Ξεκίνησε να δραστηριοποιείται μουσικά πριν από μερικά χρόνια σαν κιθαρίστας του Απόστολου Ρίζου και της Νατάσσας Μποφίλιου, για να μετακινηθεί λίγο αργότερα στο μουσικό σχήμα του Γιάννη Χαρούλη. Ο Παύλος Συνοδινός αφήνει για λίγο την ιδιότητά του ως κιθαρίστας και πιάνει αυτή του τραγουδοποιού –που, όπως μας αποκαλύπτει, είναι κι εκείνη που τον εκφράζει περισσότερο– κυκλοφορώντας τον δεύτερο προσωπικό του δίσκο, Greeklish Babylon. Λίγο πριν από την παρουσίαση του άλμπουμ (την επόμενη Πέμπτη, 7 Φεβρουαρίου, στο Σταυρός του Νότου Plus) μιλήσαμε μαζί του για τα καλά και τα κακά της πρωτεύουσας, της επαρχίας, της νέας μουσικής βιομηχανίας και του Twitter…
Στη συναυλία της επόμενης Πέμπτης στο Σταύρο Του Νότου Plus τι θα δούμε; Θα υπάρχουν και κάποιες guest συμμετοχές από συνεργάτες σου, όπως η Νατάσσα Μποφίλιου ή ο Γιάννης Χαρούλης;
Όχι, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κάτι ανακοινώσιμο. Ίσως να προκύψει κάτι λόγω φιλίας, αλλά προγραμματισμένο δεν έχουμε κάτι. Τώρα για το τι θα δούμε, θα είναι κυρίως μια παρουσίαση του νέου μου δίσκου, ο οποίος έχει τον τίτλο Greeklish Babylon και κυκλοφόρησε από την Antart Production με σήμα το μερμήγκι! Μου αρέσει αυτό, γι’ αυτό και το λέω έτσι μαζί (γέλια). Είναι μια ανεξάρτητη εταιρία, η οποία βγάζει πράγματα που έχουν μια ιδιαιτερότητα. Μαζί μου στο live θα βρίσκονται και οι άνθρωποι που με βοήθησαν στη δημιουργία του δίσκου, οι οποίοι είναι πάνω απ’ όλα φίλοι: ο Γιάννης ο Παξεβάνης, ο Πάνος Τόλιος και ο Μιχάλης Πορφύρης. Ακόμη θα είναι μαζί μας και ο Nίκος Zαδές από τους Yianneis. Αυτοί θα είμαστε και, εκτός από το Greeklish Babylon, θα παίξουμε και κάποια τραγούδια από τις Μικρές Ελπίδες (2010), συν κάποιες διασκευές που νομίζω πως θα έχουν ενδιαφέρον.
Οι Μικρές Ελπίδες έδιναν την εντύπωση ότι πηγάζουν από τη ζωή στην Αθήνα, χωρίς όμως να της δίνουν μελανό τόνο. Αλλά στο Greeklish Babylon παρατηρείται μια στροφή: «στοιχειά και όνειρα τα πάτησε η Αθήνα» ακούμε στο "Τα Αόρατα Δεν Φταίνε", ενώ τα "Νησιά" δείχνουν να αναπολούν στιγμές μακριά από την πόλη. Πού οφείλεται αυτή η αλλαγή;
Ίσως στο γεγονός ότι το Greeklish Babylon δημιουργήθηκε μέσα μου σε διαδικασία έντονου ταξιδιού, λόγω δουλειάς: μια πολύ μεγάλη περιοδεία με τον Γιάννη Χαρούλη, διαφορετικά μέρη, διαφορετικοί άνθρωποι και διαφορετικές εικόνες. Η Αθήνα παραμένει πάντα το κέντρο, όμως στην περίοδο που δούλευα μέσα μου τον νέο δίσκο βρισκόμουν μακριά από αυτό. Σε αντίθεση με τις Μικρές Ελπίδες, που φτιάχτηκαν κάπως μοναχικά και εξέφραζαν το μοναδικό ερέθισμα που είχα, την Αθήνα. Δεν συμφωνώ εντελώς στο ότι ο δεύτερος δίσκος είναι λιγότερο αστικός από τον πρώτο, απλώς έχει όντως ανοίγματα τα οποία φέρνουν στον νου άλλες εικόνες.
