10 χρόνια ύπαρξης γιορτάζει το Gagarin, με ένα τριήμερο αφιέρωμα στο ροκ το ελληνικόν: υπό την επιμέλεια του Αλέξανδρου "The Boy" Βούλγαρη, 15 μουσικοί θα περάσουν από τη σκηνή του αύριο Τετάρτη 27/3, μεθαύριο Πέμπτη 28/3 και Παρασκευή 29/3, με την είσοδο να είναι ελεύθερη στο κοινό λόγω της εορταστικής περίστασης. «Έχοντας διαφορετικές εκκινήσεις και αναφορές», διαβάζουμε στους προγραμματικούς στόχους, ο καθένας από τους 15 συμμετέχοντες μας δίνει «τη δυνατότητα να συνθέσουμε πια πιο πλήρη εικόνα της σύγχρονης κοινωνίας –σαν να παρατηρούμε τις σκέψεις των ενοίκων μιας πολυκατοικίας στο κέντρο της Αθήνας». Ένας από τους εν λόγω μουσικούς είναι και ο Λόλεκ –κατά κόσμον Γιάννης Αναγνωστάτος– ο οποίος είναι απασχολημένος αυτές τις μέρες με την ηχογράφηση του νέου του δίσκου. Λίγο πάντως πριν εμφανιστεί στη γιορτή του Gagarin (Τετάρτη) ξέκλεψε χρόνο για να απαντήσει σε μερικές ερωτήσεις μας...
Εμφανίζεσαι αύριο στο Gagarin, στα πλαίσια του τριήμερου εορτασμού για τα 10 χρόνια του χώρου. Αν και δεν μου αρέσουν οι προσδιορισμού αυτού του τύπου, δεν θα έλεγα ότι η μουσική σου χαρακτηρίζεται ως «ροκ». Τι είναι, λοιπόν;
Δημοτικά και θρας μέταλ!
Πότε θα κυκλοφορήσει ο νέος σου δίσκος; Και πού θα κυμαίνεται μουσικά;
Δεν είμαι σίγουρος, διότι σκοπεύω να τον βγάλω μόνος μου και μπορεί να προκύψουν θέματα τα οποία δεν γνωρίζω. Είναι κάτι που θα κάνω για πρώτη φορά και πιστεύω ότι θα έχει δυσκολίες, που μπορεί να το καθυστερήσουν. Επιθυμία μου είναι πάντως να βγει πριν το καλοκαίρι και να κοπεί σε CD και βινύλιο.
Ο δίσκος θα περιέχει ρεμπέτικα τραγούδια με ηλεκτρικό ήχο. Έχουν χρησιμοποιηθεί μπουζούκια, λαούτα, μπαγλαμάδες, μαντολίνα μαζί με τύμπανα, κιθάρες, rhodes, ακορντεόν και βιόλες. Πρόκειται για δουλειά που έχει ξεκινήσει από τον Οκτώβρη του 2011 και την έχω ηχογραφήσει στον δικό μου χώρο. Γενικά με δυσκόλεψε πολύ το γεγονός ότι έπρεπε να παίξω τα περισσότερα όργανα και παράλληλα να κάνω την ενορχήστρωση και την παραγωγή, αλλά είμαι περήφανος για το αποτέλεσμα.
Σε αυτή την προσπάθεια με στήριξαν φίλοι όπως ο Μανώλης Αγγελάκης –θα κάνει τη μίξη– ο Γιώργος Περού που έπαιξε μπαγλαμά, λαούτο, μαντολίνο και βοήθησε στην ενορχήστρωση, ενώ με τίμησαν και μουσικοί όπως ο Φώτης Σιώτας (βιόλα, βιολί), ο Παναγιώτης Τσεβάς (ακορντεόν), ο Άγγελος Παπαδάτος (κοντραμπάσο) και βέβαια οι μουσικοί της μπάντας Κώστας Τσιώλης (rhodes piano), Μάνος Χαμαράκης (μπάσο) και Χρήστος Καψαλάκης (μπουζούκι).
