχους, έτσι ώστε να με οδηγήσουν εκείνοι σε μελωδίες, ο τρόπος άλλωστε με τον οποίον γράφω μουσική είναι σαν προσευχή για μένα –παίζω στο πιάνο σιγανά τις μελωδίες που έχω στο κεφάλι μου και ψιθυρίζω πάνω απ’ τις νότες όλα όσα θέλω να ξορκίσω. Είναι η γλώσσα που καλλιέργησα περισσότερο από παιδί ώστε να επικοινωνώ μέσω αυτής.
Soap & Skin, Marissa Nadler, Beth Gibbons, Emiliana Torrini: τις σκέφτεται κανείς ακούγοντας τον δίσκο σας, αλλά εσείς νιώθετε να έχετε κάποια σχέση ή συγγένεια μαζί τους;
Όλες αυτές που αναφέρετε είναι καλλιτεχνικά ισχυρές προσωπικότητες. Αλλά κάποιες ήρθαν πολύ αργότερα στ’ αυτιά μου. Υπάρχουν πολύ έντονα άλλες μουσικές αναφορές που έχουν διαμορφώσει το προσωπικό μου ηχόχρωμα, οι οποίες είναι κυρίως αναμνήσεις από ένα κράμα τραγουδιών που ακούγονταν στα παιδικά μου χρόνια –γυναικείες φωνές της ποπ δεκαετίας του ’60, ο δίσκος της Αλέξιας, τα δημοτικά τραγούδια στους παραδοσιακούς χορούς που πήγαινα, οι συναυλίες στο ωδείο με τους κλασικούς συνθέτες, τα τραγούδια του Νέου Κύματος που μάθαινε η μαμά μου στους μαθητές της, οι αντιγραμμένες κασέτες με πανκ συλλογές, οι κινηματογραφικές εικόνες από ταινίες όπως τα Goonies.
Explosions Around, The Desert Inside: ένας εντυπωσιακός τίτλος, μια δυναμική αντίθεση. Εκφράζεται με λόγια το συναίσθημα που τον γέννησε;
Ο λόγος είναι προέκταση των συναισθημάτων. Έτσι πιστεύω. Ο τίτλος είναι περιεκτικός και ίσως βαρύγδουπος, αλλά έχει να κάνει με κάτι πολύ ανθρώπινο, με τη θέση σου σε έναν κόσμο που βάλλεται από κοινωνικές αναταραχές, κανιβαλισμό, εμπορευματικές σχέσεις εκμετάλλευσης. Και συ, μέσα σ’ όλο αυτό το χάος, έχεις το θράσος να θες να ερωτευτείς και να μην ξυπνήσεις πρωί να πας στον ΟΑΕΔ, ή να παίζεις σε μια συναυλία ανάμεσα σε φώτα σκηνής εντυπωσιακά και μετά να τρέχεις να προλάβεις το μετρό, σχεδόν να σου κόβεται η αναπνοή και να το χάνεις και να γυρίζεις Μπραχάμι με τα πόδια απ’ την Αλεξάνδρας.
Θέλατε εσείς να υπάρχει αυτή η παραπομπή στους Tindersticks, στο εξώφυλλο του άλμπουμ;
Όχι, καθόλου. Το εξώφυλλο είναι το σχέδιο από ένα τετράδιο που μου είχαν φτιάξει για δώρο οι αγαπημένοι μου φίλοι, ο γραφίστας Νεοκλής Δελέγκος και η φωτογράφος-χορεύτρια στην οποία ανήκουν οι εικόνες του περιεχομένου στο δίσκο, Aëla Labbé. Επειδή ήθελα να είναι και το άλμπουμ σαν ένα προσωπικό λεύκωμα, σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω το ίδιο σχέδιο για συναισθηματικούς λόγους, αλλά και επειδή η αισθητική αυτών των παιδιών ενέπνευσε καθοριστικά τη δουλειά μου.
Η δουλειά σας διακρίνεται για την προσωπικότητά της, σε έναν χώρο –την αγγλόφωνη εγχώρια δημιουργία– που δείχνει να πάσχει σε αυτό ακριβώς το στοιχείο. Το ’χεις ή δεν το ’χεις; Ή είναι ζήτημα δουλειάς, μεθόδου και προσέγγισης;
Δεν ξέρω τι πρέπει να έχει κανείς για να γράψει μουσική. Μάλλον καλή καρδιά.
Ψάχνουμε καθημερινά το νόημα της ύπαρξής μας, γράφετε στο συνοδευτικό του άλμπουμ κείμενο. Το ψάχνουμε όλοι θεωρείτε ή για τους περισσότερους παραβαραίνει την καθημερινότητα κι έτσι το αφήνουν στην άκρη;
Έχω γνωρίσει ανθρώπους που μου είπαν ότι δεν θέλουν να βαραίνει ο αέρας τους. Μετά από καιρό, οι ίδιοι άνθρωποι είχαν μόνο αέρα. Τίποτα άλλο.
Κλισέ ερώτηση, μα πάντα χρήσιμη: τι σχεδιάζετε για το άμεσο μέλλον; Θα σας δούμε κάπου ή σκοπεύετε να αφήσετε το άλμπουμ να πει τα πάντα για σας, επί του παρόντος τουλάχιστον;
Εμφανιζόμαστε με τους Running Blue Orchestra στο Six d.o.g.s. την Παρασκευή 10 Μάη. Θα μεταμορφώσουμε τη σκηνή σε έναν χώρο αφήγησης για σκοτεινά, σκληρά παραμύθια. Ελπίζω να είναι δελεαστικό όπως το έθεσα. Επίσης, κάθε Τρίτη και Τετάρτη βρίσκομαι στο “Go” της Αθηνάς Παππά, στον εκθεσιακό χώρο Camp!contemporary art meeting point. Δουλεύω με την ομάδα «Συν Αθηνά…» ως μουσικός και ηθοποιός από το 2008, η οποία πειραματίζεται και συνδυάζει το κλασικό θέατρο με νεωτερικές φόρμες, αντλώντας εμπειρία από την αρχαία τραγωδία, τον κινηματογράφο, την τηλεόραση, τις σύγχρονες μορφές τέχνης και την περιθωριοποιημένη κουλτούρα. H μουσική της παράστασης είναι από το The Collapse Of Civilization των Sequence Theory Project και υπάρχουν στιγμιότυπα που ερμηνεύω ζωντανά στο πιάνο.
{youtube}UltkwgwHj1E{/youtube}