Άρα δεν έχει να κάνει με το γεγονός ότι στην έχει ψιλοδώσει η Αθήνα με τις απεργίες, τις πορείες και όλη αυτή την κατάσταση που ζούμε τελευταία...
Όχι, δεν μου την έχει δώσει καθόλου η Αθήνα. Δεν ξέρω αν μου τη δίνουν περισσότερο οι πορείες στο κέντρο, οι φασαρίες, το ξύλο, το ότι συνήθως δεν ξέρω ποιανού το μέρος να πάρω ή το γεγονός πως μπορεί να πάω ξαφνικά σε ένα κεφαλοχώρι και να δω απίστευτο πλούτο. Δεν ξέρω αν θα φτάσει ποτέ σε αυτούς το πρόβλημα, αλλά εξακολουθεί να μου κάνει εντύπωση ότι στη φτωχή επαρχία υπάρχουν κάποια μέρη στα οποία ζουν παραδεισένια. Τι γίνεται; Γιατί το χρήμα συσσωρεύεται;
Γιάννης Πάριος στο Παλλάς, πολύ πρόσφατα: έκοψε 18.000 εισιτήρια, νούμερο πολύ μεγάλο για την εποχή μας και για τις περιορισμένες εμφανίσεις τις οποίες έκανε. Τι δηλώνει σε έναν νέο τραγουδοποιό μια τέτοια μέτρηση για το τι έχει να αντιμετωπίσει δραστηριοποιούμενος δισκογραφικά;
Στο Παλλάς ε;
Nαι. Ίσως μάλιστα τα εισιτήρια να ήταν και περισσότερα από 18.000, έχουν περάσει μέρες από αυτή τη μέτρηση…
Και η τιμή του εισιτηρίου πάνω-κάτω;
30 ευρώ μέσο όρο...
Κοίτα, δεν είναι θέμα Πάριου. Αλλά μου κάνει μεγάλη εντύπωση ότι τόσος πολύς κόσμος θα πάει να δει κάτι το οποίο είναι ακριβώς ίδιο με αυτό που ήταν πριν από κάποια χρόνια. Και επιπλέον σε έναν χώρο που βάζει τόσο υψηλό εισιτήριο… Πώς να το εκφράσω για να μην ακουστεί λάθος; Mου κάνει εντύπωση που σε τέτοιες εποχές ο κόσμος συνεχίζει να ανακυκλώνεται. Αν υπάρχει κάτι που με πειράζει είναι αυτό. Στο κάτω-κάτω το κατεστημένο είναι κατεστημένο, χωρίς απαραίτητα να φταίνε οι άνθρωποι που το αποτελούν. Ξέρεις, τα συγκεκριμένα πρόσωπα... Στη συνείδηση των ανθρώπων το κατεστημένο είναι κάτι το οποίο δεν αλλάζει, όσες δυσκολίες κι αν περνάμε. Αυτό πάντα ίσχυε και είναι δύσκολο έτσι κι αλλιώς να το σπάσεις, πόσο μάλλον όταν είσαι νέος καλλιτέχνης. Σίγουρα με αγχώνει κάτι τέτοιο, από την άλλη δεν μπορώ να το λάβω και υπ' όψιν μου. Γιατί εξακολουθώ να πιστεύω πως ακόμα και αυτές οι 20.000 χιλιάδες κόσμου δεν παύουν να είναι μια μειοψηφία. Μπορεί το νούμερο να ακούγεται εντυπωσιακό, όμως αυτοί είναι όλοι κι όλοι στην Αθήνα. Αλλιώς δεν στέκει, πώς να σου το πω; Αλλιώς πού είναι το πρόβλημα το οποίο ζούμε;
Γιατί στο εξώφυλλο διαβάζουμε Pavlos Synodinos Greeklish Babylon, ενώ μέσα ακούμε ελληνικά; Δεν ανησυχείς ότι ίσως χτυπήσει ως ανακολουθία κάτι τέτοιο, ειδικά στο κοινό που σε γνώρισε μέσω του Χαρούλη και της Μποφίλιου;
H απάντηση είναι ο ίδιος ο τίτλος του δίσκου και η αλήθεια είναι πως δεν θα ήθελα αυτό το κοινό να με μάθει και να με αγαπήσει μόνο μέσα από τη σχέση μου με τον Γιάννη Χαρούλη και τη Νατάσσα Μποφίλιου. Με ενδιαφέρει όμως σίγουρα το συγκεκριμένο κοινό, επειδή έτυχε να έχω πρόσβαση σε τούτο μέσα από τη συνεργασία μου ως κιθαρίστας με αυτούς τους καλλιτέχνες. Θα ήθελα όμως να με ακούσουν για τη δικιά μου μουσική, η οποία αισθάνομαι πως ταυτίζεται και ταιριάζει πολύ με τον τίτλο Greeklish Babylon: αν το σκεφτείς, εμπεριέχει και τα ελληνικά και τα αγγλικά –και σαν γλώσσα αλλά και σαν άκουσμα.