Τι απέγινε ο αγγλικός σου στίχος; Πώς από Lolek έγινες –και παραμένεις– Λόλεκ από το 2011 κι έπειτα;
Θέλω να τραγουδάω στη γλώσσα μου. Νιώθω ότι δεν με ενδιαφέρει να πω κάτι στα αγγλικά, όταν μπορώ να το πω καλύτερα στη γλώσσα που μιλάω κάθε μέρα.
Πώς και αποφάσισες να βγάλεις μόνος σου τον καινούριο δίσκο; Θυμάμαι να έχεις πολύ καλή σχέση με την Inner Ear στο παρελθόν...
Με την Ιnner Εar το αισθανόμουν ότι θα συνέβαινε αυτό. Υπήρχαν καλά πράγματα, ειδικά όσον αφορά στα χρήματα για τις παραγωγές, αλλά υπήρχαν και θέματα –ειδικά όταν επέλεξα να κάνω ελληνικά, κάτι που δεν το είδαν θετικά. Λογικά δεν τους αφορά αυτό που κάνω και δεν θέλουν να το στηρίξουν. Απόλυτα δεκτό και σεβαστό.
Έχει αλήθεια κάποιον λόγο η Inner Ear στο line-up των καλλιτεχνών που συμμετέχουν στο μουσικό τριήμερο του Gagarin;
Η μόνη σχέση της Inner Ear με το φεστιβάλ είναι απλά ότι κάποιοι από τους μουσικούς και τις μπάντες που θα συμμετάσχουν έχει τύχει να βγάλουν δίσκο με την εταιρία.
Πώς βλέπεις τα μουσικά πράγματα στην Ελλάδα σήμερα;
Είναι μεγάλη κουβέντα και δεν ξέρω αν έχει νόημα... Ο καθένας θα σου πει κάτι διαφορετικό και νομίζω ότι δεν έχει και καμία αξία, στην πράξη. Να 'χουμε να λέμε ένα πράμα.
Τον περασμένο Φεβρουάριο συμμετείχες και στη συναυλία για την οικονομική ενίσχυση προς τους συλληφθέντες της Χαλκιδικής...
Προφανώς θα στηρίξω οποιαδήποτε προσπάθεια έχει αντίστοιχο σκοπό και σίγουρα δεν θα μείνω να κοιτάζω το ταβάνι.
Στη συνέντευξη που έδωσες στον Δημήτρη Κανελλόπουλο για την Ελευθεροτυπία το 2009 είχες πει ότι σε φοβίζει το γεγονός ότι, όσο περνάει ο καιρός, οι πόλεις χάνουν την ταυτότητά τους. Πιστεύεις ότι η μουσική, και η τέχνη γενικά, μπορεί να περισώσει κάτι;
Οι πόλεις αλλάζουν μαζί με τα πάντα άλλωστε και πολλές φορές όντως χάνουν την ταυτότητά τους, γιατί οι ίδιοι οι άνθρωποι που τις κατοικούν χάνουν όσο πάει το αίσθημα ότι απαρτίζουν όλοι μαζί την πόλη. Χάνουν δηλαδή το αίσθημα ευθύνης για την περιοχή/γειτονιά τους και τους ενδιαφέρει μόνο τι συμβαίνει σπίτι τους. Ίσως έχουν συνηθίσει να μετράνε τα πράματα μονάχα με βάση κάποιο άμεσο, προσωπικό συμφέρον.
Σίγουρα όλο αυτό επηρεάζει και τη μουσική και γενικότερα τον τρόπο με τον οποίον επικοινωνεί ο κόσμος. Η μουσική από μόνη της δεν νομίζω ότι μπορεί να περισώσει τίποτα. Δεν πιστεύω ότι μια μπάντα ή δυο μπορούν να αλλάξουν κάτι, όσο καλή μουσική και να παίζουν. Οι τέχνες μπορούν να συνοδεύσουν τάσεις των ανθρώπων και να αποτελέσουν έκφραση αυτών. Δεν πρόκειται ένα ωραίο πρωί να σε ξεσηκώσουν ή να σε κάνουν «άλλο» άνθρωπο. Δεν είναι κουμπί που το πατάς και χάπι που το πίνεις και γίνεσαι καλά.
{youtube}tfvSMszTYEM{/youtube}