Στον δίσκο ακούμε και το "Άιντε Και Ξέχασα", ένα κομμάτι που έγινε γνωστό μέσα από τις συναυλίες σας με τον Χαρούλη, το οποίο ερμηνεύει μάλιστα ο ίδιος. Παρ' όλα αυτά πρόκειται για ένα τραγούδι πολύ διαφορετικό από την υπόλοιπη αισθητική του δίσκου σου. Εσύ σε ποια σημεία νιώθεις τη δική σου μουσική να επικοινωνεί με εκείνη του Χαρούλη;
Η μουσική του Γιάννη κατά βάθος έχει κάτι το οποίο εγώ προσωπικά θα ονόμαζα ethnic-international. Ο ίδιος άλλωστε ο Γιάννης ψάχνεται και έχει επιρροές από πράγματα τα οποία βρίσκονται πολύ μακριά από την Κρήτη, ακόμη και από την Ελλάδα. Αυτό το πράγμα, σαν επιρροή, βγαίνει εν τέλει και στα live του και στους δίσκους του. Και κάπου εκεί είναι που τα βρίσκει η δική μου μουσική με τη δική του, παρ' όλο που πολλοί κάνουν το λάθος να τον κατατάσσουν αποκλειστικά στον έντεχνο ή στον παραδοσιακό χώρο.
Πόσο σε επηρέασε η παρουσία του πατέρα σου, Πέτρου Συνοδινού (σ.σ.: μέλος των Καρέτα Καρέτα και με αρκετούς σόλο δίσκους στο ενεργητικό του), στο να γίνει τραγουδοποιός και τι έχεις κρατήσει στα υπ' όψιν σου από τη δισκογραφία μιας άλλης εποχής;
Ο πατέρας μου ο ίδιος δεν με επηρέασε καθόλου, τουλάχιστον άμεσα. Δεν μου είπε ποτέ «παιδί μου θα γίνεις αυτό». Αν με έβαλε με κάποιον τρόπο σε αυτή τη διαδικασία έγινε έμμεσα, κυρίως στις περιόδους που ο ίδιος ήταν δραστήριος. Τα όσα έβλεπα τότε και κυρίως οι άνθρωποι οι οποίοι τον περιέβαλαν, ήταν κάτι που σαν παιδί το ζήλευα: ήθελα να βρίσκομαι κι εγώ μέσα εκεί με κάποιον τρόπο. Οπότε έχει παίξει τεράστιο ρόλο μέσα από τα ακούσματα και την όποια δραστηριότητά του, έμμεσο αλλά όχι άμεσο. Όσο για το άλλο που είπες, σχετικά με τη δισκογραφία μιας διαφορετικής εποχής, νομίζω πως κάνουμε λάθος να πιστεύουμε ότι κάποτε ήταν απλό να βγάλεις δίσκο. Εντάξει, όντως ισχύει πως πριν από 15-20 χρόνια υπήρχαν μεγάλες εταιρίες που πληρώνανε και βγάζανε δουλειές. Όμως κάθε κακό για καλό. Κάποτε, αν δεν σε έπαιρναν οι 2-3 μεγάλες εταιρίες να σε κάνουν κάτι για τον οποιοδήποτε λόγο –γιατί έτσι τους ήρθε– δεν είχες καμιά τύχη να βγάλεις έναν δίσκο και να εκθέσεις με κάποιον τρόπο τη δουλειά σου. Τώρα, σε αυτή τη μαύρη εποχή που η μουσική βιομηχανία φυτοζωεί, είναι εύκολο να βγάλεις δίσκο –έστω και σε περιορισμένα αντίτυπα– και είναι ακόμη πιο εύκολο να κυκλοφορήσεις τη δουλειά σου στο ίντερνετ. Oπότε ναι μεν δημιουργείται Βαβέλ γιατί ο καθένας μπορεί να το κάνει, από την άλλη όμως πράγματι έχεις την ευκαιρία να το κάνεις –κάποτε δεν υπήρχε ούτε καν αυτή η δυνατότητα. Και υπάρχουν πολλά παραδείγματα ανθρώπων που έχουν ξεκινήσει έτσι. Π.χ. η Μποφίλιου: σήμερα έχει φτάσει πραγματικά ψηλά, όμως όταν ξεκίνησε δεν υπήρχε μια μεγάλη δισκογραφική εταιρία από πίσω, να σχεδιάσει μια στρατηγική. Το έκανε μόνη της και τη βοήθησε πολύ το ίντερνετ.
Σε ένα κείμενό σου που διάβασα πρόσφατα στο ίντερνετ σχετικά με το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου "Για Τα Παιδιά Που Χάθηκαν" και για τη νέα χρονιά, είδα πως δεν ευχήθηκες για το 2013 «ανάπτυξη, ούτε καν υγεία», αλλά περισσότερο πολιτισμό και παιδεία. Αυτό σημαίνει πως όποιες αντιξοότητες έχεις συναντήσει μέχρι στιγμής στη δουλειά σου είχαν κυρίως να κάνουν με θέματα καλλιτεχνικής συνεννόησης/κατανόησης και όχι με οικονομικά ζητήματα;
Όχι, όχι πραγματικά δεν είναι για προσωπικούς λόγους αυτή η ευχή. Είναι ακριβώς επειδή έχει τύχει μέσα από τη δουλειά μου να είμαι εντάξει, να εκφράζομαι, να βιοπορίζομαι, να συνεννοούμαι. Το ξέρω πως αποτελώ εξαίρεση, τουλάχιστον για τον χρόνο που πέρασε. Απλώς βλέπω ό,τι γίνεται γύρω μας και δεν μπορώ να το αγνοήσω επειδή εγώ τυχαίνει να μην είμαι μέσα του. Συν το ότι απειλεί και τη δική μου κιβωτό όλο αυτό, συμβαίνει παρά έξω. Άρα, όχι, δεν πρόκειται για καθόλου προσωπική ευχή. Είναι ένα πιστεύω πως όταν εμείς οι άνθρωποι αποφασίσουμε να συνεννοηθούμε λιγάκι σε πιο πολιτισμένο επίπεδο από το υπάρχον, όλα θα πάνε για όλους μας καλύτερα.
Μέσα από το εξώφυλλο του δίσκου αλλά και από το δελτίο Τύπου αφήνεις αιχμές σχετικά με την εισβολή της τεχνολογίας στην καθημερινότητά μας. Παρ' όλα αυτά έχεις μια πολύ δραστήρια προσωπική σελίδα στο Facebook, όπως και μια επαγγελματική, έχεις δε και Twitter. Τελικά η τεχνολογία μας μπλοκάρει ή μας βοηθάει να προχωρήσουμε μπροστά;
Πάντως το Twitter δεν το έχω καταλάβει ακριβώς πώς λειτουργεί και δεν με κάνει και κανείς παρέα και follow (γέλια). Δεν ξέρω γιατί... Μάλλον γράφω βλακείες ή μάλλον γράφω με τη λογική του Facebook και δεν τους αρέσει, τι να πω. Γενικά τώρα για την τεχνολογία, πιστεύω ότι λειτουργεί κι αυτή όπως όλα τα υπόλοιπα: ένα ποτηράκι κρασί την ημέρα κάνει καλό στις αρτηρίες, τώρα άμα πίνεις μια νταμιτζάνα θα έχεις πρόβλημα, θα σε τρέχουνε... Ε, το ίδιο είναι. Εξαρτάται πώς τη χρησιμοποιείς, για ποιους λόγους, με τι τρόπο. Σε οτιδήποτε κι αν εθιστείς είναι πρόβλημα, το ίδιο πράγμα άμα το χρησιμοποιήσεις με σύνεση μόνο καλό μπορεί να σου προσφέρει. Δεν είμαι λοιπόν εναντίον. Μου αρέσει όλο αυτό που γίνεται γιατί πλέον θέλουμε δεν θέλουμε δεν έχουμε δικαιολογίες, είμαστε μορφωμένοι. Το ίδιο ισχύει και για τη μουσική: και στο πώς τη λαμβάνεις αν είσαι ακροατής και στο πώς την επικοινωνείς αν είσαι καλλιτέχνης. Ώρες-ώρες απορώ γιατί υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν ακόμη τηλεόραση. Όχι βέβαια ότι και το ίντερνετ δεν μπορεί να σε καθοδηγήσει, απλά εκεί είναι πιο εύκολο να εντοπίσεις τις διαφορετικές απόψεις. Ειδικά στις Δυτικές χώρες θα έπρεπε να το εκτιμούμε περισσότερο, γιατί είναι όλα ανοιχτά. Στην Κίνα λ.χ. δεν μπορείς να διαβάσεις ό,τι θέλεις στο ίντερνετ.
Έχεις δουλέψει αρκετά χρόνια σε μουσικά σχήματα ως κιθαρίστας, εκφράζεσαι όμως και σαν τραγουδοποιός. Μέσα σου ποια από τις δύο ιδιότητες αισθάνεσαι να λειτουργεί καλύτερα;
Toυ τραγουδοποιού σίγουρα. Αν δηλαδή έπρεπε κάποια στιγμή να διαλέξω θα ήταν αυτό. Και νομίζω ούτε καν του τραγουδοποιού, θα ήθελα να χρησιμοποιήσω τον όρο μουσικοσυνθέτης κυρίως γιατί, αν κάποια στιγμή καταφέρεις να καταξιωθείς και να βιοπορίζεσαι από κάτι τέτοιο, μετά σου ζητείται συνέχεια να υπερβαίνεις τα όριά σου και να καινοτομείς, ανάλογα φυσικά με το ταλέντο και τις δυνατότητές σου. Κι αυτό έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον. Να εκθέτεις με άλλα λόγια ξανά και ξανά όλη σου την ψυχική δοκιμασία από το να παίζεις απλά ένα όργανο –όχι πως είναι κακό. Απλά, αν έχεις το συγκεκριμένο σαράκι μέσα σου, καλό είναι να το εκτονώνεις.
Τα πράγματα αυτή τη στιγμή στον χώρο σου δείχνουν πολύ δύσκολα. Αν σου γινόταν πρόταση με καλές αποδοχές για να συμμετάσχεις –σαν μουσικός– σε ένα λαϊκό σχήμα, θα δεχόσουνα;
Δεν μπορώ να απαντήσω υπεύθυνα γιατί δεν έχω βρεθεί σε τέτοια θέση. Αν τώρα, όπως είμαι, που τα πράγματα έστω και με δυσκολίες τσουλάνε θα σου έλεγα όχι, δεν θα το συζητούσα καν, δεν θα πήγαινα. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως κατακρίνω και ανθρώπους οι οποίοι δεν θέλουν, αλλά αναγκάζονται και το κάνουν.
{youtube}wyYIgsxXuFc{/youtube}
